Shqip – Eyewitnesses

Pjesa XLVII

Ja pjesa XLVII në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj …” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të Tij tëzgjedhur dhe për dijen tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonëpër të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka qëekziston. Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që e mora në vitin 2018 nga ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zotidërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Qiell tek Ati i tij. Nëletrën e dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë: “16 Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjene Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë sëtij. 17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur ierdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im idashur, në të cilin jam kënaqur.’ 18 Dhe ne e dëgjuam këtë zëqë vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.”

Mua më tha Perëndia nëpërmjet Frymës së Shenjtë të tregojapër atë që kam qenë dëshmitar okular dhe dëshmitarët e mëparshëm okularë, Zoti përdor shumë dëshmitarë okularëgjatë shekujve.

Reformimi, i cili u ndikua nga Fryma e Shenjtë, erdhi për ta kthyer krishterimin në rrugën e duhur. Së bashku me zhvillimin e artit të printimit, Reformimi kontribuoi që shumëmë tepër njerëz të fitonin njohuri të drejtpërdrejta në mësimete Jezusit, siç na thotë Bibla. Anëtarët e asambleve tani mundta lexonin vetë Biblën, predikimet e priftit dhe peshkopit tanimund të kontrolloheshin lehtësisht për të parë nëse atokorrespondonin me fjalët e Biblës. Apostulli Pal pa që herët se forcat e liga të shtyra nga Satani po bënin vazhdimishtpërparimet e tyre, veçanërisht përpjekjet e disa udhëheqësvefetarë për të vënë “vulën” e tyre dhe “përmirësuar” tekstet e Biblës. Jezusi bërtiti në kryq para se të nxirrte frymën duke thënë, “u krye”, ai uli kokën dhe dha frymën. Gjoni 19.30. Thuhet se: “Kryqi nuk është vetëm simbol i vuajtjes dhedhimbjes së thellë, por në një masë edhe më të madhe simbolii fitores”. Jezusi jo vetëm që mundi vdekjen, ai përmbushi nëmaksimum një mision nga Ati i tij, Perëndia ynë në qiell. Jezusi u bë sakrifica e përsosur e Perëndisë për mëkatin dhefajin e të gjithë njerëzve dhe baza e besëlidhjes së Perëndisëme të gjithë njerëzit që besojnë në Jezu Krishtin. Nëretrospektivë, nuk ka asgjë që njerëzit mund t’i shtojnëmësimeve të Jezusit, është një vepër e përsosur që na ështëdhënë nga Perëndia. Jezusi tha disa herë se unë nuk bëj asgjëtjetër përveç asaj që Ati im më thotë të bëj dhe duke ndjekurmësimet e Jezusit ne nderojmë Atin tonë dhe Perëndinë nëqiell.

Në tre pjesët e mëparshme të serisë, folëm për kalimin ngajudaizmi në krishterim dhe për teologjinë zëvendësuese që po krijohet, por që nuk e ka bazën e saj nga Bibla. Teologjiazëvendësuese dhe zhvillimi i saj është metoda e Satanit që tëngatërroj të krishterët dhe në teologjinë zëvendësuese fokusiështë larguar nga mësimet e thjeshta të Jezusit se si të jetoshnjë jetë për Zotin. Mësimi i Jezusit se si të jetojmë një jetë përPerëndinë ka disa karakteristika thelbësore me të cilat duhet tëlidhemi, nëse duam të shohim mbretërinë e Perëndisë këtu nëtokë:

1. Pagëzimi i të rriturve

2. Rilindur nga Fryma e Shenjtë.

3. Predikimi në Mal

4. Porosia e Madhe

1) – Pagëzimi i të rriturve – Gjon Pagëzori u profetizua ngababai i tij, prifti Zakaria, (Luka 1 :76-77, 80) “⁷⁶Dhe ti, o fëmijë i vogël, do të quhesh profet nga Shumë i Larti, sepse ti do të shkosh përpara fytyrës së Zotit për të përgatitur udhët e tij,⁷⁷për t’i dhënë popullit të tij njohjen e shpëtimit, në faljen e mëkateve të tyre. ⁸⁰Ndërkaq fëmija rritej dhe forcohej në frymë: dhe qëndroi në shkretëtirë deri në atë ditë, kur ai duhej t’i zbulohej Izraelit.”

Zoti ndikoi profetin e tij Gjon që të zbatonte pagëzimin e tërriturve, me fjalët “kthehuni dhe pendohuni për mëkatet tuaja”.

2) – Rilindja nga Fryma e Shenjtë – Skribi dhe fariseuNikodemi e vizitoi një herë Jezusin vonë natën (Gjoni 3:1-6) “¹Midis farisenjve ishte një njeri me emrin Nikodem, një krer i Judenjve. ²Ky erdhi natën te Jezusi dhe i tha: ‘Mësues, ne e dimë se ti je një mësues i ardhur nga Perëndia, sepse askush nuk mund të bëjë shenjat që bën ti, në qoftë se Perëndia nuk është me të.’³Jezusi iu përgjigj dhe tha: ‘Në të vërtetë, në të vërtete po të them që nëse një nuk ka rilindur, nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë.’ ⁴Nikodemi i tha: ‘Po si mund të lindë njeriu kur është plak? A mund të hyjë ai për së dyti në barkun e nënës së vet dhe të lindë?.’ ⁵Jezusi u përgjigj: ‘Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se kush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë.⁶Ç’ka lindur nga mishi është mish; por ç’ka lindur nga Fryma është frymë.’”

3) – Predikimi në Mal (Mateu 5.1-15)

Në Predikimin në Mal, fjalimi i parë madhor në Ungjill, Mateu e portretizon Jezusin si një Moisi të ri dhe më të madh: Jezusi nuk ka ardhur për të shfuqizuar Besëlidhjen e Vjetër, por për të përmbushur Ligjin dhe urdhërimet në një mënyrë tëre dhe më të mirë.

Predikimi në Mal fillon me nëntë begati (kapitulli 5, vargjet 1-12):

³“Lum skamësit në frymë, sepse e tyre është mbretëria e qiejve.

⁴Lum ata që vajtojnë, sepse ata do të ngushëllohen.

⁵Lum ata që janë zemërbutë, sepse ata do ta trashëgojnë tokën.

⁶Lum ata që janë të uritur dhe të etur për drejtësi, sepse ata do të ngopen.

⁷Lum ata që janë të mëshirshëm, sepse ata do të gjejnë mëshirë.

⁸Lum ata që janë të pastër në zemër, sepse ata do ta shohin Perëndinë.

⁹Lum ata që përpiqen për paqen, sepse ata do të quhen bij të Perëndisë.

¹⁰Lum ata që janë përndjekur për hir të drejtësisë, sepse e tyre është mbretëria e qiejve.

¹¹Lum ju kur do t’ju shajnë dhe do t’ju përndjekin dhe, duke gënjyer, do të thonë të gjitha të zezat kundër jush, për shkakun tim.

¹²Gëzohuni dhe ngazëllohuni, sepse shpërblimi juaj është i madh në qiej, sepse kështu i kanë përndjekur profetët që qenë para jush.”

¹³“Ju jeni kripa e tokës; por në qoftë se kripa bëhet e amësht, me se mund ta rifitojë shijen? Nuk vlen për asgjë, veçse për t’u hedhur dhe ta shkelin njerëzit.

¹⁴Ju jeni drita e botës; një qytet i ngritur në majë të malit nuk mund të fshihet.

¹⁵Po ashtu nuk ndizet një qiri për ta vënë nën babunë, por për ta vënë mbi shandan, dhe t’u bëjë dritë të gjithë atyre që janë në shtëpi.

Fjala e “Lum” në Dhjatën e Re përdoret shpesh për njerëzit, dhe veçanërisht për dishepujt e Jezusit ose besimtarët e Jezusit, kur ata janë të ekspozuar ndaj vështirësive dhevuajtjeve.

Antitezat

Pas lumturive pasojnë gjashtë antiteza (kapitulli 5, vargjet 17–48). Antitezat janë riinterpretimi i Jezusit dhe i Ungjillit tëMateut të Ligjit në Dhjatën e Vjetër. Bëhet fjalë për:

Përmbushjen e Ligjit (Ligji i Moisiut), Vrasjen dhe zemërimin, Martesen dhe divorcin, Betimin dhe ndershmërinë, Tëshpërblesh të keqen me të mirë, Të duash armiqtë.

Çdo antitezë fillon me “E keni dëgjuar të thuhet…” dhe më pas i referohet urdhërimeve të ndryshme, veçanërisht DhjetëUrdhëresave. Më pas vijon formulimi “Por unë po ju them…”, në të cilin Jezusi jep një interpretim të ri të secilit prejurdhërimeve që rishikon. Është ky kombinim i një pohimi dhenjë përgjigjeje që bën që këto vargje të quhen antiteza.(Enciklopedia e Madhe Norvegjeze)

Një shembull është antiteza e kthimit të së keqes me të mirë(vargjet 38–39): “Ju keni dëgjuar të thuhet: ‘Sy për sy dhedhëmb për dhëmb’. kundër jush. Nëse dikush të godet në faqetë djathtë, ktheje edhe tjetrën”.

Fjalët “Por unë po ju them juve” nuk kanë për qëllimrefuzimin e Ligjit të Moisiut (“Ligjit”) dhe urdhërimeve tëvjetra, por përshkruajnë një mënyrë të re për t’i kuptuar ato.

Në Predikimin në Mal, Jezusi thekson se si njerëzit që vuajnë, ashtu edhe njerëzit që punojnë për paqen dhe drejtësinë janëndër ata që janë të bekuar dhe do të marrin “shpërblimin” ngaPerëndia në mbretërinë e tij, në mbretërinë e qiejve. Domethënë, të gjithë ata që besojnë se Jezusi është biri iPerëndisë dhe se ai vdiq për ju, domethënë për t’u rilindur ngaFryma.

4) – Urdhri i misionit- Urdhri i misionit gjendet në versionedisi të ndryshme në Dhjatën e Re: Ungjilli i Mateut 28:16-20, Ungjilli i Markut 16:14-20, Ungjilli i Lukës 24,44-53, Ungjillii Gjonit 20:19-23 dhe Veprat e Apostujve. 4-12.

Ungjilli i Mateut 28:16-20: Urdhri i misionit (urdhri ipagëzimit) që përfundon Ungjillin është një nga formulimetmë të qarta në Dhjatën e Re të idesë së Jezusit si pjesë e njëtriniteti hyjnor, kapitulli 28, vargjet 19- 20 Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjithë popujt duke i pagëzuar në emër të Atit e të Birit e të Frymës së Shenjtë, ²⁰dhe duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që unë ju kam urdhëruar. Dhe ja, unë jam me ju gjithë ditët, deri në mbarim të botës. Amen.”

Pas Reformacionit.

Katër pikat kryesore të mësipërme; Pagëzimi i të rriturve, rilindja, Predikimi në Mal dhe Porosia e Madhe që na ështëdhënë nga Perëndia dhe biri i tij Jezu Krishti – sipas mendimittim përbëjnë bazën e mësimeve të Jezusit.

Në vitin 2017 u bënë 500 vjet që kur Martin Luteri dhereformatorët e tjerë filluan reformimin e tyre të KishësKatolike, e cila për 1500 vjet ndryshoi gradualisht mësimet e Jezusit siç na tregon Bibla. Festimi në Norvegji dhe në vendetë tjera luterane çoi në disa diskutime se si duhet ta kuptojmërealisht Reformimin. Kisha luterane që kemi sot në Norvegjiështë ndër kishat më liberale në krishterim dhe është e lehtë tëinterpretohet Reformimi në dritën e kësaj. Reformimi u zhvillua në një situatë paksa kaotike në fillim, për sa i përketasaj që ne e njohim si krishterim bazuar në mësimet e Jezusit. E kuptojmë më mirë kur shikojmë foton më poshtë, krishterimi u diferencua në të paktën 11 drejtime të ndryshme. Këto drejtime të ndryshme sollën me vete diçka të mirë, poredhe shumë që nuk ka bazë në Bibël, prandaj kishte kaqshumë lloje të krishterimit. Disa nga këto drejtime kontribuannë një përqendrim më të mirë në mësimet e Jezusit sesa ato qëmësoi Kisha Katolike në asamblete e saj. Shembuj janëpagëzimi i të rriturve dhe rilindja nga Fryma. Një rezultatnegativ që erdhi veçanërisht brenda kishave kombëtare ishteliberalizimi i mesazhit të Biblës në lidhje me abortin, homoseksualitetin dhe martesat e të njëjtit seks.

Afati kohor që tregon ndarjen në drejtime të ndryshmeprotestante. Nga Reforma deri në ditët e sotme. Foto: Eivind Sehested dhe Arena Kombëtare e Mësimit Dixhital, (hjelp@ndla.no).

Zhvillimi pozitiv pas Reformimit ishte, ndër të tjera, se disanga reformatorët morën pagëzimin e të rriturve në vend tëpagëzimit të foshnjave dhe të rilindurit nga Fryma e Shenjtë.

Prirjet e reja në krishterim krijuan një numër individësh, pastorë dhe priftërinj që ishin të mbushur me Frymë. Përveçpërhapjes së ungjillit, ata promovuan rëndësinë që secili nëshoqëri duhet të marrë pjesë në jetën e përgjithshme të punësdhe të mos habitet nga detyrimi për të punuar në shoqëri. Theksi u vu në faktin se të gjithë duhet të kontribuojnë nëprodhimin e mallrave, shërbimeve dhe të marrin pjesë nëarsim, në mënyrë që të gjithë fëmijët dhe të rriturit të lexojnëBiblën dhe të kuptojnë tekstin, i cili është baza e krishterimit.

Qëndroni të sintonizuar………..

Pjesa XLVI

Ja pjesa XLVI në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj …” Biblës dhe profecive të saj që Zoti u dha profetëve të Tij tëzgjedhur dhe për dijen tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonëpër të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka qëekziston. Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që e mora në vitin 2018 nga ndihmësi (Fryma e Shenjtë) qëPerëndia dërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Qiell tek Ati i tij. Në letrën e dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë: ¹⁶Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij.¹⁷Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.”¹⁸Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.

Më është thënë nga Zoti nëpërmjet Frymës së Shenjtë të tregojpër atë që kam qenë dëshmitar okular dhe dëshmitarët e mëparshëm okularë—Zoti përdori shumë dëshmitarë okularëgjatë shekujve.

Dy pjesët e mëparshme të serisë (pjesa XLV dhe pjesa XLIV) trajtojnë, ndër të tjera, kalimin nga judaizmi në krishterim dheteologjinë zëvendësuese që po krijohet, por që nuk e ka bazëne saj nga Bibla.

Një person shpesh dëshmon në gjykatë, kur ju, për shembull, paraqisni një çështje. Zoti na tregon në Bibël se është e rëndësishme që ngjarjet që shqetësojnë disa njerëz tëkonfirmohen nga të paktën dy dëshmitarë okularë. Vetë Zoti e përdor këtë parim në kontaktin e tij me hebrenjtë përmesprofetëve. Asnjë person i vetëm nuk mund të pretendojë se njëngjarje është e vlefshme ose e vërtetë nëse askush tjetër nukmund ta konfirmojë ngjarjen. Më parë, para se Jezusi të vintenë tokë, farisenjtë dhe skribët gjatë shumë shekujve kishinshtuar ligje dhe rregulla të ndryshme në Ligjin e Moisiut, këtorregulla apo ligje nuk u ishin dhënë nga Zoti por nga judenjtë. Ndryshimet që nuk janë dhënë nga Zoti e largojnë fokusin ngaZoti. Ajo që ndodh kur hebrenjtë e refuzojnë Jezusin siMesinë e tyre dhe autoritetet romake e kryqëzojnë Jezusinështë dramatike. Jemi në një situatë që në fakt mund ta lexojmë në Bibël, në Dhjatën e Re. Besëlidhja e veçantë e Perëndisë me hebrenjtë nëpërmjet judaizmit pushon dhe tëgjithë njerëzve, si judenje dhe grekëve siç quhen, tani u ofrohet një besëlidhje e re me Perëndinë. Gjëja e fundit që thaJezusi kur vdiq në kryq ishte: “U krye!”. Jeta dhe mësimet e Jezusit, vdekja dhe ringjallja e tij në ditën e tretë, janë baza e Besëlidhjes së Re që Perëndia i ofron njerëzimit. Gjoni 3:16, “Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e tij, tëvetëmlindurin, që kushdo që beson në të të mos humbasë, portë ketë jetë të përjetshme.”

Zoti fshin çdo mëkat me gjakun e Jezusit për të gjithë ata qëbesojnë në birin e tij Jezu Krisht. Nuk është rastësi që gjakuështë derdhur dhe Bibla na tregon përmes judaizmit, se për tëmbuluar mëkatin që kryhet, duhej të derdhej gjak. Hera e parëqë u derdh gjaku për të mbuluar mëkatin e kryer ishte kurPerëndia sakrifikoi kafshë për të siguruar veshje për Adamindhe Evën. Ata kishin ngrënë nga fruti i pemës së njohjes së tëmirës dhe keqes, e cila ishte e ndaluar nga Zoti, dhe duke shkelur urdhrin e Zotit, papritmas zbuluan se ishin lakuriq. Para kësaj, ata nuk kishin pasur asnjë ndjenjë të të qenitlakuriq që kur jetonin në Parajsë.

Pasi Jezusi u ringjall nga të vdekurit dhe u ngjit në qiell dhe50 ditë më vonë (Rrëshaja), Fryma e Shenjtë u derdh mbidishepujt dhe disa qindra të tjerë që ishin mbledhur, dhe atafilluan të flisnin në gjuhë të panjohura. Kjo u bë fuqia ngaqielli që Jezusi u premtoi apostujve. Tani ata mund të fillonindetyrën e madhe që morën nga Jezusi për të promovuarbesëlidhjen e re që Perëndia u ofron tani të gjithë njerëzve, shih Mateu 28:19-20 ¹⁹Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjithë popujt duke i pagëzuar në emër të Atit e të Birit e të Frymës së Shenjtë,²⁰dhe duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që unë ju kam urdhëruar. Dhe ja, unë jam me ju gjithë ditët, deri në mbarim të botës. Amen.

Skribët drejtues në judaizëm u bënë më dominues pasi Jezusiu kryqëzua. Ata hedhin poshtë mënyrën se si u quajt për herëtë parë besëlidhja e re dhe Jezusi si Mesia i tyre i premtuar. Është interesante të shihet se si liderët e judaizmit dhe tani tëkrishterimit bëjnë të njëjtat gabime. Ata janë të ndikuar ngaSatani dhe demonët e tij, të cilët luajnë me dobësitë njerëzoretë mishit, si krenaria, lakmia, gënjeshtra, vjedhja dhe dobësi tëngjashme.

Etërit e kishës, kardinalët dhe papët në krishterim bëjnë tënjëjtin gabim që bënë rabinët dhe skribët në judaizëm, duke shtuar rregulla dhe rregullore përveç mësimeve të Jezusit dheshkrimeve të apostujve të dhëna nga Zoti.

Ata që ndjekin Jezusin duhet të marrin kryqin e tyre çdo ditëdhe të mohojnë idetë e tyre se si duhet jetuar jeta. Mësimi iJezusit është i lehtë për t’u mësuar dhe i lehtë për t’u kuptuar, por kërkon që ju të hiqni dorë nga idetë tuaja dhe t’i kërkoniPerëndisë nëpërmjet Frymës së Shenjtë se në cilat veprimtaritë përqendroheni që i shërbejnë punës sonë për mbretërinë e Perëndisë këtu në tokë.

Zoti dëshiron kontakt të drejtpërdrejtë me individin brendaasambleve dhe në shoqëri në përgjithësi që e kërkon Atë, jo me organizata apo kisha, apo këdo që qëndron mes Zotit dheindividit.

Udhëheqësit e Kishës Katolike, shpesh në bashkëpunim me mbretërit dhe princat, ndikuan negativisht në anëtarët e kishësdhe madje persekutuan dhe vranë anëtarët kundërshtarë tëkishës, për shkak të epshit për pushtet dhe lakmisë. Ajo që mëbën përshtypje veçanërisht është se meshat mbahen në njëgjuhë që jo të gjithë e dinë dhe qasja në Bibël ishte i vështirëpër anëtarët e kishës. Mundësia për të ndjekur interpretimet e priftërinjve të teksteve të Biblës në predikimet e tyre, të cilatapostulli Pal i inkurajoi, ishte pothuajse e pamundur pasipothuajse asnjë diskutim nuk u zhvillua në nivel të asamblesë. I gjithë vlerësimi i përmbajtjes së predikimeve tani duket, pasiorganizimi i kishës është i rezervuar për nivelet më të larta tëhierarkisë së kishës, pasi ato kontrollojnë qasjen në Bibël. Kur hierarkia më e lartë e kishës, në rininë e krishterimit, ndryshonkuptimin e teksteve të Dhjatës së Vjetër, duke përfshirëpremtimet e betuara të përjetshme të Perëndisë për hebrenjtëdhe tokën e Izraelit. Përveç kësaj, udhëheqësit e kishësprezantojnë urdhërime dhe rregulla që nuk kanë bazë nëmësimet e Jezusit. Tani janë hedhur themelet për reformimin e fuqishëm që vjen rreth 1400 vjet më vonë, por historia natregon gjithashtu se gjatë shekujve ka individë që theksojnë se mësimet e Jezusit nuk ndiqen, por ata nuk dëgjohen dhendonjëherë bëhen ata që ne sot do t’i quanim bilbilfryrës dhevriten.

Satani dhe demonët e tij arrijnë të depërtojnë në kishë në tëgjitha nivelet, ata i bëjnë udhëheqësit kryesorë fetarë tëveprojnë si një lloj kolonw e pestë. Kolona e pestë është njëterm për qytetarët e një vendi që gjatë luftës simpatizojnëarmikun dhe kryejnë punë subversive politike dhe ushtarakeprapa linjave të tyre. Në situatën tonë, janë Satani dhedemonët e tij që janë të maskuar si të krishterë të zakonshëm, priftërinj, peshkopë dhe papë dhe veprojnë si kolona e pestë. Udhëheqja në kishën e centralizuar, e përfaqësuar nga Papa, kardinalët dhe peshkopët, ndoshta bëjnë dëmin më të madhkur devijojnë nga mësimet e Jezusit në Bibël.

Gjon Pagëzori u profetizua nga babai i tij, prifti Zakaria, (Luka 1:76-77) Dhe ti, o fëmijë i vogël, do të quhesh profet nga Shumë i Larti, sepse ti do të shkosh përpara fytyrës së Zotit për të përgatitur udhët e tij, ⁷⁷për t’i dhënë popullit të tij njohjen e shpëtimit, në faljen e mëkateve të tyre. Si rezultat ipagëzimit, ata duhej të ndanin me të tjerët atë që zotëronin, tëishin të ndershëm në punën e tyre dhe të mos abuzonin mepushtetin (Luka 3:7-14). Gjoni ishte gjithashtu i mprehtë nëkritikat e tij ndaj udhëheqësve politikë kur qortoi mbretinHerod, ndër të tjera, për incest nëpërmjet martesës së tij me kunatën e tij Herodiadën (Marku 6:14-29), e cila çoi nëburgosjen e Gjonit dhe prerjen e kokës së tij më vonë, porGjoni kishte përfunduar më pas detyrën e tij që Perëndia t’ihapte rrugën Zotit (Jezusit) dhe të vendoste pagëzimin e tërriturve (Mateu 3). Mesazhi i Gjonit ishte që njerëzit tëktheheshin, të ndryshonin jetën e tyre për më mirë, dhe tëpendoheshin për mëkatet e tyre dhe për gabimet që kishinbërë. Gjoni u mbiquajt “Pagëzori” sepse ai pagëzoi njerëzit qëvinin tek ai dhe donin të fillonin të jetonin një jetë më të mirë. Pagëzimi është një shenjë se atyre u janë falur mëkatet dhe kjondodhi në lumin Jordan. Përpara Gjon Pagëzorit, Perëndia nukkishte pasur kontakt me popullin e tij hebre për rreth 400 vjet. Profeti Malakia në Dhjatën e Vjetër ishte profeti i fundit qëPerëndia dërgoi te populli hebre për të paralajmëruar kundërmënyrës se si judenjtë po largoheshin nga Perëndia. ProfetiMalakia shkruan se priftërinjtë, udhëheqësit e sinagogës, tregojnë përbuzje dhe largohen nga ligji i Zotit, Mal 1:6-10⁶Një bir nderon të atin dhe një shërbëtor zotin e tij. Në se unë, pra, jam ati, ku është nderi im? Dhe në se jam zot, ku ma kanë frikën?,” iu thotë Zoti i ushtrive juve, priftërinjve, “që përbuzni emrin tim dhe megjithatë thoni: “Si e kemi përbuzur emrin tënd?”. ⁷Ju ofroni mbi altarin tim ushqime të ndotura, dhe megjithatë thoni: “Në ç’mënyrë të kemi ndotur?”. Kur thoni: “Tryeza e Zotit është e përbuzshme”. ⁸Kur ofroni për flijim një kafshë të verbër, a nuk është keq? Kur ofroni një kafshë të çalë ose të sëmurë, nuk është keq? Paraqite, pra, te qeveritari yt. A do të jetë i kënaqur prej teje? Do të të pranojë me kënaqësi?,” thotë Zoti i ushtrive. ⁹Tani, pra, kërkoni favorin e Perëndisë, që ai të ketë mëshirë për ne. Duart tuaja e kanë bërë këtë, a do t’ju pranojë vallë me kënaqësi?,,” thotë Zoti i ushtrive. ¹⁰“Oh, sikur të paktën dikush prej jush t’i mbyllte dyert! Atëherë nuk do ta ndiznit zjarrin kot mbi altarin tim. Unë nuk kam asnjë kënaqësi me ju,” thotë Zoti i ushtrive, “dhe as që pëlqej çfarëdo oferte nga duart tuaja.

Malakia profetizon tek Mal 3:1, “Ja, unë po dërgoj lajmëtarin tim për të përgatitur rrugën para meje. Dhe menjëherë Zoti, që ju kërkoni, do të hyjë në tempullin e vet, engjëlli i besëlidhjes që ju kërkoni me endje, ja, do të vijë,” thotë Zoti i ushtrive. Perëndia u thotë hebrenjve pa mëdyshje tek Ligji i Përtërirë 28:15-68 se besëlidhja me Të është shkelur. Judenjtë janë ende populli i Perëndisë dhe Perëndia u kujton atyre ligjin e Moisiut, ai që Ai ia dha në Horeb për të gjithë Izraelin, ligjet dhe urdhërimet. Judenjtë, të cilët janë populli i Perëndisë, taniduhet të jenë personalisht përgjegjës për veprimet e tyre ndajZotit si gjithë njerëzit e tjerë. Në judaizëm, është kryeprifti ai që një herë në vit hyn në vendin shumë të shenjtë në tempullpër të ofruar flijime për mëkatet e njerëzve. Në Besëlidhjen e Vjetër, përveç sakrificës së përbashkët vjetore të kryepriftit, vetë judenjtë duhej të shkonin në tempull për të ofruarsakrifica për shkeljet e tyre të ligjit të Perëndisë. Megjithatë, midis judenjve ishte krijuar një qëndrim që ata ishin të lumturtë sakrifikonin, por nuk e shoqëronin me pendim për mëkatet e tyre.

Fryma e Perëndisë ishte i pranishëm kur Gjon Pagëzori lindi, dhe ai quhej profet i Shumë të Lartit dhe u ngarkua me përgatitjet e rrugës për Jezusin. Përveç hapjes së rrugës përJezusin, pagëzimi i të rriturit Jezus u bë një pikë kthese kurFryma e Shenjtë erdhi mbi Jezusin në formën e një pëllumbinë pagëzim. Ky ishte fillimi i ngjarjeve që çuan në besëlidhjene re që Perëndia tani ofron për të gjithë njerëzit. Perëndia e hodhi poshtë besëlidhjen që bëri me popullin hebre, sepse atanuk ndoqën besëlidhjen që bënë me Të.

16 Pastaj të njëmbëdhjetë dishepujt shkuan në Galile, në atëmal që u kishte caktuar Jezusi 17 dhe, kur e panë, e adhuruan; por disa dyshuan. 18 Pastaj Jezusi u afrua dhe u foli atyreduke thënë: “Mua më është dhënë çdo pushtet në qiell e nëtokë. 19 Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjithë popujtduke i pagëzuar në emër të Atit e të Birit e të Frymës sëShenjtë, 20 dhe duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat qëunë ju kam urdhëruar. Dhe ja, unë jam me ju gjithë ditët, derinë mbarim të botës. Amen.”

Gjeta në internet një këngë të përshtatshme për kalimin nëbesëlidhjen e re, “Oh Praise His Name” nga Jarle Ëaldemar, Norvegji, ku ndër të tjera lexohet “Oh mëngjes i bukur i ditëssë tretë”;

“Zemra ime shikon në Kalvar, ku gjaku i Jezusit ishte në anëntime lindore, shoh plagët e Tij trupin e tij që vuajti, Shpëtimtari im në një kryq druri, Një klithmë e fundit, ‘Ukrye!’, E vunë në varrin e Jozefit, ruajtur me ushtarë dhe gur, vetë biri i Perëndisë vdiq për mua, për të lavdëruar emrin e tij, sepse ai është Perëndia ynë, për të lavdëruar emrin e tij përjetëkënga do të ngrihet Zoti ynë, ti je Perëndia ynë, o mëngjes ibukur i ditës së tretë Zoti ynë i gjallë, Më thuaj vdekje, kuështë thumbi yt? Shpëtimtari ynë JEZUSI është ringjallur”

Nuk dëgjohet shpesh në predikime ose tregime për bekimet e Zotit tek Ligji i Përtërirë 28:1-14, kur populli hebre ndoqibesëlidhjen me Perëndinë dhe mallkimet e Perëndisë tek Ligjii Përtërirë 28:15-68, kur populli hebre nuk ndoqi besëlidhjenme Perëndinë. Por Bibla na jep një kuptim kur bëhet fjalë përfatin e popullit hebre. Ata janë zgjedhur nga Zoti nëpërmjetnjë besëlidhjeje, për të qenë populli i Tij dhe për t’u treguarpopujve të tjerë se kush është Zoti, Krijuesi i qiellit dhe itokës, që di gjithçka dhe mund të bëjë gjithçka. Perëndia kabërë me betim një besëlidhje të përjetshme me judenjtë, tëcilën askush nuk mund ta heq prej tyre. Zoti i dërgoi popullithebre gjykatës, mbretër dhe profetët për ta udhëhequr popullinhebre në bashkësi me Perëndinë, por forcat e liga shpirtërorenë botë të udhëhequra nga Satani dhe demonët e tij, si dhedobësia e natyrshme mishore e njeriut, shpesh i çojnë njerëzitnë rrugë të gabuar duke mos adhuruar Zotin me të cilin kishinbërë një pakt. Bibla na tregon se burrat me frikë Perëndie siAbrahami, Isaku dhe Jakobi ngrihen dhe vendosin themeletpër popullin hebre dhe marrëdhënien e tyre të veçantë me Perëndinë nëpërmjet besëlidhjes që u bë midis Perëndisë dhepopullit hebre, nga e cila patriarku Moisiu ishte lehtësuesi. Besëlidhja përmbante bekime nëse hebrenjtë ndiqninbesëlidhjen me Perëndinë dhe mallkime nëse hebrenjtëfillonin të adhuronin perëndi të tjerë.

Duket se gjithçka që ndodh me hebrenjtë dhe tokën e Izraelitqë nga viti 70 e në vazhdim, domethënë pas revoltës së Bar Kokhba-s, çoi në një shpopullim të gjerë të komunitetevehebreje, shumë më tepër se gjatë luftës së parë hebreje-romakenë vitin 70 pas Krishtit. Sipas historianit romak Dio Kasius, deri në 580,000 hebrenj vdiqën dhe madje edhe më shumëvdiqën nga uria dhe sëmundjet. Përveç kësaj, kishte shumë tëburgosur hebrenj të luftës që u shitën në skllavëri. Komunitetihebre u shkatërrua në atë masë sa disa studiues e kanëpërshkruar atë si spastrim etnik dhe gjenocid. Nëretrospektivë, mund të thuhet fare mirë se mallkimet e Perëndisë siç tregohen në Ligji i Përtërirë 28:15-68 me tëvërtetë marrin hov dhe zgjasin me shekuj. Në një përpjekje përtë zhdukur qoftë edhe çdo kujtim të hebrenjve apo Izraelit tëlashtë, perandori romak Hadrian e hoqi emrin nga harta dhe e zëvendësoi me Siria Palestinë (Uikipedia). Revolta e Bar Kokhba-s ka patur qartë një ndikim të madh në zhvillimin e historisë hebreje dhe filozofisë së judaizmit. Mendimimesianik hebre u bë abstrakt dhe shpirtëror. Rebelimi ishtendoshta edhe ndër ngjarjet që e çuan krishterimin nga të qenitnjë sekt apo kongregacion hebre, në një fe të veçantë të ndarënga judaizmi. Judenjtë dhe ata udhëheqës fetarë e hodhënposhtë Krishtin Jezus, të cilin Perëndia i dërgoi si Mesia e tyre, dhe më kryesorja në këtë kundërshtim ndaj Jezusit ishinrabinët dhe skribët kryesorë të judaizmit të asaj kohe. Krishterimi, i cili ka si pikënisje jetën dhe mësimet e KrishtitJezus, tani është i ndarë nga judaizmi. Të ashtuquajturit etërdhe teologë të kishës ndikojnë në krishterim dhe theksohet e ashtuquajtura teologji zëvendësuese.

Se duhej të kishte një reagim brenda Kishës Katolike, mund ta shohim lehtësisht tani në retrospektivë, kur e dimë rezultatin. Reagimi brenda Kishës Katolike ishte, siç e shoh unë, iiniciuar nga Fryma e Shenjtë, e cila i vuri zjarrin shumëpriftërinjve dhe laikëve të perëndishëm. Sfondi është, siçtregohet më sipër, se mësimet e Jezusit dhe teksti i Biblës pakpasi apostujt vdiqën, interpretohen ndryshe. Kjo ndodh nënndikimin e teologëve dhe të ashtuquajturve etër të kishës, tëcilët instalojnë mendimet mbi të cilat bazohet teologjiazëvendësuese. Mbrojtësit e teologjisë zëvendësueseargumentuan për idetë se Perëndia i kishte refuzuar hebrenjtë, se ata nuk janë më populli i zgjedhur i Perëndisë dhe se premtimet e Perëndisë për hebrenjtë dhe tokën e Izraelit janëfrymëzuar dhe marrë përsipër nga kisha e krishterë. Megjithatë, premtimet e përjetshme të Perëndisë për hebrenjtëdhe tokën e Izraelit, siç shihen në Bibël, askush nuk mund t’indryshojë. Teologjia zëvendësuese që tani përfaqëson Kisha Katolike krijon terren pjellor për urrejtje hebreje dhe rrymaantisemite brenda krishterimit dhe shoqërisë në përgjithësi. Kisha tani duket sikur po vepron në emër të Zotit, sipërfaqësuesit e Tij kryesorë në tokë. Zoti thotë në Bibël se ka vetëm një ndërmjetës midis Perëndisë dhe njerëzve, njeriuKrishti Jezus, ai që dha veten si shpërblesë për të gjithë (letrae parë e Palit drejtuar Timoteut 2), Perëndia dëshiron kontakt të drejtpërdrejtë me individin brenda asambleve dhe nëshoqërinë në përgjithësi, ata që e kërkojnë Atë, jo me organizata apo kisha, apo këdo që qëndron mes Zotit dheindividit.

Qëndroni të në linjë…

Pjesa XLV

Ja pjesa XLV në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj …” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të Tij tëzgjedhur dhe për dijen tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonëpër të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka qëekziston. Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që e mora në vitin 2018 nga ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zotidërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Parajsë tek Ati i tij. Tek 2 Pjetrit 1:16-18, ne lexojmë: “Sepse nuk jua bëmë të njohurfuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarëokular të madhështisë së tij. 17 Sepse ai mori nder dhe lavdinga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.’ 18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me tënë malin e shenjtë.”

Perëndia Atë nëpërmjet Frymës së Shenjtë më tha që të flisjapër atë që kam qenë dëshmitar okular dhe për shumëdëshmitarë okularë të mëparshëm, që Perëndia ka përdorurgjatë shekujve.

Në udhëtimin tonë nëpër Bibël, me theks të veçantë teprofecitë, tani kemi arritur në shekujt e shtatëmbëdhjetë dhetetëmbëdhjetë. Reformatorët e krishterimit, të ndikuar ngaFryma e Shenjtë, ndër të tjerë prifti Martin Luter në KishënKatolike mbajtën një qëndrim të fortë kundër llojit tëkrishterimit që mësohej në asamble apo kisha, pra, mësimet e Jezusit nga koha e apostujve. Mësimi i Jezusit u ndryshuagjatë shekujve, nga shekulli 200 deri në shekullin 1500. Organizimi i kishës/asambleve dhe kuptimi i përmbajtjes sërëndësishme në Dhjatën e Vjetër u ndryshuan rrënjësisht, duke përfshirë teologjinë zëvendësuese. Udhëheqësit e kishëskatolike, shpesh në bashkëpunim me mbretër dhe princër, ndikuan negativisht te anëtarët e asambleve dhe madjepersekutuan dhe vranë anëtarët kundërshtarë të kishës, përshkak të dëshirës për pushtet dhe lakmisë. Ajo që më godet veçanërisht është se meshat mbahen në një gjuhë që jo tëgjithë e dinë dhe qasja në Bibël ishte e vështirë për anëtarët e kishës. Mundësia për të ndjekur interpretimet e priftërinjve tëteksteve të Biblës në predikimet e tyre, të cilat apostulli Pal iinkurajoi, ishte pothuajse e pamundur pasi pothuajse asnjëbisedë apo diskutim nuk u zhvillua në nivel kongregacioni. I gjithë vlerësimi i përmbajtjes së predikimeve tani duket ashtusi edhe organizimi i kishës, i rezervuar për nivelet më të lartatë hierarkisë së kishës, pasi ato kontrollojnë qasjen në Bibël. Kur hierarkia më e lartë e kishës, në rininë e krishterimit, ndryshoi kuptimin e teksteve të Besëlidhjes së Vjetër, me premtimet e betuara të Zotit për hebrenjtë dhe tokën e Izraelit, dhe përveç kësaj prezantoi urdhëresa dhe rregulla që nuk kanëbazë në mësimet e Jezusit, kjo i hodhi themelet përreformimin e fuqishëm që erdhi rreth 1400 vjet më vonë. Historia na tregon se gjatë shekujve pati individë që theksuanse mësimet e Jezusit nuk ndiqeshin, por ata nuk dëgjoheshindhe ndonjëherë vriteshin ata që ne sot do t’i quanim bilbil-fryrës.

Satani dhe demonët e tij arritën të depërtonin në kishë në tëgjitha nivelet, duke i bërë udhëheqësit fetarë të vepronin si njëlloj kolone e pestë. Kolona e pestë është një term për qytetarëte një vendi që gjatë luftës simpatizojnë armikun dhe kryejnëpunë subversive politike dhe ushtarake prapa linjave të tyre. Në situatën tonë, janë Satani dhe demonët e tij që janë tëmaskuar si të krishterë të zakonshëm, priftërinj, peshkopë dhepapë, por veprojnë si kolona e pestë. Udhëheqja në kishën e centralizuar, e përfaqësuar nga Papa, kardinalët dhepeshkopët, të cilët ndoshta bëjnë dëmin më të madh kurdevijojnë nga mësimet e Jezusit në Bibël.

Gjon Pagëzori u profetizua nga babai i tij, prifti Zakaria, (Luka 1:76-77) “Dhe ti, o fëmijë i vogël, do të quhesh profet nga Shumë i Larti, sepse ti do të shkosh përpara fytyrës së Zotit për të përgatitur udhët e tij, ⁷⁷për t’i dhënë popullit të tij njohjen e shpëtimit, në faljen e mëkateve të tyre.” Pas pagëzimit, ata duhej të ndanin me të tjerët atë që kishin, të ishin të ndershëm në punën e tyre dhe të mos abuzonin me pushtetin e tyre (Luka 3:7-14). Gjoni ishte gjithashtu i ashpër në kritikat e tij ndaj udhëheqësve politikë kur qortoi mbretin Herod, ndër të tjera, për incest nëpërmjet martesës së tij me kunatën e tij Herodiaden (Marku 6:14–29), që çoi në burgosjen dhe prerjen e kokës së tij më vonë për Zotin (Jezusin) dhe për të vendosur pagëzimin e të rriturve (Mateu 3). Mesazhi i Gjonit ishte që njerëzit të ktheheshin, tëndryshonin jetën e tyre për mirë dhe të pendoheshin për mëkatet e tyre dhe për gabimet që kishin bërë. Gjoni u mbiquajtur “Pagëzori” sepse ai pagëzoi njerëzit që vinin tek ai dhe donte që ata të fillonin të jetonin një jetë më të mirë. Pagëzimi është një shenjë se atyre u janë falur mëkatet dhe u bë në lumin Jordan. Para Gjon Pagëzorit, Perëndia nuk kishte pasur kontakt me popullin e tij hebre për rreth 400 vjet. Profeti Malakia në Dhjatën e Vjetër ishte profeti i fundit që Zoti dërgoi te populli hebre për të paralajmëruar popullin hebre qëtë mos largohej nga Zoti. Profeti Malakia shkruan se priftërinjtë, udhëheqësit e sinagogës, treguan përbuzje dhe u larguan nga ligji i Zotit. Mal 1:6-10 thotë:

“6 ‘Një bir nderon të atin dhe një shërbëtor zotin e tij. Në se unë, pra, jam ati, ku është nderi im? Dhe në se jam zot, ku ma kanë frikën?,’ iu thotë Zoti i ushtrive juve, priftërinjve, ‘qëpërbuzni emrin tim dhe megjithatë thoni: “Si e kemi përbuzur emrin tënd?”.7 Ju ofroni mbi altarin tim ushqime të ndotura, dhe megjithatë thoni: “Në ç’mënyrë të kemi ndotur?”. Kur thoni: “Tryeza e Zotit është e përbuzshme”. 8 Kur ofroni për flijim një kafshë të verbër, a nuk është keq? Kur ofroni njëkafshë të çalë ose të sëmurë, nuk është keq? Paraqite, pra, te qeveritari yt. A do të jetë i kënaqur prej teje? Do të të pranojëme kënaqësi?,’ thotë Zoti i ushtrive. 9 Tani, pra, kërkoni favorin e Perëndisë, që ai të ketë mëshirë për ne. Duart tuaja e kanë bërë këtë, a do t’ju pranojë vallë me kënaqësi?,’ thotëZoti i ushtrive. 10 ‘Oh, sikur të paktën dikush prej jush t’i mbyllte dyert! Atëherë nuk do ta ndiznit zjarrin kot mbi altarin tim. Unë nuk kam asnjë kënaqësi me ju,’ thotë Zoti i ushtrive, ‘dhe as që pëlqej çfarëdo oferte nga duart tuaja.’”.

Malakia profetizon te Malakia 3:1: “Ja, unë po dërgoj lajmëtarin tim për të përgatitur rrugën para meje. Dhe menjëherë Zoti, që ju kërkoni, do të hyjë në tempullin e vet, engjëlli i besëlidhjes që ju kërkoni me endje, ja, do të vijë,” thotë Zoti i ushtrive.
Zoti u thotë hebrenjve pa mëdyshje në Ligjin e Përtërirë28:15-68 se besëlidhja me Të është thyer. Judenjtë janë endepopulli i Perëndisë dhe Perëndia u kujton atyre ligjin e Moisiut, atë që i dha në Horeb për të gjithë Izraelin, ligjet dheurdhërimet. Judenjtë, të cilët janë zotëruar nga Perëndia, taniduhet të jenë personalisht përgjegjës për veprimet e tyre përpara Perëndisë, si gjithë njerëzit e tjerë dhe është kryepriftiai që një herë në vit hyn në vendin shumë të shenjtë tëtempullit për të ofruar flijime për mëkatet e njerëzve. NëBesëlidhjen e Vjetër, përveç flijimit të përbashkët vjetor tëkryepriftit, vetë judenjtë duhej të shkonin në tempull për tëbërë flijime për shkeljet e tyre të ligjit të Perëndisë. Megjithatëu zhvillua një qëndrim midis judenjve që ata ishin të lumtur tësakrifikonin, pa u penduar për mëkatet e tyre.

Shpirti i Zotit ishte i pranishëm kur lindi Gjon Pagëzori, ai u quajt profet i Shumë të Lartit dhe u ngarkua t’i hapte rrugënJezusit. Përveç hapjes së rrugës për Jezusin, pagëzimi i tërriturve i Jezusit u bë një pikë kthese kur Fryma e Shenjtëerdhi mbi Jezusin në formën e një pëllumbi në pagëzim. Ky ishte fillimi i ngjarjeve që çuan në besëlidhjen e re që Perëndiatani ofron për të gjithë njerëzit. Perëndia e hodhi poshtëbesëlidhjen që bëri me popullin hebre, sepse ata nuk ndoqënbesëlidhjen që bënë me Të.

Tani jemi në tranzicion drejt Besëlidhjes së Re të Perëndisë, e cila u ofrohet të gjithë njerëzve. Dhjata e Re me mësimet e Jezusit duhet të zbatohet si për hebrenjtë ashtu edhe përjohebrenjtë. Besëlidhja e Re bazohet në jetën dhe veprën e Jezusit dhe vdekjen e tij mëkëmbëse në kryqin e Kalvarit, varrimin dhe ringjalljen e tij tre ditë më vonë. Dishepujt e mëparshëm të Jezusit, të cilët tani quhen apostuj, pas vdekjesdhe ringjalljes së Jezusit, fillojnë punën e përhapjes sëmësimeve të Jezusit si midis judenjve ashtu edhe midis johebrenjve. Pas ringjalljes së Jezusit, ai pati një takim me dishepujt ku u dha atyre urdhrin e misionit, Mateu 28:16-20: “¹⁶Pastaj të njëmbëdhjetë dishepujt shkuan në Galile, në atë mal që u kishte caktuar Jezusi ¹⁷dhe, kur e panë, e adhuruan; por disa dyshuan. ¹⁸Pastaj Jezusi u afrua dhe u foli atyre duke thënë: ‘Mua më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë.¹⁹Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjithë popujt duke i pagëzuar në emër të Atit e të Birit e të Frymës së Shenjtë,²⁰dhe duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që unë ju kam urdhëruar. Dhe ja, unë jam me ju gjithë ditët, deri në mbarim të botës. Amen.’”

Gjeta në internet një këngë të përshtatshme për kalimin tonë në besëlidhjen e re, “Oh Praise His Name” (O Lavdëroje Emrin e Tij) nga Jarle Waldemar, Norvegji, që ndër të tjera ,thotë, “Oh mëngjes i bukur i ditës së tretë; Zemra ime shikon te Kalvari ku gjaku i Jezusit ishte në krahun tim lindor, shoh plagët e Tij, trupin e tij që vuajti, Shpëtimtari im në një kryq druri, Një klithmë e fundit u bë, e vunë në varrin e Jozefit, ruajtur nga ushtari dhe guri, Biri i vetëm i Perëndisë vdiq për mua, për të lavdëruar emrin e tij, sepse ai është Perëndia ynë, për të lavdëruar emrin e tij përjetë. Përgjithmonë do të ngrihet kënga, Perëndia ynë, ti je Perëndia ynë, o mëngjes i bukur, i ditës së tretë, Zoti ynë i gjallë, pra më thuaj vdekje, ku ështëthumbi yt, Shpëtimtari ynë JEZUSI u ringjall.

Nuk dëgjohet shpesh në predikime ose tregime për bekimet e Perëndisë në Ligjin e Përtërirë 28:1-14 kur populli hebre ndoqi besëlidhjen me Perëndinë. U urdhëruan mallkimet e Perëndisë në Ligjin e Përtërirë 28:15-68, kur populli hebre nuk e ndoqi besëlidhjen me Zotin. Por Bibla na jep një kuptim kur bëhet fjalë për fatin e popullit hebre. Ata janë zgjedhur nga Zoti nëpërmjet një besëlidhjeje, për të qenë populli i tij dhe për t’u treguar popujve të tjerë se kush është Zoti, krijuesi i qiellit dhe i tokës, që di gjithçka dhe mund të bëjë gjithçka. Perëndia ka bërë me betim një besëlidhje të përjetshme me judenjtë që askush nuk mund t’ua heqë atyre. Zoti dërgoi tek populli hebre gjykatës, mbretër dhe profetë për ta udhëhequr popullin hebre përsëri në bashkësi me Perëndinë, por shpirtrat e këqij, forcat e botës të udhëhequra nga Satani dhe demonët e tij, si dhe dobësia e natyrshme mishore e njeriut, shpesh i çuan njerëzit në rrugë të gabuar duke mos adhuruar Zotin me tëcilin kanë bërë një besëlidhje. Bibla na tregon se burrat me frikë Perëndie si Abrahami, Isaku dhe Jakobi ngrihen dhe vendosin themelet për popullin hebre dhe marrëdhënien e tyre të veçantë me Perëndinë nëpërmjet besëlidhjes që u bë midis Perëndisë dhe popullit hebre, nga e cila patriarku Moisiu ishte lehtësuesi. Besëlidhja përmbante bekime nëse hebrenjtëndiqnin besëlidhjen me Perëndinë dhe mallkime nëse hebrenjtë fillonin të adhuronin perëndi të tjera. Duket se gjithçka që ndodh me hebrenjtë dhe tokën e Izraelit që nga viti 70 e në vazhdim, domethënë pas revoltës së Bar Kokhba, çoi në një shpopullim të gjerë të komuniteteve hebreje, shumë më tepër se gjatë luftës së parë hebreje-romake në vitin 70 ps. K. Sipas historianit romak, Dio Kasius, deri në 580,000 hebrenj vdiqën dhe madje më shumë vdiqën nga uria dhe sëmundjet. Përveç kësaj, kishte shumë të burgosur hebrenj të luftës që u shitën si skllevër. Komuniteti hebre u shkatërrua në atë masë sa disa studiues e kanë përshkruar atë si spastrim etnik dhe gjenocid. Në retrospektivë, mund të thuhet fare mirë se mallkimet e Perëndisë siç përmenden në Ligjin e Përtërirë 28:15-68 me të vërtetë morën hov dhe zgjatën për shekuj. Në një përpjekje për të zhdukur qoftë edhe çdo kujtim të hebrenjve apo Izraelit të lashtë, perandori romak Hadrian e hoqi emrin nga harta dhe e zëvendësoi me Siria Palestinë (Wikipedia). Revolta e Bar Kokhbës ka pasur qartë një ndikim të madh në zhvillimin e historisë hebreje dhe filozofisë së judaizmit. Mendimi mesianik hebre u bë abstrakt dhe shpirtëror. Rebelimi ishte ndoshta edhe ndër ngjarjet që e çuan krishterimin nga të qenit një sekt apo kongregacion hebre, në një fe të veçantë të ndarë nga judaizmi. Judenjtë dhe udhëheqësit e tyre fetarë e hodhën poshtë Krishtin Jezus, të cilin Perëndia ua dërgoi si Mesinë e tyre, dhe më kryesorja në këtë kundërshtim ndaj Jezusit ishin rabinët dhe skribët kryesorë të judaizmit të asaj kohe. Krishterimi, i cili ka si bazë jetën dhe mësimet e Krishtit Jezus, tani ekziston veçmas nga judaizmi. Të ashtuquajturit etër dhe teologë të kishës ndikojnë në krishterimin dhe theksohet e ashtuquajtura teologji zëvendësuese .

Se duhej të kishte një reagim brenda Kishës Katolike, mund ta shohim lehtësisht tani në retrospektivë, kur e dimë rezultatin. Reagimi brenda Kishës Katolike ishte, siç e shoh unë, iiniciuar nga Fryma e Shenjtë, e cila i kishte vënë zjarrin shumë priftërinjve dhe laikëve të perëndishëm. Sfondi është, siç tregohet më sipër, se mësimet e Jezusit dhe teksti i Biblës pak pasi apostujt vdiqën, interpretohen ndryshe. Kjo ndodh nën ndikimin e teologëve dhe të ashtuquajturve etër të kishës, të cilët mbjellin mendimet mbi të cilat bazohet teologjia zëvendësuese. Mbrojtësit e teologjisë zëvendësuese argumentuan për idetë se Perëndia i kishte refuzuar hebrenjtë, se ata nuk janë më populli i zgjedhur i Perëndisë dhe se premtimet e Perëndisë për hebrenjtë dhe tokën e Izraelit janë frymëzuar dhe marrë përsipër nga kisha e krishterë. Megjithatë, premtimet e përjetshme të Perëndisë për hebrenjtëdhe tokën e Izraelit, siç shihet në Bibël, askush nuk mund t’i ndryshojë. Teologjia zëvendësuese që tani përfaqëson Kisha Katolike krijon terren pjellor për urrejtje hebreje dhe rryma antisemite brenda krishterimit dhe shoqërisë në përgjithësi. Kisha tani duket sikur po vepron në emër të Zotit, si përfaqësuese e Tij kryesore në tokë. Zoti thotë në Bibël se ka vetëm një ndërmjetës midis Perëndisë dhe njerëzve, njeriu Krishti Jezus, ai që dha veten si shpërblesë për të gjithë (letra e parë e Palit drejtuar Timoteut 2), Perëndia dëshiron kontakt të drejtpërdrejtë me individin brenda asamblesë dhe në shoqërinë që e kërkon Atë, jo me organizata apo kisha, apo me këdo që qëndron mes Zotit dhe individit.

Qëndroni në linjë…

Pjesa XLIV

Ja pjesa XLIV e serisë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj…” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëvetë Tij të zgjedhur dhe për dijen tonë. Bibla na jep njëpasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe siduhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë qëkrijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston. Sfondi i kësajserie është një citim nga Bibla që e mora në vitin 2018 nga ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zoti dërgoi në tokëpasi Jezusi u ngjit në Parajsë tek Ati i tij. Në letrën e dytëtë Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë: “Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. ¹⁷Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.” ¹⁸Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.”.

Mua më tha Perëndia nëpërmjet Frymës së Shenjtë tëtregoja për atë që kam qenë dëshmitar okular dhe përdëshmitarët e mëparshëm okularë—Perëndia përdorishumë dëshmitarë okularë gjatë shekujve.

Ajo që kemi lexuar nga teksti i Biblës deri më tani natregon se krishterimi nuk është një fe, por një zbulesënga Perëndia për njerëzit, në mënyrë që ne të mund tëkërkojmë Perëndinë dhe birin e tij Jezu Krishtin dheFrymën e Shenjtë për shpëtim, Zotin triun. Situata sot është e vështirë për shumë njerëz që kërkojnë Zotin, duke qenë se ka kaq shumë fe që pretendojnë se përfaqësojnë Zotin. Krishterimi bazohet në Biblën qëerdhi nga Perëndia gjatë shekujve, dhënë profetëve tëTij, birit të Tij Jezu Krishtit dhe apostujve.

Fatkeqësisht, individët gjatë shekujve, qofshin atateologë apo njerëz të tjerë të arsimuar mirë, kanë gjeturnjë mënyrë për të shtuar fjalë ose për të hequr nga tekstii Biblës fjalë që ata mendojnë se përshtaten më mirëdhe kështu të ndryshojnë mësimet që na dha JezuKrishti. Pak para se Jezusi të vdiste në kryq, ai thirri “u krye!”, një deklaratë me të cilën Jezusi na tha se ai e kishte përmbushur plotësisht detyrën që i ishte dhënënga Perëndia, domethënë nga shembulli i tij personal dhe mësimet për dishepujt dhe apostujt në atë qëPerëndia u ofron të gjithë njerëzve, si besimi nëkryqëzimin, vdekjen dhe ringjalljen e Jezu Krishtit nëditën e tretë. Prandaj nuk është e nevojshme tëndryshohet teksti i Biblës, siç janë përpjekur shumëpersona gjatë viteve. Sepse teksti na është dhënëdrejtpërdrejt nga Perëndia dhe Biri i tij Jezu Krishti dhedo të zgjasë përgjithmonë. Teksti biblik përmban atë qëështë e nevojshme për t’u shpëtuar dhe për të siguruarkështu një jetë së bashku me Perëndinë kur të vdesim.

Kundërshtarët e Zotit në tokë janë Satani dhe demonët e tij të cilët vazhdimisht ndikojnë te njerëzit në mënyra tëndryshme për të ndjekur idetë dhe mendimet që nukvijnë nga Zoti. Këto mendime ose ide dhe ndikime të ligapër të ndryshuar mesazhin e shpëtimit dhe mënyrën se si të lidhemi me Perëndinë dhe Birin e tij Jezu Krisht, siçna tregon Bibla, filluan të vijnë jo shumë kohë pas vdekjes së profetëve. Ajo që sot quhet teologjizëvendësuese u soll në krishterim nga teologët dhemësuesit e Biblës në Kishën Katolike. Ata argumentuanpër idetë se hebrenjtë nuk janë më populli i zgjedhur iZotit dhe se premtimet e Zotit për hebrenjtë janë marrëpërsipër nga Kisha e Krishterë, të përfaqësuar ngaKishat Katolike dhe Ortodokse me Papën, Patriarkun, Kardinalët dhe Peshkopët si udhëheqës supremë. Ata shfaqen dhe veprojnë sikur të jenë përfaqësuesitkryesorë të Zotit në tokë. Megjithatë, premtimet e përjetshme të Perëndisë për hebrenjtë, siç paraqiten nëBibël, askush nuk mund t’i ndryshojë. Teologjiazëvendësuese për të cilën përfaqëson kisha tani krijonterren pjellor për urrejtjen e hebrejnjve dhe rrymaantisemite brenda krishterimit dhe shoqërisë nëpërgjithësi.

Situata ku kishat katolike dhe ortodokse mbizotërojnëkrishterimin zgjat deri në shekullin e katërmbëdhjetë dhetë pesëmbëdhjetë në Perëndim dhe pikërisht nëPerëndim ndodhin ndryshimet thelbësore brendakrishterimit me ndihmën e reformatorëve që udhëhiqennga Fryma e Shenjtë. Pjesa tjetër e botës janëspektatorë të trazirave që po ndodhnin brendakrishterimit.

Reformacioni ishte një trazirë fetare nga katolicizmi nëprotestantizëm në disa pjesë të Evropës në shekullin e XVI-të, i shkaktuar nga Martin Lutheri. Zhvillimi u stimulua gjithashtu nga shpikjet e reja të printimit, njëtregti në rritje dhe shfaqja e një klase të mesme. Kishtepasur gjithashtu përpjekje të mëparshme për tëreformuar Kishën Katolike nga, ndër të tjerë, Zhan Hus, Gjon Uiklif, por është Martin Luther ai që njihet se ka filluar reformacionin me nëntëdhjetë e pesë tezat e tij. Lutheri filloi të kritikonte shitjen e indulgjencave, me pakfjalë indulgjencat ishin një garanci për një qëndrim më tëshkurtër në purgator ku shpirti qëndronte përpara se tëhynte në parajsë. Luteri pohoi se Papa nuk kishteautoritet mbi purgatorin. Purgatori dhe mësimet katolikepër të dhe ndërmjetësimi i shenjtorëve nuk kanë asnjëbazë në Bibël.

Reformacioni protestant, i shtyrë nga Fryma e Shenjtë, solli ndryshime që përfshinin besimin në leximin e Biblëssi rruga drejt besimit dhe bindjen se Jezusi është rruga, e vërteta dhe jeta për të gjithë ata që duan të shpëtohen. Ndikimet e Frymës së Shenjtë përmenden rrallë osekurrë në tekstet shkollore, radio dhe televizion qëtrajtojnë reformacionin. Reformacioni hodhi dyshime mbiautoritetin e kishës. Gjatë Reformacionit u ngritën KishaUngjillore Luterane, Kisha e Reformuar, Kisha Anglikane, Lëvizja Baptiste (Anabaptistët). PërveçMartin Lutherit, reformatorë të njohur ishin edhe Ulrich Zvingli (1484-1531) dhe Zhan Kalvini (1509-1564), tëcilët vunë në dukje gabimet në mësimet e KishësKatolike, si dhe në strukturën dhe organizimin e saj. Kisha ka një strukturë dhe menaxhim të rreptë hierarkik, i cili, së bashku me disa urdhërime dhe rregulla, e largonvëmendjen e anëtarëve të kishës nga kontakti idrejtpërdrejtë me Perëndinë që na tregon Bibla.

Ajo që Bibla na tregon për rrugën drejt njëmarrëdhënieje me Perëndinë dhe mbretërinë e tij këtunë tokë, është ajo që Jezusi i thotë skribit Nikodem, përrilindjen për të qenë në gjendje të shohë mbretërinë e Perëndisë, shih Gjonin 3:1-18:

“Midis farisenjve ishte një njeri me emrin Nikodem, një krer i Judenjve. ²Ky erdhi natën te Jezusi dhe i tha: ‘Mësues, ne e dimë se ti je një mësues i ardhur nga Perëndia, sepse askush nuk mund të bëjë shenjat që bën ti, në qoftë se Perëndia nuk është me të.’ ³Jezusi iu përgjigj dhe tha: ‘Në të vërtetë, në të vërtete po të them që nëse një nuk ka rilindur, nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë.’

⁴Nikodemi i tha: ‘Po si mund të lindë njeriu kur është plak? A mund të hyjë ai për së dyti në barkun e nënës së vet dhe të lindë?’. ⁵Jezusi u përgjigj: ‘Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se kush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. ⁶Ç’ka lindur nga mishi është mish; por ç’ka lindur nga Fryma është frymë.⁷Mos u mrrekullo që të thashë: “Duhet të lindni përsëri”. ⁸Era fryn ku të dojë dhe ti ia dëgjon zërin, por ti nuk e di nga vjen as ku po shkon; kështu është edhe çdo njëri që ka lindur nga Fryma.’⁹Nikodemi, duke u përgjigjur, i tha: ‘Si mund të ndodhin këto gjëra?.’ ¹⁰Jezusi u përgjigj dhe i tha: ‘Ti je mësuesi i Izraelit dhe nuk i ditke këto gjëra? ¹¹Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se ne flasim atë që dimë dhe dëshmojmë atë që pamë, por ju nuk e pranoni dëshminë tonë. ¹²Në qoftë se ju fola për gjërat tokësore dhe ju nuk besoni, si do të më besoni nëse ju flas për gjërat qiellore? ¹³Askush nuk u ngjit në qiell, përveç atij që zbriti nga qielli, pra, Birit të njeriut që është në qiell. ¹⁴Dhe ashtu si Moisiu e ngriti lart gjarprin në shkretëtirë, kështu duhet të ngrihet lart Biri i njeriut, ¹⁵që kushdo që beson në të të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme. ¹⁶Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e tij të vetëmlindurin, që, kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme. ¹⁷Sepse Perëndia nuk e dërgoi Birin e vet në botë që ta dënojë botën, por që bota të shpëtohet prej tij. ¹⁸Ai që beson në të nuk dënohet, por ai që nuk beson tashmë është dënuar, sepse nuk ka besuar në emrin e Birit të vetëmlindur të Perëndisë.”

Ajo që Jezusi i thotë Nikodemit për rilindjen për të parëmbretërinë e Zotit nuk është theksuar në Kishën Katolikesiç e kuptoj unë historinë e kishës. Vetëm pas Reformimit theksohet shprehja “rilindje”. Sidomos nëvendet anglishtfolëse që kanë shprehjen “rilindje”, iparaqet të krishterët që në mënyrë të pavarur bëjnë njëzgjedhje për të rilindur dhe kanë Frymën e Shenjtë nëzemrën e tyre si garanci derisa të arrijmë në parajsë.

Libri i fundit i Dhjatës së Vjetër, Malakia u emërua sipasautorit të tij (Malakia 1:1). Në hebraisht, emri vjen nganjë fjalë që do të thotë “lajmëtar”, duke treguar rolin e Malakias si profet i Zotit, duke i dhënë mesazhin e Zotitpopullit të Zotit. “1Ja, unë po dërgoj lajmëtarin tim, ai do të më hapë rrugën; së shpejti ai do të vijë në tempullin e tij, Zotin që ju kërkoni dhe lajmëtari i besëlidhjes, ai që judëshironi, ja, ai po vjen. , thotë Zoti i ushtrive.” Do tëduheshin rreth 400 vjet nga profecitë e profetit Malakia, derisa Zoti të ngrejë Gjon Pagëzorin për t’i hapur rrugënJezusit nëpërmjet pagëzimit të Gjonit, i cili u përcaktuanga Zoti nëpërmjet Frymës së Shenjtë. “Unë ju pagëzojme ujë për pendim. Por ai që vjen pas meje është më ifortë se unë – nuk jam i denjë as t’i mbaj sandalet e tijt! Ai do t’ju pagëzojë me Frymën e Shenjtë dhe me zjarr. (Mateu 3:11).

Gjon Pagëzori luan një rol të rëndësishëm në të gjithëungjijtë e Dhjatës së Re. Ai përmendet edhe ngahistoriani Josefus. Për ungjilltarët është e rëndësishmetë nxjerrin në pah marrëdhëniet midis Jezusit dhe Gjonit; sipas Ungjillit të Lukës, ato ishin të lidhura (Luka 1:36). Gjoni kuptohet në Ungjij si një pararendës i Jezusit, siprofeti që hap rrugën për Mesian që vjen më pas. Tashmë në kohën e Jezusit, të krishterët panë që Gjon Pagëzori dhe Jezusi ishin dy persona që Malakia kishteparashikuar se do të vinin. Malakia parashikoi gjithashturendin e tyre: Së pari ai që hapi rrugën për Mbretin (Gjon Pagëzori), dhe më pas vetë Zoti (Jezusi). Prifti Zakaria, babai i Gjon Pagëzorit, u mbush me Frymën e Shenjtëdhe foli në mënyrë profetike për djalin e tij Gjonin, shih Luka 1:76: “Dhe ti, o fëmijë i vogël, do të quhesh profet nga Shumë i Larti, sepse ti do të shkosh përpara fytyrës së Zotit për të përgatitur udhët e tij,“ Luka 1:80:“Ndërkaq fëmija rritej dhe forcohej në frymë: dhe qëndroi në shkretëtirë deri në atë ditë, kur ai duhej t’i zbulohej Izraelit“.

Një lëvizje e rizgjimit të krishterë që ishte veçanërisht e fortë dhe fillim të shekullit të 18-të ishte pietizmi. Idetëkryesore në pietizëm janë se krishterimi është njëçështje personale, dhe se njeriu duhet të përjetojë njëkonvertim personal dhe të bëjë pendim për jetën e tijmëkatare. Ky konvertim duhet të çojë në të jetuarit e njëjete të shenjtë. Duke bërë një jetë të shenjtë, marrëdhënia me Jezusin shkon para të gjithamarrëdhënieve të tjera, edhe vetë familjes, atëherëështë e rëndësishme që edhe bashkëshorti/ja në familjetë përjetojë pendim dhe besim në Jezusin. Pietizmi u bënjë faktor domethënës në jetën e kishës norvegjeze, idealet e tij fetare u rishfaqën në shekullin e 19-të me Haugianet dhe në lëvizjen e brendshme të emetimeve. Kur predikuesi dhe sipërmarrësi Hans Nielsen Hauge filloi predikimin dhe aktivitetet e tij shoqërore, ai kritikoipriftërinjtë për shpërdorimin e pushtetit të tyre si zyrtarëdhe borgjezinë për abuzimin me privilegjet e tyre për t’upasuruar në kurriz të të tjerëve. Ajo duhej të krijontekonflikt dhe tashmë në vitin 1797 Hauge u arrestua përherë të parë për shkeljen e projektligjit të mbledhjes, dhederi në vitin 1804 ai u arrestua disa herë. Projektligji imbledhjes ishte një urdhëresë që u prezantua më 13 janar 1741 nga Mbreti Kristian VI i Danimarkës dheNorvegjisë dhe i ndalonte predikuesit laikë të mbaninmbledhje fetare – “konventiale” – pa miratimin e famullitarit. Projektligji i mbledhjes vendosi gjithashtu njëndalim absolut për fjalimin e grave. Burgimi i fundit zgjatiplot 10 vjet. Ai humbi gjithçka që kishte dhe shëndeti i tiju përkeqësua. Hauge dhe miqtë e tij iu përgjigjëndhunës dhe sulmeve duke predikuar bamirësi dhe jo dhunë. Hans Nielsen Hauge i cili kishte marrë një thirrjenga Zoti, besonte se kjo thirrje zbatohej përparadispozitave të posterit të konventës, sepse ishte vetëmnjë urdhëresë dhe jo një ligj i miratuar, ne duhet t’ibindemi Perëndisë më shumë se njerëzve, tha Hauge.

Ka shumë të rinj sot që nuk kanë një sfond të Shkollëssë të Dielës, siç e kisha unë nga vitet 1940 dhe 1950, dhe kështu të rinjve sot u mungojnë njohuritë bazë tëkrishterimit që fëmijët mësonin në Shkollën e së Dielësnë kohët e mëparshme.

I lutem Zotit që të më japë urtësinë që të paraqeszbulesën e Zotit që gjendet në Bibël, të rinjve dhe tëmoshuarve që nuk dinë për Jezu Krishtin, i cili u dërguanë tokë për të shpëtuar sa më shumë shpirtra, për tëlexuar njerëz, nga ferri që është një nga dy rezultatet e mundshme të jetës këtu në tokë.

Qëndroni në linjë……

Pjesa XLIII

Ja pjesa XLIII në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj …” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të Tij tëzgjedhur dhe për dijen tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonëpër të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka qëekziston. Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që e mora në vitin 2018 nga Ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zotidërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në qiell tek Ati i tij. Në letrëne dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë: “¹⁶Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotittonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë sëtij. ¹⁷Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur ierdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im idashur, në të cilin jam kënaqur.” ¹⁸Dhe ne e dëgjuam këtë zëqë vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.”

Më është thënë nga Zoti nëpërmjet Frymës së Shenjtë tëflas për atë që kam qenë dëshmitar okular dhe për dëshmitarëte mëparshëm okularë, Zoti përdori shumë dëshmitarë okularëgjatë shekujve.

Ne kemi parë profecitë më të rëndësishme në Bibël dhepërmbushjen e tyre deri në kohën tonë. Profecitë dhe ngjarjetqë kanë pasur ndikimin më të madh në jetën e hebrenjve dhezhvillimin e krishterimit, sipas meje kanë qenë si më poshtë:

1. Zgjedhja e Abrahamit, Isakut dhe Jakobit dhedymbëdhjetë bijve të Jakobit, të cilët u bënë populli hebredhe populli demonstrues i Perëndisë, për t’u treguar tëgjithë johebrenjve se kush është Perëndia, krijuesi iqiellit, tokës dhe gjithçka që është në to. Zanafilla 12, 15 dhe 17. ( www.bible.com )

2. Mallkimi që Perëndia vendosi mbi judenjtë, Ligji iPërtërirë 28:61-67, pasi ata u larguan vazhdimisht ngabesëlidhja që kishin lidhur me Perëndinë. Përveç kësaj, hebrenjtë vranë profetët që u dërgoi Zoti dhe ata filluan tëadhurojnë perëndi të tjera.

3. Judenjtë nuk pranuan që Jezu Krishti, i dërguar ngaPerëndia, ishte Mesia i tyre i premtuar.

4. Vdekja e Jezusit në kryq dhe ringjallja nga të vdekurittre ditë më vonë. Vdekja dhe ringjallja e Jezusit përbëjnëbazën për ofertën e shpëtimit të Perëndisë për të gjithë ataqë besojnë në birin e tij Jezu Krisht, si judenj ashtu edhejohebrenj.

5. Ngjitja e Jezu Krishtit dhe Zoti dërgon Shpirtin e Shenjtë(Ndihmësin) 50 ditë më vonë (Rrëshaja), për të ndihmuartë gjithë njerëzit që kërkojnë shpëtimin nëpërmjet JezuKrishtit, Gjoni 14:16-17, 24-27. Rrëshajat është”ditëlindja” e krishterimit kur Fryma e Shenjtë erdhi nëtokë, siç premtoi Jezusi përpara se të ngrihej tek Ati i Tijnë qiell.

6. Shkatërrimi i Tempullit në vitin 70, mërgimi dheshpërndarja e hebrenjve në të gjitha anët e botës. Ligji iPërtërirë 28:64-67.

7. Rithemelimi i shtetit të Izraelit në maj 1948. Unë isha 8 vjeç dhe dëshmitar okular nga Norvegjia kur ndodhi.

8. Kthimi i shumë miliona hebrenjve në Izrael pas vitit1948 dhe zhvillimi i mrekullueshëm i vendit në bujqësidhe shkencë, pavarësisht përpjekjeve të vendeve fqinje, pra myslimanëve, për t’u marrë hebrenjve tokën e tyre tëlashtë që u është dhënë nga Zoti, Perëndia i Abrahamit, Isakut dhe Jakobit.

Ajo që na tregon Bibla është se Perëndia zgjodhi njëpopull, hebrenjtë dhe një vend, Izraelin, të përshkruar nëDhjatën e Vjetër. Judenjtë dhe toka e Izraelit u përdorën ngaZoti për t’u treguar të gjitha kombeve se kush është Zoti iPlotfuqishëm, i cili krijoi qiellin dhe tokën. Bota, që kurAdami dhe Eva duhej të largoheshin nga Parajsa për shkak tëmosbindjes, është ndikuar nga Satani dhe demonët e tij, tëcilët janë të padukshëm, por veprojnë këtu në tokë dhe nëhapësirën qiellore përreth nesh.

Njerëzit u krijuan me një vullnet të lirë për të zgjedhurmidis Perëndisë dhe shpirtrave të këqij. Populli hebre u përdornga Perëndia, ndër të tjera, për të treguar se çfarë ndodh me njerëzit që zgjedhin gabimisht midis Perëndisë dhe shpirtravetë këqij. Bibla na tregon nëpër mijëvjeçarë se si populli hebreqë kishte bërë një besëlidhje me Perëndinë u ndëshkua përmosbindjen e tyre. Perëndia krijoi një besëlidhje me popullinhebre dhe profeti Moisi kishte ligje dhe urdhërime të shkruarapër mënyrën se si njerëzit e pasurisë së Perëndisë (Ligji iPërtërirë 14:2) duhet të lidhen me Perëndinë dhe me njëri-tjetrin (Ligji i Përtërirë, kapitujt 12-26). Pavarësisht nga tëgjithë profetët që Zoti dërgoi në mesin e popullit hebre për t’iparalajmëruar ata kur devijonin nga urdhërimet dhe ligjet e Zotit, Dhjata e Vjetër na tregon se jo shumë nga njerëzit dheudhëheqësit e tyre ndiqnin urdhrat dhe ligjet e Zotit, kjo patipasoja fatale kur parashikoi Zoti mallkimet goditën popullinhebre (Ligji i Përtërirë 28:15-68). Të gjitha referencat përBiblën mund të shkarkohen në telefonin tuaj celular: www.bible.com

Bibla na tregon gjithashtu se Perëndia ka një plan për tëshpëtuar sa më shumë njerëz të jetë e mundur në parajsë. Judenjtë nuk donin të ndiqnin rrugën që Perëndia kishtepërcaktuar për ta, por Zoti nuk dorëzohet. Ai dërgon birin e Tijtë vetëmlindur në tokë, siç jep sinjale Dhjata e Vjetër, për tëshpëtuar sa më shumë johebrenj në të njëjtën kohë kurhebrenjtë marrin një mundësi të re për të kërkuar Perëndinënëpërmjet besimit në Birin e Tij, Jezus Krishtit. Bibla na thotëse hebrenjtë do të marrin tokën e tyre, gjë që ndodhi në maj1948, domethënë një mijë e tetëqind e shtatëdhjetë e tetë vjetpasi Perandoria Romake shkatërroi tempullin hebre nëJerusalem (viti 70) dhe i shpërndau hebrenjtë në gjitha anët e botës. Megjithëse judenjtë nuk ishin në gjendje të mbaninpjesën e tyre të besëlidhjes me Perëndinë, Zoti ka një zgjidhjeqë na e tregon Bibla. Bibla është një kryevepër, për shkak tëtërësisë së saj. Është pa gabim në mesazhin e shpëtimit për tëgjithë ata që besojnë në Birin e Perëndisë, Krishtin Jezus dheqë lindin përsëri nga uji dhe nga Fryma.

Jetët e hebrenjve, toka e Izraelit dhe zhvillimi i krishterimitjanë të lidhura si anët e një monedhe, ato nuk mund të ndahenpasi janë instrumenti i Zotit për shpëtimin e njerëzimit. Profesori i teologjisë Ole Hallesby u mësoi studentëve tëteologjisë në Fakultetin e Kishës në Oslo. Ai i përkiste pjesëskonservatore të Norvegjisë së krishterë, por me prejardhjen e tij nga kisha shtetërore, ai kishte teologjinë zëvendësuese sibazë për pikëpamjen e tij të krishterë. Thuhet se një ditë ai u pyet nga studentët, në vitin 1928, nëse hebrenjtë do të merrninndonjëherë tokën e tyre? Ai është përgjigjur; jo, të dashurstudentë, ajo kohë ka mbaruar, nuk do të ndodhë sepse kisha e ka zënë vendin e Izraelit. Por Zoti dhe historia e doninndryshe, 20 vjet më vonë, në maj 1948, hebrenjtë morën tokëne tyre.

Teologjia zëvendësuese është një teologji që supozon se kisha e krishterë sot ka zënë vendin e Izraelit dhe ka marrëpërsipër premtimet e Izraelit, Izraeli është zëvendësuar ngaasambleja e krishterë. Prandaj, teologjia zëvendësuese ështëgjithashtu kritike ndaj shtetit të Izraelit. Megjithatë, përkrahësit e teologjisë zëvendësuese e injorojnë plotësisht atëqë thotë Zoti nëpërmjet profetëve të Tij në Dhjatën e Vjetër. Kur qielli dhe toka kalojnë, ka diçka që mbetet. Është Fjala e Zotit – Bibla. Është shkruar në Psalmin 119:89: “Përgjithmonë, o Zot, fjala jote është e qëndrueshme në qiej“. Isaia 40:8: Bari thahet, lulja fishket, por fjala e Perëndisë tonë mbetet përjetë”.

Ndër të tjera, për shkak të teologjisë zëvendësuese, kisha e krishterë është shndërruar në një mori kishash apo drejtimeshtë ndryshme. Sot është e zakonshme t’i ndajmë të krishterët nëtre grupime kryesore: katolikë, ortodoksë dhe protestantë. Përveç kësaj, brenda protestantëve ka një ndarje të mëtejshme, për shembull evangjelistët, metodistët, baptistët, pentakostalëtdhe kishat e tjera karizmatike të krishtera. Krishterimi e ka origjinën te Jezusi i Nazaretit. Jezusi dhe dishepujt e tij të parëishin të gjithë hebrenj dhe të rritur brenda judaizmit. Krishterimi fillimisht u pa si një drejtim brenda judaizmit, porpërfundimisht u shkëput nga judaizmi sepse hebrenjtëortodoksë nuk e njohën Jezu Krishtin si Mesinë e tyre tëpremtuar. Vendi i parë ku ndjekësit e Jezusit quheshin tëkrishterë ishte në qytetin e Antiokisë, që ndodhet në Turqinë e sotme. Gjatë gjithë historisë, krishterimi është karakterizuarnga kultura të ndryshme, por pikëpamja e Biblës si Shkrim iShenjtë, Zoti triun dhe Jezu Krishti si Shpëtimtari nga Fryma e Shenjtë, është ajo që përfaqëson krishterimi.

Pse Krishterimi u nda në disa drejtime? Ndarja e Madhe(nga greqishtja skisma, ‘ndarje/grisje’) është një term përndarjen në Kishën e Krishterë në vitin 1054, për shkak tëmosmarrëveshjeve teologjike, veçanërisht rreth doktrinës sëTrinitetit, dmth si të përshkruhet marrëdhënia midis PerëndisëAtë, Perëndisë Bir (Jezu Krishti) dhe Frymës së Shenjtë. Ata pajtohen se ekziston një Zot (monoteizmi), i cili përbëhet ngatre persona. Krishterimi u themelua mbi mësimet e JezuKrishtit, Ungjijtë që dishepujt e tij shkruan dhe letrat e apostullit Pal drejtuar kishave të para. Bibla (Dhjata e Vjetërdhe Dhjata e Re) është një kryevepër që Zoti na e dhanëpërmjet profetëve të Tij të zgjedhur, Birit të Tij Jezusit, dishepujve të Tij dhe apostullit Pal.

Krishterimi është thjesht mësimet e Jezu Krishtit se si tëkemi shoqërim me Perëndinë ndërsa jetojmë në tokë. Duke u rilindur me anë të pagëzimit dhe duke marrë Frymën e Shenjtëme zemër të hapur, ju jeni të shpëtuar dhe të siguruar për njëjetë me Jezusin në qiell kur të vdisni. Dhjata e Re na tregonorganizimin që kishin asamble në vitet e hershme, përkatësishtgrupet shtëpiake të cilat më vonë u quajtën asamble. Rrethshekullit të katërt, asambletë (grupet e shtëpiake) u institucionalizuan, krishterimi mori formë si një institucion ipërhershëm. Katër procese të njëkohshme bëhen vendimtarepër këtë: zhvillimi i detyrës së peshkopit, marrëveshja për njëbesim të përbashkët (viti 325), përcaktimi i përmbajtjes sëDhjatës së Re (viti 367) dhe krishterimi duke u bërë fejashtetërore e Perandorisë Romake (viti 391).

Rreth shekullit të pesëmbëdhjetë, domethënë përafërsishtmijë vjet pas ndarjes së parë të krishterimit, Reformimi ndodhinë Kishën Katolike e cila ishte kisha kryesore. Martin Lutheridhe disa reformatorë të tjerë protestuan kundër zhvillimeve nëkishë, ku Papa, kardinalët, peshkopët dhe priftërinjtë kishinbraktisur mësimet e Jezusit siç na tregon Bibla. Kisha dheudhëheqësit e saj kanë marrë një rol si përfaqësues të Zotit nëtokë. Gjuha e përdorur gjatë shërbesave ishte latinishtja, e cilanuk flitej nga njerëzit në vendet përreth.

Përfundimisht do të rezultonte se Kisha Katolike dhe Kisha Ortodokse zhvilluan rregulla, urdhërime dhe dekrete që nukjanë sipas Biblës kur bëhet fjalë për marrëdhëniet midis Zotitdhe qenies individuale njerëzore. Vetë organizatat, me peshkopët, kardinalët dhe papën e tyre, marrin një lloj rolimidis Zotit dhe qenies individuale njerëzore. Martin Lutheridhe ndjekësit e tij besonin, ndër të tjera, se çdo individ duhettë kuptonte dhe të merrte vendimin e tij për përmbajtjen dhemësimet e Biblës. Kjo është një nga arsyet pse ishte e rëndësishme që Bibla të përkthehej në gjuhë të ndryshmekombëtare, në mënyrë që njeriu të mund të lexonte më lehtëpër veprat e Jezusit. Ndër të tjera, asambletë protestante dhekishat kombëtare që u formuan si rezultat i reformimit nëshekullin e 16-të iu nënshtruan një riorganizimi. Por në vend të një administrimi të decentralizuar të asambleve, kishatshtetërore mbajtën një organizatë të menaxhuar nga lart siKisha Katolike. Nga viti 2017, në Norvegji u bë një dallimmidis shtetit dhe kishës, por ku kisha ishte ende e varurfinanciarisht nga shteti qeverisej nga politikanët.

Kundër të gjitha gjasave dhe arsyes njerëzore, por sipasprofecive të Biblës, ne jemi dëshmitarë okularë të madhështisësë Zotit në të tashmen. Falënderoj Zotin që kam lindur në njëkohë ku ne mund të lexojmë për atë që profetizon Bibla përhebrenjtë dhe Izraelin dhe në të njëjtën kohë të jemidëshmitarë okularë të profecive që realizohen në rrugë. Biblaka historinë ose udhërrëfyesin se si Zoti krijoi të gjithë njerëzitdhe gjithçka që ekziston, Zoti zgjodhi hebrenjtë që të ishinpopulli i Tij i veçantë për t’u treguar të gjitha kombevemadhështinë e Tij ndaj popullit hebre dhe për të sjellë në jetëbirin e vetëmlindur të Perëndisë, Jezus Krishtin, si Shpëtimtarpër të gjithë njerëzit që besojnë në Jezusin.

Qëndroni të linjë…

Pjesa XLII

Këtu vjen pjesa XLII e serisë “Ne jemi dëshmitarë okularë të …” për Biblën dhe profecitë e saj qëZoti u dha profetëve të Tij të zgjedhur dhe për dijen tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përsejetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriundhe gjithçka që ekziston. Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që e mora në vitin 2018 nga ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zoti dërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Parajsë tek babai itij. Në letrën e dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë: “16 Ne nuk ndoqëmmitet e sajuara me mençuri kur ju shpallëm fuqinë e Zotit tonë Jezu Krisht dhe ardhjen e tij. Jo, ne ishim dëshmitarë okularë dhe pamë hyjninë e tij madhështinë, 17 sepse ai mori nder dhe lavdinga Perëndia, Ati i tij, kur zëri u dëgjua mbi të nga lavdia më e lartë: “Ky është Biri im i dashur, unë jam i kënaqur në të.” 18 Ne vetë e dëgjuam këtë zë nga qielli kur ishim me të në malin e shenjtë.”

Më është thënë nga Zoti nëpërmjet Frymës së Shenjtë që të tregoj për atë që kam qenë dëshmitarokular dhe dëshmitarët e mëparshëm okularë, Zoti përdor shumë dëshmitarë okularë gjatëshekujve.

Mendimet që dolën në historinë e kishës në periudhën nga shekulli i pesëmbëdhjetë deri nëshekullin e shtatëmbëdhjetë, të shtyra nga Fryma e Shenjtë, do të bëheshin vendimtare në punënpër të ndryshuar qëndrimin e kishës ndaj fjalëve të Biblës. Është e rëndësishme të mbani mend se çfarë thotë Bibla për vetë Shkrimet në Bibël, shih 2 Pjetrit 1, 20-21 (20 Sepse ju e dini këtë para së gjithash, se asnjë fjalë profetike në Shkrime nuk jepet për interpretimin e vet. 21 Sepse fjalaprofetike nuk doli kurrë me vullnetin e njerëzve, por nga njerëzit e shenjtë të Perëndisë foli inxitur nga Fryma e Shenjtë.)

Në gjysmën e dytë të shekullit të 18-të, posteri i kuvendit kishte ende shumë për të thënë përjetën e krishterë në Norvegji. Njerëzit lejoheshin të mblidheshin për mbledhje edukimi vetëmnëse prifti e miratonte. Por gjithnjë e më shumë njerëz u bënë të pakënaqur me këtë dispozitë. Tëkrishterët duhet të lejohen të mblidhen kur dhe ku të duan, pa u pyetur më parë prifti. Një djalë iri ferme në Ostfold, në Norvegji ishte një nga ata që protestuan kundër skemës. Emri i tij ishteHans Nielsen Hauge (1771-1824) dhe vinte nga ferma Hauge në Tune afër Sarpsborg, ky njeri sëshpejti do të bëhej i njohur në pjesë të mëdha të Norvegjisë. Një zë i fortë u dëgjua brenda tij: Duhet t’ia rrëfesh emrin tim popullit dhe t’i nxisë të pendohen. Vetë Hauge e pa këtë ngjarje në1796 si konvertimi i tij, një thirrje e fortë mori formë në zemrën e tij, ai donte t’u tregontenjerëzve të tjerë rrugën drejt Jezusit. Zakonisht themi se jemi thirrur kur e dimë se Zoti dëshironqë ne të bëjmë një detyrë të caktuar. Hauge e ftonte priftin për të mos shkelur ligjin, pra posterine konventës. Në të njëjtën kohë, ai e dinte se duhej të predikonte fjalën e Perëndisë në mënyrënnë të cilën ishte thirrur: “Ai do t’i bindet Perëndisë më shumë se njerëzit”, thuhet në Veprat 5,29, kjo rëndonte shumë mbi Hauge.

Çdo i krishterë duhet të jetë në gjendje të lexojë Biblën e tij dhe t’i kërkojë Zotit udhëzim, pavarësisht nga ajo që thotë prifti, po, laikët kompetentë madje mund t’i lejojnë vetes të testojnënë mënyrë kritike atë që thotë kleriku klerikët thonë dhe hedhin poshtë çdo gjë që nuk është e vërtetë nga fjala e Zotit. Një shprehje doli që ishte shkruar me ar në historinë e fundit të kishësnorvegjeze:”laikët kompetentë”. Fillimisht, bëhej fjalë për të drejtën e lëvizjes laike për të qenëvetvetja, përballë autoritetit zyrtar të klerit dhe për të provuar mësimet e udhëheqësve tëautorizuar nga shteti. Por saktësisht i njëjti parim duhet të zbatohet sigurisht për të gjitha llojet e udhëheqësve shpirtërorë. Atëherë është e vështirë të imagjinohet se si pastori mund të ketëpushtet absolut në kongregacion. Në përputhje me këtë, gjejmë një këshillë të rëndësishme, drejtuar gjithë kongregacionit: “Të provoni shpirtrat, nëse janë të Perëndisë”. 1 Gjonit 4,1 (Miqtëe mi të dashur! Mos i besoni çdo shpirti, por provoni shpirtrat për të parë nëse janë nga Perëndia! Sepse shumë profetë të rremë kanë dalë në botë.)

Që nga fillimi, krishterimi, domethënë mësimet e Jezusit, u zhvillua dhe u udhëhoq nga Pali dheapostujt, ata u ndërtuan mbi mësimet e Jezusit dhe Dhjatën e Vjetër të nxjerra gjatë mijëra viteve, nga profetët e caktuar nga Zoti. Ajo që zhvillohet në të njëjtën periudhë nën ndikimin e Satanaitdhe demonëve të tij është një fije e kuqe e zakonshme që tregon një rrjedhë të vazhdueshmeprofetësh dhe teologësh të rremë në kisha të ndryshme. Ata shtrojnë kurthe në formën e pretendimeve dhe sugjerimeve me synimin ndoshta për të përmirësuar tekstin e Dhiatës së Vjetërdhe mësimet e Jezusit. Ata i shtojnë besimet dhe pikëpamjet e tyre asaj që profetët e zgjedhur tëPerëndisë morën nga Perëndia dhe asaj që mësuan Jezusi dhe apostujt. Fjalët e fundit të Jezusitnë kryq ishin “u mbarua”, që mbulon misionin që Jezusi mori nga Ati i tij. Misioni ishte të natregonte se rruga e shpëtimit dhe e bashkimit me Zotin është përfunduar, e dhënë nga Fryma e Shenjtë. Kur dikush rrëfen se Jezusi, i cili vdiq në kryq dhe u ringjall nga të vdekurit ditën e tretë, është shpëtimtari ynë, rrëfimi kontribuon që ne të rilindim dhe të ndryshojmë mënyrën e jetesës me ndihmën e Frymës së Shenjtë në lutje.

Nëse pranojmë predikimin ose e lëmë veten të udhëhiqemi nga udhëzimet e udhëheqësve, pa provuar nëse shpirtrat janë të Perëndisë, ne në fakt jemi të pabesë ndaj Zotit dhe të krishterëve tëpapërgjegjshëm. Gjërat më të pabesueshme i ndodhën krishterimit nën udhëheqjen e kishavekatolike dhe ortodokse në vitet pasi apostujt vdiqën dhe krishterimi u bë feja shtetërore e Perandorisë Romake, dhe deri në Reformimin rreth shekullit të pesëmbëdhjetë. Një ngandryshimet e para të mëdha filloi jo shumë kohë pasi apostujt vdiqën, kur, ndër të tjera, tëashtuquajturit baballarë të kishës si Justin Martiri, filozofi dhe Agustini i Hippo, peshkop, shenjtor, filozof dhe teolog u bënë avokatë të teologjisë zëvendësuese ose teologjia e përmbushjes. Është një doktrinë teologjike “e krishterë” që përshkruan besimin teologjik se “Kisha e Krishterë” ka zëvendësuar kombin e Izraelit duke marrë rolin e tyre si populli ibesëlidhjes së Perëndisë. Apostulli Pal, i cili u thirr posaçërisht nga Jezusi, ishte plotësisht i qartënë mësimin e tij për kongregacionet për këtë pikë, shih Rom 11, 1. (1 Prandaj them: A e ka hedhur poshtë Perëndia popullin e tij? Larg kësaj! Unë jam gjithashtu një Izraelit, nga fara e Abrahamit, nga fisi i Beniaminit.). Perëndia ka zgjedhur përjetësisht Jerusalemin dhe popullinhebre dhe për këtë arsye nuk mund të refuzojë atë që Ai zgjodhi. Kjo doktrinë e re teologjikemund të shihet në lidhje me revoltën e hebrenjve kundër Romës nën Perandorin Titus në vitin 70 kur Jerusalemi u pushtua dhe tempulli i dytë u shkatërrua plotësisht siç parashikoi Jezusi përparase të largohej nga dishepujt. Nën Perandorin Hadrian (117-138) pas Revoltës në Bar Kokhba(132-136 pas Krishtit), hebrenjtë që mbetën në Jerusalem u internuan dhe u shpërndanë nëpërbotë. Në këtë situatë veçanërisht të vështirë për hebrenjtë, kishat katolike dhe ortodokseshfrytëzuan rastin për të vendosur që hebrenjtë nuk janë më një popull i zgjedhur nga Zoti dhe se “Krishterimi” ka zënë vendin e hebrenjve si popull i Zotit. Të gjitha premtimet e besëlidhjes sëvjetër u transferuan në kishën e cila u bë populli i zgjedhur i Perëndisë dhe zëvendëson Izraelinshpirtërisht. Edhe toka nuk është më bartëse e bekimit, që presupozon marrëdhënien e duhur me Zotin, të cilën hebrenjtë nuk e kanë më sipas kishës. E njëjta gjë vlen edhe për rëndësinë e Izraelit dhe hebrenjve në historinë e zbulesës, teologjia zëvendësuese jep një pamje krejtësisht tëndryshme të zbulesës së Zotit në Bibël. Dhiata e Vjetër (GT) dhe Dhiata e Re (NT) janëvendosur kundër njëri-tjetrit. GT riinterpretohet dhe shtyhet jashtë. Zgjedhja e popullit hebre dhepremtimet e Zotit në Dhjatën e Vjetër Judenjve kanë pushuar. Ajo që ishte Bibla e Jezusit, ajo qëne e quajmë Dhiata e Vjetër, tani për ne nuk ka të njëjtën vlerë dhe kuptim si për Jezu Krishtin, apostujt dhe kishën e parë. Çdo gjë që përfaqëson teologjinë zëvendësuese nuk mbështetet nëBibël, e cila është fjala e pagabueshme e Perëndisë që u është dhënë njerëzve nëpërmjetprofetëve dhe mësimeve të Jezusit nëpërmjet apostujve.

1. Adhurimi i Marisë 2. Adhurimi i shenjtorëve 3. Reliket 4. Ikonat 5. Rendi monastik

6. Pagëzimi i fëmijëve të vegjël që nuk e kuptojnë vetë pagëzimin. Prindërit nuk mund të veprojnë në emër të fëmijëve të vegjël në aktin shumë të rëndësishëm të “të rilindurit”, por prindërit mund të luten për fëmijët e tyre. (Jezusi i bekoi fëmijët e vegjël, kur fëmijët bëhen të rritur, ata mund të zgjedhin të kenë kungim me Perëndinë përmes pagëzimit të të rriturve. Një zgjedhje duhet bërë nga individi për të marrë kungimin me Perëndinë, duhet të lindë përsëri nga Fryma e Shenjtë, si Jezusi i tha Nikodemit.)

7. Privilegji 8. Purgatori 9. Pagabueshmëria e Papës

Ky kuptim i ri teologjik i largoi njerëzit nga mesazhi i qartë dhe i thjeshtë i shpëtimit i Biblës. Për hebrenjtë që tani humbën tokën e tyre pas 3000 vjetësh dhe janë të shpërndarë në të gjithë botën, teologjia zëvendësuese u bë një fatkeqësi, ajo në një farë mënyre konfirmon trajtimin e Perandorisë Romake ndaj hebrenjve dhe tokës së Izraelit. Adhurimi i Marisë dhe i shenjtorëve i nisur nga Kisha Katolike është adhurimi i të vdekurve, adhurimi i pastër i idhujve, diçka që Bibla paralajmëron me forcë. Adhurimi i të vdekurve e largon adhurimin nga Zoti i gjallë dhe djali i tij Jezu Krishti, i cili meriton gjithë lavdinë, Perëndia ynë është krijuesi i qiellit dhe tokës dhe gjithçka që është.

Bibla është shumë e qartë se lavdia i përket vetëm Perëndisë, Jezusi ua drejton këtë marrëdhënie dishepujve të tij kur i mëson të luten, shih Mateu 6, 10-13 “Ati ynë, që je në qiej! U ruajtë i shenjtë emri yt. 10 Ardhtë mbretëria jote, u bëftë vullneti yt si në qiell, si në qiell, 11 na jep sot bukën tonë të përditshme, 12 na fal borxhin tonë, sikurse edhe ne ua falim debitorëve tanë, 13 mos na ço në tundim, por na çliro nga e keqja, sepse mbretëria është e jotja, fuqia dhe lavdia përjetë. Amin.

Mesazhi i Jezusit për dishepujt është radikal, ai këmbëngul që të përqendrohet plotësisht te vetja, Zoti në qiell dhe mesazhet nga Zoti. Marrëdhëniet që kanë të bëjnë me kërkimet e kësaj bote duhet të vijnë së dyti, tek Luka 14, 27 Jezusi thotë: “Kushdo që nuk e mban kryqin e tij dhe nuk më ndjek mua, nuk mund të jetë dishepulli im. Kryqi të cilit i referohet Jezusi janë të gjitha sfidat dhe kundërshtimet nga bota që pason të qenit i krishterë siç na tregon Bibla.

Ndërsa krishterimi, i përfaqësuar nga kishat katolike dhe ortodokse, u bë feja kryesore në Mesdhe, situata u përkeqësua më tej për hebrenjtë. Në shekujt para Reformimit, hebrenjtë iu nënshtruan abuzimit dhe persekutimit në të gjithë Evropën. Është Kisha e Krishterë, e përfaqësuar nga Kisha Katolike dhe Ortodokse, e cila deri në shekullin e XV, së bashku me perandorët, mbretërit dhe princat e botës, qëndron pas persekutimit të hebrenjve. Pogromet u kryen veçanërisht në Evropën Lindore dhe Rusi, pogrom është një fjalë ruse, e cila rrjedh nga folja gromit’, “për të shkatërruar, shkatërruar dhe shkatërruar me dhunë”. Përdoret kryesisht për sulme të dhunshme ndaj hebrenjve dhe pronës hebreje, por termi përdoret gjithashtu për sulme të dhunshme ndaj pakicave të tjera etnike.

Kisha, domethënë ata që kanë qenë në udhëheqje në çdo kohë, do të kenë shumë për t’u përgjigjur në ditën e gjykimit. Krejt e kundërta e asaj që na tregon mësimi i Jezusit, zbatohet një regjim teologjik i udhëhequr nga lart, i cili kryhet në mënyrë të tillë që miliona anëtarë të kishës dhe njerëz jashtë kishës të humbasin jetën. Papa, kardinalët dhe peshkopët, shpesh në bashkëpunim me pjesën laike të shoqërisë, përdorin metoda që janë në kontrast të thellë me mësimet e Jezusit dhe me atë që ai u mësoi njerëzve. Në vend që të imitonin mësimet e Jezusit, kishat katolike dhe ortodokse u larguan nga mësimet e Jezusit. Mbretëria ime nuk është e kësaj bote, tha Jezusi, por Papa dhe kardinalët duket se ndërtojnë mbi këtë botë.

Unë gjej një çelës të rëndësishëm në fjalët e Jezusit në Mt 23,8-10, në mes të paralajmërimit të tij të mprehtë kundër udhëheqësve fetarë të kohës: farisenjve dhe skribëve: “Por ju nuk do të quheni rabin, sepse ka një që është mësuesi juaj dhe ju jeni të gjithë vëllezër e motra dhe mos e quani askënd këtu në tokë baba, sepse keni vetëm një Atë, që është në qiej. Askush të mos ju thërrasë mësues, sepse keni vetëm një udhëzues: Krishti.” Me sa duket, Jezusi po thotë këtu pikërisht të kundërtën e Palit, Pali pohon se Zoti ka caktuar mësues, barinj dhe udhëheqës të tjerë “për t’i pajisur shenjtorët në mënyrë që ata të mund të kryejnë shërbimin e tyre dhe trupi i Krishtit të mund të ndërtohet” Efes. 4,12 Por çështja qëndron në justifikimin: “sepse një është mësuesi juaj, domethënë Krishti dhe Fryma e Shenjtë që na u dërgua nga Perëndia. Pra: Gjëja kryesore është që çdo i krishterë individual të jetë i lidhur thelbësisht me Frymën e Shenjtë si udhërrëfyes, se ndërgjegjja është e rrënjosur tek ai. Ne duhet të dëgjojmë udhëheqësit që janë të instaluar në kongregacion, por gjithmonë me një mendje sprovuese dhe kurrë të mos pranojmë diçka vetëm sepse udhëheqësi thotë se është kështu. Çdo individ duhet kryesisht të dëgjojë vetë Zotin nëpërmjet Frymës së Shenjtë. Nga kjo rrjedh se kongregacioni duhet të organizohet në mënyrë që testimi i udhëheqësve dhe predikuesve të mund të bëhet realisht – dhe të merret seriozisht. Pra, në mënyrë rigoroze, thotë Jezusi, autoriteti i udhëheqësve shpirtërorë duhet të jetë i kufizuar, nëse ata janë ndonjëherë të pajisur aq shumë. Gjëja radikale në besëlidhjen e re, Dhiata e Re, është se Fryma e Perëndisë derdhet si mbi hebrenjtë ashtu edhe mbi johebrenjtë (jo hebrenjtë). Kushdo që e pranon ungjillin me besim, Joel 3,1f, Veprat e Apostujve. 2,17f, ka akses deri te froni i Perëndisë, Hebr. 4.14ff dhe 10.19ff. Përcaktohet se në besëlidhjen e re ka vetëm një ndërmjetës midis Perëndisë dhe njerëzve, dhe ai është Krishti, Hebr. 8.6 dhe 9.15; 1. Tim. 2.5. Kushdo që është i lidhur me të në besim i përket priftërisë së re, të shenjtë, 1 Pjet. 2.4-10. Prandaj, askush tjetër, as profetët, apostujt dhe as të tjerët, nuk duhet të qëndrojë midis Zotit dhe të krishterit individual. Me fjalë të tjera: Asnjë udhëheqës tjetër përveç Krishtit nuk do të sundojë mbi kopenë, Mt. 20,25 e më pas; 2. Kor. 1.24; 1 kafshë shtëpiake. 5,2f. Udhëheqësit duhet të jenë shërbëtorë dhe këta shërbëtorë nuk duhet të jenë autoritarë, sepse atëherë ata kanë zënë vendin e Zotit. Kjo nuk është e mjaftueshme sepse udhëheqësi, nga ana e tij, i nënshtrohet me përulësi Perëndisë në emër të kongregacionit që ai drejton.. Udhëheqësi duhet, me të mirën e aftësisë së tij, të kontribuojë që secili prej anëtarëve të lidh besnikërinë e tij ndaj vetë Perëndisë, nëpërmjet Shpirtit të Shenjtë.

Qëndroni të sintonizuar…..

Pjesa XLI

Këtu vjen pjesa XLI në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë të …” për Biblën dhe profecitë e sajqë Zoti u dha profetëve të Tij të zgjedhur dhe për dijen tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoinjeriun dhe gjithçka që ekziston. Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që e mora në vitin2018 nga ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zoti dërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Parajsë tekbabai i tij. Në letrën e dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë: “16 Ne nukndoqëm mitet e sajuara me mençuri kur ju shpallëm fuqinë e Zotit tonë Jezu Krisht dhe ardhjen e tij. Jo, ne ishim dëshmitarë okularë dhe pamë hyjninë e tij madhështinë, 17 sepse ai mori nderdhe lavdi nga Perëndia, Ati i tij, kur zëri u dëgjua mbi të nga lavdia më e lartë: “Ky është Biri imi dashur, unë jam i kënaqur në të.” 18 Ne vetë e dëgjuam këtë zë nga qielli kur ishim me të nëmalin e shenjtë.”
Më është thënë nga Zoti nëpërmjet Frymës së Shenjtë që të tregoj për atë që kam qenë dëshmitarokular dhe dëshmitarët e mëparshëm okularë, Zoti përdor shumë dëshmitarë okularë gjatëshekujve.
Gjërat më të pabesueshme ndodhën brenda Kishës Katolike dhe Ortodokse në vitet pasi apostujtvdiqën dhe krishterimi u bë feja shtetërore e Perandorisë Romake, dhe deri në Reformimin rrethvitit 1500. Një nga ndryshimet e para të mëdha filloi jo shumë kohë pas apostujve, kur, ndër tëtjera, të ashtuquajturit baballarë të kishës si Justin Martiri, filozof dhe Agustini i Hippo, peshkop, shenjtor, filozofi dhe teolog u bënë avokatë të teologjisë zëvendësuese ose teologjisë sëpërmbushjes. . Është një doktrinë teologjike “e krishterë” që përshkruan besimin teologjik se “Kisha e Krishterë” ka zëvendësuar kombin e Izraelit duke marrë rolin e tyre si populli ibesëlidhjes së Perëndisë. Kjo doktrinë e re teologjike mund të shihet ndoshta në kontekstin e revoltës hebreje kundër Romës nën Perandorin Titus në vitin 70 kur Jerusalemi u pushtua dhetempulli i dytë u shkatërrua plotësisht siç parashikoi Jezusi përpara se të largohej nga dishepujt. Nën Perandorin Hadrian (117-138) pas Revoltës në Bar Kokhba (132-136 pas Krishtit), hebrenjtëqë mbetën u internuan dhe u shpërndanë nëpër botë. Në këtë situatë veçanërisht të vështirë përhebrenjtë, kishat katolike dhe ortodokse shfrytëzuan rastin për të vendosur që hebrenjtë nuk janëmë një popull i zgjedhur nga Zoti dhe se “Krishterimi” ka zënë vendin e hebrenjve si popull iZotit. Të gjitha premtimet e besëlidhjes së vjetër u transferuan në kishën e cila u bë populli izgjedhur i Perëndisë dhe zëvendëson Izraelin shpirtërisht. Edhe toka nuk është më bartëse e bekimit, që presupozon marrëdhënien e duhur me Zotin, të cilën hebrenjtë nuk e kanë më. Rëndësia e Izraelit dhe e Judenjve në historinë e zbulesës ka kaluar dhe ka kaluar. Teologjiazëvendësuese ofron një pamje krejtësisht të ndryshme të zbulesës së Perëndisë në Bibël. Dhiata e Vjetër (GT) dhe Dhiata e Re (NT) janë vendosur kundër njëri-tjetrit. GT riinterpretohet dheshtyhet jashtë. Zgjedhja e popullit hebre dhe premtimet e Zotit në Dhjatën e Vjetër Judenjve kanëpushuar. Ajo që ishte Bibla e Jezusit, ajo që ne e quajmë Dhiata e Vjetër, tani për ne nuk ka tënjëjtën vlerë dhe kuptim si për Jezu Krishtin, apostujt dhe kishën e parë. Çdo gjë që përfaqësonteologjinë zëvendësuese nuk mbështetet në Bibël, e cila është fjala e pagabueshme e Perëndisëqë u është dhënë njerëzve nëpërmjet profetëve dhe mësimeve të Jezusit nëpërmjet apostujve.

Ndryshimet që erdhën me doktrinën e re teologjike brenda kishave katolike dhe ortodokse kanëpasoja dramatike për mënyrën se si predikohen tani mësimet e Jezusit. Kisha katolike dhe ajo ortodokse, me kuptimin e tyre të ri teologjik, e shkatërruan kishën nga brenda. Kishat e hodhënposhtë krishterimin biblik duke shtuar një mori ritualesh, rregullash dhe besimesh teologjike tëpanevojshme që kryesisht shërbyen vetëm për të forcuar fuqinë botërore dhe financat e Papës. Ky kuptim i ri teologjik tani i largoi njerëzit nga mesazhi i qartë dhe i thjeshtë i shpëtimit i Biblës. Për hebrenjtë që tani humbën tokën e tyre pas 3000 vjetësh dhe janë të shpërndarë në tëgjithë botën, teologjia zëvendësuese u bë një fatkeqësi, ajo në një farë mënyre konfirmontrajtimin e Perandorisë Romake ndaj hebrenjve dhe tokës së Izraelit. Adhurimi i Marisë dhe ishenjtorëve, që është adhurimi i të vdekurve, është adhurimi i idhujve, diçka për të cilën Biblaparalajmëron fuqishëm. Adhurimi i të vdekurve e largon adhurimin nga Zoti i gjallë dhe djali i tijJezu Krishti, i cili meriton gjithë lavdinë, Perëndia ynë është krijuesi i qiellit dhe tokës dhegjithçka që është.
Bibla është shumë e qartë se lavdia i përket vetëm Perëndisë, Jezusi ua drejton këtë marrëdhëniedishepujve të tij kur i mëson të luten, shih Mateu 6, 10-13 “Ati ynë, që je në qiej! U ruajtë ishenjtë emri yt. 10 Ardhtë mbretëria jote, le të bëhet vullneti yt si në tokë ashtu në qiell, 11 najep sot bukën tonë të përditshme, 12 na fal borxhin tonë, sikurse edhe ne ua falim debitorëvetanë, 13 mos na ço në tundim, por na çliro nga e keqja, sepse mbretëria është e jotja, fuqia dhelavdia përjetë. Amen.
Mesazhi i Jezusit për dishepujt është radikal, ai kërkon përqendrim të plotë tek vetja, Zoti nëqiell dhe mesazhi i tij, gjërat që kanë të bëjnë me kërkimet e kësaj bote duhet të jenë të dyta. Tek Luka 14, 27 Jezusi thotë: “Ai që nuk e merr kryqin e tij dhe më ndjek mua, nuk mund të jetëdishepulli im. Kryqi të cilit i referohet Jezusi janë të gjitha sfidat dhe kundërshtimet nga bota qëpasojnë të qenit i krishterë siç na tregon Bibla.

Përveç organizimit hierarkik brenda vetë kishës, që e largon fokusin nga Zoti dhe djali i tij JezuKrishti, nëntë pikat më poshtë që janë pjesë e mësimeve të Kishës Katolike devijojnë qartë ngaajo që Jezusi dhe apostujt na tregojnë në Bibël.

1. Adhurimi i Marisë 2. Adhurimi i shenjtorëve 3. Reliket 4. Ikonat 5. Rendi monastik

6. Pagëzimi i fëmijëve të vegjël që nuk e kuptojnë vetë pagëzimin. Jezusi i bekoi fëmijët e vegjël, kur fëmijët bëhen të rritur, ata mund të zgjedhin të kenë kungim me Perëndinë përmes pagëzimit. Një zgjedhje duhet bërë nga ai individual, për të fituar kungimin me Perëndinë duhet të lindësh përsëri nga Fryma e Shenjtë, siç i tha Jezusi Nikodemit.

7. Privilegji 8. Purgatori 9. Pagabueshmëria e Papës

Në katolicizëm, purgatori, pika 8, është vendi ku njerëzit shkojnë kur vdesin. Purgatori është një “vend i ndërmjetëm” midis parajsës dhe ferrit ku të vdekurit duhet të kompensojnë mëkatet e tyre ndërsa presin ditën e gjykimit, për të lehtësuar qëndrimin në purgator, Kisha Katolike ofroi indulgjencat, pika 7, mund të blihej liri nga pjesët e purgatorit .

Pagabueshmëria e Papës është një dogmë, pra një doktrinë, në Kishën Katolike, e cila pohon autoritetin e Papës si mësuesi suprem i Kishës. Kjo pagabueshmëri që Papa pretendon nuk është nga Bibla, por thotë se Jezusi është kreu i kishës dhe individi i rilindur mund të kërkojë urtësi dhe udhëzim në lutje nga Fryma e Shenjtë.

Ndërsa krishterimi, i përfaqësuar nga kishat katolike dhe ortodokse, u bë feja kryesore në Mesdhe, situata u përkeqësua më tej për hebrenjtë. Arsyet e dyshimit për hebrenjtë dhe zakonet hebraike janë tani për shkak të përshkrimit të teksteve biblike të ngjarjeve që lidhen me vdekjen e Jezusit dhe refuzimit të Judenjve të Jezusit si Mesia i pritur nga judenjtë. Në shekujt para Reformimit, hebrenjtë iu nënshtruan abuzimit dhe persekutimit në të gjithë Evropën. Është Kisha e Krishterë, e përfaqësuar nga Kisha Katolike dhe Ortodokse deri në shekullin e XV, e cila së bashku me perandorët, mbretërit dhe princat e kësaj bote qëndron pas persekutimit. Pogromet u kryen veçanërisht në Evropën Lindore dhe Rusi. Pogrom është një fjalë ruse, e cila rrjedh nga folja gromit’, “për të shkatërruar, shkatërruar dhe shkatërruar me dhunë”. Përdoret kryesisht për sulme të dhunshme ndaj hebrenjve dhe pronës hebreje, por termi përdoret gjithashtu për sulme të dhunshme ndaj pakicave të tjera etnike.

Kisha Katolike, d.m.th ata që kanë qenë në udhëheqje në çdo kohë, do të kenë shumë për t’u përgjigjur në Ditën e Gjykimit. Krejt e kundërta e asaj që na mëson Jezusi, zbatohet një regjim hierarkik teologjik i udhëhequr nga lart, i cili kryhet në mënyrë të tillë që miliona anëtarë të kishës dhe njerëz jashtë kishës të humbasin jetën. Papa, kardinalët dhe peshkopët, shpesh në bashkëpunim me pjesën laike të shoqërisë, përdorin metoda që janë në kontrast të thellë me mësimet e Jezusit dhe me atë që ai u mësoi njerëzve. Në vend që të imitonin mësimet e Jezusit, kishat katolike dhe ortodokse u larguan nga mësimet e Jezusit. Mbretëria ime nuk është e kësaj bote, tha Jezusi, por Papa dhe kardinalët ndërtojnë mbi këtë botë.

Nga ana tjetër, Perëndia ua përcjell hirin e tij udhëheqësve që vendosen me anë të vendosjes së duarve, që do të thotë se ju duhet t’i dëgjoni me shumë kujdes (Veprat e Apostujve 6,6; 1 Thesalonikasve 5,12f; 1 Tim 4,14; 2 Tim 1,6). Për më tepër, ne mund të gjejmë shpresë në faktin se e gjithë lidershipi, i mirë apo i keq, në fund të fundit udhëheqësit duhet të jenë përgjegjës para Zotit.

Unë gjej një çelës të rëndësishëm në fjalët e Jezusit në Mt 23,8-10, në mes të paralajmërimit të tij të mprehtë kundër udhëheqësve fetarë të kohës: farisenjve dhe skribëve: “Por ju nuk do të quheni rabin, sepse ka një që është mësuesi juaj dhe ju jeni të gjithë vëllezër e motra dhe mos e quani askënd këtu në tokë baba, sepse keni vetëm një Atë, që është në qiej. Askush të mos ju thërrasë mësues, sepse keni vetëm një udhëzues: Krishti.” Me sa duket, Jezusi po thotë këtu pikërisht të kundërtën e Palit: Pali pretendon se Perëndia ka caktuar mësues, barinj dhe udhëheqës të tjerë “për t’i pajisur shenjtorët që të mund të kryejnë shërbimin e tyre dhe trupi i Krishtit të mund të ndërtohet” Efes. 4,12 Por çështja qëndron në justifikimin: “sepse një është mësuesi juaj, domethënë Krishti dhe Fryma e Shenjtë që na u dërgua nga Perëndia. Pra: Gjëja kryesore është që çdo i krishterë individual të jetë i lidhur thelbësisht me Frymën e Shenjtë si udhërrëfyes, se ndërgjegjja është e rrënjosur tek ai. Ne ndoshta duhet të dëgjojmë udhëheqësit që janë të instaluar në kongregacion, por gjithmonë me një mendje sprovuese dhe kurrë të mos pranojmë diçka vetëm sepse udhëheqësi thotë se është kështu. Çdo individ duhet kryesisht të dëgjojë vetë Zotin nëpërmjet Frymës së Shenjtë. Nga kjo rrjedh se kongregacioni duhet të organizohet në mënyrë që testimi i udhëheqësve dhe predikuesve të mund të bëhet realisht – dhe të merret seriozisht. Pra, duke folur në mënyrë rigoroze, thotë Jezusi, autoriteti i udhëheqësve shpirtërorë duhet të kufizohet edhe pse ata kurrë nuk janë të pajisur aq të pasur. Në besëlidhjen e vjetër, të cilën e gjejmë në Dhiatën e Vjetër, ishte rasti që njerëzit vareshin nga bindja ndaj personave të mençur që thirreshin të qëndronin në një marrëdhënie të veçantë me Perëndinë, veçanërisht profetët. Ishte tek ata që Fryma e Zotit dhe zbulesa e Zotit zbritën mbi ta. Njerëzit e zakonshëm ndoshta mund të kishin njohuri për fenë e tyre, por ata nuk kishin të njëjtën qasje të drejtpërdrejtë te Zoti. Një nga gjërat rrënjësisht të reja në besëlidhjen e re, Dhiata e Re, është se Fryma e Perëndisë derdhet mbi këdo që e pranon ungjillin me besim, Joel 3,1f, Veprat e Apostujve. 2,17f, dhe se të gjithë kanë qasje të barabartë në fronin e Perëndisë, Hebr. 4.14ff dhe 10.19ff. Përcaktohet se në besëlidhjen e re ka vetëm një ndërmjetës midis Perëndisë dhe njerëzve, dhe ai është Jezu Krishti, Hebr. 8.6 dhe 9.15; 1. Tim. 2.5. Kushdo që është i lidhur me të në besim i përket priftërisë së re, të shenjtë, 1 Pjet. 2.4-10. Prandaj, askush tjetër, as profetët, apostujt dhe as të tjerët, nuk duhet të qëndrojë midis Zotit dhe të krishterit individual. Me fjalë të tjera: Asnjë udhëheqës tjetër përveç Jezu Krishtit do të sundojë mbi kopenë, Mt. 20,25 e më pas; 2. Kor. 1.24; 1 kafshë shtëpiake. 5,2f. Udhëheqësit duhet të jenë shërbëtorë dhe këta shërbëtorë nuk duhet të jenë autoritarë, sepse atëherë ata kanë zënë vendin e Zotit. Nuk është e përshtatshme që udhëheqësi t’i nënshtrohet me përulësi Zotit, si të thuash, në emër të kongregacionit që ai drejton. Udhëheqësi, duhet që me të mirën e aftësisë së tij, do të kontribuojë që secili prej anëtarëve të lidh besnikërinë e tij ndaj vetë Zotit.

Në përputhje me këto vargje të Biblës, ka dalë shprehja që është shkruar me ar në historinë e fundit të kishës norvegjeze: “laikët e pjekur”. Çdo i krishterë duhet të jetë në gjendje të lexojë Biblën e tij dhe t’i kërkojë Zotit udhëzim, pavarësisht nga ajo që thotë prifti, po, laikët e moshës madhore madje mund t’i lejojnë vetes të testojnë në mënyrë kritike atë që thotë kleri dhe të hedhin poshtë gjithçka që nuk është. u zbulua se ishte e vërtetë me fjalën e Perëndisë. Në thelb, bëhej fjalë për të drejtën e të krishterit të zakonshëm për të qenë vetvetja, përballë autoritetit zyrtar të klerit dhe për të provuar mësimet e udhëheqësve të autorizuar nga shteti. Por saktësisht i njëjti parim duhet të zbatohet sigurisht për të gjitha llojet e udhëheqësve shpirtërorë. Atëherë është e vështirë të imagjinohet se si pastori mund të ketë pushtet absolut në kongregacion. Në përputhje me këtë, gjejmë një këshillë të rëndësishme, drejtuar gjithë kongregacionit: “Të provoni shpirtrat, nëse janë të Perëndisë”. 1 Gjonit 4,1. Nëse pranojmë predikimin, ose e lejojmë veten të udhëhiqemi nga udhëzimet e udhëheqësve, pa provuar nëse s shpirtrat janë të Perëndisë, ne në fakt jemi të pabesë ndaj Zotit dhe të papërgjegjshëm.

Qëndroni të sintonizuar…..

Pjesa XL

Këtu vjen pjesa XL në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë të …” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të Tij të zgjedhur dhe për dijen tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston. Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që mora në vitin 2018 nga Ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zoti dërgoi në Tokë pasi Jezusi u ngjit në Parajsë tek babai i tij. Në letrën e dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë: “¹⁶ Ne nuk ndoqëm mitet e sajuara me mençuri kur ju shpallëm fuqinë e Zotit tonë Jezu Krisht dhe ardhjen e tij. Jo, ne ishim dëshmitarë okularë dhe pamë hyjninë e tij madhështinë,¹⁷ sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia, Ati i tij, kur zëri u dëgjua mbi të nga lavdia më e lartë: “Ky është Biri im i dashur, unë jam i kënaqur në të.” ¹⁸ Ne vetë e dëgjuam këtë zë nga qielli kur ishim me të në malin e shenjtë.”

Mua më tha Perëndia nëpërmjet Frymës së Shenjtë të tregoja atë që kam parë, siç u thanë edhe shumë dëshmitarëve okularë të mëparshëm. Zoti përdori shumë dëshmitarë okularë gjatë shekujve.

Pjesët e fundit të serisë janë përqendruar rreth thyerjes së madhe brenda kishave katolike dhe ortodokse në shekullin e pesëmbëdhjetë, kur Fryma e Shenjtë ose Ndihmësi, siç quhet edhe në Bibël, ndikoi Martin Luterin dhe reformatorët e tjerë. John Wyclif, një reformator anglez, Ulrich Zwingli, një prift dhe shkrimtar teologjik zviceran dhe Jean Calvin, një teolog francez, i shërbyen Krishterimit me kundërshtimin e tyre ndaj të gjitha ordinancave, rregullave, adhurimit të Marisë dhe adhurimit të figurave shenjtore, në Kishën Katolike dhe Ortodokse që janë nuk gjendet në mësimet e Jezusit. Reformatorët vunë në dukje atë që Bibla dhe Jezusi mësojnë për rilindjen dhe marrjen e Frymës së Shenjtë si peng në jetën këtu në tokë dhe më pas në bashkësi me Perëndinë në Qiell. Kishat kishin dështuar për shumë qindra vjet për të mësuar mësimet e Jezusit siç na tregon Bibla. Premtimi i Frymës së Shenjtë iu dha dishepujve dhe ndjekësve të Jezusit, te Gjoni 14:15-16 Jezusi tha përpara se të ngjitej në qiell: “¹⁵ Nëse më doni, do t’i zbatoni urdhërimet e mia. 16 Dhe unë do t’i lutem Atit dhe ai do t’ju japë një ndihmës tjetër, i cili do të qëndrojë me ju përgjithmonë”, shihni gjithashtu Gjoni 14:26, “Por ndihmësi, Fryma e Shenjtë, të cilin Ati do ta dërgojë në emrin tim, ai do t’ju mësojë gjithçka dhe do t’ju kujtojë gjithçka që ju kam thënë.”

Reformimi filloi një proces që gjatë dy ose treqind viteve të ardhshme bëri që mësimet e Jezusit të bëheshin më të njohura për të gjithë ata që e kërkojnë Perëndinë nëpërmjet lutjes dhe studimit të Biblës. Zhvillimi i artit të shtypjes e bëri të lehtë shtypjen e Biblës, e cila ishte libri më i njohur i kohës. Shumica e njerëzve në kongregacione tani mund të ndiqnin atë që predikonte prifti ose pastori sipas Biblës. Bibla është një kryevepër e rregulluar nga Zoti nëpërmjet profetëve të tij të zgjedhur në Dhiatën e Vjetër dhe më vonë Jezusi dhe apostujt në Dhiatën e Re, ata ishin të gjithë hebrenj. Dhiata e Vjetër përbëhet nga 39 libra, duke filluar nga Zanafilla. Dhiata e Re përbëhet nga 27 libra dhe fillon me Ungjillin e Mateut. Lidhja midis Dhiatës së Vjetër dhe Dhiatës së Re tregohet qartë në kapitujt e parë të Ungjillit të Mateut, ku ai u referohet, ndër të tjera, edhe profecive në Dhiatën e Vjetër, shih Mateu 1:22-23 “²² E gjithë kjo ndodhi sepse ajo që Zoti ka folur me anë të profetit (Isaia 7:14) duhej të përmbushej: ²³Ja, virgjëresha do të mbetet shtatzënë dhe do të lindë një djalë dhe do ta emërojnë Emanuel – që do të thotë: Zoti me ne. dhe Mateu 2:6 “Ju Betlehem në vendin e Judës nuk jeni aspak më i vogli nga princat e Judës. Nga ju do të dalë një prijës, i cili do të jetë bariu i Izraelit, populli im”.

Hebrenjët janë një popull që u zgjodh nga Perëndia nëpërmjet Abrahamit, Isakut dhe Jakobit, përafërsisht. 2000 vjet para se Jezusi të lindte. Ata u bënë paraardhësit e popullit hebre që filluan me dymbëdhjetë djemtë e Jakobit pas daljes nga Egjipti në vitin përafërsisht. 1445 pes. Hebrenjët u përdorën nga Zoti për t’u treguar të gjithë popujve në tokë se kush është Zoti, krijuesi i qiellit dhe i tokës dhe cili është vullneti i Zotit me njerëzit dhe shpirtrat e tyre të pavdekshëm. Perëndia ynë, domethënë Perëndia i Abrahamit, Isakut dhe Jakobit, është Perëndi perzgjedhes, është një tipar i qëndrueshëm në të gjithë Biblën që Perëndia zgjedh njerëzit që Ai u jep mundësinë për të ngritur lart birin e Tij, Jezu Krishtin, si Shpëtimtar.

Të gjithë ata që besojnë në Jezu Krishtin dhe ndjekin mesazhin e Biblës, Perëndia do t’i ketë me Të në mbretërinë e Perëndisë (mbretërinë shpirtërore) këtu në tokë dhe më pas në qiell kur të largohemi nga toka. Mesazhi i Biblës mund të përmblidhet në urdhërimin e dyfishtë të dashurisë, i pari dhe më i madhi prej të cilit është: Duajeni Zotin, Perëndinë tuaj, me gjithë zemrën tuaj, me gjithë shpirtin tuaj, me gjithë mendjen tuaj dhe me gjithë forcën tuaj (Ligji i Përtërirë 6:5), e dyta është kjo: Duaje të afërmin tënd si veten tënde (Levitiku 19:18, Mateu 22:39, Marku 12:31 dhe Lluka 10:27).

Marrëdhënia ime me Shpirtin e Shenjtë ka qenë aktive që kur ndoqa thirrjen e Perëndisë për mua në pranverën e vitit 1982 për t’i shërbyer kishës së Tij në tokë. Shërbimi për Perëndinë ka sjellë si vështirësi personale ashtu edhe prosperitet, fotografia më poshtë tregon kohët kur pata një takim veçanërisht vendimtar me Ndihmësin (Frymën e Shenjtë):

Ngjarjet e veçanta të mësipërme të shënuara me të kuqe kanë qenë vendimtare për mua në marrëdhënien time me Perëndinë, birin e tij Jezu Krishtin dhe Frymën e Shenjtë, Perëndinë treshe për të cilën na tregon Bibla.

Që nga koha e apostullit Pal, ka pasur mësues të rremë brenda kishës dhe kongregacionit, shih 2 Pjetrit 2:1-3, “¹ Por edhe profetë të rremë u ngritën midis njerëzve. Në këtë mënyrë mes jush do të shfaqen edhe mësues të rremë, të tillë si do të prezantojnë mësime të rreme që çojnë në humbje. Ata mohojnë Zotin që i bleu dhe sjellin mbi vete një të papriturrrënojë. 2 Shumë do të vijnë t’i ndjekin në udhëtimin e tyre të paturpshëm dhe për shkak të tyre do të tallen rruga e së vërtetës, 3 dhe në koprracinë e tyre do t’ju shfrytëzojnë për përfitimin e tyre me fjalë të sajuara. Por që nga kohërat e lashta, gjykimi mbi ta nuk është joaktiv dhe shkatërrimi i tyre nuk fle”.

Si mund t’i zbulojmë këta mësues të rremë në kishë ose kongregacion, mirë, thjesht duke pasur gjithmonë Biblën në dorë kur predikohen fjalët e Biblës, Apostulli Pal i këshilloi të gjithë të studionin Biblën në mënyrë që ata të zbulonin lehtësisht gabimet përdorimi i fjalës së Zotit. Mos ngurroni të pyesni pastorin ose priftin se ku në Bibël e gjejnë bazën për predikimin ose tekstin e tyre kur ka gjëra që duken të paqarta. Në kohë, pas kohës së apostujve, veçanërisht kur sundimtarët romakë vendosën që krishterimi të ishte feja e shtetit romak, ai u bë vendimtar për drejtimin që mori krishterimi për një mijë vitet e ardhshme deri në Reformim. Ky vendim i marrë nga udhëheqësit politikë dhe ekonomikë të Perandorisë Romake u ndikua nga forcat shpirtërore të liga, domethënë Satanai dhe ndihmësit e tij demonikë. Ata ushtronin presion mbi priftërinjtë dhe peshkopët në mënyrë që ata të pranonin ndryshime në predikimin e fjalës së Perëndisë që nuk kanë rrënjë në mësimet e Biblës. Kisha Katolike dhe Ortodokse e përfaqësuar nga udhëheqësit e kishave, d.m.th., Papa, kardinalët, peshkopët dhe priftërinjtë i larguan njerëzit nga mësimet e Biblës se si të shpëtoheshin për të jetuar një jetë më shumë si Jezusi, shih Veprat e Apostujve kapitullin 2. Kjo mund të ndodhë për shkak të një organizate kishtare hierarkike të menaxhuar nga lart, me pak hapje dhe transparencë, si dhe me ndikim nga udhëheqësit e shtetit laik.

Të gjitha ordinancat dhe rregullat e hartuara nga kishat katolike dhe ortodokse dhe më vonë edhe shumica e kishave kombëtare, të cilat nuk e kanë bazën e tyre në Bibël, u bënë kurthe fetare të cilat gjatë shekujve shkaktuan shumë konfuzion dhe vuajtje te shumë anëtarë të kishës dhe njerëzit jashtë kishës që kërkonte Jezusin dhe shpëtimin e Tij. Anëtarët e kishës që ndoqën fjalën e Perëndisë ndjenë një konfuzion kur kisha devijoi nga teksti i Biblës. Ndarjet lindën brenda kishave dhe kongregacioneve, diçka që Satanai dhe demonët e tij e shfrytëzonin vazhdimisht në mënyra të ndryshme. Bibla thotë se udhëheqësit fetarë që i largojnë njerëzit nga mësimet e Jezusit do të duhet të jenë veçanërisht përgjegjës para Jezusit ditën e gjykimit. Luka 17:1-2 “1 Ai u tha dishepujve: “Nuk mund të shmanget që tundimet të vijnë, por mjerë ai nga i cili vijnë! 2 Për të do të ishte më mirë të hidhej në det me një gur mulliri në qafë se sa të joshte një nga këta të vegjël.”

Ajo që ndodhi në Reformimin nën Martin Luterin dhe reformatorët e tjerë u drejtua nga Fryma e Shenjtë, por kjo nuk do të thoshte se kishat dhe kongregacionet e panumërta që u shfaqën më pas, shpesh bazuar në atë që predikonin reformatorët, kishin ndonjë kontakt të veçantë me Perëndinë. Disa nga ato që reformatorët donin të ndryshonin ishte e nevojshme që mësimet e Jezusit të predikoheshin sipas Biblës. Siç është përsëritur shumë herë në këtë seri, Zoti lidhet me personin individual nëpërmjet Frymës së Shenjtë dhe asnjë person individual nuk ka ndonjë pozitë të veçantë me Zotin. Jezusi është i vetmi që ka një marrëdhënie të veçantë me Zotin, sepse ai është biri i vetëmlindur i Zotit. Jezusi u bë pjesë e planit të Perëndisë për të shpëtuar sa më shumë hebrenj dhe johebrenj (jo çifutë) këtu në Tokë. Rruga drejt shpëtimit është e thjeshtë – nëse doni të ndiqni Jezusin ose kur Zoti ju thërret në një situatë të caktuar, mund të aplikoni në kongregacione ose kisha që kanë si bazë mësimet e Jezusit, pagëzimin e të rriturve dhe Biblën. Ju gjithashtu mund t’i luteni Perëndisë për ndihmë nga Fryma e Shenjtë, Jezusi i tha këshilltarit Nikodemus se nëse donte të shihte mbretërinë e Perëndisë këtu në tokë, ai duhej të lindte përsëri nga uji dhe Fryma. Zbatohet edhe sot, ju mund të kërkoni kongregacione ose kisha që ndjekin mësimet e Jezusit për rilindjen, shpesh është e dobishme të jesh me njerëz me të njëjtin mendim. Përgjatë epokave, krishterimi është rrënuar nga liderë të cilët do të preferonin të ishin shefat sesa shërbëtorët e kongregacionit ose kishës që do t’i shërbenin. Gjërat më të pabesueshme ndodhën brenda Kishës Katolike në vitet pasi apostujt vdiqën dhe krishterimi u bë feja shtetërore e Perandorisë Romake, dhe deri në Reformimin rreth vitit 1500. Ndryshimi i parë i madh filloi jo shumë kohë pas apostujve, kur ndër të tjera të ashtuquajturit baballarë të kishës si Justin Martiri, filozof dhe Augustini i Hippo peshkop, shenjtor, filozof dhe teolog u bënë avokatë të teologjisë zëvendësuese. Është një doktrinë teologjike e krishterë që përshkruan besimin teologjik se kisha e krishterë ka zëvendësuar kombin e Izraelit duke marrë rolin e tyre si popull i besëlidhjes së Perëndisë. Kjo doktrinë e re teologjike mund të shihet ndoshta në kontekstin e revoltës hebreje kundër Romës nën Perandorin Titus në vitin 70 kur Jerusalemi u pushtua dhe tempulli i dytë u shkatërrua plotësisht siç parashikoi Jezusi përpara se të largohej nga dishepujt. Nën Perandorin Hadrian (117-138 pas Krishtit) pas revoltës së Bar Kokhba (132-136 pas Krishtit), hebrenjtë u internuan dhe u shpërndanë nëpër botë. Në këtë situatë veçanërisht të vështirë për hebrenjtë, kishat katolike dhe ortodokse shfrytëzuan rastin për të vendosur që hebrenjtë nuk janë më një popull i zgjedhur nga Zoti dhe se krishterimi, ata që besojnë në mësimet e Jezusit, kanë marrë vendin e hebrenjve. si popull i Zotit. Të gjitha premtimet në besëlidhjen e vjetër u transferuan në kishë. Besimtarët në Krishtin, kisha, u bënë populli i zgjedhur i Perëndisë që zëvendësoi Izraelin shpirtërisht. Edhe toka nuk është më bartëse e bekimit, që presupozon marrëdhënien e duhur me Zotin, të cilën hebrenjtë nuk e kanë më. Rëndësia e Izraelit dhe e Judenjve në historinë e zbulesës ka mbaruar dhe është e kaluar. Teologjia zëvendësuese ofron një pamje krejtësisht të ndryshme të zbulesës së Perëndisë në Bibël. Testamenti i Vjetër dhe Testamenti i Ri vihen përballë njëri-tjetrit. Dhiata e Vjetër riinterpretohet dhe shtyhet jashtë. Zgjedhja e popullit hebre dhe premtimet e Perëndisë në Dhiatën e Vjetër për hebrenjtë kanë pushuar. Bibla e Jezusit, ajo që ne e quajmë Dhiata e Vjetër, tani për ne nuk ka të njëjtën vlerë dhe kuptim si për Jezu Krishtin, apostujt dhe kishën e parë. Ndryshimi në kuptimin e ri teologjik brenda kishave katolike dhe ortodokse ka pasoja dramatike për hebrenjtë në veçanti, dhe mënyrën se si predikohen mësimet e Jezusit.

Qëndroni të sintonizuar…

Pjesa XXXIX

Këtu vjen pjesa XXXIX e serisë “Ne jemi dëshmitarë okularë të …” për Biblën dhe profecitë e saj që Perëndia u dha profetëve të Tij të zgjedhur dhe për dijen tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston. Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që e morra në vitin 2018 nga ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Perëndia dërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Parajsë tek babai i tij. Në letrën e dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë: “16 Ne nuk ndoqëm mitet e sajuara me mençuri kur ju shpallëm fuqinë e Perëndisëtonë Jezu Krisht dhe ardhjen e tij. Jo, ne ishim dëshmitarë okularë dhe pamë hyjninë e tij madhështinë, 17 sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia, Ati i tij, kur zëri u dëgjua mbi të nga lavdia më e lartë: “Ky është Biri im i dashur, unë jam i kënaqur në të.” 18 Ne vetë e dëgjuam këtë zë nga qielli kur ishim me të në malin e shenjtë.”

Rilindjet misionare në mesin dhe fundin e shekullit të 19-të kishin disa arsye, njëra prej të cilave ishte reagimi kundër teologjisë liberale që rrodhi nga universitetet në kongregacione. Shumë të krishterë të zakonshëm mund të dëgjonin se kishte diçka që nuk shkonte kur prifti predikonte. Ata lexuan në Biblat e tyre dhe mund të shihnin se teologjia liberale nuk pajtohej me atë që ishte shkruar në Fjalën e Perëndisë. Prandaj, ata kërkuan përreth për dikë që do të predikonte edhe mëkatin edhe hirin, si parajsën dhe ferrin. Ata u gëzuan për vdekjen shlyese të Jezusit për mëkatet e tyre dhe dëshironin shumë për një mesazh që e merrte seriozisht këtë. Kjo është arsyeja pse ata mblidhen në shtëpi private dhe së shpejti edhe në shtëpi misioni kur erdhi një predikues me mesazhin e vjetër të kishës. Ose ata udhëtuan në famulli të tjera për të dëgjuar një nga priftërinjtë, i cili nuk e përshtati mesazhin e tij me atë që u kruhet veshëve (2 Tim 4,3).

Lutja bëhet temë në këtë pjesë të serisë, Kisha Katolike dhe Ortodokse, së bashku me shumicën e kishave kombëtare, kanë përfshirë lutjen si pjesë të liturgjisë së kishës, të udhëhequr zakonisht nga prifti ose peshkopi. Liturgjia e kishës krijon distancë midis Perëndisë dhe qenies individuale njerëzore dhe nuk është marrë nga Bibla dhe është një element i huaj në marrëdhënien e drejtpërdrejtë të personit individual me Perëndinë, Jezusin dhe Frymën e Shenjtë, Perëndinë trinike. Çdo person ka marrëdhënien e tij të vërtetë me Perëndinë, kjo marrëdhënie nuk mund të kalojë përmes një pastori, prifti apo peshkopi. Sipas Biblës 1 Tim 2, 5 “Sepse ka një Perëndi dhe një ndërmjetës midis Perëndisë dhe njerëzve, njeriu Jezus Krishti.” ose Fryma e Shenjtë që Perëndia dërgoi në tokë kur Jezusi u ngrit në qiell pasi kreu misionin që iu dha nga Ati i tij.

Askush nuk duhet të detyrohet ose të drejtohet të lutet ose të ndjekë ritualet që kishat dhe ose kongregacionet vendosin për anëtarët e tyre që nuk vijnë nga Bibla. Anëtari individual i kongregacionit duhet të ndjekë fjalën e Perëndisë në Bibël dhe udhëheqjen e Frymës së Shenjtë për veten dhe jetën e krishterë të familjes së tij. Ajo që mund të bëjë i gjithë komuniteti i krishterë është t’u ofrojë anëtarëve individualë të kongregacionit këshilla, udhëzime dhe ndihmë praktike në jetën e tyre të përditshme të krishterë. Dëshira e Perëndisë që të gjithë të shpëtohen kushtëzohet nga dëshira e tij për të marrë një përgjigje të vërtetë nga çdo person i vetëm. Ai nuk do ta përmbushë dëshirën e tij për të shpëtuar të gjithë njerëzit me koston e shndërrimit të njerëzve në robotë që e adhurojnë atë nga thjesht programimi për ta bërë këtë. Hiri i Perëndisë kushtëzohet nga një përgjigje e vërtetë nga çdo person i bazuar në atë që thotë Bibla dhe mësimet e Jezusit, përveç kësaj ne kemi kungim me Frymën e Shenjtë përmes lutjes.

Shih Mateu 6, 5-13, “Dhe kur të luteni, mos u bëni si hipokritët; ata duan të qëndrojnë në sinagoga dhe në qoshet e rrugëve dhe të luten për t’u treguar para njerëzve. Në të vërtetë po ju them: 6 Por ju, kur luteni, hyni në dhomën tuaj private, mbyllni derën dhe lutuni Atit tuaj qëju sheh në fshehtësi, do t’ju shpërblejë haptas. 7 Kur lutesh, nuk duhet të recitosh shumë fjalë si paganët, sepse mendojnë se lutjet e tyre do të dëgjohen kur të përdorin shumë fjalë, 8 Mos u bëj si ata, sepse Ati yt e di se çfarë keni nevojë, para se t’i kërkoni. 9 Kështu duhet të lutesh: “Ati ynë, që je në qiej, u shenjtëroftë emri yt! 10 Ardhtë mbretëria jote, u bëftë vullneti yt, si në qiell, ashtu edhe në tokë”. 11 Na jep sot të përditshmen tonë. 12 dhe na fal fajin tonë, sikurse edhe ne i falim debitorët tanë, 13 dhe mos na ço në tundim, por na çliro nga i ligu, sepse jotja është mbretëria, fuqia dhe lavdia përjetë. Amen. «.

Kur ju lindni përsëri nga Fryma e Shenjtë, Fryma na tregon se si të lutemi (Rom 8,26-27) “26 Dhe këtu Fryma na ndihmon gjithashtu në papërsosmërinë tonë, sepse ne nuk dimë çfarë të kërkojmë ashtu si ne. por vetë Fryma ndërmjetëson për ne me psherëtima që nuk përmbahen me fjalë. 27 Por ai që heton zemrat e di se çfarë atë që Fryma kërkon. Sepse është sipas vullnetit të Perëndisë që ai të ndërmjetësojë për shenjtorët.”

Kur fjala e Perëndisë jeton me bollëk në ne, bëhet edhe më e lehtë për Perëndinë të na komunikojë dhe të na udhëheqë nga dita në ditë. Nëpërmjet leximit të Biblës që ndihmon për të zgjeruar njohuritë tona të hollësishme dhe të kuptuarit e fjalës së Perëndisë. Shkrimi është interpretuesi i tij, shih 2 Pjetrit 19-21 “19 Dhe aq më tepër ne kemi fjalën profetike, të cilën bëni mirë ta dëgjoni; është si një llambë që ndriçon në një vend të errët, derisa të zbardhë dita dhe ylli i mëngjesit lind në zemrat e tyre, 20 sepse ju e dini para së gjithash këtë, se asnjë fjalë profetike në Shkrim nuk është dhënë për interpretimin e vet, 21 sepse asnjë fjalë profeci nuk u shfaq me vullnetin e njerëzve, por nga njeriu i shenjtë që foli i shtyrë nga Fryma e Shenjtë”.

Krahas vetë ungjillit,lutja është elementi më i rëndësishëm në marrëdhënien e njerëzve me Perëndinë. Bibla na tregon se lutja ishte aktiviteti më i rëndësishëm i Jezusit pas mësimit të dishepujve në fillim dhe më pas popullit të Izraelit. Lutja është në shumë mënyra “arma” jonë në betejën e përditshme shpirtërore që ne duhet ta luftojmë në të njëjtën mënyrë si Jezusi. Në Bibël, ne shohim se Jezusi u largua shumë herë nga të tjerët në mënyrë që të gjente paqe për t’iu lutur Perëndisë, si një njeri i vërtetë, Jezusi ishte gjithashtu i ekspozuar ndaj sulmeve shpirtërore nga Satanai. Ndoshta situata më e famshme ishte në Kopshtin e Gjetsemanit pak para se Jezusi të tradhtohej nga Juda. Jezusi e dinte se çfarë do të ndodhte dhe shpirtrat e këqij ndikuan tek ai që të kërkonte të shmangte vdekjen në kryq që Perëndia Ati i tij e kishte ngarkuar të bënte. Me vdekjen e tij në kryq dhe ringjalljen e tij pas tre ditësh, Jezusi hodhi themelet për ofertën e Perëndisë për njerëzit e shpëtimit të përjetshëm. Romakëve 10:9-10 “Sepse, nëse rrëfen me gojën tënde se Jezusi është Zot dhe beson në zemrën tënde se Perëndia e ka ringjallur prej së vdekurish, atëherë do të shpëtohesh. Ne besojmë me zemër dhe shfajësohemi me gojën e rrëfejmë dhe shpëtohemi.” Bibla ka këtë mesazh të thjeshtë dhe të qartë për të gjithë se si të shpëtohen dhe të lindin përsëri nga Fryma e Shenjtë.Është një krijim i ri nga lart Perëndia ndërhyn në jetën tuaj dhe ju transformon plotësisht, në mënyrë që të largoheni nga rrugët tuaja dhe të kërkoni Perëndinë . Kur ta rrëfeni Jezusin si Zot, do të lindni përsëri dhe Fryma e Shenjtë do të banojë në ju dhe do t’ju bëjë një krijesë të re. Ju keni pjesë në fuqinë e ringjalljes së Jezusit; e njëjta fuqi që ngriti Jezu Krishtin nga të vdekurit!

Të lindësh përsëri është një krijim nga lart nga Fryma e Shenjtë, ai nuk vjen si konfirmim, ose nga një anëtarësim i caktuar në kishë, ose ndjekja e detyrave fetare, ose shkuarja në kishë, ose të jetuarit e një jete moralisht korrekte. Jezusi deklaroi në bisedën e tij me Nikodemin: “Ajo që lind nga mishi është mish dhe ajo që lind nga Fryma është frymë” (Gjoni 3:3-7, NKJV). Kur të lindni përsëri, lutja përdoret për të kërkuar Perëndinë dhe Fryma e Shenjtë do të na udhëheqë në marrëdhënien tonë të përditshme me Perëndinë, atin tonë në qiell. Këtu është dëshmia ime për atë që unë personalisht përjetova nga pranvera e vitit 1982 kur takova Shpirtin në formën e një zëri që më tha se çfarë duhet të bëja më pas në jetën time. U ula në verandë të dielën në mëngjes të prillit, duke pirë kafe dhe duke pirë një puro. Këmbanat e kishës në Kishën Råholt filluan të binin, papritmas dëgjova një zë të qartë në të djathtën time, ku isha ulur në verandë, duke thënë “ti do të punosh për kishën time”. Të dielën e ardhshme isha unë u tërhoqa disi nga shërbimi në Kishën Råholt dhe që atëherë e tutje, filloi puna ime për kishën e Perëndisë në tokë. Marrëdhënia ime personale me Frymën e Shenjtë ka qenë e pranishme që kur ndoqa thirrjen e Perëndisë ndaj meje për t’i shërbyer kishës së Tij në tokë. Shërbimi për Perëndinë ka sjellë si vështirësi personale ashtu edhe sukses, fotografia më poshtë tregon në mënyrë të thjeshtë herët kur pata një takim veçanërisht vendimtar me Ndihmësin (Frymën e Shenjtë):

Të gjitha ordinancat dhe rregullat e hartuara nga kishat katolike dhe ortodokse dhe më vonë edhe kishat kombëtare, të cilat nuk kanë bazë në Bibël, janë kurthe fetare të cilat gjatë shekujve kanë shkaktuar shumë konfuzion dhe vuajtje midis anëtarëve të kishës që ndoqën fjalën e Perëndisë në Bibël. Ky konfuzion çoi në trazira dhe ndarje brenda kishave dhe kongregacioneve, diçka që Satanai dhe demonët e tij vazhdimisht kërkojnë ta shfrytëzojnë në mënyra të ndryshme. Ajo që ndodhi në Reformimin nën Martin Luterin dhe reformatorët e tjerë si Jan Hus një teolog dhe shkrimtar çek, John Wyclif një reformator anglez, Ulrich Zwingli një prift dhe shkrimtar teologjik zviceran , Jean Calvin një teolog dhe reformator francez në shumë mënyra i kanë sjellë dobi krishterimit. kur shohim se çfarë thotë Bibla për mësimin e Jezusit. Të gjithë këta reformatorë kishin qasje në Bibël dhe e dinin mirë se çfarë thoshte Bibla për mësimet e Jezusit dhe se si të shpëtoheshin në mënyrë që të jetonin një jetë më shumë si Jezusi për lavdinë e Perëndisë. Ndërsa reformatorët e ndryshëm luftuan për pikëpamjet e tyre, të gjitha kurthet fetare u zbuluan, paralelisht pati edhe një zhvillim në artin e shtypjes që nënkuptonte se shumica e njerëzve kishin akses në Bibël dhe mund të lexonin atë që thotë fjala e Perëndisë në gjuhën e tyre. Për më shumë se një mijë vjet, kishat katolike dhe ortodokse, dhe më vonë kishat kombëtare, kanë funksionuar me një formë diktature fetare. Pjesa më e madhe e mësimeve të vjetra nga Kisha Katolike u vazhduan nga kishat kombëtare që u ndanë me Romën dhe Papën. Organizimi i vazhdueshëm hierarkik i bashkësisë së kishës pas Reformimit nuk ishte në përputhje me fjalët e Biblës, çdo kongregacion me mbështetjen e këshillit të pleqve dhe pastorit/priftit të zgjedhur nga kongregacioni kryen shërbimin e tij sipas fjalëve të Ungjillit, mësimet e Jezusit dhe bashkësia me Frymën e Shenjtë.

Që nga koha e apostullit Pal, ka pasur mësues të rremë brenda kishës dhe kongregacionit, shih 2 Pjetrit 2,1-3: “Por edhe profetë të rremë dolën midis njerëzve; kështu do të shfaqen edhe mes jush mësues të rremë. , të tilla që do të prezantojnë mësime të rreme që çojnë në humbje. Ata mohojnë Perëndinë që i bleu dhe sjellin mbi vete një rrënim të papritur. 2 Shumë do të vijnë t’i ndjekin në udhëtimin e tyre të paturpshëm dhe për shkak të tyre rruga e së vërtetës do të tallet , 3 dhe në lakminë e tyre do t’ju shfrytëzojnë për përfitimin e tyre me fjalë të trilluara, por gjykimi mbi ta që nga kohërat e lashta nuk ka qenë joaktiv dhe shkatërrimi i tyre nuk fle”.

Qëndroni të sintonizuar……

Pjesa XXXVIII

Ja pjesa XXXVIII në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj ….” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të Tij të zgjedhur dhe për dijen tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se pse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Zotin që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston.

Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që e mora në vitin 2018 nga ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zoti dërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Qiell, tek Ati i tij. Në letrën e dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë:

“16 Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular të madhështisë së tij. 17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.’ 18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.”

Për sa i përket kohës, tani kemi arritur një periudhë rreth shekullit të tetëmbëdhjetë në Evropë, ku rezultatet e Reformacionit, ku ishin, ndër të tjerë, Martin Luther, Ulrih Zvingli dhe Gjon Kalvin, tani po ndikojnë dhe ndryshojnë kuptimin e njerëzve të zakonshëm për atë se çfarë na thotë Bibla përse Perëndia dërgoi në tokë birin e tij Jezus Krishtin që të lindte si njeri. Në krishterim, termi mishërim përdoret për të treguar nocionin e Jezusit si një zbulesë e Zotit të krishterë. Pika e fillimit është Gjoni kapitulli 1, vargu 14 ku thotë: “Fjala u bë mish”, presupozon paraekzistencën e Jezusit me Perëndinë Atë përpara se të vinte në tokë, siç është formuluar më qartë në letrën e Palit drejtuar Filipianëve në Dhiatën e Re (Filipianëve 2:6–11). Thelbi i asaj që thuhet është se Perëndia është në Krishtin (2 Korintasve 5:19), ose me formulën e mëvonshme dogmatike, se Jezusi është “Perëndia i vërtetë dhe njeri i vërtetë”.

Në periudhën kohore të lartpërmendur pas Reformacionit, ku Martin Luther, Ulrih Zvingli dhe Gjon Kalvin kishin vënë në dukje se si Kisha Katolike dhe Ortodokse gjatë shekujve kishte shkuar përtej mësimit të Biblës se si t’i drejtohesh Jezusit për tu shpëtuar dhe për të ndryshuar mënyrën e jetesës, për të dashur të afërmin si vetveten dhe të ndjekësh udhëheqjen e Frymës së Shenjtë në jetë. Satani dhe demonët e tij nuk duan që njerëzit të besojnë në Jezusin si shpëtimtarin tonë dhe të ndjekin udhëheqjen e Frymës së Shenjtë në jetën e tyre. Duke ndikuar te priftërinjtë, peshkopët dhe papët gjatë shekujve, zhvillimi në Kishën Katolike dhe Ortodokse shkoi në drejtim të gabuar, larg Zotit, u futën rregulla dhe urdhërime të ndryshme që çuan larg nga fjalët e Biblës.

E ashtuquajtura teologji liberale, e cila në një farë mënyre rrjedh nga teologjia zëvendësuese, është ndoshta sulmi më i rrezikshëm ndaj Biblës, Fjalës së Zotit dhe mësimeve të Jezusit deri më sot. Sipas mendimit tim, teologjia liberale është një “ujk në petkun e deleve” ku ngrihet Bibla, fjala e Zotit dhe emri i Jezusit. Përveç Satanait dhe demonëve të tij vijnë teologë dhe filozofë me qëllime të mira, të cilët jo domosdoshmërisht kanë besim personal në Jezusin, por kanë fenë si profesion ose janë udhëheqës të zgjedhur me studime të ndryshme fetare dhe ose studime filozofike që devijojnë nga teksti i Biblës. Këtu rinovimi ose modernizimi përdoret si bazë për ndryshimin e teksteve biblike. Bibla ka paralajmërime të qarta për shtimin ose heqjen nga fjala e Perëndisë dhënë profetëve dhe apostujve. Është fiksuar në qiell: “Përgjithmonë, Zot, fjala jote është e fiksuar në qiell”. Psalmi 119:89. Jezusi thotë se fjala e tij nuk do të kalojë kurrë. (Mat 24,35.) Këtu dobia e Fjalës për ne njerëzit është si vijon: “e dobishme për të mësuar, për bindje, për udhëzim, për mësim në drejtësi.” 2 Tim 3:16.

Të jetosh si i krishterë do të thotë të rilindësh nga Fryma e Shenjtë dhe të ndjekësh udhëheqjen e Frymës së Shenjtë në jetën e përditshme. Jezusi e vë në dukje këtë parim të pandryshueshëm në mësimin e tij, këshilltarit Nikodem për rilindjen nga Fryma e Shenjtë dhe uji (Gjoni 3;1-21).

Këta persona dhe grupe personash të përmendur më poshtë udhëhiqen nga Fryma e Shenjtë. Shpesh thuhet se sa e mërzitshme dhe me pak humor është të jesh një i krishterë i rilindur nga Fryma e Shenjtë, por këta të krishterë nuk ishin as të mërzitshëm dhe as pa humor.

Hans Nielsen Hauge (lindur më 3 prill 1771 në Rolvsøy, Norvegji, vdiq më 29 mars 1824 në Kristiania) ishte një predikues laik norvegjez dhe sipërmarrës industrial. Ai themeloi lëvizjen e krishterë “Haugians”, të quajtur edhe “miqtë” ose “lexuesit e Hauge,” sepse ata lexonin shumë si në Bibël ashtu edhe në shkrime të tjera të shenjta. Përveçse një figure udhëheqëse për të krishterët, ai ishte edhe një biznesmen sipërmarrës, gjë që ndër të tjera i dha mjetet për të drejtuar aktivitete të gjëra humanitare.

Ҫarls Hadon Spurgjën (19 qershor 1834 – 31 janar 1892) ishte një predikues baptist anglez. Spurgjën është ende shumë me ndikim në mesin e të krishterëve në emërtime të ndryshme, ndër to ai njihet si “Princi i Predikuesve”. Ai ishte një figurë e fortë në lëvizjet e krishtera baptiste të reformuara si Pentakostalët dhe “lëvizjet karizmatike fetare” që krijuan disa kisha ungjillore ose protestante në Shtetet e Bashkuara në shekullin e XX-të, janë unike në besimin e tyre se të gjithë të krishterët duhet të kërkojnë një përvojë fetare pas konvertimit të quajtur “pagëzimi me Frymën e Shenjtë”. Duke kujtuar zbritjen e Frymës së Shenjtë mbi të krishterët e parë në Jerusalem në ditën e Rrëshajave, ose Shabuoth (Veprat e Apostujve 2–4), kjo përvojë duket se ka qenë e zakonshme në lëvizjen e krishterë gjatë brezave të saj të parë. Pagëzimi me Frymën e Shenjtë mund të shoqërohet me një shenjë ose dhurata shpirtërore si dhurata e gjuhëve, shërbimi i lutjes në përgjithësi, shërimi i të sëmurëve nëpërmjet lutjes.

Tek 1 Korintasve 12:8-10 Pali përmend: fjalë diturie, fjalë njohurie, besimin, dhuntitë e shërimit, fuqinë për të bërë mrekulli, dhuntinë e profetizimit, dhuntinë e testimit të frymërave, lloje të ndryshme gjuhësh, interpretimin e gjuhëve, hir për të ndihmuar dhe hir për të sunduar.

Unë jam Alfa dhe Omega thotë Jezusi (Zbulesa e Gjonit 1:8 dhe 22:13) që do të thotë se Ai është i gjithëpranishëm, i gjithëfuqishëm dhe i gjithëdijshëm. Zoti mund të ketë kontakt/bashkësi personale me të gjithë individët/shpirtrat e gjallë, të cilët e kërkojnë Atë dhe rilindin, pagëzohen nga Fryma e Shenjtë dhe marrin pjesë në mbretërinë e Zotit në tokë. Kjo është mënyra se si Perëndia na përgatit për jetën në qiell pas kohës sonë në tokë.

Sipas Jezusit, udhëheqja shpirtërore dhe diakonale duhet të jenë shërbëtorët e asamblesë, jo eprorët e saj në rangun njerëzor.

Njerëzit duhet të bëjnë një zgjedhje nëse duan të ndjekin Jezusin, tha një herë Jezusi (Gjoni 12:44-50) – “Unë nuk kam ardhur për të gjykuar botën, por për të shpëtuar botën.”

Në pjesën XXIX të serisë, unë tregoj se si Reformimi ndikoi që njerëzit të mendonin në mënyrë të pavarur, kryesisht për fjalën e Zotit dhe marrëdhënien e drejtpërdrejtë të individit me Zotin në jetën e përditshme. Një epokë e re erdhi me liri më të madhe edhe për të tjerët përveç klerikëve për të përcjellë mendimet rreth fjalës së Perëndisë në Bibël. Tashmë në kohën e apostullit Pal, Bibla na tregon nevojën për të ndjekur kur predikuesit ose priftërinjtë u referohen fjalëve të Biblës në fjalimet e tyre, që ata të ndjekin Biblën dhe të mos devijojnë nga fjalët e Biblës. Në Kishën Katolike dhe Ortodokse, nuk ishte e mundur të ndiqej Bibla, sepse kleri mori kontrollin se si duhet të lidhej individi me Zotin. Më pas filloi një diktaturë e krishterë prej më shumë se një mijë vjetësh larg mësimeve të Jezusit se si të shpëtoheshim nëpërmjet një lindjeje të re nga Fryma dhe uji.

Erdhën Rilindja dhe Reformacioni u dhanë liri dhe mundësi më të mëdha të tjerëve për të përcjellë mendimet. Këto ide të reja ndikuan në kishën, kulturën, ekonominë dhe shkencën në shekujt e ardhshëm. Njerëzit që u bënë nxitës të këtij zhvillimi nuk dallohen nga besimi i tyre në Ungjill, përkundrazi ata vendosin themelet e idesë humaniste. Në një farë mënyre, ata i tregojnë Zotit, i cili krijoi qiellin dhe tokën dhe gjithçka që ekziston, se si gjërat janë të lidhura në të vërtetë dhe si duhet jetuar jeta.

Në Evropë dhe Perëndim, njerëzit e përmendur më poshtë gradualisht fitojnë një ndikim të madh:

Galile Galilei (1564-1642) fizikan dhe astronom italian, më i njohur për kontributin e tij në teorinë e lëvizjes.

Rene Deskartes (1596-1650), Franca, filozofia dhe matematika,

Gjon Loke (1632-1704), Angli, filozof dhe themeluesi i filozofisë së përvojës,

Isak Njuton (1642-1726) matematikan, fizikan, astronom, alkimist, kimist, shpikës dhe filozof natyror anglez formuloi ligjin e gravitetit,

Volteri (1694-1778), Francë, filozof dhe shkrimtar,

David Hume (1711-1804) filozof skocez,

Immanuel Kant (1724-1804) filozof gjerman (filozofia e njohjes),

Xhorxh Vilhelm Friedrih Hegel (1770-1831) filozof gjerman,

Karl Marks (1818-1883) filozof, ekonomist dhe mendimtar politik gjerman. Ai fitoi një rëndësi të madhe brenda disiplinave të tilla si filozofia dhe shkenca sociale për shkak të analizave të tij të shoqërisë kapitaliste.

Ҫarls Robert Darvin (1809-1882) shkencëtar britanik i natyrës dhe i konsideruar si themeluesi i biologjisë moderne evolucionare. Në librin e tij “Origjina e Llojeve”, Darvini paraqiti hipotezën e tij me famë botërore se e gjithë jeta në tokë është e lidhur dhe është zhvilluar gjatë shumë miliona viteve.

Sigmund Freud (1856-1939) një neurolog dhe psikolog austriak, i njohur si themeluesi i psikoanalizës.

Të gjithë këta njerëz të aftë të lartpërmendur nuk përqendrohen në mbretërinë e Zotit këtu në tokë, kur zhvillojnë teoritë e tyre të cilat synojnë të shtojnë njohuri në botës sekulare që do t’i bëjë njerëzit më të aftë, ndër të tjera, të jenë njerëzorë ndaj njëri-tjetrit. Ata në fakt e fshijnë Biblën dhe mësimet e Jezusit së bashku me planin e Zotit për të gjithë njerëzit dhe prezantojnë kuptimin humanist dhe injorojnë se jeta në tokë është zakonisht vetëm 70 deri në 90 vjet dhe synohet nga Zoti të jetë një periudhë kualifikuese për promovimin e mundshëm në parajsë kur koha në tokë të ketë mbaruar për individin. Jezusi thotë disa herë kthehuni dhe Zoti me anë të Frymës së Shenjtë do të sigurojë për të gjithë ata që besojnë, shihni citimin “Zoti është bariu im, asgjë nuk do të më mungoj”, Psalmi 23, 1.

Njerëzit ndikohen vazhdimisht nga forcat e liga, domethënë nga Satani dhe demonët e tij, sepse Satani e di se sapo të arrihen mjaft shpirtra t’i dorëzohen mësimeve të Jezusit, Jezusi do të kthehet për herë të dytë për të larë hesapet me të gjithë popujt për të gjithë kohën.

Kisha Katolike dhe Ortodokse si dhe shumica e kishave kombëtare vazhdojnë mësimet e tyre të gabuara si më parë, pavarësisht nga të gjitha sinjalet e ndryshimit që sollën Reformacioni dhe reformatorët e mëvonshëm. Është Perëndia nëpërmjet Frymës së Shenjtë ai që tani ndikon vazhdimisht te njerëzit në çdo brez dhe shumë i japin jetën e tyre Jezusit. Udhëheqësit fetarë në të gjitha brezat dhe kohët, në nivele të ndryshme, në të gjitha asambletë ose kishat e krishtera, kanë një përgjegjësi të veçantë dhe do të mbahen përgjegjës në ditën e gjykimit nëse i mashtrojnë njerëzit në kërkimin e tyre për Perëndinë dhe Jezu Krishtin.

Rilindjet misionare në mesin dhe fundin e shekullit të 19-të kishin disa arsye, por një prej tyre ishte reagimi kundër teologjisë liberale që rrodhi nga universitetet në asamble. Shumë të krishterë të zakonshëm mund të dëgjonin se kishte diçka që nuk shkonte kur prifti predikonte. Ata lexuan në Biblat e tyre dhe mund të shihnin se teologjia liberale nuk pajtohej me atë që ishte shkruar në Fjalën e Perëndisë. Prandaj, ata kërkuan përreth për dikë që do të predikonte edhe mëkatin edhe hirin, si parajsën dhe ferrin. Ata u gëzuan për vdekjen fajshlyese të Jezusit për mëkatet e tyre dhe dëshironin shumë një mesazh që e merrte seriozisht këtë. Kjo është arsyeja pse ata mblidheshin në shtëpi private dhe së shpejti edhe në shtëpi misioni kur erdhi një predikues me mesazhin e vjetër të kishës. Ose ata udhëtuan në famulli të tjera për të dëgjuar një nga priftërinjtë, i cili nuk e përshtati mesazhin e tij me atë që u kruan veshët e tyre (2 Tim 4:3).

Qëndroni të në linjë…

Pjesa XXXVII

Ja pjesa XXXVII në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj…” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të Tij të zgjedhur dhe për dijen tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston.

Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që e mora në vitin 2018 nga Ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zoti e dërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Qiell tek Ati i tij. Në letrën e dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë:

16 Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallës së sajuar me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okularë të madhështisë së tij.

17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.”

18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.

Kjo pjesë e serisë sigurisht që do të konsiderohet si e rëndë për t’u procesuar, por që nuk mund ta anashkalojmë. Bibla është e qartë se njerëzve u është dhënë një vullnet i lirë për të zgjedhur dhe se shpirti ynë frymor është i pavdekshëm, domethënë kur trupi ynë pushon së funksionuari, shpirti ynë frymor do të vazhdojë të funksionojë jashtë trupit të vdekur që është varrosur. Bibla është gjithashtu e qartë se jeta jonë këtu në tokë ka dy rezultate kur vdesim: shpirti ynë frymor do të shkojë ose në parajsë ose në ferr. Në parajsë është Jezusi, Ati i tij dhe ynë që sundon, në ferr është Satani dhe demonët e tij që sundojnë. Ferri u krijua fillimisht nga Perëndia si destinacioni përfundimtar për Satanin dhe demonët e tij – aty do të përfundojnë edhe të gjithë shpirtrat frymor që nuk shkojnë në parajsë.

Ku shkon kush kur vdes, Bibla flet shumë për këtë. Më herët në seri, disa herë i jam referuar asaj që Jezusi i tha fariseut Nikodem, kur erdhi te Jezusi natën dhe e pyeti se çfarë duhej të bënte për të parë mbretërinë e Perëndisë në tokë derisa jemi gjallë, shih Gjoni 3:1-6:

“1 Midis farisenjve ishte një njeri me emrin Nikodem, një krer i Judenjve. 2 Ky erdhi natën te Jezusi dhe i tha: ‘Mësues, ne e dimë se ti je një mësues i ardhur nga Perëndia, sepse askush nuk mund të bëjë shenjat që bën ti, në qoftë se Perëndia nuk është me të.’ 3 Jezusi iu përgjigj dhe tha: ‘Në të vërtetë, në të vërtetë po të them që nëse një nuk ka rilindur, nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë,’ 4 Nikodemi i tha: ‘Po si mund të lindë njeriu kur është plak? A mund të hyjë ai për së dyti në barkun e nënës së vet dhe të lindë?.’ 5 Jezusi u përgjigj: ‘Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se kush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. 6 Ç’ka lindur nga mishi është mish; por ç’ka lindur nga Fryma është frymë.’”

Pagëzimi ose Anabaptistët, shih komentet e mia për këtë në pjesën XXXVI, filloi në Cyrih në vitin 1523. U zhduk në Zvicër dhe Gjermani, por vazhdoi në Holandë, atje u persekutua dhe u kritikua gjithashtu nga Kisha. Nga atje u përhap në Angli në fillim të shekullit të 17-të. Kishte një grup njerëzish që donin një reformë rrënjësore të kishës në Angli, ata ishin veçanërisht të pakënaqur me pikëpamjen e kishës për pagëzimin. Tani arrijmë te bazat e mësimit të Jezusit, domethënë se ne duhet të rilindim nga uji dhe nga Fryma në mënyrë që të shohim mbretërinë e Perëndisë. Ne duhet të distancohemi nga bota në të cilën jetojmë dhe të kërkojmë Perëndinë që më pas do të na udhëheqë përmes Frymës së Shenjtë më tej në jetë. Janë vetëm të rriturit ata që mund të kërkojnë Perëndinë dhe të rilindin, të marrin Frymën e Shenjtë dhe të shohin mbretërinë e Perëndisë, të sapolindurve ose fëmijëve të vegjël nuk u është dhënë ta bëjnë këtë dhe prindërit nuk mund të jenë përfaqësues të fëmijës së tyre në lidhje me Perëndinë. Bibla thotë qartë se Perëndia do të ketë kontakt të drejtpërdrejtë me çdo individ, jo nëpërmjet priftërinjve, peshkopëve, papëve ose organizatave të kishës. Sidoqoftë, organizatat ose asambletë e kishës mund të jenë vende takimi për të krishterët me një pikëpamje të përbashkët për krishterimin, domethënë mësimet e Jezusit. Atje mund të ketë, p.sh., mbledhje dhe diskutime të përbashkëta lutjesh, rreth mënyrës sesi të sillemi në punën e përditshme nën drejtimin e Frymës së Shenjtë. Këtu, priftërinjtë, peshkopët dhe pleqtë e asamblesë mund të jenë persona burim. Gjithashtu do të ketë vend për tubime familjare dhe punë për fëmijë dhe të rinj.

Ky është krishterim kaq radikal saqë Kisha Katolike kishte mbretër dhe princa që të vrisnin këta Baptistë/Anabaptistë dhe të tjerë që konsideroheshin heretikë ose të rënë nga besimi. Sepse ideja se pagëzimi i foshnjave duhet të ketë ndonjë funksion brenda krishterimit u bë e patolerueshme për Papën, udhëheqësit e kishës dhe teologët.

Baptistët e kishin të përbashkët me Martin Luterit (1483–1546) dhe Ulrich Zvinglin (1484–1531) dëshirën për të ripërtërirë krishterimin bazuar në Bibël, sepse pikëpamja e kishës për shpëtimin nuk ndoqi mësimet e Jezusit. Kishte më shumë se reformatorët e famshëm që mendonin se krishterimi i promovuar nga Kisha Katolike ishte larg mësimeve të Jezusit. Baptistët ose anabaptistët në shekullin e 16-të u persekutuan dhe u vranë për shkak të ripagëzimit ose pagëzimit të të rriturve. Kishat katolike dhe ortodokse kanë mbajtur për shekuj të tërë pagëzimin e foshnjave si hyrje në mbretërinë e Zotit këtu në tokë, gjë që është drejtpërdrejt kundër mësimeve të Jezusit. Jezusi i thotë qartë Nikodemit se një i rritur duhet të zgjedhë të rilindë me një veprim shpirtëror në kërkimin e tij për Perëndinë dhe Frymën e Shenjtë.

Tekstet e Biblës tregojnë se arritja e bashkimit me Perëndinë nëpërmjet Frymës së Shenjtë mund të ndodhë vetëm nëpërmjet kërkimit të Zotit nga një person i rritur. Satani dhe demonët e tij ndikuan te etërit e kishës për të vendosur një ritual të pagëzimit të foshnjave që i mashtron njerëzit të besojnë se foshnjat kanë marrë Frymën e Shenjtë dhe kështu janë shpëtuar dhe do të shkojnë në parajsë. Në çdo brez që nga shekulli pas Jezusit dhe apostujve të tij, ka një varg të gjatë papësh, udhëheqësish kishash dhe priftërinjsh, të cilët duhet t’i japin llogari Perëndisë se kanë mashtruar dhe ndoshta kanë çuar në rrugë të gabuar anëtarët e kishave të tyre. Bibla thotë qartë se asnjë njeri nuk mund të jetë ndërmjetës për askënd përpara Perëndisë, përveç Jezu Krishtit, i cili vdiq në kryq dhe mori fajin për shkeljet tona. Kushdo që beson në Jezu Krishtin dhe lind përsëri do të shpëtohet, thotë Bibla. Që nga shekulli i XVI-të e deri më sot, ka shumë asamble dhe besime që kanë pagëzimin e të rriturve dhe ndjekin rrugën e Biblës drejt shpëtimit dhe bashkësisë me Perëndinë. Bibla na tregon qartë se ka një parajsë për të arritur dhe një ferr për të shpëtuar prej tij.

Për shkak të nenit për Traktatet e San Remos dhe Svalbardit që përfshiva në pjesën e mëparshme, nuk arrita të paraqes të ashtuquajturën teologji liberale, e cila është ndoshta sulmi më i rrezikshëm ndaj Biblës, Fjalës së Zotit dhe mësimeve të Jezusit. Sipas mendimit tim, teologjia liberale është një “ujk në petkun e deleve” ku ngrihet Bibla, fjala e Zotit dhe emri i Jezusit. Përveç Satanit dhe demonëve të tij, ka teologë dhe filozofë me qëllime të mira, të cilët nuk kanë domosdoshmërisht një besim personal, dhe drejtues të kishës me studime dhe degëzime të ndryshme që devijojnë nga teksti i Biblës, me qëllim rinovimin ose modernizimin për ndryshimin e teksteve biblike. Bibla ka paralajmërime të qarta për shtimin ose heqjen kur bëhet fjalë për fjalën e Perëndisë dhënë profetëve dhe apostujve. Është fiksuar në qiell: “Gjithnjë, o Zot, fjala jote është e qëndrueshme në qiejtë.” Psalmi 119: 89. Jezusi thotë se fjala e tij nuk do të kalojë kurrë. (Mat 24:35.) Këtu dobia e Fjalës për ne njerëzit është si vijon: “e dobishme për të mësuar, për bindje, për udhëzim, për mësim në drejtësi.” 2 Tim 3:16.

Qëndroni në atë që keni mësuar. Mbajeni fjalën e Zotit! Zbulesa 1:3; 3:11; 22:7. Këto tre shkrime në thelb flasin për të njëjtën gjë. Ata kanë një këshillë të fortë që të kujdesen për fjalën e Perëndisë, siç e kemi dhënë në Shkrimet e Shenjta. Sepse kujdesi për fjalën e Zotit ka të bëjë me shpëtimin tonë: “Lum ai që dëgjon fjalën profetike dhe kujdeset për atë që është shkruar”, 1:3 dhe “mbaje fort atë që ke, (dmth fjalën profetike) që të mos të marrë ndokush kurorën tënde.” 3:11, domethënë pasurinë e madhe që Fjala e Zotit mbart brenda saj. Dhe arsyeja është e qartë: “Koha është afër!” – për: “Po, unë vij shpejt!”

Nga fundi i shekullit të 18-të, një optimizëm i egër u përhap në Evropë. Ekonomia, shkenca dhe jeta kulturore dukej se po zhvilloheshin gjithnjë e më pozitivisht. Gjithçka dukej se po shkonte drejt kohërave më të mira për krishterimin, megjithatë, filozofët, historianët dhe teologët filluan ta nënshtrojnë Biblën ndaj një sulmi të vërtetë. Pjesë të mëdha të këtij libri nuk ishin historikisht të besueshme, pohuan ata. Pasazhe të gjata u shkruan nga njerëz të tjerë dhe shumë më vonë nga sa pretendonte vetë Bibla. Nuk ishte një shprehje e shpalljes hyjnore, por e përvojave dhe ndjenjave fetare të njerëzve. Zoti për të cilin shkruan shkrimtarët e Biblës ishte krijuar në të vërtetë në kokat e tyre. Kështu thoshin mendimtarët dhe figurat kryesore kulturore evropiane 200 vjet më parë, të cilët ishin dukshëm të ndikuar nga forcat e liga. Kryesisht, është Satani dhe demonët e tij që udhëheqin sulmin kundër fjalës së Perëndisë dhe besimit në Jezu Krishtin si shpëtimtarin tonë. Teologjia liberale supozohet se erdhi si një përgjigje kishtare ndaj këtij sulmi. Teologët liberalë të shekullit të XIX-të e kuptuan veten si apologjetë të krishterë. Ata donin të shpëtonin krishterimin nga shkatërrimi. Ne e lidhim me të drejtë teologjinë liberale me minimin e ungjillit dhe të besimit të krishterë në përgjithësi. Teologët klasikë liberalë donin të shpëtonin besimin e krishterë nga sulmi ndaj të cilit e kishin ekspozuar teologët më radikalë. Teologjia liberale është një herezi e brendshme kishtare, pasuesit e tyre e kuptojnë veten si të krishterë klasikë dhe konservatorë, prandaj teologjinë liberale duhet ta kërkojmë brenda kishës, jo jashtë saj, sepse ajo funksionon si kolona e pestë.

Në vitin 1953, në një fjalim devocional në radion NRK, Norvegji të mbajtur nga profesori Ole Kristian Hallesby të dielën më 25 janar, Hallesby, i cili ishte profesor i teologjisë në Fakultetin e Kishës dhe predikues në Shoqërinë Lokale të Misionit Luteran Norvegjez, mori atë që thotë Jezusi për parajsë dhe ferr. Në fjalimin, Hallesby shtroi pyetjen: “si mundeni ju që nuk jeni në besim, si mund të flini qetë natën, ju që nuk e dini nëse do të zgjoheni në shtratin tuaj apo në ferr?”. Ai paralajmëroi gjithashtu të pakonvertuarit e Norvegjisë se “ju e dini se nëse do të bini i vdekur në dysheme tani, do të bini direkt në ferr!” Jezusi na thotë në Bibël se ka një ferr për ata që nuk besojnë në Jezusin si Shpëtimtarin tonë. Peshkopi i Hamarit, Norvegji, Kristian Schjelderup jo shumë kohë më pas u distancua nga pozicioni i Hallesby-t për dënimin dhe humbjen e përjetshme dhe nga stili i tij i predikimit. Pyetja shpejt u bë një debat midis forcave liberale dhe konservatore në kishën norvegjeze dhe pak për atë që Jezusi na mëson në Bibël. Në fillim të viteve 2000, me të vërtetë arrita të shoh dhe dëgjoj për herë të parë se sa shkatërruese është teologjia liberale për tekstin e Biblës. Në radion NRK u lexua nga Is 7:14 “Ja, e reja do të lindë fëmijë”. Profesorët liberalë kishin hyrë përmes një ndryshimi në tekstin biblik që në të vërtetë është “Ja, virgjëresha do të lindë fëmijë”. Tek Isaia, profeti thotë se Zoti do t’u jepte atyre një shenjë, përmes 2700 vjetërve ” e virgjëra” tek Isaia 7 ka qenë fjala kryesore për “mishërimin”, që Biri i Perëndisë do të vinte në mish, që një vajzë që nuk kishte pasur bashkëjetesë me asnjë burrë, një virgjëreshë e vërtetë, duhet të kishte një fëmijë. Këtu duhet thënë se Perëndia ka dhënë një shenjë hyjnore.

Rizgjimet misionare në mesin dhe fundin e shekullit të XIX-të kishin disa arsye, por një prej tyre ishte reagimi kundër teologjisë liberale që rrodhi nga universitetet në asamble. Shumë të krishterë të zakonshëm mund të dëgjonin se kishte diçka që nuk shkonte kur prifti predikonte. Ata lexuan në Biblat e tyre dhe mund të shihnin se teologjia liberale nuk pajtohej me atë që ishte shkruar në Fjalën e Perëndisë. Prandaj, ata kërkuan përreth për dikë që do të predikonte edhe mëkatin edhe hirin, si parajsën dhe ferrin. Ata u gëzuan për vdekjen shlyese të Jezusit për mëkatet e tyre dhe dëshironin shumë për një mesazh që e merrte seriozisht këtë. Kjo është arsyeja pse ata mblidhen në shtëpi private dhe së shpejti edhe në shtëpi misioni kur erdhi një predikues me mesazhin e vjetër të kishës. Ose ata udhëtuan në famulli të tjera për të dëgjuar një nga priftërinjtë, i cili nuk e përshtati mesazhin e tij me atë që i gudulis veshët e njerëzve (2 Tim 4,3).

Qëndroni në linjë..

Pjesa XXXVI

Ja pjesa XXXVI në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj…” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të Tij tëzgjedhur dhe për njohurinë tonë. Bibla na jep një pasqyrë unikese përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonëpër të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka qëekziston.

Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që e mora në vitin2018 nga Ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zoti dërgoi në tokëpasi Jezusi u ngjit në Qiell, tek Ati i tij. Në letrën e dytë tëPjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë:

“16 Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotittonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular të madhështisë së tij. 17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi kyzë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në tëcilin jam kënaqur.’ 18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte ngaqielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.”

Më vjen mirë që jam gjallë sot, sepse në kohën tonë ne mund tëshohim qartë, ne jemi dëshmitarë okularë dhe mund të lexojmëpër të gjitha profecitë që janë përmbushur dhe profecitë që kanëmbetur. Dy profecitë më të fuqishme të kohës sonë që janëpërmbushur janë rivendosja e shtetit të Izraelit në maj, 1948 dhefillimi i kthimit të hebrenjve në Izrael nga e gjithë bota.

Në vitin 2020, hebrenjtë mundën ta festojnë 100-vjetorin e tokëssë tyre, “Eretz Israel” që do të thotë “Toka e Izraelit”. Pikërishtmomenti i lindjes së të drejtave të popullit hebre ishte 24-25 prill1920 gjatë konferencës së paqes në qytetin e vogël të pushimevenë San Remo, Itali. Këtu hebrenjve iu dha e drejta ligjore e pronës në zonën e mandatuar “Palestinë” për të cilën britanikëveiu dha përgjegjësia e kujdestarisë në emër të Lidhjes sëKombeve dhe më vonë të Kombeve të Bashkuara (OKB). Shumë njerëz nuk janë të vetëdijshëm për të drejtën e hebrenjvepër tokën, gjë që tregohet qartë në debatet dhe argumentet përbojkot dhe “pushtim”. Prandaj është e rëndësishme të nxjerrimnë dritë faktet historike.

Traktati i San Remos u ratifikua nga paraardhësi i OKB-së, Lidhja e Kombeve, e cila miratoi “Mandatin e Palestinës” më 24 korrik 1922. Aty, Lidhja e Kombeve iu referua marrëveshjesmidis Fuqive Aleate në San Remo. Kur Karta e OKB-së u miratua në vitin 1945, neni 80 pohoi se marrëveshjetndërkombëtare të lidhura më parë ishin ende të vlefshme pas themelimit të OKB-së. “Pavarësisht një numri të rezolutavekritike të OKB-së me autoritet konsultativ, nuk është arriturasnjë marrëveshje e së drejtës ndërkombëtare që e ka shfuqizuarMarrëveshjen e San Remos,” thotë Gauthier.

Një paralele interesante është Traktati i San Remos në lidhje me Traktatin e Svalbardit, i cili ka të bëjë me të drejtën e Norvegjisëpër Ishujt Svalbard në Oqeanin Arktik.

Marrëveshja e San Remos në lidhje me atdheun hebre nga viti1920 dhe Traktati i Svalbardit i Norvegjisë nga viti 1924 janëshembuj të trajtimit të ndryshëm të komunitetit ndërkombëtarndaj popujve dhe shteteve. Ai tregon diskriminiminndërkombëtar të marrëveshjes së San Remos në të cilën ështëpërfshirë populli hebre dhe shteti i tyre. Një urrejtje irracionalendaj hebrenjve dhe diskriminimi ndaj hebrenjve ka qenë ipranishëm në shumicën e popujve që nga koha e patriarkutAbraham, fëmijëve dhe fëmijëve të fëmijëve të tij gati 4000 vjetmë parë, kur ata morën një premtim nga Zoti për tokën e Kanaanit. Asnjë popull tjetër nuk i është nënshtruardiskriminimit dhe neglizhimit të të drejtave të tij për kaq gjatëdhe vazhdimisht sa populli hebre.

(Më poshtë është artikulli i publikuar: 28/04/2021 në orën 11:46 nga Roald Øye, Kristiansand, Norvegji.)

Në dokumentarin “Jew Hatred” (Shq.Urrejtja e Judeut) nga viti2005: “The History of Anti-Semitism from Antiquity to Today”(Shq. Historia e Antisemitizmit nga Antikiteti deri më Sot), trestudiues, Berg Eriksen, Håkon Harket dhe Einhart Lorenz, tregojnë se pse kaq pak njerëz gjatë gjithë epokave kanë dalë nëmbrojtje të hebrenjve në përpjekjet e tyre për të fituar praniminpër të drejtat e tyre. Neglizhimi i Marrëveshjes së San Remos, “Magna Karta” e hebrenjve, është një shembull flagrant i njëabuzimi të tillë. Për 100 vjet, marrëveshja ka qenë “e heshtur përvdekje” nga komuniteti ndërkombëtar, i përfaqësuar nga Lidhjae Kombeve në periudhën ndërmjet dy luftërave dhe nga OKB-ja pas vitit 1945.

Fuqitë fitimtare të Luftës së Parë Botërore u takuan në San Remo, Itali në prill, 1920 për të zgjidhur çështjet e mbetura tëhapura pas Konferencës së Parisit në vitin 1919. Britania e Madhe, Franca, Italia, Japonia dhe Shtetet e Bashkuara u përfaqësuan atje, të katër ish-të me autoritet vendimmarrës dheShtetet e Bashkuara si vëzhgues. Pas luftës 6-ditore të vitit 1967, vazhdimisht kemi dëgjuar në lajme dhe në debate politike se “Izraeli po pushton në mënyrë të paligjshme tokën palestinezenë Bregun Perëndimor”, pra Judenë dhe Samarinë! Propaganda e “suksesshme” shkon kundër pothuajse gjithçkaje që ështëshkruar në Marrëveshjen Ndërkombëtare.

Traktati i Mandatit i San Remos hodhi themelet historike për atëqë përfundimisht u bë krijimi i 21 shteteve që përbëjnë LigënArabe – plus shtetin e vetëm hebre në botë. Katër Fuqitë Aleate indanë territoret nga Perandoria Osmane në zona mandati dhebritanikëve iu dha përgjegjësia e kujdestarisë për mandatin”Palestinë”. E gjithë Deklarata Balfour u zbatua në tekstin e mandatit. Traktati thekson se autoriteti i mandatit duhet të ketëdetyrën të lehtësojë imigracionin dhe vendosjen e hebrenjve nëtë gjithë zonën e mandatit. Kjo nuk ndodhi për shkak të tradhtisësë britanikëve në vitin 1921 kur u krijua Emirati i Transjordanisënë pjesën më të madhe të zonës së mandatit.

“Traktati i Svalbardit është një nga marrëveshjet e paktandërkombëtare nga zgjidhja pas Luftës së Parë Botërore që enderespektohet,” thotë Leksiku norvegjez i Store. Marrëveshja e San Remos është një marrëveshje që zbatohet vetëm pjesërisht. Shumica shteteve anëtare të OKB-së dhe përfaqësuesit e tyre nëKëshillin e Sigurimit, anëtar i të cilit është Norvegjia, e konsiderojnë Marrëveshjen e San Remos si të skaduar për sa ipërket Izraelit, sepse vendimet e traktatit nuk janë zbatuar kurrë. E drejta zakonore ka folur në favor të shteteve arabe, dhe përkëtë arsye marrëveshja e San Remos është shëndosh e mirë për21 shtete arabe, ashtu siç është Traktati i Svalbardit përNorvegjinë.

“Ishte Traktati i San Remos që vendosi të drejtën territoriale tëpopullit hebre në zonën e mandatuar të ‘Palestinës’ sipas ligjitndërkombëtar,” thotë eksperti i së drejtës ndërkombëtare ZhakGauthier, i cili ka shkruar një tezë doktorature në të cilën hedhdritë mbi këtë temë. Ligji i Traktatit zbatohet për Izraelin e sotëm, duke përfshirë zonat e diskutueshme të Judesë dheSamarisë, të cilat pretendohen nga Autoriteti Palestinez. Kur u vendos mandati, ai zbatohej edhe për zonën që është sot në anënlindore të lumit Jordan, të cilën Izraeli nuk e pretendon më pas vitit 1994.

Profesorët Alan Dershoviç dhe Juxhin Kontoroviç kanë të njëjtinmendim si Zhak Gauthier kur bëhet fjalë për të drejtat e Izraelit. Juxhin Kontorovic vuri në dukje kohët e fundit në një artikull nëJerusalem Post se, “midis të gjitha vendeve të prekura ngamarrëveshja, Izraeli është i vetmi shtet që komunitetindërkombëtar vë në dyshim vlefshmërinë e së drejtësndërkombëtare të dispozitave të përcaktuara në Marrëveshjen e San Remos.” Asnjë nga 21 shtetet në Ligën Arabe nuk ka marrëdyshime të ngjashme në lidhje me vlefshmërinë e kufijve të tyresipas ligjit ndërkombëtar! Që nga ditët e Arthur Balfourit, pakburra shteti i kanë vënë veshin asaj që thotë Bibla për këtëçështje. Presidenti Harry Truman (SHBA) ishte një përjashtimnë vitin 1948.

Kur administrata Trump (SHBA) deklaroi në vitin 2017 se vendbanimet izraelite në Jude dhe Samari nuk janë nëkundërshtim me të drejtën ndërkombëtare, “ata u kthyen në njëpozicion ku respektojnë ligjin e traktatit të San Remos,” vuri nëdukje Kontoroviç. Deri në janar 2021, ish-presidenti Donald Trump ishte një dallëndyshe e vetme në komunitetinndërkombëtar që e praktikoi këtë mirëkuptim. Tani dallëndyshjaështë larguar.

Traktati i San Remos u ratifikua nga paraardhësi i OKB-së, Lidhja e Kombeve, e cila miratoi Mandatin e “Palestinës” më 24 korrik 1922. Aty, Lidhja e Kombeve iu referua marrëveshjesmidis Fuqive Aleate në San Remo. Kur Karta e OKB-së u miratua në vitin 1945, neni 80 pohoi se marrëveshjetndërkombëtare të lidhura më parë ishin ende të vlefshme pas themelimit të OKB-së. “Pavarësisht një numri të rezolutavekritike të OKB-së me autoritet konsultativ, nuk është arriturasnjë marrëveshje e së drejtës ndërkombëtare që e ka shfuqizuarMarrëveshjen e San Remos,” thotë Gauthier. Përjashtim është se Izraeli nuk ka më të drejtë për zonën që përbën Jordanin e sotëmnë lindje të lumit Jordan. Izraeli hoqi dorë nga kjo e drejtë ndajJordanisë në vitin 1994. Protektorati britanik, Transjordania, ishte krijuar tashmë në vitin 1921, kështu që ¾ e tokës që u ishtepremtuar hebrenjve në San Remo, britanikët, në kundërshtim me ligjin ndërkombëtar, ia kishin dhënë sheikëve arabë shumëdekada përpara se të lidhej marrëveshja me Jordaninë. Marrëveshja përfundoi me një zgjidhje me dy shtete për zonën e mandatit “palestinez”, një shtet “palestinez” dhe një shtet hebrekrah për krah. Sipas mendimit të disave, kjo mund të hapërrugën për zgjidhjen e problemit të refugjatëve palestinezë.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

T’i kthehemi “zhvillimit” të krishterimit që nga Reformimi. Pas shekullit të pesëmbëdhjetë dhe reformimit nga Martin Luteri, njëshumëllojshmëri organizatash, kishash dhe kongregacionesh tëkrishtera janë zhvilluar në shekujt në vijim e deri më sot. Nëpjesën e mëparshme të Serisë kemi shkruar: “në këtë kaos tëkishës së krishterë” të shekullit të pesëmbëdhjetë dhe shekujvetë mëvonshëm u ngritën emërtimet e mëposhtme:

Kisha Katolike (Itali), Kisha Ortodokse (në vende të ndryshmetë Lindjes), Kishat Reformuese (Evropë), Lëvizjet Protestante, Luteranizmi (Gjermani), Kalvinizmi (Zvicër), Kisha e Reformuar, Anabaptizmi, Huguenotët (Francë), Menonitët(Holandë), Kisha e Anglisë , Kisha Anglikane, Puritanizmi, Presbiterianizmi (Skoci), Adventizmi (SHBA), Pagëzimi(SHBA), Metodizmi (Angli), Evangjeliste (SHBA) duke përfshirë, për shembull, Pentekostalët dhe Jokonfesionistët, tëcilët janë të pavarur nga emërtimet tradicionale luterane, metodiste ose episkopale. Ata vënë më shumë theks te besimivetjak, kthimi në besim, ringjallja, shenjtërimi dhe punamisionare.

Anabaptistët, të quajtur gjithashtu baptistë, ishin grupe dheindividë që mbronin një reformim më radikal se kishat e mëdhareformuese të shekullit të 16-të. Komunitetet moderne tëkrishtera si baptistët dhe menonitët e lidhin historinë e tyre me lëvizjen anabaptiste në shekullin e 16-të. Idealet radikale tëanabaptistëve kishin disa veçori të rëndësishme të përbashkëta. Baptistët e kishin të përbashkët dëshirën e Martin Luterit (1483–1546) dhe Ulrih Zvingli (1484–1531) për të rinovuarkrishterimin bazuar në Bibël, por fillimisht ndryshuan përçështjen e pagëzimit të foshnjave. Emri Ripagëzim (Anabaptist) u dha sepse ata ishin në favor të pagëzimit të të rriturve dhebesonin se pagëzimi i foshnjave nuk ishte i mjaftueshëm si njëakt inicimi për të krishterët e vërtetë.

Shumë grupe anabaptiste ishin të shqetësuara me tekstet e Biblëspër fundin e kohëve dhe prisnin kthimin e afërt të Krishtit nëtokë. U predikua kthimi i Krishtit për një mbretërim mijëvjeçarme besimtarët e vërtetë.

Ajo që më bën përshtypje në udhëtimin tim nëpër tekstet e Biblës dhe profecive, kundër larmishmërive të besimeve, ështëse reformatorët propozojnë gjithashtu që krishterimi i vërtetë tëkalojë përmes ritualeve, dekreteve dhe rregullave të krijuara nganjeriu, të cilat ishin dobësia e mësimeve në Kishat Katolike dheOrtodokse. Në vend që të ndjekim fjalët e Biblës se si të arrijmëbashkësinë e përditshme me Perëndinë dhe të ndjekim atë qëJezusi na thotë për të jetuar një jetë të shenjtë. Bibla thotë se ataqë kanë rilindur dhe kanë marrë Frymën e Shenjtë dhe ndjekinfjalët e Biblës janë shenjtorë dhe pjesë e kishës së Jezusit nëtokë.

Veprat e Apostujve 1-10 tregon për pendimin dhe rilindjen ngaFryma e Shenjtë dhe uji. Mund të arrihet duke i kërkuar faljePerëndisë që nuk e vendosim Atë dhe Jezusin të parët në jetëntonë, Zoti do të sigurojë atë që është e nevojshme në jetën e përditshme të atyre që janë rilindur dhe ndjekin udhëheqjen e Frymës së Shenjtë në jetën e tyre.

Sauli, i cili më vonë u bë apostulli Pal, u pagëzua dhe rilindi ngaFryma e Shenjtë në Damask me vepra të mrekullueshme dhe icili më pas e udhëhoqi Palin për të përhapur ungjillin e JezuKrishtit te johebrenjtë, domethënë të gjithë ata që nuk janëhebrenj.

Veprat e Apostujve 2:38

38 Pjetri u tha atyre: Pendohuni dhe pagëzohuni në emër të JezuKrishtit për faljen e mëkateve dhe do të merrni dhuratën e Frymës së Shenjtë.

21 Dhe do të ndodhë: kushdo që thërret emrin e Zotit do tëshpëtohet.

Për shkak të artikullit të mësipërm mbi San Remon dhe Traktatete Svalbardit që përfshiva këtë herë, nuk kishte vend për tëparaqitur të ashtuquajturën teologji liberale, e cila është ndoshtasulmi më i rrezikshëm ndaj fjalës së Zotit dhe mësimeve tëJezusit. Por në pjesën tjetër të Serisë, do të hyjmë më në detajerreth teologjisë liberale, e cila për mendimin tim është një “ujknë petkun e deleve”.

Qëndroni në linjë…….

Pjesa XXXV

Ja pjesa XXXV në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj …” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të Tij të zgjedhur dhe për njohurinë tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston.

Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që e mora në vitin 2018 nga ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zoti dërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Parajsë tek Atij i tij. Në letrën e dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë:

“Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.’ Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.”

Duhet të kujtojmë se që kur Adami dhe Eva në Parajsë zgjodhën të ndiqnin fjalën e Satanit në vend të fjalës së Zotit për të mos ngrënë frutin e pemës së njohjes, kjo ngjarje e quajtur Rënia na ka ndarë nga bashkësia me Perëndinë. Që nga përjashtimi nga Zoti dhe Parajsa, dy forca shpirtërore kanë vepruar në mënyra të ndryshme te njerëzit, domethënë ndikimi shpirtëror nga Zoti dhe Fryma e Shenjtë dhe ndikimi tjetër shpirtëror që vjen nga Satani dhe demonët e tij. Këto dy forca shpirtërore kundërvepruese, ne nuk mund t’i shohim me sy të lirë, por që vërejmë se janë të pranishme në jetën tonë në një mënyrë pozitive dhe negative. Në rënie, trupi i njeriut u bë i prishëm dhe përfundimisht do të vdesë. Emocionet negative si epshi, zilia dhe urrejtja hynë në jetën tonë me Rënien dhe u bënë rrënja e së keqes në botë.

Perëndia ka një zgjidhje që mund t’i kthejë njerëzit në bashkësinë e përditshme me Të këtu në tokë dhe më pas në qiell. Zgjidhja ishte Biri i vetëmlindur i Perëndisë, Jezu Krishti, 1 Perëndia, mbasi u foli së lashti shumë herë dhe në shumë mënyra etërve me anë të profetëve, 2 së fundi, këto ditë na ka folur me anë të Birit, të cilin e bëri trashëgimtar të të gjitha gjërave, me anë të të cilit e krijoi dhe gjithësinë. 3 Ai, duke qenë shkëlqimi i lavdisë së tij dhe vula e qenies së tij dhe duke i mbajtur të gjitha me fjalën e fuqisë së tij, mbasi e bëri vetë pastrimin nga mëkatet tona, u ul në të djathtën e Madhërisë në vendet e larta. Hebrenjve 1:1-3.

Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e tij të vetëmlindurin, që kushdo që beson në të të mos humbasë, por të ketë jetën e përjetshme. Gjoni 3:16. Kur rënia erdhi nëpërmjet një njeriu, Adamit, shpëtimi nga humbja erdhi gjithashtu nëpërmjet një njeriu, domethënë Jezu Krishtit. Perëndia do që të gjithë njerëzit të shpëtohen duke besuar në Jezu Krishtin dhe duke u rilindur nga Fryma e Shenjtë, siç i tha Jezusi këshilltarit Nikodem: 1 Midis farisenjve ishte një njeri me emrin Nikodem, një krer i Judenjve.

2 Ky erdhi natën te Jezusi dhe i tha: “Mësues, ne e dimë se ti je një mësues i ardhur nga Perëndia, sepse askush nuk mund të bëjë shenjat që bën ti, në qoftë se Perëndia nuk është me të.” 3 Jezusi iu përgjigj dhe tha: ‘Në të vërtetë, në të vërtete po të them që nëse një nuk ka rilindur, nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë.’ 4 Nikodemi i tha: “Po si mund të lindë njeriu kur është plak? A mund të hyjë ai për së dyti në barkun e nënës së vet dhe të lindë?.” 5 Jezusi u përgjigj: “Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se kush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. 6 Ç’ka lindur nga mishi është mish; por ç’ka lindur nga Fryma është frymë.” Gjoni 3:1-6.

Në fund të pjesës së mëparshme të serisë kemi shkruar: “në këtë kaos të kishës së krishterë” në shekullin e pesëmbëdhjetë dhe shekujt e mëvonshëm: Kisha Katolike (Itali), Kisha Ortodokse (në vende të ndryshme të Lindjes), Kishat Reformuese (Evropë) , Lëvizjet protestante, Luteranizmi (Gjermani), Kalvinizmi (Zvicër), Kisha e Reformuar, Anabaptizmi, Huguenotët (Francë), Menonitët (Holandë), Kisha e Anglisë, Kisha Anglikane, Puritanizmi, Presbiterianizmi (Skoci), Adventizmi (SHBA) , Baptiste (SHBA), Metodizmi (Angli), Evangjelikalizmi (SHBA) duke përfshirë, për shembull, Pentekostalët dhe jokonfesionistët, të cilët janë të pavarur nga emërtimet tradicionale Luterane, Metodiste ose Episkopale. Ata vënë më shumë theks te besimi vetjak, kthimi në besim, ringjallja, shenjtërimi dhe puna misionare.

Fryma e Shenjtë ka një efekt të fuqishëm te individët, rezultatin e të cilit do ta shohim tani në këtë pjesë të serisë. Zoti nuk merret me kishat dhe sundimtarët e kësaj bote, të gjitha këto kisha dhe sundimtarë të lartpërmendur nuk kanë asnjë shoqërim me Zotin si të tillë, sepse janë guaska boshe, nga ana tjetër anëtarët e kishave, nëse ata personalisht janë rilindur dhe besojnë Perëndinë dhe Birin e tij Jezu Krishtin, janë shenjtorët që kanë bashkësi me Perëndinë. Në rastin më të mirë kishat, guaskat boshe janë mësuar të sigurojnë vende për njerëzit me mendje të njëjtë dhe përveç kësaj shpesh bashkëpunojnë me sundimtarët e kësaj bote. Këto organizata ose kisha shpesh ndikohen nga Satani dhe demonët e tij, të cilët punojnë me mjete të forta aty ku ngrihet Bibla dhe emri i Jezusit, gjë që mund të jetë një faktor kontribues në shfaqjen e një numri të madh kishash dhe asamblesh në dukje të ngjashme, por shpesh me një fokus të ndryshëm në atë që thotë Bibla është mësimi i Jezusit. I vetmi autoritet që duhet të formësojë mënyrën se si funksionon kisha është Fjala dhe fryma e Tij. I vetmi autoritet që duhet të formësojë mënyrën se si funksionon kisha është Fjala dhe Fryma e Tij. Nëse ndonjë nga kishat ose sundimtarët e kësaj bote shton ose heq nga ajo (edhe nëse janë nga një kishë e mirë) ata e kanë gabim. Një karakteristikë e përsëritur është se kishat dhe asambletë përgatisin tekstet e tyre, të tilla si ato që na thotë Bibla. Kur Jezusi vdiq në kryq, fjalët e tij të fundit ishin “u krye.”, ajo që profetët në Dhjatën e Vjetër na dhanë nga Perëndia dhe ajo që Jezusi dhe apostujt na shtuan në Dhjatën e Re është njohuria e nevojshme që duhet të arrijmë shpëtimin dhe bashësinë me Zotin, ndërsa jetojmë në tokë. Në letrën e dytë të Pjetrit 1:19-21 lexojmë se Shkrimi është vetë interpretuesi i tij: “19 Dhe sa më fort të kemi fjalën profetike, të cilën bëni mirë ta dëgjoni. Është si një llambë që ndriçon në një vend të errët, derisa të zbardhë dita dhe të lindë ylli i mëngjesit në zemrat e tyre. 20 Sepse ju e dini para së gjithash këtë, se asnjë fjalë profetike në Shkrim nuk jepet për interpretimin e vet. 21 Sepse asnjë fjalë profetike nuk është nxjerrë kurrë me vullnetin e njerëzve, por njerëzit e shenjtë të Perëndisë kanë folur të shtyrë nga Fryma e Shenjtë.”

Duhet të jetë e njëjta gjë kur lexojmë dhe përpiqemi të kuptojmë Shkrimet e Shenjta, duhet të rilindim dhe të jemi të shtyrë nga Fryma e Shenjtë.

Të mbajturit fort për tekstet, atë që që kishat, princat, papët, kardinalët dhe peshkopët vendosin ose shkruajnë në kundërshtim me fjalën e Perëndisë në Bibël, nuk do të ketë asnjë kuptim ose ndikim për shpëtimin e individit dhe për të parë mbretërinë e Perëndisë këtu në tokë, ku ata që ndjekin Frymën e Shenjtë mund të menaxhohen nga Ai. Kaosi i kishës që kemi pasur që nga shekulli i pesëmbëdhjetë e deri më sot nuk është vullneti i Zotit. Aty ku kishat ose asambletë bazohen në fjalët e Biblës shpesh kundërshtojnë njëra-tjetrën është provë e punës së Satanait dhe demonëve të tij në jetën e individëve. Subjektet si homofilia, aborti, martesa, rilindja me Shpirtin e Shenjtë, ekzistenca ose jo e ferrit dhe çështjet ekumenike, janë në prag të copëtimit të shumë kishave. Brenda kishave dhe asambleve të ndryshme, herë pas here shfaqen edhe të ashtuquajturit profetë ose teologë, të cilët besojnë se kanë marrë një zbulesë të veçantë ose kanë parë dritën, dhe kështu e konsiderojnë veten kompetent për të shtuar ose hequr nga ajo që na thotë Bibla se është e drejtë tek ungjilli. Kjo është e ngjashme me mësimet e Nikolaitëve. Jezusi i thotë Gjonit te Zbulesa 2:4-6 “4 Por kam diçka kundër teje, sepse dashurinë tënde të parën e le. 5 Kujtohu, pra, se nga ke rënë, pendohu, dhe bëj veprat e para; në mos do të vi së shpejti te ti dhe do ta luaj shandanin tënd nga vendi i vet, nëse nuk pendohesh. 6 Por ti ke këtë, që i urren veprat e Nikolaitëve, që i urrej edhe unë.”

Në letrën e Palit drejtuar Galatasve 1:6-9 thuhet: “6 Çuditëm që kaluat kaq shpejt nga ai që ju thirri ju me anë të hirit të Krishtit, në një ungjill tjetër, 7 i cili nuk është tjetër; por ka disa njerëz që ju turbullojnë dhe që duan ta shtrëmbërojnë ungjillin e Krishtit. 8 Por, edhe sikur ne ose një engjëll i qiellit t’ju predikonte një ungjill të ndryshëm nga ai që ju kemi predikuar, qoftë i mallkuar. 9 Ashtu si e thamë më përpara, po e them përsëri: Në qoftë se dikush ju predikon një ungjill tjetër nga ai që keni marrë, qoftë i mallkuar.”.

Mësues të rremë 2. Letra e Dytë Pjetrit 2:1-3 “12 Por ka pasur edhe profetë të rremë midis popullit, ashtu si do të ketë midis jush mësues të rremë, të cilët do të fusin fshehurazi herezi shkatërruese dhe, duke mohuar Zotërinë që i bleu ata, do të tërheqin mbi vete një shkatërrim të shpejtë. 2 Dhe shumë vetë do të ndjekin doktrina shkatërruese të tyre dhe për shkak të tyre udha e së vërtetës do të shahet. 3 Dhe në lakminë e tyre do t’ju shfrytëzojnë me fjalë të shpifura, por ndëshkimi i tyre që moti nuk vonon dhe shkatërrimi i tyre nuk po dremit”.

Gjykimi i Perëndisë për mësuesit e rremë. Letra e Dytë e Pjetrit 2:4-11 4 Sepse, në qoftë se Perëndia nuk i kurseu ëngjëjt që mëkatuan, por i hodhi në tartar të lidhur me pranga terri që të ruhen për gjyq; 5 dhe nuk kurseu botën e lashtë, por shpëtoi bashkë me shtatë të tjerë Noeun, predikues të drejtësisë, kur solli përmbytjen mbi botën e të pabesëve, 6 edhe dënoi me shkatërrim qytetet e Sodomës dhe të Gomorës, duke i bërë hi, dhe i bëri shëmbull për ata që në të ardhmen do të jetonin pabesisht, 7 dhe e liroi të drejtin Lot, që helmohej nga sjellja imorale e këtyre të çoroditurve 8 (sepse ky i drejtë banonte në mes tyre e mundonte për ditë shpirtin e tij të drejtë duke shikuar dhe duke dëgjuar veprat e tyre të poshtra), 9 Zoti di t’i shpëtojë nga tundimi të perëndishmit dhe t’i ruajë të padrejtët që të ndëshkohen ditën e gjyqit, 10 sidomos ata që shkojnë pas mishit në lakminë e fëlliqësisë dhe e përbuzin pushtetin. Ata janë të paturpshëm, arrogant dhe nuk druajnë të blasfemojnë dinjitetet; 11 ndërsa engjëjt, që janë më të lartë për nga forca e nga fuqia, nuk sjellin kundër atyre gjykime fyese përpara Zotit.

Përveç të gjitha konflikteve brenda krishterimit që prekin njerëzit, ka edhe fe të tjera të ashtuquajtura si budizmi, hinduizmi dhe islami, por këto fe janë krijuar nga njeriu. Judaizmi dhe krishterimi nuk janë fe, por janë një zbulesë koherente nga Zoti për popullin e tij të zgjedhur, hebrenjtë dhe profetët e zgjedhur hebrenj (judaizmi), të cilët në tekstet e tyre i referohen Jezu Krishtit si Shpëtimtarin ose Mesinë e e ardhshëm të judenjve. Megjithatë, udhëheqësit fetarë hebrenj e hodhën poshtë Jezu Krishtin, si Mesinë e shumëpritur të judenjve. Refuzimi i mësimeve të Jezusit nga judenjtë, të gjitha mrekullitë e mëdha dhe veprat e mira që bëri Jezusi për më shumë se tre vjet, rezultuan në udhëheqësin romak në Izrael, Ponc Pilat, që iu dorëzua kërkesës së judenjve për të kryqëzuar Jezu Krishtin, sepse, sipas farisenjve, ai po përpiqej të mashtronte popullin.

Në kohët e fundit, e ashtuquajtura teologji liberale përfaqëson ndoshta sulmin më të rrezikshëm ndaj fjalës së Zotit dhe mësimeve të Jezusit. Në pjesën tjetër të serisë do të hyjmë më në detaje rreth teologjisë liberale, e cila, për mendimin tim, është një “ujk në petkun e deleve”.

Qëndroni në linjë…

Pjesa XXXIV

Ja pjesa XXXIV e serisë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj ..” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të Tij të zgjedhur dhe për njohurinë tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston.

Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që e mora në vitin 2018 nga Ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zoti dërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Qiell, tek Ati i tij. Në letrën e dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18, lexojmë:

Në këtë seri rreth Biblës dhe profecive, ne kemi parë se si Perëndia është besnik ndaj fjalës së tij që na është dhënë në Bibël, nëpërmjet profetëve në Dhjatën e Vjetër dhe nëpërmjet Birit të Tij Jezus dhe apostujve në Dhjatën e Re. Kur Jezusi u kryqëzua në vendin e Kalvarit, ai tha para se të jepte frymën e tij të fundit, “u krye!”. Pra rruga drejt shpëtimit për njerëzit u përfundua në Kalvar. Nëpërmjet katër ungjijve dhe letrave të tjera të shkruara nga apostujt, Perëndia na jep njohuritë e nevojshme për t’u kthyer në rrugën e shpëtimit, të cilën Jezusi e siguroi me vdekjen e tij në kryq dhe ringjalljen tre ditë më vonë. Ne duhet të besojmë se Jezusi vdiq në vendin tonë, në mënyrë që ne të jemi të lirë nga gjykimi i ardhshëm kur Jezusi të kthehet për të marrë besimtarët në parajsë.

Periudha rreth shekullit të pesëmbëdhjetë në Evropë ishte revolucionare kryesisht për dy kishat dominuese të krishtera në Evropë, atë katolike dhe ortodokse. Për më shumë se një mijë vjet, ato devijuan nga mësimet e Biblës dhe Jezusit rreth planit të Perëndisë për çdo qenie njerëzore këtu në tokë, siç na tregon Ungjilli në Dhjatën e Re. Rritja e njerëzve të krishterë që reagojnë ndaj mënyrës se si udhëhiqen dhe drejtohen kishat ekzistuese të krishtera ofron terren pjellor për lëvizje të reja të krishtera jashtë kishave katolike dhe ortodokse. Beteja e Frymës së Shenjtë për mbretërinë e Perëndisë në tokë ka filluar një aktivitet vendimtar, që do të thotë se Satani dhe demonët e tij e rrisin ndjeshëm aktivitetin e tyre kur emri i Jezusit dhe pagëzimi i tij nga Fryma e Shenjtë futen në lojë. Forcat e liga në botë gjithashtu ndikojnë që pjesa jobesimtare e shoqërisë të distancohet nga Zoti si krijues i qiellit dhe tokës dhe gjithçka që është. Renesanca ndodhë në të njëjtën periudhë kohore dhe njerëzit fillojnë të kultivojnë “veprat e duarve të tyre” më shumë se të besuarit në Perëndinë dhe planin e tij për njerëzit nëpërmjet Birit të tij Jezu Krisht. Humanistët e Renesances shpesh paraqiten si origjina e humanizmit edhe si filozofi edhe si pikëpamje e jetës dhe këto nuk janë ndërtuar mbi fjalët e Biblës. Rilindja ishte një periudhë në Evropë, edhe këtu në vendet nordike, në shekujt 14-17, e cila u karakterizua nga një lulëzim shkencor dhe interes i ri për kulturën, filozofinë, artin dhe tema të tjera. Kjo periudhë përkufizohet nga një sekularizim që sfidon mesazhin e Biblës për njerëzimin se si të fitojmë bashkësi me Perëndinë dhe të ndjekim drejtimin e Frymës së Shenjtë ndërsa jemi në tokë. Ne jemi në fakt në një udhëtim përmes të cilit Zoti, nëpërmjet Biblës dhe mësimeve të Jezusit, na tregon rrugën e bashkësisë me të, në mënyrë që kur të vdesim, të shkojmë në parajsë. Dalja tjetër kur vdesim është rruga për në ferr ku banojnë Satani dhe demonët e tij.

Më shumë njerëz se kurrë kërkuan shoqëri personale me Perëndinë në shekujt në vijim e deri në ditët e sotme. Bibla u vu në dispozicion të shumicës së njerëzve në gjuhën e tyre, për studimin e fjalës së Perëndisë siç këshilloi apostulli Pal të bënin kishat e para. Zoti thotë në Bibël si vijon: “Edhe sikur qielli dhe toka të kalojnë, fjalët e mia nuk do të kalojnë kurrë”. Kjo tregon diçka për rëndësinë e leximit dhe ndjekjes së fjalëve të Biblës. Udhëheqja e Kishës Katolike në shekullin e dytë ose të tretë dhe më vonë, qartësisht nuk i vuri theksin studimeve personale të Biblës, në të njëjtën masë si apostulli Pal. Ajo që duket të jetë një tipar i qëndrueshëm nga shekulli i njëzetë deri në shekullin e pesëmbëdhjetë është se sa pak njerëz dalin përpara me ungjillin e vërtetë për Perëndinë dhe birin e tij Jezu Krishtin, për të cilin flasin ungjijtë. Aty ku besimi në kryqëzimin, vdekjen dhe ringjalljen e Jezu Krishtit pas tri ditësh është themeli. Besimi, pa shikim, dhe rilindja nga Fryma e Shenjtë dhe uji, siç i tha Jezusi këshilltarit Nikodem, është baza për të parë mbretërinë e Zotit këtu në tokë, ref. Gjoni 3:3-6: “Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them: nëse dikush nuk lind përsëri, nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë. 4 Nikodemi i tha: ‘Si mund të lindë njeriu kur është plak? A mund të hyjë për herë të dytë në barkun e nënës së tij dhe të lindë?’ 5 Jezusi u përgjigj: ‘Në të vërtetë po të them: nëse dikush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. 6 Ajo që lind nga mishi është mish dhe ajo që lind nga Fryma është frymë.’”

Arti i printimit u bë një nga shpikjet e rëndësishme. Në Evropë ishte Johan Gutenberg ai që zbuloi se si mund të shtypeshin librat. Ndodhi në Gjermani në shekullin e 15-të. Bibla u bë libri i parë i shtypur në Evropë. Një nga parimet themelore në mësimet e Luterit ishte se çdo individ duhet ta lexonte vetë Biblën e tij dhe se marrëdhënia midis çdo individi dhe Perëndisë nuk duhej të kalonte përmes një prifti dhe një kishe. Kjo u theksua qartë herët nga apostulli Pal kur vizitoi asambletë në udhëtimet e tij nëpër Mesdhe. Pali vuri në dukje përgjegjësinë e individit për të kontrolluar nëse priftërinjtë dhe peshkopët u përmbaheshin fjalëve të Biblës në predikimet dhe deklaratat e tyre. Zhvillimi i shpejtë teknik i artit të shtypjes bëri që të gjithë nëpër asamble të mund të ndiqnin në Biblat e tyre kur prifti fliste. Kjo mënyrë e ndjekjes së asaj që prifti u komunikoi dëgjuesve të tij, pohoi apostulli Pal, ishte absolutisht e nevojshme për të parandaluar hyrjen e predikimeve të gabuara në asamble, në praktikë ky rregullim u bë një udhëheqje nga Fryma e Shenjtë ose Ndihmësi që Perëndia dërgoi në tokë kur Jezusi u ngrit në qiell.

Jo shumë kohë pasi apostulli Pal ndërroi jetë, teologët filluan të promovonin ide që nuk ndiqnin fjalët e Biblës. Një nga më të famshmit ishte Justin Martiri (rreth 100-165), i cili në fillim dha një arsyetim për atë që sot quhet teologji zëvendësuese. Në luftën e tij për të mbrojtur të vërtetën e krishterimit ashtu siç ai besonte se duhej të ishte, ai mbrojti një sintezë midis filozofisë greke dhe besimit të krishterë. Në të njëjtën kohë, ai u distancua nga besimi hebre dhe shkroi një Apologjetikë kundër judaizmit (Dialog me judeun Trifon). Kjo u bë baza për mendimet e një teologjie e cila supozon se kisha e krishterë “ka zënë vendin e Izraelit dhe ka marrë përsipër premtimet e Izraelit. Izraeli është zëvendësuar nga kisha e krishterë. Të gjitha premtimet në Besëlidhjen e Vjetër u transferuan në kishë. Kisha u bë populli i zgjedhur i Zotit për të zëvendësuar Izraelin”. Edhe toka nuk është më bartëse e bekimit, që presupozon marrëdhënien e duhur me Zotin, “që hebrenjtë nuk e kanë më. Kisha zëvendëson hebrenjtë dhe rëndësia që ata kishin në historinë e zbulesës ka mbaruar dhe ka kaluar. Teologjia zëvendësuese ofron një pamje krejtësisht të ndryshme të zbulesës së Zotit në Bibël, Dhjata e Vjetër dhe Dhjata e Re u vendosën kundër njëra-tjetrës. Dhjata e Vjetër po riinterpretohet dhe po nxirret jashtë. Zgjedhja e popullit hebre dhe premtimet e Perëndisë në Dhjatën e Vjetër për hebrenjtë “kanë pushuar”. Ajo që ishte Bibla e Jezusit, ajo që ne e quajmë Dhjata e Vjetër, “nuk kanë” të njëjtën vlerë dhe kuptim për ne si për Jezu Krishtin, apostujt dhe kishën e parë, pretendojnë mbrojtësit e teologjisë zëvendësuese.

Prandaj, teologjia zëvendësuese është gjithashtu kritikuese ndaj shtetit të Izraelit. Kjo teologji pretendon se “nuk ka kuptim” të flitet për një popull të zgjedhur posaçërisht, të cilit i është dhënë një tokë e veçantë. “Dhjata e Re zëvendëson kryesisht dispozitat e Dhjatës së Vjetër”. Në vend që të jetë një zbulesë unike nga Zoti, i cili krijoi parajsën dhe tokën, krishterimi po bëhet tani një fe e barabartë me fetë e tjera që e kanë bazën e tyre në Bibël, por nuk ofrojnë shpëtim.

Pasi Konstandini I, i cili quhej edhe “Perandori i parë i krishterë”, së bashku me bashkësundimtarin e tij Licinius përmes Ediktit të Milanos, lejuan ushtrimin e lirë të besimit individual. Ai inicioi Këshillin e famshëm të Nikesë (325). Këtu struktura administrative lokale e kishës u mblodh në një organizim hierarkik në Romë. Në mbledhjen e kishës në Nikea në vitin 325, doktrina e krishterë e rrëfimit u institucionalizua në një masë të konsiderueshme.

Fraksionimi i kishave të krishtera ishte një problem që në fillimet e kishës. Perandoria Romake miratoi krishterimin si fe shtetërore, Perandori Konstandin besonte në vitin 312 se ai kishte marrë një thirrje hyjnore për të qenë perandor dhe u konvertua në krishterim. Tradita thotë se Kostandini pa një kryq të shndritshëm në qiell dhe dëgjoi një zë që thoshte: “Me këtë shenjë do të mposhtni”, përpara betejës vendimtare që e bëri atë perandor të vetëm. Ai ra dakord me ish-bashk-perandorin e tij, Lincinius, për të futur lirinë fetare. Kështu, kisha mori njohjen zyrtare dhe lirinë e tubimit. Kostandini u dha priftërinjve të krishterë përjashtim nga taksat, peshkopët e njohur u bënë gjyqtarë civilë dhe e bëri të dielën një ditë pushimi zyrtare romake. Bashkëperandori i tij në lindje e kundërshtoi këtë dhe gradualisht u bë më armiqësor ndaj krishterimit. Në vitin 324 u zhvillua një betejë e madhe midis ushtrive të dy perandorëve. Konstandini korri një fitore dërrmuese dhe u bë sundimtar i vetëm i gjithë Perandorisë Romake.

Krishterimi u bë feja shtetërore nën Perandorin Theodosiu në vitin 380. Ai e bëri krishterimin fenë e vetme të lejuar. Të krishterët u persekutuan deri në vitin 313, por pas vitit 380, vetë kisha ishte në rrezik të shtypte njerëzit e një besimi tjetër. Në këtë mënyrë, Perandoria romake ruajti aftësinë për të luftuar herezinë. Ata që devijuan mjaftueshëm nga ortodoksia romake, u kujdes për t’i futur në vathë me çfarëdo mjeti të nevojshëm. Është një pikpyetje e madhe nëse individi dhe origjina e ndryshme e kishave të krishtera, në praktikë përjetuan më shumë liri fetare dhe më pak shtypje pas formimit të administratës qendrore katolike romake. Megjithatë, ajo që ndodh pas formimit të administratës qendrore brenda Kishës Katolike, dhe që vazhdohet më vonë në kishat kombëtare në Evropë, është një shkelje e qartë e fjalëve të Jezusit se “mbretëria ime nuk është e kësaj bote”- shih Gjoni 18:36-37. Kisha laicizohet nga fakti se hyn në bashkëpunim me shtetin, në të njëjtën kohë merr të drejtën për të vendosur mbi anëtarët e kishës dhe për të futur rituale dhe urdhërime që nuk kanë bazë në mësimet e Biblës. Pëndjekja e disidentëve u bë pjesë e hershme e sjelljes së kishave katolike dhe ortodokse dhe u rrit në intensitet. Në shekullin e 12-të, kishat përdorën sundimtarët laikë për të persekutuar ata që ata i quanin heretikë. Nga ky kaos brenda kishave në Evropë dolën të ashtuquajturat Luftërat e Fesë, një term kolektiv disi i paqartë për disa luftëra në Evropë në periudhën nga koha pas Reformimit deri në Paqen e Vestfalisë në vitin 1648. Termi përdoret veçanërisht për konfliktet midis princave protestantë dhe katolikë në Perandorinë Gjermane. Në një marrëveshje të vitit 1555 (Paqja e feve në Augsburg), katolike dhe luterane, por jo kalviniste, princat u barazuan dhe princave iu dha e drejta të vendosnin për fenë e nënshtetasve të tyre. Kjo u pasua nga një periudhë më e gjatë pa luftëra, por me tensione të forta. Këto tensione arritën kulmin në Luftën Tridhjetëvjeçare, e cila zgjati nga viyet 1618-1648. Lufta Tridhjetëvjeçare u shkaktua për arsye fetare, por përfundimisht ajo u bë një luftë thjesht pushtet-politike.

Siç u përmend më lart, “në këtë kaos kishtar të krishterimit” në shekullin e pesëmbëdhjetë, Fryma e Shenjtë vepron mbi individët, rezultatin e të cilit do ta shohim në pjesën tjetër të kësaj serie.

Kishat reformatore (Evropë), lëvizjet protestante, luteranizmi (Gjermani), kalvinizmi (Zvicër)

Kisha e Reformuar, Anabaptizëm, Huguenotët (Francë), Menonitë (Holandë)

Kisha e Anglisë, Kisha e Anglisë, Puritanizmi, Presbiterianizmi (Skoci)

Adventizëm (SHBA), Baptisme (SHBA), Ungjillizëm (SHBA), Metodizëm (Angli)

Zoti nuk merret me kishat dhe sundimtarët e kësaj bote.

Qëndroni të linjë…..

Pjesa XXXIII

Ja pjesa XXXIII në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj …” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të Tij të zgjedhur dhe për njohurinë tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston.

Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.” Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.

Në këtë seri rreth Biblës dhe profecive, ne kemi parë se si Perëndia është besnik ndaj Fjalës së Tij që na është dhënë në Bibël, nëpërmjet profetëve në Dhjatën e Vjetër dhe nëpërmjet Birit të Tij Jezus dhe apostujve në Dhjatën e Re. Kur Jezusi u kryqëzua në vendin e Kalvarit, ai tha para se të jepte frymën e tij të fundit: “U krye!” dhe kështu rruga drejt shpëtimit për njerëzit u përfundua në Kalvar. Nëpërmjet katër ungjijve dhe letrave të tjera të shkruara nga apostujt, neve na jepet nga Perëndia njohuria e nevojshme që na nevojitet të kthehemi nga rrugët tona të liga drejt Rrugës së Shpëtimit, të cilën Jezusi e siguroi me vdekjen e tij në kryq dhe ringjalljen e Tij tre ditë më vonë. Ne duhet të besojmë se Jezusi vdiq në vendin tonë, në mënyrë që ne të jemi të lirë nga gjykimi i ardhshëm kur Jezusi të kthehet për të marrë besimtarët në parajsë.

Ungjilltari i famshëm amerikan Billy Graham shpesh përmendi në predikimet e tij se ka 3 gjëra pa të cilat nuk mund të jetosh (përjetësisht). Tre gjëra pa të cilat nuk mund të bësh nëse dëshiron t’i përkasësh Jezusit dhe të arrish shpëtimin që ofron Jezusi janë:

Pa derdhje gjaku nuk ka falje të mëkateve (1 Hebrenjve 9:22).

Nga Zanafilla te Zbulesa, gjaku derdhet. Dhe jeta e mishit është në gjak dhe gjaku bën shlyerjen për shpirtin. Ne të gjithë jemi të afërm. “Perëndia i ka bërë të gjitha kombet e tokës nga një gjak”. “Pa derdhjen e gjakut nuk ka falje të mëkateve”, pa gjakun e Jezusit asnjë mëkat nuk mund të falet.

Pa besim është e pamundur t’i pëlqesh Zotit (Heb.11:6).

Besimi është të besosh dhe të marrësh atë që Zoti ka zbuluar – në Bibël, në natyrë, në ndërgjegje.

Besimi në Perëndinë dhe Jezu Krishtin që ai dërgoi. Besimi është e vetmja qasje për tek Perëndia. Jezusi tha: “Vepra e Perëndisë është kjo: të besosh në atë që ai ka dërguar.” Gjoni 6:29. Prandaj shfajësohemi me anë të besimit në Krishtin Jezus.

Pa Jezusin nuk mund të bëni asgjë. (Gjoni 15:5)

Pa Jezusin ne nuk mund të japim asnjë fryt shpirtëror. Pasi i dorëzohemi Perëndisë Atë, Fryma e Shenjtë vjen të jetojë në ne, ne rilindim. Në momentin që ikushtoni vëmendjen tuaj të plotë Krishtit Jezus, Fryma e Perëndisë vjen dhe banon në ju dhe vepron nëpërmjet jush.

Kishat katolike dhe ortodokse që nga shekulli i tretë ose i katërt i kanë mashtruar ata që kërkojnë Zotin dhe birin e Tij Jezu Krishtin, duke besuar se vdekja e Jezusit, d.m.th., derdhja e gjakut për mëkatet tona nuk është e mjaftueshme. Ata besojnë, për arsye të panjohura, se besimi në Zotin, krijuesin e qiellit dhe tokës, dhe Birin e Tij Jezu Krishtin nuk mjafton për të arritur në parajsë. Prandaj, udhëheqja e kishave dhe etërit e kishës, përveç mësimeve të Jezusit dhe fjalëve të Biblës, inicuan dekrete dhe urdhra, të cilat anëtarët e asambleve duhet t’i përmbushin, për t’i pëlqyer Perëndisë.

Në kohën e Jezusit dhe para kohës së tij, farisenjtë dhe skribët në judaizëm prezantuan një sërë shtesash në Shkrimet e Shenjta, Dhjatën e Vjetër, me qëllim që të “pëlqenin Perëndisë” sa më shumë që të ishte e mundur. Urdhërimeve të Perëndisë iu shtuan një seri e gjatë urdhërimesh/interpretimesh. Një shembull i tillë është Shabati. Shabati (e shtuna) kishte për qëllim të pushoni nga puna juaj normale e përditshme dhe të kaloni kohë duke u përqendruar te Zoti, të shkoni në Shtëpinë e Perëndisë dhe të adhuroni dhe gjithashtu të freskoheni fizikisht. (Eksodi 20) Në shumë mënyra farisenjtë e kishin humbur këtë kuptim dhe për këtë arsye u bënë të zellshëm me shumë “interpretime” dhe rregullore të tyre shtesë, të cilat ata besonin se do t’i bënin njerëzit “më të shenjtë dhe të pranueshëm për Perëndinë”. Ata krijuan një listë të gjatë të asaj që konsiderohet dhe çfarë nuk konsiderohet punë në Shabat. Shërimin e një personi në Shabat e interpretonin si punë, këputjen e kallinjve në arë nga një i uritur, e interpretonin si punë. (Mateu 12),

Por Jezusi ekspozoi hipokrizinë dhe verbërinë e krerëve fetarë, duke u thënë atyre: “Cili nga ju, që ka një gomar ose një ka të rënë në një gropë, nuk do ta nxjerrë menjëherë jashtë ditën e shtunë?” Përgjigja e tyre ishte heshtje. (Luka 14). Ai dha një shembull nga vetë Shkrimi i tyre për të vënë në dukje se Shabati u krijua për të përfituar njerëzit jo të sakrifikonin njerëzit për hir të Shabatit. Kur Davidi dhe njerëzit e tij po iknin nga çmenduria e mbretit Saul, ai kishte bukë që supozohej ta hanin vetëm priftërinjtë hebrenj dhe nuk e shkeli ligjin. (Marku 2:25-26)

Me këtë sfond dhe përvojë, dikush do të besonte se udhëheqësit në kishat katolike dhe ortodokse nuk do t’u impononin anëtarëve të kishave më shumë urdhra dhe rregulla që synojnë të kënaqin Zotin, por nuk kanë bazë në Bibël.

Kisha Katolike dhe Ortodokse vendosi me kalimin e kohës, së bashku me të ashtuquajturit etër të kishës, shumë urdhërime dhe shtesa në mësimet e Jezusit nga sa na thotë Bibla se është e nevojshme për të qenë të drejtë përpara Zotit – shih pjesën e mëparshme, pra serinë XXXII faqe 2. Këto Shtesat e reja nuk kanë të bëjnë fare me mësimet e Jezusit, ato e largojnë fokusin nga Zoti, fokusi dhe vëmendja është te të tjerët përveç Zotit.

Jezusi tha: “Mirë profetizoi Isaia për ju, hipokritë, siç është shkruar: ‘Ky popull me buzë më nderon, por zemra e tyre rri larg meje. Por kot më bëjnë një kult, duke mësuar doktrina, të cilat janë porosi nga njerëzit’. Duke lënë pas dore, pra, urdhërimin e Perëndisë, ju i përmbaheni traditës së njerëzve…'” Marku 7:6-8

Tek Romakëve 1:21-23, apostulli dhe shërbëtori më i madh i Krishtit që ka jetuar ndonjëherë, Pali tha: “21 Sepse, megjithëse e njohën Perëndinë, nuk e përlëvduan as e falënderuan si Perëndi, përkundrazi u bënë të pamend në arsyetimet e tyre dhe zemra e tyre pa gjykim u errësua. Duke e deklaruar veten të urtë, u bënë të marrë, dhe e shndërruan lavdinë e Perëndisë së pakalbshëm në një shëmbëllim të ngjashëm me atë të një njeriu të kalbshëm, të shpendëve, të kafshëve katërkëmbëshe dhe të rrëshqanorëve.”. Romakëve 1:21-23

Pas përafërsisht një mijë vjetësh herezi (rreth shek.XV-të) në dy kishat dominuese të krishtera, atë katolike dhe ortodokse, të cilat u shkaktuan njerëzve në kisha vuajtje të mëdha fizike dhe mendore, si dhe iluzionet rreth asaj që thotë Bibla për Perëndinë, Birin e Tij Jezu Krishtin dhe Frymën e Shenjtë, duket sikur Satani dhe demonët e tij kishin krijuar një shtyllë të pestë në udhëheqjen e kishave. “Shtylla e pestë” i referohet qytetarëve të një vendi që gjatë luftës simpatizojnë armikun dhe kryejnë punë subversive politike dhe ushtarake mbrapa vijave të tyre.

Këtu, në rastin tonë, forcat shpirtërore të mira dhe të liga në hapësirën qiellore qëndrojnë kundër njëra-tjetrës. Satani dhe demonët e tij kanë arritur të mashtrojnë udhëheqjen e kishave për më shumë se një mijë vjet, por tani Fryma e Shenjtë po aktivizohet mbi individët në kisha, kështu që mbytja shpirtërore e kishave mbi priftërinjtë dhe anëtarët e zakonshëm të kishave ka filluar të thyhet.

Situata e re që krijohet në Rilindjen në fillim të shekullit të XV-të me hapje dhe qasje më të madhe ndaj Biblës dhe mesazhit të saj të pastër për të gjithë njerëzit, u jep atyre që kërkojnë lirinë dhe shpëtimin, bashkësinë me Perëndinë, larg nga e keqja e natyrshme e botës, e shtyrë dhe e mbajtur nga Satani dhe demonët e tij.

Kjo kohë rreth shekullit të pesëmbëdhjetë dhe në vazhdim në kohë është ndoshta koha më e rëndësishme pas ngjitjes së Jezusit në qiell. Fryma e Shenjtë ose ndihmësi që Perëndia dërgoi në tokë hyn në veprim dhe ndikon drejtpërdrejt në njerëz të panumërt kërkues. Shpesh duket se janë njerëzit kërkues që Perëndia angazhon fillimisht në punën e korrigjimit të përfaqësimit të Fjalës së Perëndisë dhe mësimeve të Jezusit nga kisha.

Këtu përmenden një numër i këtyre njerëzve të ndershëm dhe kërkues që Fryma e Shenjtë i aktivizon pas 1000 vjetësh herezi katolike dhe ortodokse:

Gjon Uiklif (rreth 1331 – 31 dhjetor 1384) ishte një filozof skolastik anglez, teolog, përkthyes i Biblës, reformator, prift katolik dhe profesor seminari në Universitetin e Oksfordit. Ai u bë një disident me ndikim brenda priftërisë katolike romake gjatë shekullit të 14-të dhe konsiderohet një pararendës i rëndësishëm i protestantizmit, i cili filloi me Martin Luterin. Uiklif vuri në pikëpyetje statusin e privilegjuar të klerit që kishte forcuar rolin e tyre të fuqishëm në Angli dhe luksin dhe shkëlqimin e famullive lokale dhe ceremonive të tyre.

Një numër priftërinjsh dhe predikuesish të tjerë dolën që trajtojnë abuzimin financiar të kishës dhe devijimin nga mësimet e Jezusi dhe apostujve. Përveç Uiklif (1328-1384) në Angli, pasuan dhe Jan Hus (1372-1415) në Republikën Çeke dhe Martin Luther (1483-1546) në Gjermani, të cilët nisën thyerjen e madhe brenda kishës katolike dhe vendosën protestantizmin. Ulrih Zuingli (1499-1571) në Zvicër dhe Gjon Kalvin (1509-1564) në Francë kanë një rëndësi të madhe si në lidhje me paralajmërimin për gabimet e mësimdhënies dhe abuzimet e llojeve të ndryshme brenda Kishës Katolike. Krahas Martin Luterit dhe Gjon Kalvinit, Ulrih Zvingli konsiderohet si një nga tre reformatorët më të mëdhenj të Evropës. Aktiviteti i nisur nga këta ish-priftërinj dhe predikues në Kishën Katolike dhe të tjerë do të ketë një ndikim masiv dhe të gjerë në shekujt e ardhshëm te një numër i madh njerëzish që kërkojnë shpëtimin e Jezusit. Më pas, këta i shërbejnë Jezusit duke përhapur ungjillin mes bashkëqytetarëve të tyre, që është detyra kryesore për të gjithë ata që kanë lindur përsëri nga Fryma e Shenjtë dhe kanë takuar Jezu Krishtin.

Unë gjithashtu përfshij këta persona dhe grupe personash të dalluar që u drejtuan nga Fryma e Shenjtë, pasi shpesh njerëzit e keqinterprtojnë se është “e mërzitshme dhe aspak kënaqësi” të jesh një i krishterë i rilindur nga Fryma e Shenjtë.

Hans Nielsen Hauge lindur më 3 prill 1771 në Rolvsøy të Norvegjisë, vdiq më 29 mars 1824 në Christiania) ishte një predikues laik norvegjez dhe sipërmarrës industrial. Ai themeloi lëvizjen e krishterë “Haugians”, i emëruar sipas miqve ose lexuesve të Hauge, sepse ata lexonin shumë si në Bibël ashtu edhe në shkrime të tjera të shenjta. Përveçse një figurë udhëheqëse për të krishterët, ai ishte edhe një biznesmen sipërmarrës, gjë që, ndër të tjera, i dha mjetet për të drejtuar aktivitete të gjera humanitare. Ҫarls Hadon Spurgjën (19 qershor 1834 – 31 janar 1892) ishte një predikues baptist anglez. Spurgjën është ende shumë me ndikim në mesin e të krishterëve në emërtime të ndryshme. Ndër to ai njihet si “Princi i Predikuesve”. Ai ishte një figurë e fortë tek “Baptistët e Reformuar”.

Lëvizjet e krishtera si Pentakostalët, lëvizje fetare karizmatike që nxorri disa kisha protestante në Shtetet e Bashkuara në shekullin e 20-të dhe që është unike n

ë besimin e saj se të gjithë të krishterët duhet të kërkojnë një përvojë fetare pas konvertimit, të quajtur “pagëzimi me Frymën e Shenjtë”. Duke kujtuar zbritjen e Frymës së Shenjtë mbi të krishterët e parë në Jerusalem në ditën e Rrëshajëve, ose Shabuoth (Veprat e Apostujve 2–4), kjo përvojë duket se ka qenë e zakonshme në lëvizjen e krishterë gjatë brezave të saj të parë. Pagëzimi me Frymën e Shenjtë mund të shoqërohet me një shenjë ose dhurata shpirtërore si dhurata e gjuhëve, shërbimi i lutjes në përgjithësi, shërimi i të sëmurëve nëpërmjet lutjes.

Tek 1 Korintasve 12: 8-10, 28 Pali përmend: fjalë diturie, fjalë njohurie; besim, dhuntitë e shërimeve, pushtet për të kryer veprime të fuqishme; profeci; dallimi frymërave; larmi gjuhësh; interpretimi i gjuhëve, të ndihmës e të qeverisjes.

Shikoni…

Pjesa XXXII

Ja pjesa XXXII në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj …..” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të tij të zgjedhur dhe për dijen tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston.

Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që mora në vitin 2018 nga ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Zoti dërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Qiell tek Ati i Tij. Në letrën e dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri në 18 lexojmë:

“Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular të madhështisë së tij. Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.’ Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.”.

Në pjesën e mëparshme (XXXI) arritëm në Mesjetë në kërkimin tonë për gjurmët e profecive në Bibël. Ne pamë se si u përhap ungjilli nga apostujt e Jezusit dhe të krishterët e rinj që erdhën në besim, veçanërisht në pjesën verilindore të Lindjes së Mesme dhe përreth Mesdheut. Vazhdimisht, popujt e rinj fituan qasje në ungjillin, por në shekujt III dhe IV u krijua një elitë teologjike e cila më vonë u quajt “Etërit e Kishës”. Etërit e Kishës do të provojnë të jenë fillimi i një kapitulli mjaft të errët në historinë e kishës që ata hapën për një ungjill që nuk erdhi nga Jezusi dhe apostujt e tij. Ndoshta më shkatërruese është zgjidhja organizative me shumë nivele që u zgjodh, e ngjashme me organizatën fetare pagane që ndoshta dominonte Babiloninë e lashtë. Jezusi e quan atë “veprat e Nikolaitëve” te Zbulesa 2:6, domethënë vendosja e një priftërie mbi asambletë.

Figura më poshtë na ofron një pamje të asaj që ndoshta ishte organizata e priftërisë nga Nikolaitët.

Emri “Nikolaitët” rrjedh nga fjala greke nikolaos, një përbërje e fjalëve nikos dhe laos. Fjala nikos është fjala greke që do të thotë të pushtosh ose të shtypësh kurse fjala Laos është fjala greke për popullin. Nga kjo rrjedhë fjala laikë. Kur këto dy fjalë bashkohen në një, ato formojnë emrin Nikolas, që fjalë për fjalë do të thotë “ai që pushton dhe shtyp njerëzit”. Duket se sugjeron se Nikolaitët në njëfarë mënyre pushtuan dhe shtypën njerëzit.

Më poshtë shihni vizualizimin e organizimit të asambleve të marra nga Kisha Katolike dhe Ortodokse, një formë organizative e cila nuk është nga Bibla, por më tepër nga mendimi laik filozofik që i përket kësaj bote.

Organizimi i asambleve ose i kishës, siç tregohet më poshtë, i zbraz asamblete nga persona të aftë, mjete financiare dhe është në kurriz të kontaktit të drejtpërdrejtë shpirtëror të përditshëm me Hyjninë. Organizimi hierarkik përjashton një marrëdhënie personale me Perëndinë me ndihmën e Frymës së Shenjtë përmes Jezu Krishtit, siç tregon Shkrimi, krh. Veprat e Apostujve. Një organizim i tillë shtresor çon lehtësisht në korrupsion, keqpërdorim të personelit, burimeve financiare, pluhurosje të përgjegjësisë dhe ka fokus të gabuar. Në vend që qenia individuale njerëzore të përqendrohet te Perëndia, fokusi është te forma e organizimit të shtresuar nga njeriu në adhurimin e hyjnisë.

Fondet nga asambletë përdoren për të financuar një strukturë superiore kishtare shpesh luksoze si Kisha Katolike me një papë në krye i cili me sa duket është “më afër Perëndisë” se të krishterët e tjerë, gjë që është e panjohur në Dhjatën e Re.

Përveç organizimit shumë hierarkik të asamblesë ose kishës, që e largon fokusin nga Perëndia dhe Biri i tij Jezu Krishti, shtatë pikat e mëposhtme, të cilat janë pjesë e doktrinës së Kishës Katolike, ndryshojnë qartë nga mësimet e Jezusit dhe apostujt:
1. Adhurimi i shenjtorëve
2. Adhurimi i Marisë
3. Urdhri monastik
4. Reliktet
5. Ikonat
6. Pagëzimi i foshnjave të cilat nuk e kuptojnë vetë pagëzimin. Jezusi i bekoi fëmijët e vegjël kur lindën dhe si të rritur ata mund të zgjedhin të kenë shoqëri me Perëndinë. Një zgjedhje duhet të bëhet nga individi dhe në mënyrë që dikush të ketë shoqëri me Perëndinë, ai person duhet të lindë përsëri nga Fryma e Shenjtë, siç i tha Jezusi Nikodemit.
7. Indulgjencat
Më poshtë është një vizualizim i një strukture drejtuese që tregon se çfarë organizate mendoj se Bibla tregon se është organizimi i duhur për kishat, veçanërisht kur dikush duhet të qëndrojë në një bashkë si të përditshme me hyjninë (Perëndinë triun) në lutje dhe studim biblik. Përveç kësaj, pagëzimi i të rriturve dhe thyerja e bukës (kungimi) janë veprime që jepen drejtpërdrejt nga Jezu Krishti.
Flaka që ndihmoi në ndezjen e Reformacionit pas një mijë vjetësh nën udhëheqjen shkatërruese të Kishës Katolike dhe Ortodokse përfshinte Gjon Hus (1372-1415), i cili u rebelua kundër Kishës Katolike duke thënë se Jezu Krishti është kreu i kishës në vend të Papës. Ai ishte një nga reformatorët e parë të Kishës që doli përpara Luterit dhe Kalvinit. Ai sfidoi dhe zbuloi shumë nga brutalitetet e Kishës Katolike gjatë jetës së tij, dhe si pasojë ai u dogj i gjallë në vitin 1415. Kisha me sa duket ka braktisur gjithçka që Jezusi dhe Apostujt mësuan për të qenë shërbëtorë të njëri-tjetrit dhe jo sundimtarë.
Jezusi thotë, “Unë jam Alfa dhe Omega” (Zbulesa e Gjonit 1:8 dhe 22:13) do të thotë se Ai është i gjithëpranishëm, i gjithëfuqishëm dhe i gjithëdijshëm. Perëndia mund të ketë shoqëri personale me të gjithë individët/shpirtrat e gjallë, të cilët e kërkojnë Atë dhe lindin përsëri dhe pagëzohen nga Fryma e Shenjtë dhe marrin pjesë në mbretërinë e Perëndisë në tokë. Njerëzit duhet të bëjnë një zgjedhje nëse duan të ndjekin Jezusin. Ai tha: “Unë nuk kam ardhur për të gjykuar botën, por për të shpëtuar botën”. (Gjoni 12:44-50)

Sipas Jezusit, udhëheqja shpirtërore dhe praktike duhet të jenë shërbëtorët e kishës, jo eprori i saj.
Një çështje tjetër shumë domethënëse në lidhje me Biblën dhe mbi të cilën Kishat Katolike dhe Ortodokse së bashku me Etërit e Kishës ndryshonin, është shpallja se “Zoti e ka hedhur poshtë popullin hebre dhe të gjitha premtimet e Biblës për popullin e vetë Perëndisë, hebrenjtë.” Kjo hapi rrugën për të ashtuquajturën, “teologji zëvendësuese”, e cila supozon se kisha e krishterë, d.m.th. Kisha Katolike dhe Ortodokse në atë kohë, ka zënë vendin e Izraelit dhe ka marrë përsipër premtimet e Izraelit në Dhjatën e Vjetër. Megjithatë, nuk ka asnjë Shkrim në të gjithë Biblën që justifikon një kuptim të tillë të ungjillit.
Asambleja e krishterë “zëvendëson Izraelin” sipas Etërve të Kishës. Kjo teologji pretendon se nuk ka kuptim të flitet për një popull të zgjedhur posaçërisht, të cilit i është dhënë një tokë e veçantë. Dhjata e Re “zëvendëson” kryesisht dispozitat e Dhjatës së Vjetër sipas Kishës Katolike.
Teologjia zëvendësuese dhe përbuzja e thellë për hebrenjtë filluan të karakterizojnë kishën për shekuj me radhë. Kisha braktis të kuptuarit e Biblës dhe autoritetin e saj si fjalë e Zotit të gjallë.
Qëndrimi i Kishës për çështjen e teologjisë zëvendësuese është tragjike, por ka rrënjë të thella. Mund ta gjurmojmë që nga Justin Martiri në shekullin e dytë, Reformacioni nuk e ndryshoi këtë, pra është një traditë që ka jetuar prej kohësh mes nesh.
Në Bibël mund të lexojmë se ka pasur mosmarrëveshje edhe në kohën e Jezusit, edhe pasi ai u ngrit në qiell, në lidhje me kuptimin e profecive për Mesinë e Perëndisë që do të vinte dhe çfarë detyre do të përmbushte Jezusi për Atin e tij në qiell.
Krh. Gjoni 19:28-30 – “Pas kësaj, Jezusi, duke ditur që tashmë çdo gjë ishte kryer, që të përmbushej Shkrimi, tha: ‘Kam etje!.’ Por aty ishte një enë plot me uthull. Pasi shtinë një sfungjer në uthull dhe e vunë në majë të një dege hisopi, ia afruan te goja. Kur Jezusi e mori uthullën, tha: ‘U krye!.’ Dhe duke ulur kryet, dha frymën.”
Skribët dhe farisenjtë e interpretuan Shkrimin në kuptimin që Mesia që do të vinte, do të ishte mbreti i tyre dhe do t’i çlironte fizikisht judenjtë nga shtypja të cilës i nënshtroheshin. Megjithatë, skribët dhe farisenjtë nuk e pranuan Jezusin si Mesinë e ardhshëm, sepse ai nuk kishte fuqi tjetër për t’iu referuar përveç mësimit që mori nga Ati i tij në qiell dhe të gjitha mrekullive të mëdha që ai kreu për njerëzit. Udhëheqësit e arsimuar fetarë besonin se Jezusi nuk ishte Biri i Perëndisë dhe kështu nuk mund t’u bënte asnjë dëm romakëve që kishin mjetet. Skribët dhe farisenjtë kishin frikë se romakët mund t’ua hiqnin hebrenjve lirinë fetare që kishin fituar.
Ajo që është e qartë nga Bibla është shpjegimi i Jezusit për këshilltarin Nikodem për rilindjen nga uji dhe nga Fryma, për ata që duan të shohin mbretërinë e Perëndisë ndërsa jetojmë dhe më pas në parajsë. Përveç kësaj, është pagëzimi i të rriturve dhe Darka e Zotit së bashku me fjalën e Zotit në Bibël që janë baza për një jetë të krishterë, për t’u bërë sa më e ngjashme me Jezusin.
Zhgënjimi ishte i madh në Jude dhe Samari (Izrael) pasi Jezusi nuk do të ishte mbreti që prisnin hebrenjtë. Por Jezusi u tha atyre se “mbretëria ime nuk është e kësaj bote, pendohuni dhe rilindni me anë të ujit dhe Frymës dhe do të keni bashkësi me Hyjninë dhe do të shihni mbretërinë e Perëndisë këtu në tokë”.
Koha rreth shekullit të katërmbëdhjetë deri në shekullin e pesëmbëdhjetë duket të jetë e rëndësishme në planin e Zotit – atëherë Fryma e Shenjtë ose Ndihmësi vepron në një mënyrë shumë të fuqishme, Ai fillon ndikimin e tij te shumë njerëz dhe të ndryshëm, ngrihen pyetje rreth pabarazisë, rregullime të vendosura brenda Kishës Katolike dhe Ortodokse të cilën nuk e gjejmë në Bibël. Asnjë njeri nuk mund ta përmirësojë Biblën.

Pjesa XXXI

Ja pjesa XXXI e serisë “Ne jemi dëshmitarë okularë të …..” për Biblën dhe profecitë e saj që Perëndia u dha profetëve të tij të zgjedhur dhe për njohurinë tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se pse jetojmë këtu në tokë dhe se si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston.

Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që mora në vitin 2018 nga Ndihmësi (Shpirti i Shenjtë), të cilin Perëndia e dërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Qiell tek Ati i Tij. Në letrën e dytë të Pjetrit, kapitulli 1, vargjet 16 deri 18 lexojmë: “16 Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. 17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur. 18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë..”’

Më erdhën mendime që të shkruaja për Biblën dhe profecitë me fokus të veçantë te Fryma e Shenjtë. Domethënë, ndihmësi që Perëndia dërgoi në tokë, kur Jezusi u ringjall nga të vdekurit pas ditës së tretë dhe u ngrit në qiel—shihni premtimin e Frymës së Shenjtë tek Gjoni kapitulli14:15-18: “15Nëse më doni, zbatoni urdhërimet e mia.16 Dhe unë do t’i lutem Atit dhe ai do t’ju japë një Ngushëllues tjetër, që do të qëndrojë përgjithmonë me ju, 17 Frymën e së Vërtetës, që bota nuk mund ta marrë, sepse nuk e sheh dhe nuk e njeh; por ju e njihni, sepse qëndron me ju dhe do të jetë në ju. 18 Nuk do t’ju lë bonjakë, do të kthehem te ju.”

Atëherë, si mund të kemi bashkësi me Frymën e Shenjtë? Epo, duke u rilindur siç i tha Jezusi udhëheqësit Nikodem, shih Gjonin 3:1-6:

“1 Midis farisenjve ishte një njeri me emrin Nikodem, një krer i Judenjve. 2 Ky erdhi natën te Jezusi dhe i tha: ‘Mësues, ne e dimë se ti je një mësues i ardhur nga Perëndia, sepse askush nuk mund të bëjë shenjat që bën ti, në qoftë se Perëndia nuk është me të. 3 Jezusi iu përgjigj dhe tha: ‘Në të vërtetë, në të vërtete po të them që nëse një nuk ka rilindur, nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë’. 4 Nikodemi i tha: ‘Po si mund të lindë njeriu kur është plak? A mund të hyjë ai për së dyti në barkun e nënës së vet dhe të lindë?’. 5 Jezusi u përgjigj: ‘Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se kush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. 6 Ç’ka lindur nga mishi është mish; por ç’ka lindur nga Fryma është frymë.’

Fryma e Shenjtë është personi që Perëndia përdor, përveç Ungjillit në Bibël, për të ndihmuar ata që kërkojnë Jezu Krishtin për shpëtim dhe bashkësi të përditshme me Perëndinë këtu në tokë. Fryma e Shenjtë është çelësi për të kuptuar plotësisht mesazhin e Perëndisë për njerëzit nëpërmjet Biblës. Kjo brendësi nuk iu mësua mjaft mirë asambleve të kishës katolike dhe ortodokse deri në shekullin e pesëmbëdhjetë, domethënë siç mësuan Jezusi dhe apostujt. Udhëheqja e Kishës Katolike dhe Ortodokse, së bashku me Etërit e Kishës, pra teologët e kohës, filluan ta përshtatin kuptimin e ungjillit me frymën mbizotëruese të kohës, gjë me të cilën nuk jemi të panjohur sot. Pjesët XXIII dhe XXV të serisë hedhin dritë mbi këtë çështje dhe sesi aplikimi i largon njerëzit nga Perëndia.

Ai që qëndron pas këtyre mendimeve të reja është kundërshtari i Perëndisë, domethënë Satani dhe demonët e tij, të cilët kundërshtojnë kuptimin e saktë të Biblës dhe mësimet e Jezusit dhe të apostujve. Gjëja e fundit që tha Jezusi përpara se të jepte frymën e fundit në kryq ishte “u krye”. Jezusi e kishte kryer në mënyrë të përsosur misionin e Atit të tij në mënyrë që sa më shumë persona të mund të shpëtoheshin këtu në tokë përpara se të vdisnin.

Ungjilli i bazuar në Dhjatën e Vjetër si dhe mësimet e Jezusit dhe të apostujve nuk kanë nevojë të “përmirësohen” apo ndryshohen; Fryma e Shenjtë që banon në ata që pagëzohen përsëri në Frymë dhe në ujë, do ta udhëheqë individin në të mprehtësinë biblike dhe nëpërmjet jetës së përditshme që jetojmë për Perëndinë në lutje.

Mbrapa në shekujt e pesëmbëdhjetë dhe në shekujt pasues, kur Fryma e Shenjtë u derdh në atë mënyrë që edhe ateistët të kuptojnë se diçka e veçantë po ndodh në Evropë dhe në botën perëndimore. Historiani dhe autori i mirënjohur Niall Ferguson në analizën e tij të kohës rreth shekullit XV nuk ka gjetur ndonjë argument të mirë se pse Evropa, e cila në atë kohë ishte në një rrugë të pasme për nga zhvillimi, u shndërrua në një epiqendër të një zhvillimi të shpejtë shoqëror dhe jo Orienti i cili në atë kohë ishte tashmë në një zhvillim të lulëzuar, sipas Ferguson. Natyrisht, ateisti i vetëshpallur Niall Ferguson nuk dinte për Frymën e Shenjtë në krishterim, i cili është një zbulesë nga Perëndia i konfirmuar nga biri i Tij, Jezu Krishti dhe apostujt e Dhjatës së Re. Në Orient, islami është një fe, e themeluar 600 vjet pasi Jezusi dhe apostujt na treguan rrugën për në mbretërinë e Zotit këtu në tokë dhe për shpëtimin në parajsë. Islami është një produkt i krijuar nga njeriu dhe nuk vjen nga Perëndia i Abrahamit, Isakut dhe Jakobit.

Rreth Evropës nga shekulli i pesëmbëdhjetë e deri në ditët e sotme, u krijuan kisha dhe asamble kombëtare që dolën nga koha e Reformacionit dhe Iluminizmit me hapje dhe liri më të madhe të fjalës për shumicën e njerëzve. Që nga shekulli i pesëmbëdhjetë, të gjithë ata që pretendojnë se kanë një mesazh të vlefshmërisë universale, janë përpjekur të fitojnë përhapje nëpërmjet ndriçimit sistematik, duke përmirësuar, ndër të tjera, artin e printimit. Kjo e bëri një libër si Bibla dhe materialet mësimore laike pak a shumë të disponueshme për të gjithë. Krishterimi përhapet nga Fryma e Shenjtë në atë që njerëzit vetë të shtyrë nga Fryma e Shenjtë sjellin Biblën dhe Ungjillin, domethënë mësimet e Jezusit, nëpër Evropë dhe më tej në Perëndim. Megjithatë, Satani dhe demonët e tij shfrytëzuan të njëjtat mundësi përmes qasjes më të mirë dhe më të lirë në libra dhe shkrime. Ateistët dhe të tjerët që mohuan Biblën dhe mësimet e Jezusit shpërndanë libra dhe mësime të frymëzuara nga shpirtrat e këqij. Tragjedia është se kishat kryesore të krishtera, katolike dhe ortodokse, u infektuan nga Satani dhe demonët e tij në një masë të tillë, saqë mesazhi që papa, patriarku, priftërinjtë dhe të ashtuquajturit etër të kishës u mësojnë asambleve të tyre, i largon nga një bashkësi e drejtpërdrejtë personale me Perëndinë. Kisha Katolike dhe Ortodokse, për një mijë vjet deri në shekullin e pesëmbëdhjetë dhe ende sot, është vendosur si “ndërmjetësi” midis Perëndisë dhe njeriut. Ata e kanë vënë veten në vendin e Frymës së Shenjtë që është në kundërshtim me mësimet e Jezusit. Këtu, gjatë viteve, kishat kombëtare për fat të keq kanë ndjekur shumë nga të njëjtat qëndrime.

Bibla na thotë tek 1 Tim 2:5-6 sa vijon:

“5 Në fakt një është Perëndia, dhe një i vetëm është ndërmjetësi midis Perëndisë dhe njerëzve: Krishti Jezus njeri, 6 i cili e dha veten si çmim për të gjithë, për dëshmim në kohën e caktuar.”

Bibla paralajmëron kundër mësuesve të rremë, shih 2 Pjetrit 2:1-3:

“1 Por ka pasur edhe profetë të rremë midis popullit, ashtu si do të ketë midis jush mësues të rremë, të cilët do të fusin fshehurazi herezi shkatërruese dhe, duke mohuar Zotërinë që i bleu ata, do të tërheqin mbi vete një shkatërrim të shpejtë. 2 Dhe shumë vetë do të ndjekin doktrina shkatërruese të tyre dhe për shkak të tyre udha e së vërtetës do të shahet. 3 Dhe në lakminë e tyre do t’ju shfrytëzojnë me fjalë të shpifura, por ndëshkimi i tyre që moti nuk vonon dhe shkatërrimi i tyre nuk po dremit.”

Shkrimi është vetë interpretuesi i tij dhe së bashku me Frymën e Shenjtë ne do ta kuptojmë shkrimin, thotë Bibla – shih 2 Pjetrit 1:19-21: “19 Dhe kështu ne kemi bërë më të sigurt fjalën profetike, së cilës bëni mirë t’i kushtoni vëmendje si një llambë që ndriçon në një vend të errët, derisa të zbardhë dita dhe të lindë ylli i mëngjesit në zemrat tuaja. 20 Por para së gjithash, dijeni këtë, se asnjë profeci e Shkrimit nuk bëhet çështje e interpretimit të dikujt, 21 sepse asnjë profeci nuk është bërë me vullnetin e njeriut, por njerëzit e shtyrë nga Fryma e Shenjtë kanë folur nga Zoti.”

2 Gjonit 9-11: “9 Kushdo që shkon tej dhe nuk qëndron në doktrinën e Krishtit, nuk ka Perëndinë; kush qëndron në doktrinën e Krishtit, ka Atin dhe Birin. 10 Në qoftë se dikush vjen tek ju dhe nuk sjell këtë doktrinë, mos e pranoni në shtëpi dhe mos e përshëndetni, 11 sepse ai që e përshëndet bëhet pjestar në veprat e tij të liga. Ungjilli na inkurajon të flasim për Biblën dhe Perëndinë që do që të gjithë njerëzit të shpëtohen.”

Devijimi i parë i madh nga mësimet e Jezu Krishtit, që është zbulesa e Zotit për njerëzimin, erdhi kur krishterimi u bë një fe shtetërore në Perandorinë Romake nën Perandorin Konstandin. Pushteti perandorak, i cili më parë kishte rregulluar jetën fetare nën paganizëm, vazhdoi në kohët e krishtera me perandorin si kryetar të kishës, gjë që është në kundërshtim me ungjillin. Ajo që fillimisht ishte një shpallje nga Zoti është modifikuar në një fe që është larg shpalljes së Zotit.

Pas rënies së Perandorisë Romake Perëndimore rreth vitit 400 ps.Kr, kishës dhe asambleve iu mungonte drejtimi dhe udhëheqja që mësonin Jezusi dhe apostujt. Mbretër dhe perandorë të ndryshëm vazhduan ta shihnin veten si kreun e kishës edhe në çështjet e disiplinës dhe doktrinës, në territoret e tyre. Megjithatë, papati në Romë gradualisht arriti të hidhej në qendër të kishës me të drejtën për të vendosur çështjet doktrinore.

Kisha Katolike vazhdon punën e saj me disiplinën dhe çështjet doktrinore përmes, ndër të tjera, Inkuizicionit, një term për disa organe brenda Kishës Katolike që ishin përgjegjëse për luftimin e herezisë. Ajo u krijua me vendim të Këshillit të Tretë Lateran në vitin 1179, e ndjekur nga një dekret papal i vitit 1252 (Ad Extirpanda). Emri “inkuizicioni” është më i vjetër dhe i referohet një procedure gjyqësore romake, inquisitio. Lufta kundër përçarjes dhe herezisë, si dhe lufta për universalitetin e Kishës dhe dogmave të saj është e vjetër.

Fraksionimi i asambleve të krishtera filloi herët. Termi grek për herezi është haeresis dhe do të thotë sekt, denominacion dhe shkollë. Kapitulli 15 i Veprave të Apostujve na tregon për mbledhjen e Apostujve në Jerusalem, ku ata diskutuan marrëdhëniet midis judeo-krishterëve dhe të krishterëve johebrenj. Për më tepër, në letrën drejtuar Galatasve, apostulli Pal trajton çështjen e ndasive brenda asambleve. Fryma e Shenjtë na është dhënë duke ndjekur ungjillin, ku besimi në Jezusin është rruga drejt shpëtimit. Shkrimi paratha se Perëndia na shfajëson me anë të besimit; Abrahami i besoi Perëndisë dhe kjo iu numërua për drejtësi. Prandaj, ne e dimë se ata që kanë besim janë bijtë e Abrahamit. Në ty do të bekohen të gjitha kombet, i tha Zoti Abrahamit, atëherë ata që kanë besim do të bekohen me besimtarin Abraham.

I ashtuquajturi urdhërim i pagëzimit te Mateu 28, vargu 19 është një shembull i një rrëfimi trinitar me tre pjesë, që përfaqëson doktrinën që predikuan Jezusi dhe apostujt: “19 Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjithë popujt duke i pagëzuar në emër të Atit e të Birit e të Frymës së Shenjtë, dhe duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që unë ju kam urdhëruar. Dhe ja, unë jam me ju gjithë ditët, deri në mbarim të botës. Amen.”

Puna për të krishterët është:

– Predikoni ungjillin që njerëzit ta njohin Jezusin dhe të besojnë në Të.

– Ju duhet të rilindni nga Fryma e Shenjtë dhe uji, që të mund të shihni mbretërinë e Perëndisë,

Gjoni 3:3.

– Pastaj Perëndia, Biri Jezu Krisht dhe Fryma e Shenjtë të çojnë në shpëtim dhe bashkësi me Perëndinë

Në Sinodin e Nikesë në vitin 325, doktrina e krishterë e rrëfimit u institucionalizua dhe u modifikua në mënyrë thelbësore në krahasim me pikën fillestare të Biblës dhe mësimeve të Jezusit dhe të apostujve.

Kur dikush institucionalizon, për mendimin tim, largohet mendërisht nga marrëdhënia personale me Perëndinë, birin e tij Jezus dhe Frymën e Shenjtë, drejt rregullave të krijuara nga njeriu. Këtu institucioni hyn në Kishën Katolike me papët, kardinalët dhe priftërinjtë si ndërmjetës midis Perëndisë dhe njerëzve, dhe ky kuptim i institucionalizuar i ungjillit qëndron për më shumë se një mijë vjet dhe i largon njerëzit nga bashkësia me Hyjninë.

Qëndroni të sintonizuar…..

Pjesa XXX

Ja pjesa XXX në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj …..” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të tij të zgjedhur dhe për njohurinë tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se pse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston.

Sfondi i kësaj serie është një citim nga Bibla që mora në vitin 2018 nga ndihmësi (Fryma e Shenjtë) që Perëndia dërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në Qiell tek Ati i tij. Në letrën e dytë të Pjetrit 1:16-18 lexojmë:

16 Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. 17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.” 18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.

Më erdhën mendimet që të shkruaja për Biblën dhe profecitë e saj, se si duhet bërë kjo praktikisht u lehtësua pa shumë përpjekje nga ana ime, falë miqve dhe Ndihmësit dhe si rezultat u bë faqja e internetit:

www.eyewitnesses.grafoskop.com Teksti është publikuar në katër gjuhë: norvegjisht, anglisht, shqip dhe serbisht.

Hera e parë që rashë në kontakt të ngushtë me një ngjarje që ka qenë vendimtare për hebrenjtë e botës dhe e profetizuar në Bibël ishte pasditen e 14 majit 1948, kur David Ben-Gurion shpalli krijimin e një “shteti hebre në Eretz (token) e Izraelit me emrin e Shtetit të Izraelit.” Një numër vendesh e njohën menjëherë Izraelin, duke përfshirë Bashkimin Sovjetik dhe Shtetet e Bashkuara. Të nesërmen, më 15 maj 1948, disa shtete arabe i shpallën luftë fqinjit të tyre të ri. Liga Arabe, e përbërë nga 22 shtete me afërsisht 200 milionë banorë (arabë dhe myslimanë), nuk mund të duronin që hebrenjve me përafërsisht 650,000 banorë iu rikthye toka e vjetër. Gjëja e jashtëzakonshme që nga 14 maji 1948 është se Izraeli si shtet ka kaluar nga një shtet inekzistent që nga viti 70 pas Krishtit, pra për një mijë e tetëqind e shtatëdhjetë e tetë vjet dhe në të qenit i vetmi shtet demokratik në Lindjen e Mesme ku hebrenjtë, të krishterët dhe myslimanët mund të jetojnë krah për krah me të drejta të barabarta. Që nga viti 1948, Izraeli është zhvilluar në një faktor fuqie ekonomike dhe ushtarake në rajon. Si mund të ndodhte kjo kur ne kemi parë se si vendet fqinje të Izraelit përmes Ligës Arabe (Liga Arabe me 22 vende anëtare nga Lindja e Mesme dhe Afrika), nga maji 1948, u përpoqën të shfarosnin tokën e Izraelit dhe banorët e saj, hebrenjtë!

Epo, Bibla ka profeci të qarta se kjo situatë do të ndodhte, dhe tani ajo mori formë gjatë shtatëdhjetë e katër vjetëve të fundit. Në Dhjatën e Vjetër, Perëndia i quan tokat përreth Izraelit, “fqinjët e mi të këqij”. Profeti Jeremia 12:14: “Kështu thotë Zoti për të gjithë fqinjët e mi të këqij, që prekin trashëgiminë që i dhashë në zotërim popullit tim Izrael: ‘Ja, do t’i çrrënjos nga vendi i tyre dhe do të çrrënjos shtëpinë e Judës në mes të tyre'”. (i quajtur Bregu Perëndimor nga viti 1950 nga Jordani, i cili nga viti 1948 deri në 1967 pushtoi Judenë dhe Samarinë).

Në lidhje me këtë, do të doja t’i referohesha një artikulli gazete shumë informuese të gazetarit Andreas Fagerbakke në dagsavisen.no / Norvegji – 02.04.2013 “Emri i zonës ishte Judea dhe Samaria nga kohët biblike deri në vitin 1950. Çfarë ndodhi në vitin 1950? Jordania, e cila në këtë kohë pushtoi Judenë dhe Samarinë, vendosi t’i jepte zonës një emër të ri: “Bregu Perëndimor”. Jordania pushtoi Judenë dhe Samarinë nga viti 1948 deri në vitin 1967. Pyes veten pse komuniteti botëror ende e përdor këtë term, edhe pasi Judea dhe Samaria u çliruan nga pushtimi jordanez në vitin 1967.

Dhe askush nuk dëgjon për faktin që të gjithë hebrenjtë u vranë ose u dëbuan nga Judea dhe Samaria kur Jordania pushtoi zonën në vitin 1948. Fakte të tilla ndoshta do të hezitoni të shohin dritën e ditës, sepse sigurisht që dëshironi të mbani një imazh të hebrenjve që sot jetojnë në këtë zonë si “kolonë të paligjshëm”.

Në kohën pas vitit 1967, hebrenjtë më në fund mundën të ktheheshin në Jude dhe Samari. Zona më pas u çlirua nga Izraeli. Kjo zonë e cila është një pjesë shumë e rëndësishme e thelbit të historisë, kulturës dhe fesë hebraike. Bëhet krejt absurde të flasësh per “kolonë te paligjshëm” kur ke parasysh këto fakte. Çfarëdo që OKB-ja apo të tjerët të thonë për këtë rast, të paktën nuk mund të qetësohemi nga këto fakte. Fakte që duhet ta vendosin këtë mantra të përjetshme për të ashtuquajturin pushtim në një dritë disi më të ekuilibruar. Dhe diçka që është gjithashtu pak absurde është se hebrenjtë mund të jetojnë në Londër, Paris, Oslo ose Nju Jork, ndërsa hebrenjtë që jetojnë në Jude shihen si kolonë të paligjshëm. Judea është në fakt origjina e termit “jude”!

Isha tetë vjeç në vitin 1948 dhe babai im, i cili për shumë vjet na kishte thënë neve fëmijëve se Jezusi do të kthehej së shpejti, bërtiti i emocionuar; “Hebrenjtë tani e kanë marrë tokën mbrapsht dhe tani Jezusi po vjen.” Nuk e kam harruar kurrë deklaratën, më ka lënë gjurmë të qëndrueshme. Në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj…”. tani kemi arritur në shekullin e pesëmbëdhjetë ku kisha katolike dhe ortodokse kanë qenë institucionet dominuese të krishtera për rreth një mijë vjet dhe ata besojnë se janë trashëgimtarët e apostujve që na dhanë lajmin e mirë, Ungjillin, në Dhjatën e Re. Ungjilli bazohet në Dhjatën e Vjetër dhe në mësimet e Jezusit. Që nga ditët e apostujve, Fryma e Shenjtë nuk është derdhur ose nuk ka nxitur rizgjim në atë masë sa në shekullin e pesëmbëdhjetë dhe shekujt pasues e deri në ditët e sotme. Zoti po derdh Frymën e Tij mbi të gjithë njerëzit në shekujt pasues anembanë botës, në mënyrë që sa më shumë të jetë e mundur të kërkojnë Jezusin për shpëtimin e tyre këtu në tokë, i cili i jep qasje në bashkësinë me Hyjninë në qiell. Fryma e Shenjtë ndikon lehtësisht njerëzit, jo institucionet apo kishat. Asambletë e vogla lokale krijohen nga njerëz me mendje të njëjtë, të cilët kanë bashkësi me Perëndinë me anë të Frymës së Shenjtë; këto asamble quhen çdo gjë, nga kisha të lira, sekte ose dikush që vendos emrat e tyre në asambletë e tyre.

Rreth Evropës, nga shekulli i pesëmbëdhjetë e deri në ditët e sotme, u krijuan një mori asamblesh dhe kishash të lira të ndikuar nga Fryma e Shenjtë, të cilat fillimisht ishin shpërndarë nëpër Evropë dhe në botën perëndimore. Arti i shtypjes u përmirësua, duke e bërë një libër si Bibla dhe materiale të tjera mësimore më të arritshme për të gjithë. Krishterimi u përhap gjerësisht nëpërmjet Frymës së Shenjtë, me individë të shtyrë nga Fryma e Shenjtë që sollën Biblën dhe Ungjillin, domethënë mësimet e Jezusit, në mbarë botën.

Megjithatë, Satani dhe demonët e tij shfrytëzuan të njëjtat mundësi nga libra dhe shkrime më të mira dhe më të lira, të prodhuara nga ateistët dhe të tjerë që mohuan Biblën dhe mësimet e Jezusit–ata shpërndanë libra dhe mësime të frymëzuara nga shpirtrat e këqij. Të gjithë intelektualët e shquar të renditur në pjesën e mëparshme të serisë (pjesa XXIX) që nuk besonin në Perëndinë, Biblën dhe Jezu Krishtin, patën një efekt negativ vendimtar në zhvillimin e komuniteteve kishtare në Evropë dhe në botën perëndimore. Rilindja dhe Reformimi u dhanë liri dhe mundësi më të mëdha të tjerëve sesa Kisha Katolike për të përcjellë mendime.

Këto ide të reja do të ndikojnë kishën, kulturën, ekonominë dhe shkencën në shekujt e ardhshëm. Njerëzit që janë forca shtytëse në këtë zhvillim nuk shkëlqejnë në besimin e ungjillit, ata vendosin themelet e idesë humaniste të cilën e barazojnë me mësimet e Jezusit dhe minojnë mesazhin biblik për njerëzimin. Humanizmi është një vazhdimësi e devijimeve nga mësimet e Jezusit që Kisha Katolike dhe Ortodokse dhe Etërit e Kishës filluan rreth viteve 300-400.

Tragjedia është se kishat kryesore të krishtera, ajo katolike dhe ortodokse, janë të ndikuara nga Satani dhe demonët e tij në një masë të tillë që Papa, pariarku, priftërinjtë dhe të ashtuquajturit etër të kishës i mësojnë asambletë e tyre, i largojnë nga një komunikim i drejtpërdrejtë personal me Perëndinë. Kisha Katolike dhe Ortodokse, për një mijë vjet deri në shekullin e pesëmbëdhjetë dhe ende sot, është ulur si “ndërmjetës” midis Perëndisë dhe njeriut, ata e kanë vënë veten në vend të Jezu Krishtit diçka që shkel mësimet e Jezusit. Këtu kishat kombëtare sot kanë shumë të njëjtat qëndrime, gjëja thelbësore që Jezusi i mëson këshilltarit Nikodem është “të lindësh përsëri nga uji dhe nga Fryma” për të parë mbretërinë e Perëndisë dhe për të pasur bashkësi me Hyjninë këtu në tokë pasi shpirti shkon në parajsë dhe jo në ferr kur dikush vdes. Bibla thotë qartë se ka dy dalje për jetën në tokë, domethënë parajsa dhe ferri.

Bibla na thotë tek 1 Tim 2:5-6 sa vijon:

Në fakt një është Perëndia, dhe një i vetëm është ndërmjetësi midis Perëndisë dhe njerëzve: Krishti Jezus njeri, i cili e dha veten si çmim për të gjithë, për dëshmim në kohën e caktuar.

Bibla na paralajmëron kundër mësuesve të rremë, shih 2 Pjetrit 2:1-3.

2 Gjonit 9-11: ⁹Kushdo që shkon tej dhe nuk qëndron në doktrinën e Krishtit, nuk ka Perëndi; kush qëndron në doktrinën e Krishtit, ka Atin dhe Birin. ¹⁰ Në qoftë se dikush vjen tek ju dhe nuk sjell këtë doktrinë, mos e pranoni në shtëpi dhe mos e përshëndetni, ¹¹ sepse ai që e përshëndet bëhet pjestar në veprat e tij të liga.

Shkrimi është interpretuesi i vetvetes, shih 2 Pjetrit 1:19-21: ¹⁹ Ne e kemi edhe më të vërtetuar fjalën profetike, të cilën bëni mirë ti kushtoni kujdes, si një kandil që ndriçon në një vend të errët, derisa të zbardhë dita dhe ylli i dritës të lindë në zemrat tuaja, ²⁰ duke ditur së pari këtë: që asnjë profeci e Shkrimit nuk është objekt i interpretimeve të veçanta. ²¹ Sepse asnjë profeci nuk ka ardhur nga vullneti i njeriut, por njerëzit e shenjtë të Perëndisë kanë folur, të shtyrë nga Fryma e Shenjtë.

Kur krishterimi u bë feja shtetërore në Perandorinë Romake nën Perandorin Konstandinin e Madh, Kostandini ishte perandor romak në periudhën 306-337, i njohur si perandori që konvertoi Perandorinë Romake në krishterim dhe krijoi një mbretëri të krishterë me Kostandinopojën si kryeqyteti i ri! Kur krishterimi u bë pjesë e qeverisë, mësimet e Jezusit u zhdukën ndërsa apostujt u mësuan kishave për Ungjillin, pastaj erdhën interpretimet e Etërve të Kishës dhe të tjerëve që futën mësimet katolike dhe ortodokse rreth Ungjillit. Tani që krishterimi ishte bërë një çështje shtetërore, devijimet në çështjet doktrinore ndiheshin si një kërcënim për unitetin e mbretërisë dhe si rrjedhim një çështje që lidhej me pushtetin laik. Pushteti perandorak kishte rregulluar jetën fetare nën paganizëm dhe vazhdoi edhe në kohët e krishtera me perandorin ose mbretin si kreun e kishës. Teologët e shquar mbronin masat shtetërore kundër heretikëve dhe skizmatikëve, si konfiskimin e pronës dhe dëbimin, por dënuan përdorimin e dënimit me vdekje. Por ligji romak e lidhte devijimin fetar me fyerjen ndaj madhërisë për të cilën kishte dënim me vdekje.

Përzierja e shtetit dhe kishës ishte një gabim i madh. Jezusi paralajmëroi qartë kundër ndërveprimit midis shtetit dhe kishave kur deklaroi se mbretëria e Perëndisë nuk është e kësaj bote fizike. Stefani ishte ndoshta shembulli i parë se ku mund të çonte ndjekja e mësimeve të Jezusit. Stefani përmendet për herë të parë midis shtatë “dhjakëve” të kishës së hershme në Jerusalem, dhe ai ishte një përfaqësues i shquar i pjesës greqishtfolëse të kishës. Aktivitetet e tij i shtynë kundërshtarët ta padisin para Këshillit Hebre me akuza të rreme për blasfemi. Gjyqi përfundoi duke e vrarë atë me gurë. Sauli, pra Pali, i cili më vonë u bë i krishterë, mori pjesë në vrasje dhe përmendet këtu për herë të parë. Në fjalimin e tij mbrojtës në këshill, i cili është fjalimi më i gjatë në Veprat e Apostujve, shih Veprat e Apostujve 7, Stefani justifikon qëndrimin e tij ndaj ligjit dhe tempullit bazuar në tregimet e Shkrimeve të Shenjta për historinë e Izraelit. Vdekja e tij filloi një persekutim të atyre që quheshin të krishterë dhe ndoqën mësimet e Jezusit, ata u dëbuan nga Jeruzalemi. Mësimet e Jezusit nuk ishin të njohura në mesin e anëtarëve të Këshillit Hebre, të cilët disa vite më parë e kishin dënuar Jezusin me kryqëzim për blasfemi, sepse Jezusi tregoi hutimin e këshilltarëve të fesë dhe sundimit laik.

Hutimi, nëse ai mori formën e një shteti kishtar midis katolikëve ose si kishë shtetërore apo kishë popullore midis protestantëve, ishte një gabim i madh. I gjithë sistemi është kundër modelit biblik, i cili vetëm hap qasje në anëtarësim për besimtarët dhe imponon disiplinën e kishës mbi anëtarët jobesnikë dhe të rënë.

Qëndroni në linjë……

Pjesa XXIX

a pjesa XXIX e serisë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj…” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të tij të zgjedhur dhe për njohurinë tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se pse jetojmë këtu në tokë dhe se si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston.

Në pjesën e mëparshme të serisë (XXVIII) ne shohim se si Zoti nga shekulli i pesëmbëdhjetë e vendosë në punë Frymën e Shenjtë në një shkallë që njerëzit nuk e kishin përjetuar deri më tani, ose nuk ishte shkruar për të që nga ditët e apostujve, kur Pali dhe dishepujt e tij udhëtuan nëpër botë dhe u predikuan ungjillin të gjithë njerëzve, jo vetëm hebrenjve, gjë që nxiti rizgjim. Efektet e ungjillit, mësimet e Jezusit dhe të apostujve, në Perandorinë Romake dhe zonat përreth janë pothuajse shpërthyese që nga afërsisht viti 100 pas Krishtit. Fatkeqësisht, mësimet e Kishës Katolike dhe Ortodokse që nga afërsisht viti 400 e deri më sot, janë larg mësimeve të Jezusit dhe të Apostujve që gjenden në faqet e Biblës. Kleri në sistemet e kishës duket se e ka të vështirë t’i përmbahet faktit se Zoti dëshiron një marrëdhënie të drejtpërdrejtë të thjeshtë me njerëzit nëpërmjet Jezusit, jo nëpërmjet papëve, kardinalëve, priftërinjve dhe etërve të kishës që kanë krijuar një sistem kishtar me një mori të panevojshme rregullash dhe urdhëresave jobiblike në shërbim të asambleve që ata mbikëqyrin.

Krishterimi dhe Dhjata e Re kanë në bazë të tij judaizmin dhe Dhjatën e Vjetër, ku hebrenjtë janë populli i zgjedhur i Zotit. Zoti thotë në Bibël se hebrenjtë kanë qenë dhe janë një popull kokëfortë, të cilët nuk kanë ndjekur gjithmonë urdhërimet e Zotit, por për shkak të besëlidhjes së Tij me Abrahamin, Isakun dhe Jakobin, hebrenjtë do të jenë gjithmonë populli i Zotit dhe Izraeli toka e tyre. Për më tepër, Zoti thotë se meqenëse ata (hebrenjtë) e refuzuan Birin e Tij Jezus Krishtin, ata do të duhet të përgjigjen për mohimin e Jezusit siç duhet të bëjnë të gjitha kombet dhe njerëzit e tjerë në ditën kur Jezusi të kthehet në tokë. Për të bërë zgjidhjen përfundimtare me të gjallët dhe të vdekurit, Jezu Krishti do të kthehet kur numri i duhur i shpirtrave të krishterë johebrenj që Perëndia dëshiron, i është dorëzuar Jezu Krishtit.

Ata që zgjidhen, ndjekin urdhërimet e Perëndisë—thirrja për pendim dhe rilindje në fakt jepet sa herë që lexojmë nga Bibla dhe dikush dëgjon një devocion ose fjalim të bazuar në fjalën e Perëndisë.

Bibla, Fjala e vetë Perëndisë, është mjeti që përdor Perëndia Frymë e Shenjtë për t’i arritur njerëzit me thirrjen e tij. Perëndia dëshiron që të gjithë njerëzit të shpëtohen këtu në tokë dhe më pas të shkojnë në parajsë. Pra, Zoti është i mirë dhe dëshiron miqësi me të gjithë njerëzit, jo vetëm me hebrenjtë. Shpëtimi në Jezu Krishtin është themeli, pikënisja dhe bileta e hyrjes në mbretërinë e Perëndisë, e cila fillon me Perëndinë, vazhdon me Perëndinë dhe mbaron me Perëndinë. Njerëzit duhet të kërkojnë Jezusin, Shpëtimtarin tonë me vullnetin e tyre të lirë dhe Perëndia i përdori judenjtë për të ngritur Birin e tij Jezu Krishtin, i cili do t’u sillte shpëtim si judenjve ashtu edhe johebrenjve. Zoti më pas përdori Besëlidhjen e Vjetër, Jezusin dhe apostujt, për të ndërtuar ungjillin për shpëtimin e atyre që besojnë.

Më duket se duke studiuar Biblën sot dhe duke i parë gjërat në retrospektivë, se Zoti në shekujt e katërmbëdhjetë dhe pesëmbëdhjetë dërgon sinjale me anë të Frymës së Shenjtë në Evropë në veçanti, dhe në botën perëndimore në përgjithësi, nga reformatorët dhe shërbëtorët e tjerë të Zotit. Evropa dhe bota perëndimore u ndikuan dhe ndikohen negativisht nga “krishterimi” i mësuar në Kishat Katolike dhe Ortodokse për më shumë se një mijë vjet. Zoti tani depërton me Frymën e Shenjtë dhe fillon një rizgjim, i cili nxjerr priftërinj dhe të tjerë në Kishën Katolike dhe Ortodokse, të cilët thyejnë rrënjësisht mënyrën se si kishat dhe të ashtuquajturit etër të kishës e kanë shfrytëzuar pozitën e tyre. Bazat e krishterimit duhet të rilindin nga Fryma e Shenjtë, siç i tha Jezusi Nikodemit, një nga këshilltarët e judenjve (Gjoni 3:1-7), dhe se Perëndia vepron drejtpërdrejt me individin nëpërmjet Frymës së Shenjtë, jo nëpërmjet udhëheqësit dhe strukturave të kishës. Udhëheqësit e kishës me sa duket nuk kanë mësuar nga Dhjata e Vjetër për judaizmin dhe mënyrën se si udhëheqësit fetarë në atë kohë ndërtuan rregullat dhe urdhëresat që i urdhëruan hebrenjtë të ndiqnin. Thirrja e fortë e Jezusit për t’u penduar, për t’u pagëzuar përsëri nga Fryma e Shenjtë, sepse vetëm kështu mund të shihet mbretëria e Perëndisë këtu në tokë. Kjo ishte lënë pas dore nga skribët dhe farisenjtë në kohën e Jezusit, dhe çuditërisht, ata nuk e lidhin veprimtarinë shumë të dukshme të Gjon Pagëzorit dhe Jezusit me profecitë e Dhjatës së Vjetër, pavarësisht nga mrekullitë e kryera nga Jezusi.

E njëjta gjë përsëritet më vonë, ndoshta rreth viteve 200-300 në kishën katolike dhe ortodokse, të cilat së bashku me etërit e kishës filluan të vendosin rregulla dhe urdhëresa që nuk janë në përputhje me Biblën dhe mësimet e Jezusit dhe të apostujve. Rizgjimi që Zoti fillon të sjellë me anë të Frymës së Shenjtë në shekullin e katërmbëdhjetë, domethënë, afërsisht një mijë vjet më vonë, i drejtohet doktrinës dhe sjelljes katolike të udhëheqësve dhe strukturave fetare të njerëzve që ata caktuan për të ndihmuar. Korruptimi i interpretimit të ungjillit sjell gjithashtu një abuzim themelor të pushtetit si nga burimet ashtu edhe nga njerëzit brenda kishave. Udhëheqësit paraqiten si përfaqësues “të shenjtë” të mbretërisë së Zotit këtu në tokë ku mashtrimet në sferën ekonomike dhe abuzimi i individëve nuk qortohen dhe përhapet nepotizmi. Zoti këtu i jep një paralajmërim të duhur Kishës Katolike dhe Ortodokse që të pendohen, sepse kishat dhe mbretërit, sundimtarët e kësaj bote, kanë krijuar një simbiozë jo të shenjtë. Udhëheqësit fetarë dhe monarkët e Evropës po kryenin dhunë në emër të krishterimit, të quajtur shpesh “luftërat fetare” në librat e historisë. Lufta për lirinë e fesë dhe për tolerancën e saj ishte një reagim ndaj luftërave shkatërruese fetare që filluan pas Reformacionit dhe përfunduan me paqen në Vestfali në vitin 1648. Në atë kohë, princat katolikë dhe protestantë duhej të pranonin se çështja e doktrinës së duhur nuk mund të zgjidhej ushtarakisht. Vendet katolike dhe protestante u detyruan me mirësjellje të jetonin në bashkëjetesë paqësore; ata gjithashtu u pajtuan që nga atëherë e tutje të mos shkohet në luftë për arsye fetare. Ajo që me sa duket nuk është pajtuar mes katolikëve dhe protestantëve duket se është ajo që thotë Bibla për besimin e vërtetë. A i takon çdo udhëheqësi fetar të zgjedhur në çdo kohë të vendosë se si ta organizojë kishën e tij dhe cila doktrinë duhet të jetë baza dhe interpretimi i Biblës?

Iluminizmi i ka rrënjët në mesin e shekullit të 17-të me revolucionin shkencor dhe paqen në Vestfali që i dha fund luftërave fetare në Evropë. Udhëheqësit e kishave, si Kisha Katolike ashtu edhe Kisha Ortodokse, së bashku me kishat e reja shtetërore në shumë vende, ishin përgjegjës për të gjitha vuajtjet dhe padrejtësitë e shkaktuara ndaj shoqërisë civile në emër të Zotit. Çdo brez në çdo vend është përgjegjës për padrejtësinë e kryer nën maskën e mbrojtjes së fesë së tij. Le të jetë e qartë, Zoti nuk ka nevojë për ndihmë për t’u mbrojtur, megjithatë, Zoti do që më shumë njerëz të jenë si Jezusi me fjalë dhe vepra. Koha si para ashtu edhe gjatë reformimit në Evropë është ndoshta ndikimi më i qartë i Perëndisë nga Fryma e Shenjtë që nga ditët e apostujve.

Puna e veçantë e Frymës së Shenjtë në shekujt e katërmbëdhjetë, e pesëmbëdhjetë dhe gjashtëmbëdhjetë ishte vendimtare në thyerjen e fesë së detyrueshme që Kisha Katolike dhe Ortodokse u kishte shkaktuar anëtarëve dhe njerëzve në përgjithësi për më shumë se një mijë vjet. Fryma e Shenjtë është qartë në një aktivitet të madh në krahasim me mijëra vitet e mëparshme. Ka një numër priftërinjsh dhe predikuesish që trajtojnë abuzimin financiar të kishës dhe devijimet nga mësimet e Jezusit dhe të apostujve. Përveç Uiklif (1328-1384) në Angli dhe Jan Hus (1372-1415) në Republikën Çeke, pasardhës të tjerë si Martin Luther (1483-1546) në Gjermani, Ulrich Zuingli (1499-1571) në Zvicër dhe Gjon Calvin (1509-1564) në Francë janë të një rëndësie të madhe si për sa i përket raportimit të gabimeve të të mësuarit dhe abuzimeve të llojeve të ndryshme brenda Kishës Katolike. Krahas Martin Lutherit dhe Gjon Kalvinit, Ulrich Zvingli konsiderohet si një nga tre reformatorët më të mëdhenj të Evropës. Veprimtaria e këtyre ish-priftërinjve dhe predikuesve në Kishën Katolike dhe të njerëzve të tjerë të shenjtë, do të kishte një ndikim masiv dhe të gjerë në shekujt e ardhshëm në njerëz të panumërt që kërkonin Jezusin për shpëtim. Më pas këta i shërbejnë Jezusit duke përhapur ungjillin mes bashkëqytetarëve të tyre, që është detyra kryesore për të gjithë ata që kanë rilindur nga Fryma e Shenjtë dhe kanë takuar Jezu Krishtin. Një epokë e re është në rrugë e sipër me liri më të madhe edhe për të tjerët sesa klerikët për të përcjellë mendimet rreth fjalës së Perëndisë në Bibël. Rilindja dhe Reforma ofrojnë liri dhe mundësi më të madhe për të tjerët për të përcjellë mendimet. Këto ide të reja do të preknin kishën, kulturën, ekonominë dhe shkencën në shekujt e ardhshëm. Njerëzit që janë forca shtytëse në këtë zhvillim nuk shkëlqejnë në besimin në ungjill, ata vendosin themelin për idenë humaniste, e cila është ideja e botës se si ta drejtojmë shoqërinë larg Zotit.

Në Evropë, personat e mëposhtëm po fitonin gradualisht një ndikim të madh:

Galileo Galilei (1564-1642) fizikan dhe astronom italian, më i njohur për kontributin e tij në teorinë e lëvizjes.

Rene Deskartes (1596-1650), Francë, filozof dhe matematikan

Gjon Loke (1632-1704), Angli, filozof dhe themelues i filozofisë eksperimentale,

Isak Njuton (1642-1726) matematikan, fizikan, astronom, alkimist, kimist, shpikës dhe filozof natyror anglez i cili formuloi ligjin e gravitetit,

Voltaire 1694-1778), Francë, filozof dhe autor,

David Hume (1711-1804) filozof skocez,

Immanuel Kant (1724-1804) filozof gjerman (filozofia e njohjes),

Xhorxh Vilhelm Friedrish Hegel (1770-1831) filozof gjerman,

Karl Marks (1818-1883) filozof, ekonomist dhe mendimtar politik gjerman. Ai fitoi një rëndësi të madhe në disiplina të tilla si filozofia dhe shkencat shoqërore për shkak të analizës së shoqërisë kapitaliste,

Çarls Robert Darvin (1809-1882) shkencëtar britanik i natyrës dhe konsiderohet themeluesi i biologjisë moderne evolucionare. Në librin e tij, “Origjina e Llojeve”, Darvini paraqiti hipotezën e tij me famë botërore se e gjithë jeta në tokë është e lidhur dhe ka evoluar gjatë shumë miliona viteve.

Sigmund Freud (1856-1939) një neurolog dhe psikolog austriak, i njohur si themeluesi i psiko-analizës.

Të gjithë këta persona të aftë të lartpërmendur nuk përqendrohen në mbretërinë e Zotit këtu në tokë kur zhvillojnë teoritë e tyre ata fokusohen në shtimin e njohurive të botës njerëzve të botës që ata mendojnë se do t’i aftësojnë njerëzit, ndër të tjera, të jenë më njerëzorë ndaj njëri tjetrit. Në fakt, ata përpiqen të kopjojnë mësimet e Jezusit dhe ta prezantojnë atë si kuptim humanist pa përfshirë Perëndinë dhe Frymën e Shenjtë.

Jeta në tokë është menduar të jetë një kohë përgatitore për parajsën kur koha në tokë të ketë mbaruar për individin. Jezusi thotë disa herë pendohuni dhe Perëndia me anë të Frymës së Shenjtë do të sigurojë për të gjithë ata që besojnë, shih citatin “Zoti është bariu im, asgjë nuk do të më mungoj,” Psalmi 23:1.

Njeriu ndikohet gjithashtu nga forcat e liga, domethënë Satani dhe demonët e tij, sepse Satani e di se sapo t’i dorëzohen mjaft shpirtra Jezusit, Jezusi do të kthehet për herë të dytë për t’u marrë me të gjitha kombet në çdo kohë.

Kisha Katolike dhe Ortodokse vazhdojnë me mësimet e tyre si më parë, pavarësisht nga të gjitha sinjalet e ndryshimit që sollën Reformacioni dhe Reformatorët e mëvonshëm. Është Zoti me anë të Frymës së Shenjtë që vazhdimisht ndikon te njerëzit në çdo brez dhe shumë vetë ia dorëzojnë jetën Jezusit. Jezusi dhe Fryma e Shenjtë, jetojnë dhe marrin pjesë në mbretërinë e Perëndisë në tokë. Udhëheqësit fetarë të të gjitha brezave dhe kohërave, në nivele të ndryshme, në të gjitha asambletë apo kishat e krishtera, kanë një përgjegjësi të veçantë dhe do të mbajnë përgjegjësi në Ditën e Gjykimit nëse i mashtrojnë njerëzit në kërkimin e tyre për Zotin dhe Jezu Krishtin.

Më 18 gusht 1518, mbreti i Spanjës, Çarls I, nxori një dekret që lejonte transportin e drejtpërdrejtë të skllevërve nga Afrika në Amerikë. Para kësaj, skllevërit transportoheshin në Spanjë ose Portugali dhe më tej në Karaibe, në tregtinë e skllevërve që myslimanët e prezantuan kur sundonin në Evropën Perëndimore. Kisha e krishterë mungon plotësisht kur tregtia e skllevërve bëhet një ndërmarrje evropiane. Shoqëria laike në shumë shtete evropiane po merrte një rol krejtësisht dominues në tregtinë e skllevërve, ku lakmia dhe lufta për burime bëhen dominuese. Shfrytëzimi i të gjitha tokave të zbuluara rishtazi, një tregti në rritje e skllevërve midis Afrikës dhe Amerikës janë shembuj tipikë të mbretërve laikë, krerëve të shtetit dhe liderëve kishash që bashkëpunojnë për pushtetin dhe ndikimin më të madh të mundshëm, pa menduar se të gjithë njerëzit janë të barabartë dhe kanë të njëjtën vlerë për Zotin. Jezusi u bën thirrje të gjithë njerëzve që të pendohen dhe të rilindin siç i tha Jezusi Nikodemit.

Në librin “Civilization: The West and the Rest” siç u përmend në pjesën e mëparshme (XXVII), Niall Ferguson përshkruan një zhvillim pothuajse shpërthyes në të gjitha fushat e shoqërisë si rezultat i Rilindjes dhe Reformës së Krishterë. Për ateistin dhe historianin Ferguson, zhvillimi i fuqishëm pozitiv në Evropë duket i pakuptueshëm, pasi Evropa në vitin 1412 ishte në ujëra të mjerueshme, ndërsa Orienti ishte shtëpia e qytetërimeve të verbuara. “Pra, si arriti Perëndimi të dominojë pjesën tjetër?”- pyet Ferguson? Ai duket se ka një ide se ka të bëjë me krishterimin, por nuk e shtjellon çështjen se pse Evropa dhe jo Orienti. Përveç kësaj, ateisti Ferguson çuditërisht beson se protestantizmi është më afër “fesë së vërtetë” sesa doktrinës katolike? Fergusoni është në gjurmët e faktorit të panjohur misterioz që inicioi ngritjen e papritur në Evropë, domethënë Frymës së Shenjtë ose ndihmësit që Perëndia dërgoi në tokë kur Jezusi u ngrit tek Ati i tij në qiell. Jezusi u tha dishepujve të tij për Frymën e Shenjtë që Perëndia do t’u dërgonte njerëzve si një ndihmës për ata që besojnë. Fryma e Shenjtë nxori njerëz që luftuan për kauzën e Perëndisë, domethënë përhapjen e ungjillit.

Qëndroni në linjë…

Pjesa XXVIII

Ja pjesa XXVIII në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj….” në lidhje me Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të tij të zgjedhur dhe për njohurinë tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se pse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston.

Tri pjesët e fundit të serisë (pjesët XXVI, XXVII dhe XXVIII) vijnë në një periudhë shumë vendimtare në histori, në lidhje me mënyrën se si Perëndia dërgoi Frymën e Shenjtë te shumë besimtarë në Krishtin në Evropë dhe Perëndim nga shekulli i pesëmbëdhjetë e në vazhdim. Gjatë periudhës shkatërrimtare mijëvjeçare (400 -1400) kur Kisha Katolike dhe Ortodokse ishin organizatat kryesore fetare, ata i udhëhoqën njerëzit që kishin marrë përgjegjësinë për të dhënë udhëzime shpirtërore, në rrugën e gabuar. Shumë urdhëresa dhe rregulla të ndryshme u krijuan nga Kisha Katolike dhe Ortodokse që njerëzit duhej t’i ndiqnin. Këto urdhëresa dhe rregulla nuk e kishin bazën e tyre në mësimet e Jezusit dhe të apostujve që i gjejmë në Bibël dhe kështu i drejtuan njerëzit në kisha larg Zotit. Gjatë kësaj periudhe mijëvjeçare, Satani dhe demonët e tij po punonin me shpejtësi të lartë, duke ndikuar në papët, patriarkët, regjimet e tyre klerikale dhe etërit e kishës. Pra, qëllimi që Perëndia kishte për një shoqëri me njerëzit në tokë nuk u bë ashtu siç dëshiroi Zoti, kur ai ofroi Frymën e Shenjtë si ndihmë për njerëzit që kërkuan miqësi me Hyjninë -Perëndi. Jezusi i tha fariseut dhe drjetuesit, Nikodemit se njeriu duhet të rilindë nga Fryma e Shenjtë në mënyrë që të shohë mbretërinë shpirtërore të Perëndisë dhe mbretëria u zbulohet atyre që rilindin nga Fryma. “Mbretëria ime nuk është e kësaj bote”, tha Jezusi: shih Gjoni 18: 36-37:

Jezusi u përgjigj: “Mbretëria ime nuk është e kësaj bote; po të ishte mbretëria ime e kësaj bote, shërbëtorët e mi do të luftonin që të mos u dorëzohesha Judenjve; porse tani mbretëria ime nuk është prej këtej.”

Tragjedia dhe katastrofa për njerëzit gjatë kësaj periudhe mijëvjeçare dhe më vonë është se udhëzimi që ata morën dhe tani marrin nga kishat e rregulluara nga shteti është i infektuar nga Satani dhe demonët e tij. Sipas Biblës, Satani është “perëndia i kësaj bote”; rrjedh nga shpjegimi i Jezusit se mbretëria e tij e Perëndisë nuk është e kësaj bote. Përzierja e kishës dhe shtetit siguroi terren pjellor për ndikimin e keq shpirtëror që Satani dhe demonët e tij ushtrojnë çdo ditë, ndërsa epshet e natyrshme të njerëzimit të llojeve të ndryshme gjithashtu kontribuojnë në rezistencën ndaj ndikimit të Shpirtit të Shenjtë, ose Ndihmësit. Jeta jonë në tokë na është dhënë nga Zoti, Ai dëshiron që ne, me vullnetin tonë të lirë, të ndjekim rrugën që Bibla na thotë të shkojmë sa të jemi në tokë.

Ja mënyra sesi u krijua rruga ime personale drejt shoqërimit me Perëndinë përmes Frymës së Shenjtë:

Në pranverën e vitit 1982, unë isha i ulur vetëm, një të dielë në mëngjes në verandën e shtëpisë sonë të sapo ndërtuar, me një filxhan kafe dhe një puro cigare. Dielli po shkëlqente, ende nuk kishte gjethe në pemë, kështu që unë mund ta shihja kullën e kishës jo shumë larg. Papritur kambanat e kishës filluan të binin dhe një zë në të djathtën time tha shumë qartë “ti do të punosh për kishën time”. Unë u hutova pak, por instinktivisht e kuptova se ishte Jezusi nga Fryma e Shenjtë ai që më dërgoi një paralajmërim për t’u penduar. Që kur kam lindur në 1940 dhe deri në moshën dymbëdhjetë vjeç në vitin 1952, në shtëpi dhe në Shkollën e së Dielës, kam dëgjuar të gjitha historitë e zakonshme të Biblës, kështu që e dija mirë se si Zoti zgjodhi të kontaktonte me njerëzit. Nga mosha dymbëdhjetë vjeç deri në moshën 42 vjeç, unë ndoqa dëshirat e mia më shumë sesa këshillat e babait dhe nënës sime, por Zoti ndoshta më dha një ofertë të fundit për të kërkuar mbretërinë e Perëndisë këtu në tokë. Kështu, me hirin e Zotit unë mund të shpëtohesha dhe të kisha një jetë të përjetshme në qiell me Hyjninë. Zoti është i vetëdijshëm se fundi i kësaj jete do të thotë parajsë ose ferr në tjetrën. Zgjodha të ndiqja Jezusin. Zoti do në qiell vetëm njerëz që pranojnë kërkesat e Tij të palëkundura për besnikëri. Zoti nuk do më shumë njerëz në qiell si Satani, kryeengjëlli që u rebelua kundër Zotit dhe donte të ishte vetë Zoti. Shih Zbulesa 12: 7-9:

⁷Edhe u bë luftë në qiell: Mikaeli dhe engjëjt e tij luftuan kundër dragoit; edhe dragoi dhe engjëjt e tij luftuan,⁸por nuk fituan, e nuk u gjet më për ta vend në qiell.⁹Kështu dragoi i madh, gjarpëri i lashtë, që është quajtur djall, edhe Satan, që mashtron gjithë dheun, u hodh mbi tokë; me të u hodhën edhe engjëjt e tij.

Në kohën rreth shekujve XV dhe XVI ndodhin ngjarje që hyjnë në fuqi në shekujt që pasojnë. Me anë të Frymës së Shenjtë, Perëndia filloi një rizgjim qw ishte i pashembullt në historinë pas Jezusit dhe apostujve të tij. Bota perëndimore është dominuar në mënyrë negative nga mësimet jo biblike të Kishave Katolike dhe Ortodokse në bashkësitë e tyre. Rizgjimi të cilin e fillon Fryma e Shenjtë, sjell priftërinj dhe të tjerë në kishën katolike dhe ortodokse, e cila rrënon rrënjësisht mënyrën se si kishat kanë shfrytëzuar pozicionin e tyre në një mijë vjetët e fundit, duke përfshirë ndër të tjera një doktrinë që nuk është sipas ungjillit. Thelbi i krishterimit është të rilindësh nga Fryma e Shenjtë, siç i tha Jezusi Nikodemit, një nga këshilltarët hebrenj (Gjoni 3, 1-7), dhe se Zoti vepron drejtpërdrejt me individët përmes Frymës së Shenjtë, jo përmes kishës, drejtuesve dhe strukturave. Ajo që udhëheqësit e kishës duket se e neglizhojnë është nxitja e fortë e Jezusit për t’u penduar, për t’u pagëzuar nga Fryma e Shenjtë, sepse vetëm atëherë mund të shihet mbretëria e Perëndisë këtu në tokë. Ringjallja i drejtohet gjithashtu abuzimit themelor të pushtetit, burimeve dhe njerëzve brenda kishave, me udhëheqës që shfaqen si përfaqësues të mbretërisë së Perëndisë këtu në tokë. Mashtrimi në fushën ekonomike dhe abuzimi me individët nuk u ndoqën penalisht dhe nepotizmi po përhapej.

Urdhërimi themelor i dyfishtë i dashurisë anashkalohet plotësisht: “Duaje Zotin, Perëndinë tënd me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, dhe me gjithë mendjen tënde dhe me gjithë forcën tënde” (Ligji i Përtërirë 6:5, Mateu 22:37) dhe gjithashtu do ta doni të afërmin tuaj si veten tuaj (Lev. 19:18, Marku 12:28-31 dhe Luka 10:27) mbi këto dy urdhërime qëndron i gjithë ligji dhe profetët (Mateu 22:40).”

Në bashkësi me Perëndinë, Fryma e Shenjtë do të na udhëheqë në aktivitetet tona të përditshme dhe do të na tregojë se çfarë duhet të bëjmë për t’i shërbyer Zotit. Ne duhet të heqim dorë nga vullneti ynë dhe t’i shërbejmë mbretërisë së Perëndisë në tokë siç bëri Jezusi për ne. Është kaq e thjeshtë por kaq e vështirë sepse ne duhet të heqim dorë nga dëshirat tona trupore dhe më tepër të kërkojmë Frymën e Shenjtë për këshilla për jetën tonë.

Jezusi e përshkruan kryqin tonë si më poshtë: “Ai që do të më ndjekë, le të mohojë vetveten, të marrë kryqin e tij dhe të më ndjekë mua” (Marku 8:34).

Kryqi është të mohosh veten! Thuaji jo asaj që i pëlqen vetes, asaj që është interesi dhe dëshira jote, sepse Jezusi na thotë se nga heqja dorë do të përfitojnë të tjerët. Kryqi është të drejtojmë jetën tonë për të tjerët dhe jo për veten tonë, domethënë, para së gjithash familjen dhe kishën tonë lokale, pastaj atë që Fryma vendos në zemrat tona. Dhe jo vetëm një herë e përgjithmonë; por në mënyrë të përsëritur, në gjërat e vogla të përditshme dhe zgjedhjet e vogla të përditshme. Ne duhet të “marrim kryqin tonë çdo ditë”, thotë Jezusi. Asnjëherë nuk është vonë për t’iu drejtuar Jezusit, por kjo duhet të ndodhë derisa të jeni gjallë. Lutjuni Perëndisë për ndihmë, duke përdorur lutjen “Ati ynë që je në qiell”, që Jezusi u mësoi dishepujve, e cila do t’ju ndihmojë në rrugën drejt mbretërisë së Perëndisë në tokë.

Ajo që ndodhi në shekullin XVI dhe më tej, në lidhje me rizgjimin nga Fryma e Shenjtë, pati një efekt si në kishat e krijuara ashtu edhe në kishat dhe asambletë e reja. Asambletë e reja dhe udhëheqësit e tyre fetarë u përndoqën menjëherë nga Kisha Katolike dhe Ortodokse dhe shumë u vranë—një sjellje që bie ndesh me ungjillin. Në të njëjtën kohë, shoqëria laike është e çliruar nga fuqia e Kishës Katolike dhe Ortodokse dhe shkencëtarët po bëjnë hapa të mëdhenj në astronomi, matematikë, shkencë dhe fizikë. Të gjithë këta elementë kontribuojnë në një ndryshim të qëndrueshëm në Evropën Perëndimore, i cili më vonë u përhap në pjesën tjetër të botës.

Kisha Katolike dhe Ortodokse, deri në shekullin XVI drejtonte një lloj “kontabiliteti të dyfishtë”, domethënë, ata udhëhoqën dhe ndikuan në bashkësitë e krishtera dhe në të njëjtën kohë kisha u ndikua negativisht nga ndjekja e botës politike laike me të cilën klerikët punojnë së bashku.

Jezusi thotë në Mateun 6:24-34

“Askush nuk mund t’u shërbejë dy zotërinjve, sepse ose do të urrejë njërin dhe do ta dojë tjetrin; ose do t’i qëndrojë besnik njerit dhe do të përçmojë tjetrin; ju nuk mund t’i shërbeni Perëndisë dhe mamonit. Prandaj po ju them: mos u shqetësoni për jetën tuaj, për atë që do të hani ose do të pini, as për trupin tuaj, për atë që do të vishni. A nuk është vallë jeta më me vlerë se ushqimi dhe trupi më me vlerë se veshja? Vini re zogjtë e qiellit: ata nuk mbjellin, nuk korrin dhe nuk mbledhin në hambare; megjithatë Ati juaj qiellor i ushqen. A nuk vleni ju shumë më tepër se sa ata? Dhe cili nga ju, me gjithë kujdesin e tij, mund t’i shtojë shtatit të tij qoftë edhe një kubit të vetëm? Pse shqetësoheni për veshjen tuaj? Vini re si rriten zambakët e fushës: ata nuk lodhen dhe nuk tjerrin; dhe unë, pra, po ju them se Salomoni vetë, me gjithë lavdinë e tij, nuk ishte veshur si ndonjë nga ata. Tani nëse Perëndia e vesh kështu barin e fushës, që sot është dhe nesër hidhet në furrë, vallë nuk do t’ju veshë shumë më tepër ju, njerëz besimpakë? Mos u shqetësoni, pra duke thënë: “Çfarë do të hamë ose çfarë do të pimë, ose me çfarë do të vishemi?”. Sepse janë paganët ata që kërkojnë të gjitha këto gjëra; Ati juaj qiellor, pra, e di mirë se ju keni nevojë për të gjitha këto gjëra. Por para së gjithash kërkoni mbretërinë e Perëndisë dhe drejtësinë e tij dhe të gjitha këto gjëra do t’ju shtohen. Mos u brengosni, pra, për të nesërmen, sepse e nesërmja do të kujdeset vetë për vete. Secilës ditë i mjafton pikëllimi i vet.”

Udhëheqësve të Kishave Katolike dhe Ortodokse në Evropë dhe Perëndim iu dha një mundësi aventureske për të ndikuar tek udhëheqësit laikë në Evropë që të ndiqnin vërtet fjalët e Biblës, por ata nuk e shfrytëzuan atë mundësi. Lakmia dhe epshi për pushtet mbizotëruan edhe brenda kishës, megjithatë, ringjallja që përfshiu Evropën pati një ndikim të madh në përhapjen e ungjillit të Jezusit si në misionin e brendshëm ashtu edhe në atë të jashtëm. Fryma e Shenjtë në kontakt me individët bën gjëra të mëdha brenda dhe jashtë vendit. Nuk janë organizatat e mëdha që bëjnë gjëra, por Fryma e Shenjtë dhe individi. Fryma e Shenjtë është mjaft qartë në një aktivitet të madh kur krahasohemi me mijëra vitet e mëparshme. E njëjta gjë mund të thuhet për Satanin dhe demonët e tij, sepse aty ku emri i Jezusit është lartësuar, si Biri i Perëndisë, forcat e liga do t’i kundërshtojnë gjithmonë mesazhin e ungjillit të shpëtimit të përjetshëm atyre që besojnë.

Më 18 gusht 1518, Mbreti i Spanjës, Charles I, lëshoi një dekret që lejonte transportin e drejtpërdrejtë të skllevërve nga Afrika në Amerikë. Para kësaj, skllevërit u transportuan në Spanjë ose Portugali dhe në Karaibe, në tregtinë e skllevërve që myslimanët prezantuan kur sunduan në Evropën Perëndimore. Kisha katolike e krishterë mungon plotësisht kur tregtia e skllevërve bëhet një ndërmarrje evropiane. Shoqëria laike në të gjitha shtetet evropiane mori një rol krejtësisht dominues në tregtinë e skllevërve, ku lakmia dhe lufta për burime bëhen dominuese. Shfrytëzimi i të gjitha tokave të sapo zbuluara, një tregti skllevërish në rritje midis Afrikës dhe Amerikës janë shembuj tipikë të mbretërve laikë, krerëve të shteteve dhe udhëheqësve të kishës që bashkëpunojnë për fuqinë dhe ndikimin më të madh të mundshëm pa menduar se të gjithë njerëzit janë të barabartë para Zotit.

Në librin “Civilization: The West and the Rest”, siç u përmend në pjesën e mëparshme (XXVII), Niall Ferguson përshkruan një zhvillim pothuajse shpërthyes në të gjitha fushat e shoqërisë si rezultat i Rilindjes dhe Reformimit të Krishterë. Për ateistin dhe historianin Ferguson, zhvillimi i fuqishëm në Evropë duket i pakuptimtë, pasi Evropa në vitin 1412 ishte në një prapambetje të mjerueshme, ndërsa Orienti ishte shtëpia e qytetërimeve të verbuese. Pra, si arriti Perëndimi të dominonte pjesën tjetër, pyet Fergusoni? Ai duket se ka një ide se ka të bëjë me Krishterimin, por nuk shtjellon çështjen pse Evropa dhe jo Orienti. Përveç kësaj Ferguson beson se protestantizmi është më afër “fesë së vërtetë” sesa doktrinës katolike. Ferguson është në gjurmët e faktorit misterioz të panjohur që nisi ngritjen e papritur, përkatësisht Frymën e Shenjtë ose ndihmësin që Perëndia dërgoi në tokë kur Jezusi u ngrit tek Ati i tij në qiell. Jezusi u tha dishepujve të tij për Frymën e Shenjtë që Perëndia do t’u dërgonte njerëzve që e kërkojnë Atë, si ndihmës.

Detyra e Frymës së Shenjtë është të ndihmojë të krishterët që mund ta përhapin ungjillin te sa më shumë njerëz dhe si një nënprodukt vjen një ngritje aventureske në të gjitha zonat e Evropës dhe Perëndimit. Fryma e Shenjtë ose ndihmësi është arsyeja pse Evropa u bë vendi i zhvillimit unik të shoqërisë, sepse, për shembull, islami nuk e ka Jezusin si Shpëtimtarin e njeriut dhe Frymën e Shenjtë në doktrinën e tij. Ateisti Ferguson nuk e përmend me asnjë fjalë këtë marrëdhënie, sepse ai nuk ka njohuri për Frymën e Shenjtë që nxiti Reformacionin në Evropë përmes disa individëve, përveç Reformatorëve kryesorë të krishterë.

Shpjegimi praktik i Fergusonit pse Evropa dhe Perëndimi do të udhëheqin për 500 vitet e ardhshme është ajo që ai i quan gjashtë aplikacionet:

1. Konkurrenca 2. Shkenca 3. E drejta pronësore 4. Mjekësia 5. Konsumi 6. Etika e punës

Qëndroni në linjë…

Pjesa XXVII

Pershendetje të dashur miq dhe familjarë.

Ja pjesa XXVII në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë të …..” në lidhje me Biblën dhe profecitë e saj që Perëndia u dha profetëve të tij të zgjedhur dhe për njohurinë tonë. Bibla na jep një pasqyrë unike se pse jetojmë këtu në tokë dhe se si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston.

Kjo dhe pjesa e mëparshme e serisë janë ndoshta dy nga më novatoret në aspektin e betejës midis fuqive shpirtërore në botën tonë dhe në hapësirë. Në kohën rreth shekujve XV dhe XVI, ndodhën ngjarje që patën një efekt në shekujt e ardhshëm. Me anë të Frymës së Shenjtë, Perëndia po fillon një rizgjim që është i pashembullt në historinë pas Jezusit dhe apostujve të tij.

Bota perëndimore duket se është dominuar në mënyrë negative nga mësimet jo biblike që Kisha Katolike dhe Ortodokse u kanë mësuar asambleve të tyre. Rizgjimi solli priftërinj dhe të tjerë nga Kisha Katolike dhe Ortodokse të cilët u distancuan rrënjësisht nga mënyra se si kishat kishin shfrytëzuar pozitën e tyre si organizata kryesore të krishtera, gjatë një mijë vjetëve të fundit. Thelbi i krishterimit është të rilindësh nga Fryma e Shenjtë, siç i tha Jezusi Nikodemit një nga udhëheqësit e judenjve (Gjoni 3: 1-7), dhe se Perëndia vepron drejtëpërdrejt me individin nëpërmjet Frymës së Shenjtë, dhe jo domosdoshmërisht përmes udhëheqësve dhe strukturave të kishës. Ajo që udhëheqësit e kishës dukej se e neglizhuan është nxitja e fortë e Jezusit për t’u penduar, për t’u pagëzuar përsëri nga Fryma e Shenjtë, sepse vetëm atëherë mund të shihet mbretëria e Perëndisë këtu në tokë. Rizgjimi gjithashtu duket se i drejtohet abuzimit themelor të pushtetit si të burimeve ashtu edhe të njerëzve kur kisha paraqitet si përfaqësuese e mbretërisë së Perëndisë këtu në tokë. Rregullat dhe urdhërimet e vendosura në kisha nuk ndjekin mësimet e Jezusit dhe të apostujve në Bibël. Mashtrimi në fushën ekonomike dhe abuzimi me individët nuk ndiqej penalisht dhe nepotizmi po përhapej. Urdhërimi themelor i dyfishtë i dashurisë u anashkalua plotësisht:

“Do ta duash Zotin, Perëndinë tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd dhe me gjithë forcën tënde. (Ligji i Përtërirë 6:5, Mateu 22:37) dhe do ta duash të afërmin tënd si veten tënde (Levitiku 19:18, Marku 12:28-31 dhe Luka 10:27); mbi këto dy urdhërime qëndron i gjithë ligji dhe profetët” (Mateu 22, 40) .

Është në bashkësinë tonë me Perëndinë, ndërsa kalojmë kohë duke lexuar Biblën, duke u lutur, duke u shoqëruar me besimtarë të tjerë, që Fryma e Shenjtë do të na udhëheqë në aktivitetet tona të përditshme dhe do të na tregojë se çfarë duhet të bëjmë për t’i shërbyer Perëndisë. Ne duhet të heqim dorë nga vullneti ynë vetjak dhe t’i shërbejmë mbretërisë së Perëndisë në tokë siç bëri Jezusi për ne. Është kaq e thjeshtë por kaq e vështirë sepse ne duhet të heqim dorë nga dëshirat tona trupore dhe për më tepër të kërkojmë Frymën e Shenjtë për këshilla për jetën tonë.

Jezusi e përshkruan kryqin tonë si në vijim: “Ai që do të më ndjekë, le të mohojë vetveten, të marrë kryqin e tij dhe të më ndjekë mua” (Marku 8:34).

Kryqi është të mohosh veten! T’i thuash jo asaj që i pëlqen vetes, asaj që është interesi dhe dëshira e dikujt, sepse Jezusi na thotë se oferta do t’i sjellë dobi të tjerëve. Kryqi është të drejtojmë jetën e tonë për të tjerët dhe jo për veten tonë, domethënë, para së gjithash familjen dhe kishën tonë lokale, pastaj atë që Fryma vendos në zemrat tona. Dhe jo vetëm një herë e përgjithmonë; por në mënyrë të përsëritur, në gjërat e vogla të përditshme dhe zgjedhjet e vogla të përditshme. Ne duhet të “marrim kryqin tonë çdo ditë”, thotë Jezusi.

Në shekujt XV dhe XVI, Fryma e Shenjtë ishte dukshëm në lëvizje të madhe në krahasim me një mijë vjetët e mëparshme. Gjatë kësaj kohe ka një numër priftërinjsh dhe predikuesish që trajtojnë abuzimet financiare të kishës dhe devijimet nga mësimet e Jezusit dhe apostujve, përveç Uiklif (1328-1384) në Angli dhe Jan Hus (1372-1415) në Republikën Çeke. Pasardhësit si Martin Luther (1483-1546) në Gjermani, Ulrih Zvingli (1499-1571) në Zvicër dhe Gjon Kalvin (1509-1564) në Francë kanë një rëndësi të madhe si në përballjen me gabimet doktrinore ashtu edhe abuzimet e llojeve të ndryshme brenda Kishe katolike. Krahas Martin Lutherit dhe Gjon Kalvinit, Ulrih Zvingli konsiderohet ndër tre reformatorët e mëdhenj të Evropës. Veprimtaria e këtyre ish-pastorëve dhe predikuesve të Kishës Katolike do të kishte një ndikim masiv dhe të gjerë në shekujt e ardhshëm te njerëzit e panumërt që kërkonin Jezusin për shpëtim, të cilët më pas i shërbejnë Jezusit duke përhapur ungjillin midis bashkëqytetarëve të tij, që është detyra kryesore për të gjithë ata që janë rilindur nga Fryma e Shenjtë dhe kanë takuar Jezu Krishtin. Një epokë e re po vinte me liri më të madhe edhe për të tjerët përvec klerit për të përcjellë mendimet rreth fjalës së Perëndisë në Bibël. Rilindja dhe Reformacioni u japin liri dhe mundësi më të madhe të tjerëve për të përcjellë mendimet; këto mendime të reja prekën kishën, kulturën, ekonominë dhe shkencën në shekujt pasues. Ata që ndikuan këtë zhvillim në Evropë janë ndër të tjerë:

Galileo Galilei (1564-1642) fizikan dhe astronom italian, i njohur më së miri për kontributin e tij në teorinë e lëvizjes.

Rene Deskartes (1596-1650), Francë, filozof dhe matematikan,

Gjon Lok (1632-1704), Angli, filozof dhe themelues i filozofisë eksperimentale,

Isak Njuton (1642-1726) matematikan, fizikan, astronom, alkimist, kimist, shpikës dhe filozof natyror anglez i cili formuloi ligjin e gravitetit.

Volter (1694-1778), Francë, filozof dhe autor,

David Hume (1711-1804) filozof skocez,

Imanuel Kant (1724-1804) filozof gjerman (filozofia e njohjes),

Xhorxh Vilhem Friedrih Hegel (1770-1831) filozof gjerman,

Ҫarls Robert Darvin (1809-1882) shkencëtar britanik i natyrës i cili konsiderohet themeluesi i biologjisë moderne evolucionare. Në librin e tij, “Origjina e Specieve”, Darvini paraqiti hipotezën e tij me famë botërore se e gjithë jeta në tokë është e lidhur dhe ka evoluar gjatë shumë miliona vjetësh.

Sigmund Freud (1856-1939) neurolog dhe psikolog austriak, i njohur si themeluesi i psikoanalizës.

Të gjithë të sipërpërmendurit ishin personalitete të forta dhe me arsimim të lartë; ata madje e njihnin Biblën dhe ndoshta edhe mësimet e Jezusit dhe të apostujve, por zgjodhën të ndiqnin mendimet e tyre dhe shtetin laik me të gjitha ofertat dhe përfitimet e tij ekonomike për njerëzit e aftë.

Personat e mësipërm ishin forca lëvizëse në zhvillimin e shoqërisë laike; ata nuk kishin shumë gjëra pozitive për të thënë për Jezu Krishtin, Shpëtimtarin tonë, megjithëse shumica dinin për Biblën përmes, ndër të tjera, studimeve teologjike. Për më tepër, ata nuk ishin të preokupuar me Frymën e Shenjtë që Perëndia dërgoi në tokë kur Jezu Krishti i ringjallur u ngrit në qiell. Perëndia, Bibla, Jezu Krishti dhe Fryma e Shenjtë kanë munguar shumë në të menduarit dhe shkrimet e këtyre njerëzve shumë të arsimuar dhe inteligjentë. Ata duhet të kenë qenë nën ndikimin e vazhdueshëm të shpirtrave të këqij. Nga Bibla dhe mësimet e Jezusit ne e dimë se ka frymëra të mira dhe të liga në botën tonë. Të gjithë këta njerëz shumë të arsimuar dhe inteligjentë zgjodhën të theksojnë mendimet e tyre dhe të lënë mënjanë udhëzimin e Perëndisë ndaj njerëzve nga Fryma e Shenjtë dhe nëpërmjet studimeve biblike të mësimeve të Jezusit dhe apostujve. Me drejtimin e Frymës së Shenjtë, të gjitha këto mendime dhe njohuri të reja që pasuan mund të ishin paraqitur në një mënyrë të ndërtuar mbi vullnetin e Zotit për njerëzimin, dhe këtu udhëheqësit e kishës kanë dështuar në detyrën e tyre, sepse historia tregon se kleri udhëheqës shpesh bashkëpunonte me shtetin dhe udhëheqësit laikë në vend që të përqëndrohej në Perëndinë, Jezu Krishtin dhe Frymën e Shenjtë.

Mësimet e Jezusit të gjetura në Ungjij nuk duket se janë paraqitur siç duhet nga kleri në një strukturë shumë hierarkike siç është Kisha Katolike dhe Ortodokse, gjë që e bëri të vështirë për të tjerët të dalloheshin për të theksuar mesazhin e qartë të Biblës drejtuar njerëzve. E kundërta e hierarkisë është barazia; hierarkia përdoret për format organizative që karakterizohen nga marrëdhënie të formalizuara superiore dhe vartëse. Është veçanërisht hierarkike kur distanca midis pjesës së sipërme dhe të poshtme është e madhe, dhe kur ka shumë vartës në lidhje me eprorët. Kur ndodh kjo e fundit, flitet për struktura piramidale pasi marrëdhënia midis grupeve të ndryshme mund të simbolizohet me anë të një piramide. Në Babiloninë pagane, organizimi piramidal ishte i zakonshëm në kontekstet fetare. Krijuesi i parajsës dhe tokës, Perëndia i Abrahamit, Isakut dhe Jakobit, përmbysi nocionin e organizatës piramidale kur dërgoi Birin e tij Jezu Krishtin në tokë për t’i udhëhequr njerëzit në rrugën e drejtë në kërkimin e miqësisë së drejtpërdrejtë me Perëndinë përmes Frymë së Shenjtë këtu në tokë, pa priftërinj dhe peshkopë si ndërmjetës. Kjo liri e re pati gjithashtu një efekt në shkencë, kulturë dhe ekonomi. Galileo Galilei ishte një fizikan dhe astronom italian, më i njohur për kontributin e tij në teorinë e lëvizjes dhe si një nga të parët që përdori teleskopët në astronomi. Ai ishte një mbështetës i flaktë i botëkuptimit të Nikola Kopernikut, në të cilin Dielli është në qendër të lëvizjes së Tokës, gjë që i shkaktoi atij probleme me papën në Romë.

Në librin e tij, “Civilizimi: Perëndimi dhe pjesa tjetër”, historiani i mirënjohur skocez, Niall Ferguson vlerëson gjashtë aplikacione të prosperitetit ose zhvillime shoqërore: konkurrencë, shkencë, pronë, mjekësi, konsum dhe punë. Si një shpjegim pse Evropa dhe Perëndimi u bënë dominues mbi pjesën tjetër të botës.

Libri na jep një pasqyrë të mirë të zhvillimeve shumë të veçanta që po ndodhnin në Evropë në fushën e kishës, shkencës, ekonomisë, kulturës, nga shekulli i pesëmbëdhjetë dhe shekujt pasardhës në fund të mijëvjeçarit të dytë, krahasuar me pjesën tjetër të botës.

Aty, Ferguson përshkruan një zhvillim pothuajse shpërthyes në të gjitha fushat e shoqërisë si rezultat i Rilindjes dhe Reformimit të Krishterë, ku ndër të tjera, arti i printimit me metoda të reja dhe më të thjeshta gjë që nënkuptonte se Bibla dhe ungjilli si tekstet laike shkollore u bënë lehtësisht të arritshme në shumë gjuhë.

Niall Ferguson është padyshim një historian dhe shkrimtar i shkëlqyer. Ai është historiani i parë që unë njoh që parashtroi pyetje mbi zhvillimin e veçantë në Evropë dhe Perëndim që filloi në shekullin e pesëmbëdhjetë dhe zgjati për gati pesëqind vjet në krahasim me pjesën tjetër të botës duke thënë:

“Çdo histori e civilizimit botëror që i mungon ose nënvlerëson rëndësinë e varësisë graduale të pjesës tjetër të botës nga Perëndimi pas vitit 1500 – është në thelb – ajo që ka më shumë nevojë për sqarim.”

Ai e konsideron situatën e Evropës në fillim të shekullit të pesëmbëdhjetë kështu:

“Zhvillimi i fuqishëm pozitiv në Evropë duket i pakuptimt pasi Evropa në vitin 1412 ishte në një ujë të mjerueshëm, ndërsa Orienti ishte shtëpia e qytetërimeve verbuese. Pra, si arriti Perëndimi të dominonte mbi pjesën tjetër? ”, pyet Ferguson

Ferguson pyet “si?” në vend të “pse?” sepse ai është ateist dhe nuk beson në Perëndinë, apo në birin e tij, Jezu Krishtin.

Ai pyet “si?” sepse mendon se gjithçka filloi me njeriun dhe jo me Perëndinë.

Ai duhet të kishte pyetur “pse?” Evropa dhe jo Orienti, dhe përgjigja do të ishte Fryma e Shenjtë nëse jeni i krishterë i rilindur. Meqenëse Zoti ndoshta i tha Vetes se një mijë vjet me Kishën Katolike pa Frymën e Shenjtë janë të mjaftueshme, unë duhet të bëj diçka. Zoti nuk mund të shkonte në Islam apo në Lindje, sepse ata nuk e kanë Jezu Krishtin si Shpëtimtar dhe Shpirtin e Shenjtë në doktrinën e tyre.

Përtej të gjitha mendimeve njerëzore, Perëndia krijoi gjithçka kur asgjë nuk ekzistonte.

Prandaj Ferguson krijoi atë që ai i quan gjashtë “aplikacionet e prosperitetit” si një përgjigje për “si?”. Aplikacionet e prosperitetit janë procedura praktike se si të zhvillohen gjërat e nevojshme për prosperitet në atë kohë.

Ishte më 18 gusht 1518, kur Mbreti i Spanjës, Charles I, lëshoi një dekret që lejonte transportin e drejtpërdrejtë të skllevërve nga Afrika në Amerikë. Para kësaj, skllevërit u transportuan në Spanjë ose Portugali dhe në Karaibe, në tregtinë e skllevërve që myslimanët futën kur sunduan në Evropën Perëndimore. Kisha e krishterë mungon plotësisht kur tregtia e skllevërve bëhet një ndërmarrje evropiane. Shoqëria laike në të gjitha shtetet evropiane po merr një rol krejtësisht dominues në tregtinë e skllevërve, ku lakmia dhe lufta për burime bëhen dominuese. Një shfrytëzim i të gjitha tokave të sapo zbuluara, një tregti në rritje e skllevërve midis Afrikës dhe Amerikës është një shembull tipik i mbretërve laikë, krerëve të shteteve dhe udhëheqësve të kishës që bashkëpunojnë për pushtetin dhe ndikimin më të madh të mundshëm pa menduar se të gjithë janë të barabartë para Perëndisë. Evropës dhe Perëndimit iu dha një mundësi aventureske për të cilën atyre nuk iu interesoi sepse lakmia mbizotëronte. Sidoqoftë, ringjallja që përfshiu Evropën do të ketë një ndikim në përhapjen e ungjillit të Jezusit si në misionin e brendshëm ashtu edhe në atë të jashtëm. Fryma e Shenjtë në kontakt me individët bëjnë gjëra të mëdha brenda dhe jashtë vendit. Nuk janë organizatat e mëdha që bëjnë gjëra, por Fryma e Shenjtë përmes individëve.

Qëndroni në linjë …

Pjesa XXVI

Ja pjesa XXVI në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë të …..” në lidhje me Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të tij të zgjedhur dhe për njohuritë tona. Bibla na jep një pasqyrë unike përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston. Jezu Krishti paralajmëroi apostujt e tij për ngjarjet që do të vijnë pasi ai të merret tek Ati i tij në qiell. Ai e njihte mirë Satanin dhe demonët e tij që kishin zotëruar njerëz të panumërt edhe midis Farisenjve, skribëve dhe udhëheqësve fetarë më vonë me mendime që shkonin kundër asaj që Jezusi mësoi dishepujt e tij dhe popullin.

“Ruhuni nga profetët e rremë,” paralajmëroi Jezusi. “Dhe do të dalin shumë profetë të rremë, dhe do të mashtrojnë shumë njerëz,” Mateu 24:11. “Shumë të dashur, mos i besoni çdo fryme. Testojini shpirtrat nëse janë të Zotit! Sepse shumë profetë të rremë kanë dalë në botë.” 1 Gjonit 4:1.

Nëse fryma është nga Zoti apo jo, ne fitojmë mprehtësi përmes studimit të Biblës dhe duke u këshilluar me Frymën e Shenjtë që na është dhënë derisa të kthehet Jezu Krishti.

Në seri, tani kemi arritur në periudhën kohore rreth shekullit të pesëmbëdhjetë. Kisha Katolike dhe Ortodokse kanë qenë tani për më shumë se një mijë vjet, lëvizjet dominuese të krishtera, me udhëheqës fetarë të cilët në mënyra dinake marrin pronat dhe pasuritë në sasi të mëdha, shpesh së bashku me udhëheqësit politikë. Të gjitha nën maskën e krishterimit, në vend që të punojnë për përhapjen e ungjillit në mënyrë që njerëzit të mund të udhëzohen të kërkojnë shoqëri me Perëndinë nga Fryma e Shenjtë, të rilindin dhe të arrijnë shpëtimin përmes besimit në Jezu Krishtin.

Ky mashtrim gjigant u vu në skenë nga disa Etër të Kishës, Papa Katolik dhe Patriarku Ortodoks. Lakmia personale dhe grindjet për pozitat u pranuan si sjellje normale në udhëheqjen e kishës. Së bashku me kardinalët dhe priftërinjtë nën ndikimin e Satanit dhe demonëve të tij, Papa dhe Patriarku minojnë mesazhin që Zoti u ka drejtuar njerëzve përmes Biblës. Gjatë kësaj periudhe mijëvjeçare, Kishat Katolike dhe Ortodokse kishin një pushtet të madh—praktikisht gjithë autoritetin për çështje të ndryshme shoqërore. Përfshirë përhapjen e informacionit që shpesh vetëm ata e miratuan dhe ata e ushtruan këtë autoritet me një grusht të hekurt, shpesh duke arrestuar dhe ndëshkuar ata që sfiduan mësimet e Kishës, veçanërisht në kohën pas vendosjes së urdhrit jezuit në vitin 1179. Inkuizicioni i sunduar nga jezuitët ishte një sistem kanonik për ekspozimin e heretikëve dhe herezisë: ndëshkimi shpesh ishte djegie në turrë të drurëve. Kjo lloj sjelljeje nga udhëheqësit e “kishës” është përtej çdo arsyeje dhe kundër asaj që na mëson Jezusi. Nuk shëmbëllen aspak nusen e Krishtit, që është kisha.

Mesazhi i Biblës që u transmetua u përfshi gradualisht në rregullat gjithnjë e më të ndërlikuara dhe gjithëpërfshirëse të kishave për atë që i shërbente më së miri anëtarit individual në jetën e përditshme shpirtërore dhe laike. Pjesët vitale të ungjillit që na u demonstruan dhe u dhanë përmes jetës dhe mësimeve të Jezu Krishtit, janë lënë mënjanë për më shumë veprimtari tërheqëse, nga perspektiva njerëzore. Këto aktivitete shpesh kombinohen me shitjen e shërbimeve për të ndihmuar njerëzit në kërkimin e tyre shpirtëror. Gjëja më shqetësuese për këto një mijë vjet brenda Kishës Katolike dhe Ortodokse, është ajo që Papa, Patriarku, kardinalët dhe priftërinjtë duket se përfaqësojnë në të gjitha kontekstet. Ata duket se kanë cilësi të veçanta dhe shtesa shpirtërore, përmes karakteristikave të tilla si jaka, manteli dhe pozita brenda klerit dhe në shoqërinë laike. Kjo është në kontrast të plotë me atë që Jezusi u tha dishepujve të tij se çfarë duhet të bëjnë nëse duan ta ndjekin, domethënë, të jenë shembuj të mirë në jetën e përditshme, t’u shërbejnë vëllezërve dhe motrave të tyre të krishterë, të jenë të përulur në të gjitha sjelljet e tyre, jo së pari të kërkojnë fitimin vetjak. Ai që u shërben vëllezërve dhe motrave të tij të krishterë është më i madhi në mbretërinë e Zotit, struktura hierarkike e kishës katolike dhe ortodokse dhe më vonë kishat kombëtare duket se ftojnë zhvillimin e aranzhimeve rituale, kulturore dhe organizative që nuk bazohen në fjalët biblike, por që kryesisht i shërbejnë interesave vetjake të atyre që janë udhëheqës.

Mos sundoni, por shërbeni (Mark 10: 35-45)

³⁵Atëherë Jakobi dhe Gjoni, bij të Zebedeut, iu afruan dhe i thanë: “Mësues, ne dëshirojmë që ti të bësh për ne atë që do të të kërkojmë.” ³⁶Dhe ai u tha atyre: “Çfarë doni të bëj për ju?” ³⁷Ata i thanë: “Na lejo që të ulemi njëri në të djathtën tënde dhe tjetri në të majtën tënde në lavdinë tënde.” ³⁸Dhe Jezusi u tha atyre: “Ju nuk dini çfarë kërkoni. A mund të pini ju kupën që unë do të pi dhe të pagëzoheni me atë pagëzim me të cilin unë jam pagëzuar?.” Ata i thanë: “Po, mundemi.” ³⁹Dhe Jezusi u tha atyre: “Vërtetë ju do të pini kupën që unë po pij dhe do të pagëzoheni me atë pagëzim me të cilin jam pagëzuar, ⁴⁰por nuk më takon mua të vë dikë të ulet në të djathtën time ose në të majtën time, por është për ata për të cilët është përgatitur.” ⁴¹Kur i dëgjuan këto, të dhjetë të tjerët filluan të indinjohen kundër Jakobit dhe Gjonit.⁴²Por Jezusi i thirri pranë vetes dhe tha: “Ju e dini që ata që konsiderohen sundues të kombeve i sundojnë ato dhe të mëdhenjtë e tyre ushtrojnë mbi to pushtetin e tyre; ⁴³por kjo s’duhet të ndodhë midis jush; madje ai nga ju që do të dojë të bëhet i madh, do të jetë shërbëtori juaj; ⁴⁴dhe kushdo nga ju që do të dojë të jetë i pari, do të jetë skllavi i të gjithëve.

⁴⁵Sepse edhe Biri i njeriut nuk erdhi që t’i shërbejnë, por për të shërbyer dhe për të dhënë jetën e tij si çmim për shpengimin e shumë vetave.”

Në kohën rreth shekujve XV dhe XVI, ndodhën ngjarje që paten ndikim në shekujt e pasues. Me anë të Frymës së Shenjtë, Zoti filloi një rizgjim që është i pashembullt në histori pas ngjitjes së Jezusit në qiell. Bota perëndimore duket se është dominuar në mënyrë negative nga kishat katolike dhe ortodokse. Mësimet e Jezusit të gjendura në Ungjij nuk duket se janë përfaqësuar siç duhet nga kleri në një strukturë shumë hierarkike siç janë Kishat Katolike dhe Ortodokse. E kundërta e hierarkisë është barazia–hierarkia përdoret për format organizative që karakterizohen nga marrëdhënie të formalizuara superiore dhe vartëse. Ёshtë veçanërisht hierarkike kur boshllëku midis pjesës së sipërme dhe të poshtme është e madhe, dhe kur ka shumë vartës në lidhje me kontrolluesit dhe eprorët. Kur ndodh kjo e fundit, flitet për struktura piramidale pasi marrëdhënia midis grupeve të ndryshme mund të simbolizohet me anë të një piramide. Në Babiloninë pagane thuhet se organizimi piramidal është i zakonshëm në kontekstet fetare.

Në këtë kohë, shekujt XV dhe XVI, në një kohë relativisht të shkurtër, priftërinjtë dhe anëtarët e zakonshëm të kishës po protestonin kundër gjërave si mospërmbushja e obligimeve financiare, nepotizmi dhe çështja më serioze: devijimi nga mësimet biblike duke futur skema dhe rregulla të pabaza dhe kështu duke çorientuar anëtarët e kishës. Për më shumë se një mijë vjet, Zoti po kërkon njerëzit që janë drejtuar në rrugë të gabuar nga mësimet e dy kishave mbizotëruese për t’i kthyer në rrugën e shpëtimit dhe bashkësisë me Perëndinë ndërsa jetojmë këtu në tokë. Detyra e kishës është të udhëzojë që të mos i çorientojë anëtarët e kishës. Në kapitullin 2 të Veprave të Apostujve ne lexojmë se si Fryma e Shenjtë, e dërguar nga Zoti siç e kishte parathënë Jezusi, u derdh mbi të gjithë ata që ishin mbledhur për lutje, në mënyrë që ata të mund të kishin shoqëri me hyjninë–Ata u rilindën shpirtërisht nga Fryma e Shenjtë. Ky është standardi që Perëndia ka vendosur kur lutemi për bashkësi me Të dhe shpëtim nëpërmjet besimit në Birin e Tij, Jezu Krishtin. Fryma e Shenjtë funksionon vetëm midis individëve, përfshirë priftërinjtë dhe njerëzit e zakonshëm në asambletë përreth kur ata kërkojnë bashkësi të drejtpërdrejtë me Perëndinë përmes Frymës së Shenjtë. Por udhëheqësit e kishave të sipërpërmendura nuk duket se e vënë të njëjtin theks në fjalën e Perëndisë, lutjen e përditshme dhe bashkësinë me Frymën e Shenjtë. Zoti ka vendosur standardin se si të kemi bashkësi me Të ndërsa jetojmë dhe punojmë në tokë dhe se si t’i shërbejmë të afërmit tanë. Të gjithë ata që duan bashkësi me Perëndinë duhet të përqëndrohen në rilindjen nga Fryma e Shenjtë dhe uji dhe pastaj t’u shërbejnë vëllezërve dhe motrave të tyre në kishë, urdhërimi i dyfishtë i dashurisë duhet të jetë udhëheqës për të gjithë të krishterët:

Së pari ju do ta doni Zotin, Perëndinë tuaj, me gjithë zemrën tuaj, me gjithë shpirtin tuaj dhe me gjithë mendjen tuaj dhe me gjithë forcën tuaj (Ligji i Përtërirë 6:5, Mateu 22:37) dhe më pas do ta doni të afërmin tuaj si veten tuaj (Levitiku 19:18, Marku 12:28-31 dhe Luka 10: 27). Mbi këto dy urdhërime qëndron i gjithë Ligji dhe Profetët (Mateu 22:40).

Në bashkësi me Perëndinë, Fryma e Shenjtë do të na udhëheqë në aktivitetet tona të përditshme dhe do të na tregojë se si duhet t’i shërbejmë Zotit. Ne duhet të heqim dorë nga vullneti ynë dhe t’i shërbejmë mbretërisë së Perëndisë në tokë siç bëri Jezusi për ne.

Një histori nga Norvegjia në fund të shekullit të shtatëmbëdhjetë dhe në fillim të shekullit të tetëmbëdhjetë është shumë përshkruese kur bëhet fjalë për “të mos sunduar, por për të shërbyer”. Njeriu për të cilin flet historia është Hans Nielsen Hauge (1771 – 1824), i cili më 5 prill 1796, në moshën 25 vjeç përjetoi rizgjim shpirtëror. Ai më vonë tha se ishte një ditë në ara duke lëruar dhe papritmas ndjeu se “dashuria e Zotit e vizitoi” dhe e thirri që “t’u rrëfejë njerëzve emrin e Zotit dhe t’i nxisë ata të pendohen”.

Hauge ishte djalë fermer, dhe u rrit në një shtëpi të krishterë me 9 vëllezër e motra, shumica e të cilëve punonin në bujqësi si shumica e të rinjve jashtë qyteteve në atë kohë. Ai bëri çmos për të ndjekur mësimet e Luterit. Shkrimet e Lutherit ishin gjithnjë të pranishme në shtëpinë e tij. Pas takimit me Jezusin, Hauge filloi të predikonte dhe në predikimin e tij theksoi marrëdhënien personale me Perëndinë dhe një mënyrë jetese të matur dhe punëtore. Në vitet 1797 deri në 1804, ai eci me këmbë nga vendi në vend në pjesë të mëdha të Norvegjisë, nga Kristiansand në jug deri në Malangen në veri. Në fermat ku iu dha strehimi, ai ndihmoi me punët e përditshme. Mbrëmjeve ai mblidhte ata që jetonin në fermë dhe fermat fqinje për devocion. Kjo nuk u lejua pasi posteri konvencional i vitit 1741 i ndaloi njerëzit laikë të mbanin mbledhje ndërtuese pa miratimin e priftit të famullisë. Gjithashtu nuk lejohej të shëtisje nëpër vend, nga qyteti në qytet pa një punë të përhershme, ose për një arsye shumë të mirë. Hauge u arrestua në mënyrë të përsëritur, më së shumti dhjetë herë në shtatë vjet. Në vitin 1804 një padi e madhe dhe e gjerë u ngrit kundër tij, dhe ai u burgos deri në vitin 1811 dhe duhej të paguante një gjobë prej 1000 monedhash argjendi (paga vjetore e asaj kohe). Pas kësaj ai ndaloi punën e udhëtimit, por në 1813 ai u dënua me dy vjet skllavëri. Përndjekja çoi në konsolidimin e mëtejshëm midis mbështetësve të tij, megjithatë, disa prej tyre gjykuan se nuk ia vlente t’u përkisnin miqve të Hauge. Kushtetuta e Norvegjisë e vitit 1814 sanksiononte parimet nga të cilat Hauge nuk kishte përfituar deri atëherë, përfshirë parimin që askush nuk duhet të burgoset pa bazë në ligj dhe gjykim (§ 96).

Gjatë 18 vjetëve ai ishte predikues dhe jashtë burgut; ai botoi 33 libra. Përveç që ishte një figurë udhëheqëse për të krishterët, ai ishte gjithashtu një biznesmen me iniciativë, i cili, ndër të tjera, dhuroi fonde për të drejtuar një biznes të gjerë humanitar.

Gjatë burgosjes së tij, shëndeti i mirë i Hauge u përkeqësua dhe ai pati sëmundje të mëdha për pjesën tjetër të jetës së tij. Ai vdiq në vitin 1824, në moshën 53 vjeç, pas vuajtjeve të mëdha.

Më poshtë po përsëris tekstin shumë thelbësor nga pjesa XXV e serisë Ne jemi dëshmitarë okularë të… sepse teksti pasqyron rëndësinë e njerëzve të përmendur dhe si punoi Fryma e Shenjtë në gjysmën e dytë të mijëvjeçarit të dytë në Evropë dhe si e ndikoi Ai Evropën dhe pjesën tjetër të botës.

Në fillim të shekullit 14-të, Gjon Uiklif, njëqind vjet para Reformacionit, filloi herët për të studiuar Biblën, fjalët dhe përmbajtja e të cilës ishin të rëndësishme në kritikën e tij ndaj kishës. Në vitin 1370 ai u bë profesor i teologjisë në Universitetin e Oksfordit, dhe ishte gjatë kësaj periudhe që ai u shfaq si një reformator. Ai gradualisht promovoi idetë e tij të reformacionit si me fjalë ashtu edhe me vepra. Uiklif argumentoi se Zoti ka të gjithë fuqinë dhe vetëm ai i cili plotëson standardin e Zotit, sipas Biblës ka të drejtë të drejtojë kishat e Zotit. Mësimi i tij ishte se Bibla është autoriteti më i lartë i kishës; ai hodhi poshtë papatin dhe hodhi poshtë adhurimin e shenjtorëve, pelegrinazhet, indulgjencat dhe meshat. Pavarësisht se si kisha katolike dhe ortodokse gjatë qindra vjetëve kishte mashtruar njerëzit, Zoti do të sigurohet që doktrina e vërtetë të mbizotërojë.

Uiklif e përktheu Biblën në anglisht shumë përpara versionit King Xhejms (1611) në mënyrë që shumica e njerëzve ta lexonin atë dhe kështu të kontrollonin atë që priftërinjtë paraqisnin si fjalë e Zotit. Një masë tjetër ishte që ai dërgoi predikues që kishin si detyrë “fjalën e Zotit” – si tek Mateu 10, ku Jezusi dërgoi apostujt. Për shkak të pikëpamjeve të tija kundërshtuese, Uiklif u dënua për herezi nga kisha dhe duhej të hiqte dorë nga roli si profesor i Oksfordit disa vjet para vdekjes së tij, por ai mori mbrojtje si nga Parlamenti ashtu edhe nga populli për të vazhduar punën e tij për tërë jetën. Shumë nga predikuesit e tij u përndoqën dhe shumë prej tyre u ekzekutuan duke u djegur në tufë të druve. Pas vdekjes së Uiklif, përndjekja u intensifikua, varri i tij u hap dhe këmbët e tij u dogjën dhe u hodhën në lum në vitin 1427.

Jan Hus ishte një teolog dhe autor në Republikën Çeke të shekullit 14. Puna e tij do të bëhej një pararendëse tjetër e Reformacionit Protestant, njëqind vjet para se Martin Lutheri të botonte tezat e tij. Jan Hus guxoi të vinte në dyshim Kishën Katolike Romake dhe dënoi pasurinë e kishës. Qëllimi i Jan Hus ishte të informonte njerëzit për atë që ai e perceptonte si praktikë të drejtë të krishterë, moralin më të mirë dhe për të luftuar abuzimin e pushtetit nga priftërinjtë. Ai gjithashtu i nxiti priftërinjtë të ishin me të njëjtën kombësi me parinë e tyre dhe të predikonin dhe të lexonin nga Bibla në gjuhën popullore. Ai rishikoi përkthimet e mëparshme të Biblës Çeke, të cilat u përpiluan në një tekst të vetëm të Biblës, si dhe një ABC të vogël për fëmijë. Hus futi këngën Çeke në kishë, madje shkroi disa himne dhe disa shkrime dhe polemika Çeke.

Të tjerët të cilët Shpirti i Shenjtë ndikoi gjatë kësaj periudhe kohore përveç Gjon Uiklif (1328-1384) në Angli ishin Jan Hus (1372-1415) në Republikën Çeke dhe Martin Luther (1483-1546) në Gjermani, Ulrih Zvingli (Ulrich Zwingli 1499 -1571) në Zvicër dhe Gjon Kalvin (John Calvin 1509-1564) në Francë. Krahas Martin Lutherit, Gjon Kalvin dhe Ulrih Zvingli konsiderohen si tre reformatorët e mëdhenj të Evropës.

Ulrih Zvingli ishte një humanist, prift dhe shkrimtar teologjik zviceran i cili drejtoi Reformacionin në Cyrih në vitet 1520. Ai ishte një nga themeluesit e Protestantizmit të Reformuar, një nga tre drejtimet kryesore të Krishterimit që u shfaq si rezultat i Reformimit në shekullin e 16-të. Zvingli filloi të vinte në pikëpyetje traditat jo-biblike të Kishës Katolike Romake: autoritetin papnor, ndërmjetësimin për shenjtorët dhe indulgjencat. Farat e Reformacionit u rritën në zemrën e tij, u ujitën dhe u ushqyen nga leximi dhe predikimi i tij i Shkrimeve të Shenjta. Të gjithë ata që u përmendën më lart, përfshirë Martin Lutherin, Ulrih Zvinglin dhe Gjon Kalvin u frymëzuan t’i bëjnë ballë Kishës Katolike në shekullin e gjashtëmbëdhjetë sepse ishin të tmerruar nga autoriteti i fortë i udhëheqësve papalë për të kufizuar doktrinën fetare në atë që vendosën vetëm ata. Një epokë e re e një lirie më të madhe për jo-klerikët për të përcjellë mendime rreth fjalës së Zotit në Bibël është qartë në rrugë e sipër. Kjo liri e re do të ndikojë në gjithçka, nga politika te ekonomia te shkenca në shekujt që do të vijnë.

Qëndroni në linjë…

Pjesa XXV

Përshëndetje, të dashur miq dhe familjarë.

Ja pjesa XXV në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë të …..” në lidhje me Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të tij të zgjedhur dhe për njohuritë tona. Bibla na jep një pasqyrë unike përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Perëndinë që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston. Jezu Krishti paralajmëroi apostujt e tij për ngjarjet që do të vijnë pasi ai të merret tek Ati i tij në qiell. Ai e njihte mirë Satanin dhe demonët e tij që kishin zotëruar njerëz të panumërt edhe midis Farisenjve, skribëve dhe udhëheqësve fetarë më vonë me mendime që shkonin kundër asaj që Jezusi mësoi dishepujt e tij dhe popullin.

Nëse fryma është nga Zoti apo jo, ne fitojmë brendësi përmes studimit të Biblës dhe duke u këshilluar me Frymën e Shenjtë që na është dhënë derisa të kthehet Jezu Krishti.

Në dy pjesët e mëparshme të serisë (pjesët XXIII dhe XXIV) pas vdekjes së apostujve, ne shohim që Satani dhe demonët e tij rifillojnë sulmet ndaj asambleve me strukturën e përgjithshme organizative që është krijuar për të qeverisur asambletë dhe anëtarët e tyre. Kjo betejë shpirtërore midis kishës (asambleve dhe udhëheqësve) dhe forcave të liga që ne e dimë do të vazhdojë derisa Jezusi të kthehet, shumë etër dhe udhëheqës kishash do të mashtrohen duke themeluar rregullime fetare që nuk kanë asnjë bazë në Bibël dhe që largojnë vëmendjen e individit nga bashkësia e drejtpërdrejtë me Zotin nga Fryma e Shenjtë. Në shumë mënyra, është vendosur një sistem fetar që është i ngjashëm me atë të farisenjve dhe skribëve të ndërtuar në judaizëm (Besëlidhja e Vjetër). Duke vendosur rregulla dhe urdhërime që hebrenjtë duhet të zbatojnë përveç Ligjit të Moisiut, në mënyrë që të bëhen jashtëzakonisht të shenjtë përpara Zotit dhe të bëhen pjesë e Mbretërisë së Perëndisë. Ne e dimë nga Bibla që rregullat e bëra nga njeriu në judaizëm për të siguruar bashkësi më të mirë me Perëndinë nuk funksionuan dhe Jezusi shpesh ua thoshte këtë farisenjve dhe skribëve ndërsa ishte në tokë duke mësuar popullin hebre.

E njëjta gjë po ndodh tani me besëlidhjen e re që Zoti po u ofron të gjithë njerëzve, si hebrenjve dhe jo-hebrenjve, ku besimi në sakrificën e Jezu Krishtit në kryq, ringjallja e tij nga të vdekurit në ditën e tretë dhe ngritja në qiell janë themelore që ne të shpëtohemi dhe të kemi miqësi me Perëndinë gjatë kohës sa jetojmë në tokë dhe më pas në qiell. Etërit e Kishës, domethënë udhëheqësit fetarë, u joshën nga Satani dhe demonët e tij kur u krijua struktura supreme fetare organizative me papën/patriarkun në krye dhe poshtë tyre kardinalët dhe poshtë tyre priftërinjtë dhe dhjakët. Kishave dhe anëtarëve të tyre, përveç asaj që ungjilli na tregon se si të kemi bashkësi me Perëndinë dhe shpëtim, tani duhej të merreshin me sakramente, rregulla dhe rregullime. Të gjitha këto për t’i pëlqyer Zotit, pasi papa/patriarku dhe skribët besojnë se është e drejtë. Duket se skribët kryesorë në kishë nuk kishin mësuar nga ajo që i ndodhi judaizmit, pjesërisht sepse përqendrimi nuk ishte te Zoti. Fokusi ishte në urdhrat shtesë dhe rregullat, jashtë Ligjit të Moisiut, që farisenjtë dhe skribët i imponuan popullit hebre.

Besëlidhja e re që Zoti u ofron të gjithë njerëzve, jo vetëm hebrenjve, zëvendësoi Besëlidhjen e Vjetër të Zotit me popullin hebre. Besëlidhja e re bazohet në Birin e vetëmlindur të Zotit, Jezu Krishtin, i cili u bë sakrifica e njëhershme e Zotit për të gjithë mëkatin në mënyrë që të gjithë ata që besojnë në planin flijues të Zotit të kenë shoqëri me Hyjninë nga Fryma e Shenjtë ndërsa jetojnë në tokë dhe më pas ne parajsë. Zoti i do të gjithë njerëzit dhe dëshiron që sa më shumë të shpëtohen duke besuar në Jezu Krishtin i cili është çelësi i mbretërisë së Zotit këtu në tokë dhe në qiell.

Rreth dhjetë shekuj po kalojnë me Kishën Katolike dhe Ortodokse si sistemet kryesore të kishës, ku themeli është mësimi i Jezusit dhe apostujve për një jetë në bashkësi me Zotin këtu në tokë dhe më pas në qiell. Por udhëheqja e kishës në kishën katolike dhe ortodokse, e cila në atë kohë duket se kishte kompetencën kryesore fetare, po zbatonte interpretime të reja biblike gjatë shekujve në vijim që do të ndryshojnë plotësisht të kuptuarit e asaj që Bibla na tregon për Jezusin, hebrenjtë dhe tokën e Izraelit. Këto interpretime të reja të fjalës së Zotit në Bibël se si të kuptohet roli i Jezusit, hebrenjve dhe tokës së Izraelit në planin e Zotit do të njihen si teologji zëvendësuese dhe do të shkaktonin vuajtje të mëdha për hebrenjtë si popull, si dhe do t’i bënin njerëzit që të gabojnë.

Kishat Katolike dhe Ortodokse të drejtuara nga Papa dhe Patriarku, me ndihmën e kardinalëve, priftërinjve dhe dhjakëve të tyre, për më shumë se një mijë vjet e kthyen pjesën më të madhe të vëmendjes nga Zoti dhe Shpirti i Shenjtë drejt veprimtarive të tilla si:

1. Adhurimi i shenjtorëve (heq vëmendjen nga adhurimi i drejtpërdrejtë i Zotit. Zoti thotë: Unë nuk ia jap nderin tim askujt)

2. Adhurimi i Marisë (nuk ka asnjë lidhje me Biblën dhe mësimet e Jezusit, vetëm Zotin duhet ta adhurojmë)

3. Rendi monastik (nuk ka asnjë lidhje me Dhjatën e Re)

4. Reliket (nuk kanë asnjë lidhje me Dhjatën e Re)

5. Ikona (nuk kanë asnjë lidhje me Dhjatën e Re)

6. Pagëzimi i foshnjave (nuk ka asnjë lidhje me Dhjatën e Re)

7. Indulgjencat (nuk ka asnjë lidhje me Biblën dhe kisha në një farë mënyre po e luan rolin e Zotit)

Përveç kësaj, shërbesat shpesh kryhen në latinisht, një gjuhë që anëtari i zakonshëm i kishës zakonisht nuk e zotëron dhe kështu nuk ka mundësinë të ndjekë atë që predikohet nga foltoret. Apostulli Pal u thotë anëtarëve të kishës, në kohën e tij, se ata duhet të studiojnë atë që thotë Bibla për tema të ndryshme që klerikët trajtojnë në predikimet e tyre në mënyrë që doktrinat e gabuara të mos zënë rrënjë në asamble. Në një moment të historisë, rreth shekullit 14-të, mund të duket se Zoti beson se lajthitja e klerit ndaj anëtarëve të kishës ka zgjatur mjaftueshëm. Zoti dërgon Frymën e Shenjtë me ide dhe mendime te njerëzit e perëndishëm në botën perëndimore, të cilët janë në kundërshtim me mësimet e kishës së themeluar. Kleri mashtroi në vend që të udhëzonte asambletë—shih 7 pikat e përmendura më lart. Këta njerëz të perëndishëm tregojnë për mospërputhje të dukshme midis asaj që Bibla thotë për Jezusin dhe mësimeve të apostujve se si të arrihet shpëtimi dhe bashkësia me Perëndinë. Shpirti i Shenjtë udhëheq këta njerëz të perëndishëm që shpesh janë teologë dhe priftërinj, por po aq shpesh njerëz të zakonshëm që kërkojnë Zotin. Një nga shumë njerëzit e perëndishëm të dy-treqind viteve të ardhshme, nga shekulli 14, të ndikuar nga Fryma e Shenjtë janë ndër të tjerët, Gjon Uiklif (John Wycliffe 1328-1384) në Jorkshire, Angli, mbase pararendësi më i rëndësishëm i Reformacionit në Angli dhe në kontinent. Në tetor 1517, prifti Martin Luther ishte në krye të asaj që quhet Reformacion. Në fillim të viteve 30-të tij, Lutheri zhvilloi pikëpamje teologjike mbi autoritetin e kishës, sakramentet dhe marrëdhëniet e saj me Zotin dhe mënyrën se si praktikoheshin indulgjencat – i dha shtysë Reformacionit dhe çoi në themelimin e kishave Lutheriane Ungjillore. Përkthimet e Biblës nga Lutheri kishin një rëndësi të madhe për zhvillimin e gjuhës gjermane. Poezia e tij himnale frymëzoi lulëzimin e këndimit të asamblesë së krishterë edhe në denominacione të tjera. Martesa e tij me murgeshën Katarina von Bora i dha klerikëve legjitimitetin e martesës në disa tradita të krishtera. Reformacioni i Lutherit shpërtheu unitetin kishtar në Evropën perëndimore dhe Veriore kontinentale dhe gjithashtu pati ndryshime të mëdha dhe të qëndrueshme politike dhe kulturore.

Lutheri u përndoq dhe u ndalua për shkak të kritikave të tij ndaj papës dhe kishës. Sidoqoftë, ai gjithashtu mori mbështetjen e disa grupeve dhe Reformacioni përfundimisht u bë një lëvizje që fitoi terren në zona të mëdha të Evropës. Nga mesi i viteve 1520, lëvizja u nda në disa grupe. Përveç Reformacionit Luteran, Reformacioni ose Reformacioni Kalvinist ishte veçanërisht i rëndësishëm dhe udhëheqësi kryesor i tij ishte Gjon Kalvin (1509–1564). Një degë radikale kritike shoqërore e Reformacionit e cila referohet si lëvizja Baptiste ose lëvizja e rilindur po merrte formë. Baptistët nuk e pranuan pagëzimin e foshnjave, por besuan se pagëzimi i të rriturve ishte gjëja e duhur për të bërë sipas Biblës, por u persekutuan nga katolikët, luteranët dhe kalvinistët njësoj. Shoqëritë moderne të krishtera të tilla si Baptistët dhe Menonitët, megjithatë, lidhnin historinë e tyre me lëvizjen e ri-pagëzimit të shekullit të 16-të. Baptistët ishin veçanërisht aktivë në periudhën 1525-1550 dhe siç u përmend më lart ata nuk e pranuan pagëzimin e foshnjave si një pagëzim të plotë të krishterë sepse një fëmijë i vogël nuk është në gjendje të marrë një vendim të tillë. Jezusi e trajtoi temën e të rilindurit me Nikodemin, shih Gjoni 3.1-21 ku tregohet për Nikodemin i cili erdhi te Jezusi natën. Shumë e kanë interpretuar si frikacak që Fariseu erdhi të fliste me Jezusin natën, por në ditët e Jezusit ishte shpesh e zakonshme të mblidheshim pasi të binte nata për të diskutuar çështje fetare dhe teologjike. Në atë kohë ishte më e qetë, temperatura ishte më e ftohtë dhe mund të flisje në qetësi. Pyetja e rëndësishme që i referohet Gjonit nga biseda midis Jezusit dhe Nikodemit-si të jesh pjesë e mbretërisë së Perëndisë. Jezusi po flet për të rilindur nga uji dhe Fryma, jo një lindje fizike.

Zoti, përmes Frymës së Shenjtë, sigurohet që doktrina e vërtetë që Jezusi dhe apostujt i mësuan njerëzve të kthehet dhe t’i vihet theksi.

Qëndroni në linjë…

Pjesa XXIV

Përshëndetje të dashur miq dhe familjarë!

Ja pjesa XXIV në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj …..” në lidhje me Biblën dhe profecitë e saj që Zoti u dha profetëve të tij të zgjedhur dhe për njohuritë tona. Bibla na jep një pasqyrë unike pse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Zotin që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston. Në këtë seri për Biblën dhe profecitë, tani kemi arritur në fund të shekullit të shtatë. Jezu Krishti paralajmëroi apostujt e tij për ngjarjet që do të vijnë pasi ai të ngrihet tek Ati i tij në qiell–ai e njihte mirë Satanin dhe demonët e tij të cilët kishin pushtuar njerëz të panumërt edhe midis farisenjve dhe skribëve me mendime që shkonin kundër asaj që Jezusi u mësoi dishepujve dhe popullit. Ruhuni nga profetët e rremë paralajmëroi Jezusi: Dhe do të dalin shumë profetë të rremë, dhe do të mashtrojnë shumë njerëz, Mateu 24:11. Shumë të dashur, mos i besoni çdo fryme. Testojini shpirtrat nëse janë të Zotit! Sepse shumë profetë të rremë kanë dalë në botë. 1 John 4:1.

Në fund të pjesës së mëparshme të kësaj serie (XXIII) arritwm tek islami dhe Muhamedi, themeluesi i fesë islame, dhe kalifët pasues që sunduan islamin sikur të ishte një dinasti (Dinastia, është një shtëpi princërore ose një familje ku një pozitw i kalon në trashëgimi nga brezi në brez) ku kontrolli territorial dhe shpata si armë ishin të domosdoshme si bazë për përhapjen e kësaj feje të re, pra islamit. Rreziku i islamit është që Muhamedi merr tekste nga Bibla, si Dhjata e Vjetër ashtu edhe Dhjata e Re veçanërisht për Jezusin dhe jep interpretimin e tij të tekstit i cili më pas është botuar në librin e quajtur Kuran të përdorur në islam në vend të Biblës. Muhamedi pohoi se Zoti dështoi në planin e tij kur erdhi për hebrenjtë si populli i vetë Zotit dhe Jezusi, Biri i Zotit si një mjet për të shpëtuar njerëzit që besojnë në planin e Zotit për njerëzit. Ajo që u përmend në kapitullin e mësipërm për profetët e rremë përshtatet mirë me situatën që lind me Muhamedin dhe islamin rreth gjashtëqind vjet pasi Jezusi u ngjit tek Ati i tij në qiell. Vetëm fakti që Muhamedi dhe më vonë kalifët pretendojnë se Zoti dështoi në planin e tij me hebrenjtë dhe më pas pretendojnë se Muhamedi e ka zgjidhjen duhet të bien këmbanat e alarmit. Perëndia i Abrahamit, Isakut dhe Jakobit, krijuesi i qiellit dhe tokës, është i gjithëfuqishëm, i gjithëdijshëm dhe i gjithëpranishëm, prandaj të pohosh se Zoti është ka gabuar do të thotë ta vendosësh veten mbi Zotin–të gjithë me një pikëpamje të tillë nuk kanë besueshmëri.

Krishterimi, domethënë doktrina e Jezusit, e dhënë për ne përmes Dhjatës së Vjetër dhe mesazhit të apostujve, është instrumenti përfundimtar i Zotit në përzgjedhjen e shenjtorëve. Ata që besojnë në shlyerjen e Jezusit në kryq për mëkatet tona, ringjalljen e tij nga të vdekurit dhe ngritjen e tij do të kenë bashkësi me Perëndinë përmes Frymës së Shenjtë ndërsa jetojnë këtu në tokë dhe më pas në qiell. Jezusi përsëriti se ne nuk duhet ta kërkojmë fiziken në botë, por bashkësinë shpirtërore me Zotin këtu në tokë siç bëri Jezusi, ne duhet të bëhemi më shumë si Jezusi.

Zhvillimi i Kishës Katolike dhe Ortodokse përmes prezantimit të aranzhimeve ose sakramenteve të ndryshme fetare të bëra nga njeriu, në vend që të përqendrohet në bashkësinë e drejtpërdrejtë të individit me Zotin, hap rrugën për të ashtuquajturat sisteme fetare dhe njerëzit që pretendojnë të kenë parë dritën ose të kenë pasur vizita engjëllore sikurse Muhamedi. Në Islam, një metodë e re është përdorur si sfond për një fe të re, domethënë që dikush pretendon se gjërat shkuan keq me judaizmin&krishterimin, dhe kështu Muhamedi, “do të zgjidhej” nga Zoti me përdorimin e shpatës dhe kontrollit masiv të territorit. Përveç përdorimit të shpatës, futet adhurimi i perëndisë së hënës (Allahut) dhe yjeve, diçka që Zoti ynë, krijuesi i qiellit dhe tokës, thotë që ne nuk duhet ta bëjmë sepse Ai ka krijuar gjithçka dhe nuk i jep lavdinë e Tij askujt.

Judaizmi është gjithashtu me ne në këtë udhëtim biblik, domethënë, judaizmi i rishikuar që i mungon Jezu Krishti, për të cilin profetizuan profetët e mëparshëm. Jezusi, Biri i Zotit dhe Fryma e Shenjtë që Zoti dërgoi për të na mbështetur kur Jezusi u ngrit në qiell, mungojnë në judaizmin e rishikuar. Zoti e di që shumë hebrenj, domethënë hebrenjtë mesianikë, pavarësisht nga judaizmi ortodoks, do të kthehen te Jezu Krishti dhe do të shpëtohen, dhe kur të vijë koha, siç profetizon Bibla, Jezusi do të kthehet dhe do t’u hapë sytë si ortodoksëve ashtu edhe hebrenjve laikë në Izrael, të cilët më pas do ta njohin Jezusin si Mesinë e tyre, shih Zakaria 12:

Çlirimi i ardhshëm i Judës

¹Orakulli i fjalës të Zotit lidhur me Izraelin. Kështu thotë Zoti që i ka shpalosur qiejt, që ka hedhur themelet e dheut dhe ka formuar frymën e njeriut përbrenda tij:

²“Ja, unë do ta bëj Jeruzalemin një kupë hutimi për gjithë popujt përreth; ata do të dalin gjithashtu kundër Judës, kur të rrethojnë Jeruzalemin.

³Atë ditë do të ndodhë që unë do ta bëj Jeruzalemin një gur të rëndë për gjithë popujt; të gjithë ata që do të ngarkohen me të do të bëhen krejtësisht copë-copë, edhe sikur të mblidheshin të gjitha kombet e dheut kundër tij.

⁴Atë ditë,” thotë Zoti, “unë do t’i qëlloj me hutim të gjithë kuajt dhe me marrëzi kalorësit e tyre; do t’i hap sytë e mi mbi shtëpinë e Judës, por do të godas me verbim të gjithë kuajt e popujve.

⁵Krerët e Judës do të thonë në zemër të tyre: “Banorët e Jeruzalemit janë fuqia ime në Zotin e ushtrive, Perëndinë e tyre”.

⁶Atë ditë unë do t’i bëj krerët e Judës si një mangall që digjet në mes të një turre drush, si një pishtar të ndezur midis demeteve. Ata do të gllabërojnë djathtas e majtas gjithë popujt përreth; por Jeruzalemi do të mbetet akoma i banuar, në vendin e vet, në Jeruzalem.

⁷Zoti do të shpëtojë më parë çadrat e Judës, me qëllim që lavdia e shtëpisë së Davidit dhe lavdia e banorëve të Jeruzalemit të mos rritet më shumë se ajo e Judës.

⁸Atë ditë Zoti do t’i mbrojë banorët e Jeruzalemit; atë ditë më i dobëti ndër ta do të jetë si Davidi, dhe shtëpia e Davidit do të jetë si Perëndia, si Engjëlli i Zotit përpara tyre.

⁹Atë ditë do të ndodhë që unë do të veproj për të shkatërruar të gjitha kombet që do të dalin kundër Jeruzalemit”.

Do të vajtojnë për atë që kanë tejshpuar

¹⁰“Do të derdh mbi shtëpinë e Davidit dhe mbi banorët e Jeruzalemit Frymën e hirit dhe të përgjërimit; dhe ata do të vështrojnë drejt meje, drejt atij që kanë therur; do të pikëllohen për të, ashtu si pikëllohesh për një bir të vetëm, dhe do të hidhërohen shumë për të, ashtu si hidhërohesh fort për një të parëlindur.

¹¹Atë ditë në Jeruzalem do të ketë pikëllim të madh, i ngjeshëm me pikëllimin Hadad-rimonit në luginën Megido.

Shumë gjëra ndodhën nga shekulli i 7-të deri në shekullin e 15-të me hebrenjtë e shpërndarë nëpër Azi, Lindjen e Mesme, Afrikën e Veriut, Mesdheun, Evropën Perëndimore dhe Evropën Lindore, ata i ndiejnë plotësisht mallkimet që lidhen me tradhtinë e popullit të Izraelit kur nuk ndoqën fjalën dhe ligjet e Perëndisë në besëlidhjen e ndërsjellë të Sinait. Me anë të besëlidhjes së njëanshme të përhershme që Zoti bëri me Abrahamin, Isakun dhe Jakobin, hebrenjtë janë ende populli i Zotit, ai qëndron ende pranë ligjit, dhe po ashtu edhe premtimet e tokës.

Zgjedhja nga Zoti e popullit hebre nuk është e ruajtur në besëlidhjen e Sinait, por është e ruajtur në besëlidhjen me Abrahamin. Në thirrjen e Zotit drejtuar Abrahamit tek Zanafilla 12, 1-3, Zoti premton ta bëjë atë një popull të madh, t’i japë një tokë dhe përmes tij të gjitha familjet e tokës do të bekohen. Në këtë premtim qëndron mesazhi i Jezusit Mesia dhe shpëtimit për të gjithë botën. Zoti lejon që zhvillimi në Jeruzalem dhe fati i mëtejshëm i popullit hebre të shkojnë sipas planit të Tij. Ekziston një lidhje e jashtëzakonshme në faktin se hebrenjtë ishin shpërndarë nëpër botë në vende të panumërta, por përsëri arritën të mbanin një kulturë hebraike në mërgim gjatë shtrëngimit të kohërave për më shumë se 1878 vjet – një mijë e tetëqind e shtatëdhjetë e tetë vjet. Baza gjendet në Dhjatën e Vjetër dhe profecitë në të që thonë se hebrenjtë janë populli i Zotit dhe do të jenë gjithmonë të tillë, dhe se ata do të kenë një tokë për t’u kthyer kur të vijë koha. Një histori si kjo nuk e ka dhe nuk do ta ketë të barabartë në historinë botërore.

Gjatë së njëjtës periudhë mijëvjeçare (vitet 700 – shek. XV), kisha e krishterë vuajti shumë nga braktisja e mësimeve të Jezusit dhe apostujve që gjejmë në Dhiatën e Re. Kishat Katolike dhe Ortodokse janë plotësisht dominuese dhe abuzojnë me fuqinë që kanë ushtruar mbi anëtarët e kongregacioneve përreth tyre. Po zhvillohet një betejë shpirtërore ku Satanai dhe demonët e tij po përpiqen të shkatërrojnë doktrinën e krishterimit dhe kërkimin e individit për një shoqëri me Zotin ndërsa Jezusi dhe apostujt mësuan kishat e hershme. Udhëheqësit e kishës të tilla si papa dhe patriarku dështojnë të thërrasin Zotin kur, përveç ndryshimit të mësimeve të Jezusit dhe apostujve, ata gjithashtu shpesh, gjatë shekujve, bashkëpunojnë me mbretër dhe perandorë të ndryshëm që bëjnë luftë për pushtet, ndikim dhe burimet. Zoti na thotë në Bibël se duhet të kërkojmë Mbretërinë shpirtërore të Zotit, jo botën fizike.

Pjesë të mëdha të botës së krishterë u pushtuan nga arabët myslimanë: Siria në 633-640, Egjipti në 642 dhe pjesa tjetër e Afrikës Veriore brenda rreth 700 apo më shumë. Beteja më e njohur është ajo në Poitiers në 732 ku Karl Martell (i quajtur çekiç) ndaloi një pushtim Moor të udhëhequr nga guvernatori Islamik i al-Andalusit. Me këtë fitore ai i dha fund pushtimit të mëtejshëm mysliman në Francë. Në Azinë e Vogël, Perandoria Bizantine u shtyp shumë nga Turqit Myslimanë nga shekulli 14 dhe u shua me rënien e Konstandinopojës në 1453. Hebrenjtë kishin jetuar në Spanjë që nga shekulli i parë para Krishtit. Ata me sa duket erdhën nga Judea, ndoshta përmes Romës, dhe fillimisht jetuan përgjatë bregut lindor të Spanjës, por përfundimisht komuniteti hebre u ngrit në të gjithë vendin. Visigotët pushtuan Spanjën rreth vitit 412, por vetëm kur Mbreti Rekared u kthye në krishterim në vitin 586, u bë vërtet e vështirë të jesh hebre në Spanjë. Në vitin 613 atyre iu dha zgjedhja midis konvertimit ose largimit nga vendi. Shumë shkuan në Marok ose në jug të Francës. Të tjerët u kthyen, të paktën për sy e faqe, në katolicizëm.

Në mes të kësaj periudhe të errët kohore si për krishterimin ashtu edhe për hebrenjtë, ne e dimë nga historia se kohërat më të ndritshme janë përpara krishterimit, e cila është rruga për në Mbretërinë e Zotit këtu në tokë dhe më pas në qiell. Ne gjithashtu e dimë nga historia se për disa qindra vjet hebrenjtë do të jenë akoma të ekspozuar ndaj mallkimeve të cilat mund t’i lexojmë tek Ligji i Përtërirë 28:15-68, por edhe për hebrenjtë, popullin e Zotit, do të ketë kohë më të ndritshme përpara.

Qëndroni në linjë…

Pjesa XIII

Përshëndetje të dashur miq dhe familjarë!

Ja pjesa XXIII në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë të … ..” rreth Biblës dhe profecive të saj që Zoti u dha profetëve të tij të zgjedhur dhe për njohuritë tona. Bibla na jep një pasqyrë unike përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Zotin që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston. Në këtë seri mbi Biblën dhe profecitë tani kemi arrritur në fund të shekullit të katërt (ndoshta rreth viteve 350 – 400 pas Krishtit). Jezu Krishti paralajmëroi apostujt e tij për ngjarjet që do të vijnë pasi ai të ngjitet tek Ati i tij në qiell – ai e njihte mirë Satanin dhe demonët e tij që kishin zotëruar njerëz të panumërt — midis farisenjve dhe skribëve gjithashtu, me mendime që shkonin kundër asaj që Jezusi u mësoi dishepujve dhe popullit.

Ruhuni nga profetët e rremë, na paralajmëron Jezusi: “Dhe do të dalin shumë profetë të rremë, dhe do të mashtrojnë shumë njerëz.” (Mateu 24:11). “Shumë të dashur, mos i besoni çdo frymë, por i vini në provë frymërat për të ditur nëse janë nga Perëndia, sepse shumë profetë të rremë kanë dalë në botë.” 1 Gjonit 4: 1 “Dhe Fryma e thotë shkoqur se në kohët e fundit disa do ta mohojnë besimin, duke u vënë veshin frymëve gënjeshtare dhe doktrinave të demonëve, që flasin gënjeshtra me hipokrizi, të damkosur në ndërgjegjen e tyre.” (1 Tim. 4: 1-2).

Kisha e krishterë u organizua herët nën pesë patriarkë, me ulëse në Jeruzalem, Antioki, Aleksandri, Konstandinopojë dhe Romë. Patriarkut të Romës, papës, iu dha herët një pozitë e veçantë, pasi peshkopata e tij u konsiderua e trashëguar nga apostulli Pjetër. Pas rënies së Perandorisë Romake Perëndimore në shekullin V, Kostandinopoja (Stambolli) u bë gjithnjë e më e rëndësishme politikisht dhe ekonomikisht, ndërsa ndryshimet doktrinore u zhvilluan midis Kishave Lindore dhe Perëndimore.

Me kalimin e kohës, këto rregullime u përfshinë në Kishën Katolike dhe Ortodokse, të cilat ishin lëvizjet kryesore fetare të krishtera nga antikiteti i vonë në Mesjetë (476–1453).

Nuk do të kalonte shumë nga ngjitja e Jezusit dhe vdekja e apostujve derisa asambletë që ndoqën krishterimin u ndikuan nga profetë të rremë të cilët promovuan të ashtuquajturat “sakramente” dhe rregullime dhe rregulla brenda krishterimit që supozohej të ndihmonin të krishterët të adhuronin Perëndinë dhe të përmirësonin bashkësinë personale të individit me Zotin. Kjo doktrinë e rreme nga shpirtrat e këqij erdhi përmes mësuesve fetarë dhe të ashtuquajturve Etër të Kishës të cilët me sa duket tani dominojnë strukturën qendrore organizative fetare dhe ndikojnë negativisht tek individi dhe kisha lokale. Në Zbulesën e Gjonit, Jezusi i quan këta shpirtra të këqij “mësimet e Nikolaitëve” që Zoti i urren, shih Zbul. 2:6. Si Kisha Katolike ashtu edhe ajo Ortodokse prezantojnë këto rite fetare ose sakramente që janë shkelje e qartë e mësimeve të Jezusit dhe atë që predikuan apostujt. Ai fut në adhurimin personal të Zotit elemente që nuk janë të lidhura drejtpërdrejt me Zotin. Kisha është mësuar të adhurojë njerëzit të cilët Kisha Katolike dhe Ortodokse i deklarojnë si shenjtorë dhe se adhurimi i shenjtorëve forcon shoqërinë me Zotin. Ёshtë e qartë nga Bibla që Zoti nuk i jep lavdinë e tij askujt. Unë kam krijuar njerëzimin dhe gjithçka që është, thotë Zoti, dhe dua lavdinë, shih Isaia 42:8 – “Unë jam Zoti, ky është emri im; nuk do t’i jap lavdinë time asnjë tjetri, as lavdërimet e mia shëmbëlltyrave të gdhendura.” Ky paralajmërim vjen përmes profetit Isaia në kapitujt 42:1-8 ku Zoti për herë të parë me fjalë të qarta tregon se Mesia i Judenjve, Jezusi do të vijë:

Ja shërbëtori im, që unë përkrah, i zgjedhuri im që më kënaq shpirtin. Kam vënë Frymën time mbi të; ai do t’ju sjellë drejtësinë kombeve. ²Nuk do të bërtasë, nuk do ta ngrerë zërin, nuk do të bëjë të dëgjohet zëri i tij nëpër rrugë. ³Nuk do ta copëtojë kallamin e thyer dhe nuk do ta shuajë kandilin që bën tym; do ta paraqesë drejtësinë sipas së vërtetës. ⁴Ai nuk do të ligështohet dhe nuk do të dekurajohet; deri sa të vendosë drejtësinë mbi tokë; dhe ishujt do të presin ligjin e tij”. ⁵Kështu thotë Perëndia, Zoti, që ka krijuar qiejtë dhe i ka shpalosur, që ka shtruar tokën dhe gjërat që ajo prodhon, që i jep frymëmarrje popullit dhe jetë atyre që ecin në të: ⁶“Unë, Zoti, të kam thirrur sipas drejtësisë dhe do të të zë për dore, do të të ruaj dhe do të bëj aleancën e popullit dhe dritën e kombeve, ⁷për t’u hapur sytë të verbërve, për të nxjerrë nga burgu të burgosurit dhe ata që dergjen në terr. ⁸Unë jam Zoti, ky është emri im; nuk do t’i jap lavdinë time asnjë tjetri, as lavdërimet e mia shëmbëlltyrave të gdhendura.

Marrëveshjet fetare ose sakramentet e bëra nga njeriu që u theksuan në pjesën e mëparshme të serisë (pjesa XXII) nuk e kanë origjinën në Bibël, por kanë ardhur nga frymërat e liga përmes profetëve të rremë dhe etërve të kishës:

1. Adhurimi i shenjtorërve (heq vëmendjen nga adhurimi i drejtpërdrejtë i Zotit. Zoti thotë se nuk ia jap nderin tim askujt)

2. Adhurimi i Marisë (nuk ka asnjë lidhje me Biblën dhe mësimet e Jezusit; vetëm Zotin duhet ta adhurojmë)

3. Rendi monastik (nuk ka asnjë lidhje me Dhjatën e Re)

4. Reliket (nuk ka asnjë lidhje me Dhjatën e Re)

5. Ikonat (nuk kanë asnjë lidhje me Dhjatën e Re)

6. Pagëzimi i fëmijëve të vegjël (nuk ka asnjë lidhje me Dhjatën e Re)

7. Indulgjencat (nuk ka asnjë lidhje me Biblën dhe kisha merr rolin e Zotit)

Shtatë pikat e mësipërme kanë pasur një efekt shkatërrues sepse janë një devijim nga qëllimi ynë kryesor si të krishterë për të nderuar Zotin, dhe ndër të tjera, urdhërimi i dyfishtë i dashurisë.

E para dhe më e madhja është: “Ju do ta doni Zotin, Zotin tuaj, me gjithë zemrën tuaj, me gjithë shpirtin tuaj dhe me gjithë mendjen tuaj dhe me tërë fuqinë tuaj.” (Ligji i Përtërirë 6: 5). “E dyta është kjo: Ju duhet ta doni të afërmin tuaj si veten tuaj.” (Levitiku 19:18) (Mateu 22:37, Marku 12:28-31 dhe Luka 10:27). Nëse mbajmë urdhërimet e mësipërme, ne kemi mbajtur të gjitha urdhërimet e Zotit, si Dhjetë Urdhëresat më poshtë:

1. Unë jam Zoti, Perëndia yt, që të nxori nga vendi i Egjiptit, nga shtëpia e skllavërisë. Nuk do të kesh perëndi të tjerë para meje.

2. Mos bëni idhuj

3. Nuk do ta përdorësh emrin e Zotit, të Perëndisë tënd, kot.

4. Mbaje mend ditën e shtunë për ta shenjtëruar. Sepse në gjashtë ditë Zoti krijoi qiellin dhe tokën, dhe në të shtatën ai pushoi.

5. Do të nderosh atin tënd dhe nënën tënde, me qëllim që ditët e tua të jenë të gjata mbi tokën që Zoti, Perëndia yt, po të jep.

6. Nuk do të vrasësh.

7. Nuk do të shkelësh besnikërinë bashkëshortore.

8. Nuk do të vjedhësh.

9. Nuk do të bësh dëshmi të rreme kundër të afërmit tënd.

10. Nuk do të dëshirosh shtëpinë e të afërmit tënd; nuk do të dëshirosh gruan e të afërmit tënd, as shërbëtorin e tij, as shërbëtoren e tij, as lopën e tij, as gomarin e tij, as asgjë tjetër që është e të afërmit tënd.

Mund të duket se udhëheqësit kryesorë fetarë dhe etërit e kishës nuk kanë mësuar nga Dhjata e Vjetër dhe tani po mashtrohen duke përsëritur të njëjtat gabime si Farisenjtë dhe Skribët në judaizëm. Ata drejtoheshin nga udhëheqës të rremë të ndikuar nga Satani dhe demonët e tij dhe zhvilluan rregullime dhe shtesa në Ligjin e Moisiut që e bëri më të vështirë për asambletë të praktikonin miqësi me Perëndinë në një nivel personal, duke vendosur urdhra shtesë për asambletë individuale dhe anëtarët, e që gjithashtu mund të ketë pasoja financiare për ta. Asnjë nga profetët e Zotit ose të Jezu Krishtit nuk ka profetizuar kurrë për rregullime dhe shtesa të tilla, as për popullin e tij jude as për kishat pas Jezu Krishtit dhe apostujve. Të gjitha këto ndryshime, imponuan barra mbi njerëzit që nuk çuan në një bashkësi më të mirë me Zotin, por përkundrazi i çuan njerëzit në një sistem fetar rregullash të drejtuar nga kleri. Jezusi tregoi disa herë këto rregullore të zhvilluara nga klerikët, të tilla si urdhërimi i tretë “Mbani të Shenjtë ditën e shtunë”, me kalimin e kohës disa kufizime janë shtuar në asamble në lidhje me lëvizjen dhe atë që dikush mund të bëjë të shtunën. Jezusi u tha priftërinjve se urdhërimi ishte dhënë nga Zoti për të ndihmuar njerëzit që ta kërkonin Atë dhe të pushonin të shtunën, jo për t’i kontrolluar ata në detaje. Jezusi më tej dha shembullin që vetë priftërinjtë nuk i respektuan rregullat që u kërkuan të gjithë të tjerëve.

Nga rënia e Perandorisë Romake Perëndimore në shekullin e V-të deri rreth shekullit të 17-të, domethënë, më shumë se 1.000 vjet (një mijë vjet), kisha e famshme e krishterë perëndimore vuajti shumë gjatë devijimit nga mësimet e Jezusit dhe apostujve. Një braktisje që filloi të zhvillohej midis viteve150 dhe 400, Kisha Katolike dhe Ortodokse ishin plotësisht mbizotëruese dhe abuzuan me fuqinë që kanë ushtruar mbi anëtarët e asambleve përreth. Me prezantimin e sakramenteve të reja dhe veçanërisht interpretimet e reja të teksteve të Biblës, kisha e krishterë, si katolike ashtu edhe ortodokse, mori qëndrimin se Zoti i kishte refuzuar hebrenjtë si popullin e tij dhe se hebrenjtë nuk kishin më ndonjë të drejtë të veçantë ndaj vendit të Izraelit. Kisha vendosi që ata kishin marrë rolin e popullit të Zotit me bekimet që erdhën me të dhe se Judenjtë nuk do ta rimerrnin kurrë tokën e tyre pasi ata ishin dëbuar tashmë dhe ishin pa tokë përafërsisht 400 vjet. Problemi këtu është se Zoti nuk e ka përcaktuar kurrë një zgjidhje të tillë, diçka që Bibla na tregon qartë. Profetët e Zotit profetizuan qartë se populli i tij do të shpërndahej në të gjitha anët e botës dhe kur të vijë koha, Zoti do të mbledhë njerëzit e tij judenjtë përsëri në Izrael. Për shkak të arbitraritetit të kishave të krishtera katolike dhe ortodokse, hebrenjtë u përndoqën, u vranë, u gjuajtën dhe u përbuzën nga të gjithë popujt e botës për 1500 vjetët vijuese, fjala hebre u bë një fyerje. Gjëja e jashtëzakonshme në këtë situatë është se është kisha e krishterë (katolike dhe ortodokse) e ndikuar nga forca të liga që duket se i përshpejton shumë prej mallkimeve të listuara në Besëlidhjen e Sinait (Ligji i Përtërirë 28:15-68).

Judenjtë dhe judaizmi kishin hedhur poshtë mësimet e Jezusit dhe apostujve në kohën e Jezusit dhe kështu përfundimisht prishën besëlidhjen e ndërsjellë të Sinait që kishin me Perëndinë me pasojat që mallkimet kundër popullit të listuara në besëlidhje të hynin në fuqi (Ligji i Përtërirë 28:15 -68) Dëshmia më e qartë është shkatërrimi romak i tempullit të shenjtë dhe vetë Jeruzalemit në vitin 70 dhe dëbimi pasues i hebrenjve nga Jeruzalemi në tokat përreth dhe në të gjitha tokat e botës. Do të ketë një ndarje të dukshme midis kishës së krishterë dhe judaizmit, i cili është akoma aktiv në sinagogat përreth pas dëbimit të hebrenjve nga Jeruzalemi. Hebrenjtë e krishterë nuk janë më të mirëpritur në sinagogat jashtë Jeruzalemit dhe në tokat përreth, hebrenjtë ortodoksë e hodhën poshtë Jezusin si Mesia i tyre dhe zhvilluan një judaizëm gjatë 1000 – 1500 vjetëve pasuese në mërgim pa Jezusin si Mesinë e tyre.

Mungesa në këtë judaizëm të rishikuar është Fryma e Shenjtë pasi që judaizmi i rishikuar që nuk e njeh Jezusin si Mesinë e tyre, nuk ka Shpirtin e Shenjtë të pranishëm që Jezusi tha se Perëndia do ta dërgonte për ndihmë shpirtërore në vend të Jezusit ndërsa ai u ngjit në qiell. Judaizmi i rishikuar tani është bërë një fe e krijuar nga njeriu që nuk ka bashkësi me Zotin siç ishte në shërbimin e lashtë të tempullit para se Jezusi të vinte në tokë. Tani nga Jezu Krishti ekziston një besëlidhje e re midis të gjithë njerëzve dhe Zotit, hebreu dhe johebreu individual mund të ketë miqësi me Perëndinë përmes Shpirtit të Shenjtë ndërsa kërkojnë Zotin dhe pranojnë me gojën e tyre se Jezu Krishti është Shpëtimtar dhe Zot dhe rilind nga Fryma e Perëndisë.

Besëlidhja e njëanshme e përhershme që Zoti bëri me hebrenjtë si populli i tij akoma qëndron dhe po kështu premtimet e tokës. Zoti lejon që zhvillimet në Jeruzalem dhe fati i mëtejshëm i popullit hebre të shkojnë sipas planit të Tij. Ekziston një lidhje e jashtëzakonshme në faktin se hebrenjtë janë shpërndarë nëpër botë në vende të panumërta, por ende arrijnë të mbajnë një kulturë hebreje në mërgim gjatë shtrëngimit të kohërave për më shumë se 1878 vjet (një mijë e tetëqind e shtatëdhjetë e tetë vjet). Themeli gjendet në Dhjatën e Vjetër dhe profecitë që thonë se hebrenjtë janë populli i zgjedhur i Zotit dhe gjithmonë do të jenë, dhe se njerëzit do të kenë një tokë për t’u kthyer kur të vijë koha. Një histori të ngjashme me këtë nuk ka dhe nuk do të ketë në historinë botërore.

Rreth gjashtëqind vjet pasi Jezusi u ngjit tek Ati i tij në qiell, Satani dhe demonët e tij të ligj filluan një sulm tjetër masiv ndaj mësimeve të Jezu Krishtit dhe apostujve. Një fe e re e bërë nga njeriu po krijohet në Gadishullin Arabik; themeluesi quhet Muhamed. Doktrina quhet Islam, që do të thotë nënshtrim, dhe bazohet në shkrimet e shenjta në librin e Kuranit. Muhamedi krijon një doktrinë të bazuar në tekste, qenie shpirtërore dhe profetë nga Bibla judeo-krishtere, e cila duhet të karakterizohet si një plagjiaturë e besimit judeo-krishterë. Muhamedi dhe kalifët e tij përdorin forcën ushtarake për të përhapur Islamin, e cila njihet si feja e shpatës.

Çdo vend që ka qenë dikur nën sundimin islamik duhet të konsiderohet përgjithmonë një territor islamik. Islami është njëkohësisht një ideologji politike dhe një fe e ligjit, ligji ka emrin Sheriat dhe përfshin, ndër të tjera, elemente juridikë civilë. Muhamedi dhe kalifët pas tij udhëheqin udhëheqjen ushtarake, fetare dhe politike brenda islamit. Një tipar i rëndësishëm i islamit gjatë gjithë historisë është lidhja e pandashme midis politikës dhe fesë. Muhamedi dhe kalifët pohuan se ata korrigjuan dhe vazhduan besimin judeo-krishterë që kishte dështuar, këtë vazhdim ata e quajtën islam. Kjo mënyrë e krijimit të një feje të re duhet të konsiderohet plagjiaturë dhe vjedhje. Pretendimi i Muhamedit dhe islamikëve se besimi judeo-krishterë kishte dështuar është një gënjeshtër dhe konfirmohet nga të gjitha profecitë e plotësuara. Dëshmia e fundit e qartë se Jezusi dhe mësimet e apostujve janë vullneti i Zotit që ne shohim në Izrael sot. Hebrenjtë mblidhen në atdheun e tyre të vjetër pas gati dy mijë vjetësh dhe vendi po lulëzon praktikisht dhe ekonomikisht, pavarësisht përpjekjeve të përsëritura të arabëve dhe myslimanëve përmes Liges Arabe, e cila përfaqëson një popullësi prej 200-300 milion banorë, për të hedhur hebrenjtë në Detin Mesdhe. Akoma ka profeci të tjera që duhet të përmbushen para se Jezusi të kthehet për herë të dytë.

Kishat Katolike dhe Ortodokse të krishtera bazohen të dyja në Jezusin, Birin e Zotit si Shpenguesin dhe të gjithë ata që besojnë dhe rrëfejnë Jezusin si Shpëtimtarin e tyre dhe të rilindur nga Fryma e Shenjtë do të kenë miqësi me Perëndinë ndërsa jetojnë në tokë dhe më pas në qiell. Të gjithë mund të hyjnë në miqësi me Zotin ndërsa janë gjallë dhe kërkojnë Zotin, por kur njerëzit vdesin është tepër vonë për të kërkuar Zotin.

Qëndroni në linjë…

Pjesa XXII

Përshëndetje të dashur miq dhe familjarë.

Ja pjesa XXII e serisë “Ne jemi dëshmitarë okularë të … ..” rreth Biblës dhe profecive të saj që Zoti u dha profetëve të tij të zgjedhur dhe për njohuritë tona. Bibla na jep një pasqyrë unike pse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Zotin që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston. Fetë botërore shpesh mund të jenë burim zhgënjimi dhe keqkuptimi. Shkrimet e shenjta dhe mësimet e Jezusit janë zbulesa nga Zoti dhe për këtë arsye nuk janë fe. Fetë janë të krijuara nga njeriu dhe nuk kanë asnjë lidhje me Zotin e Shën Abrahamit, Isakut dhe Jakobit. Fetë zakonisht përgatisin shkrimet e tyre të shenjta shpesh duke marrë pjesë të teksteve të tyre nga Bibla dhe duke i interpretuar ato. Jezusi thirri si fjalët e tij të fundit në kryq “U krye!” domethënë, fjalët e Biblës dhe sakrifica e Jezusit në kryq i jep shpëtimin të gjithë njerëzve që besojnë në Jezu Krishtin. Për të shpëtuar dhe për të shkuar në parajsë, nuk kemi nevojë për ndonjë fe shtesë ose shkrime të bëra nga njeriu. Në respekt të Zotit tonë të madh dhe të shenjtë, askush nuk duhet të përpiqet të përmirësojë tekstet e Biblës. Nëse ka tekste që ne nuk i kuptojmë se mund të kërkojmë këshilla nga Fryma e Shenjtë në lutje. Një rrezik i madh i feve është që udhëheqësit laikë dhe/ose udhëheqësit fetarë të vetëshpallur përcaktojnë ose më saktë përshtatin tekstet e Biblës me fenë e tyre. Nuk ka asnjë vend që mund të bëhet “i krishterë”; është qënia njerëzore individuale që mund të bëhet i krishterë, domethënë të lindë përsëri dhe ndjek mësimet e Jezu Krishtit. Jezusi vdiq në kryq në mënyrë që kushdo që beson në të të shpëtohet dhe të jetojë një jetë të shenjtë këtu në tokë dhe më pas në qiell të jetojë përjetësisht. Jezusi tha tek Gjoni 18:36 – “Mbretëria ime nuk është e kësaj bote. Nëse mbretëria ime do të ishte e kësaj bote, shërbëtorët e mi do të luftonin, në mënyrë që unë të mos dorëzohesha tek judenjtë; por tani mbretëria ime nuk është nga këtu “.

Për ata prej nesh që jetojmë sipas Biblës dhe mësimeve të Jezusit, historia ka treguar se ne që besojmë në Jezusin dhe kemi rilindur, sikurse Jezusi, do të përçmohen nga ata njerëz, sepse pikëpamjet e shumicës së botës ose tw atyre “politikisht korrekt”, devijojnë nga mësimet e Jezusit. Jezusi u tha dishepujve të tij se kur ata që sundojnë botën të më përndjekin mua, edhe ju do të përndiqeni dhe do të përçmoheni nga ata që nuk kanë rilindur nga Fryma. Shikoni: Jezusi tha tek Gjoni 15:18-21 shkruan: “Nëse bota ju urren, ta dini se më ka urryer mua para jush. 19 Po të ishit nga bota, bota do të donte të vetët; por sepse nuk jeni nga bota, por unë ju kam zgjedhur nga bota, prandaj bota ju urren. 20 Kujtoni fjalën që ju thashë: “Shërbëtori nuk është më i madh se i zoti”. Nëse më kanë përndjekur mua, do t’ju përndjekin edhe ju; nëse kanë zbatuar fjalën time, do të zbatojnë edhe tuajën. 21 Të gjitha këto gjëra do t’jua bëjnë për shkak të emrit tim, sepse nuk e njohin atë që më ka dërguar.”. Më tej tek 15:23&25, “Ai që më urren mua e urren Atin tim gjithashtu… Por kjo ndodhi që të përmbushej fjala që është shkruar në ligjin e tyre:” Më urryen pa shkak.” (Shih Psalmin 69:5)

Ka denominacione të krishtera që besojnë se janë në baza biblike. Edhe ata që besojnë se populli i zgjedhur i Zotit, hebrenjtë, refuzohen nga Zoti dhe se teologjia zëvendësuese është mësim biblik! Ata besojnë se kisha e krishterë ka marrë rolin e popullit të zgjedhur të Zotit. Ata më tej pretendojnë se të gjitha profecitë që hebrenjtë kanë marrë do të përmbushen në Kishë dhe se hebrenjtë janë zëvendësuar nga Kisha – Vetëm mallkimet e profecive të Dhjatës së Vjetër vlejnë për judenjtë, shih Ligji i Përtërirë 28:15-68 – Kjo quhet “teologjia zëvendësuese” e krijuar nga njerëzit dhe nuk ka asnjë bazë në bibël. Për të administruar teologjinë zëvendësuese, u krijua një strukturë organizative, ajo është strukturuar në mënyrë hierarkike dhe udhëheqësit fetarë marrin rolin “de facto” të ndërmjetësit midis Zotit dhe anëtarëve të kishës, shih ilustrimin 1 më poshtë. Pozicioni i Frymës së Shenjtë dobësohet ndjeshëm, kostot e kësaj strukture organizative janë të natyrës shpirtërore dhe financiare dhe përballohen nga anëtarët e Kishës. Kontrolli mbi fondet e Kishës është i vështirë dhe abuzimi mund të ndodhë lehtë. Drejtimi në të cilin zhvillohet krishterimi pas kohës së Jezusit dhe apostujve nën udhëheqjen e udhëheqësve fetarë të vetë-caktuar dhe ndoshta disa prej të ashtuquajturve etër të kishës duket të jetë i njëjti zhvillim që ndodhi brenda judaizmit ose Ligjit të Moisiut. Klerikët, farisenjtë dhe saducenjtë drejtuan një sistem fetar që nuk ishte i Zotit ose i Frymës. Të gjitha këto ndryshime imponojnë barrë mbi njerëzit që nuk çuan në një bashkësi më të mirë me Zotin, por përkundrazi i çuan njerëzit në një sistem fetar rregullash të shpikura nga kleri. E njëjta gjë po ndodh tani me krishterimin pas kohës së Jezusit dhe apostujve.

“Etërit e Kishës”, është një emër i zakonshëm për teologë, shkrimtarë dhe mësues të rëndësishëm në Kishën e Vjetër, shkrimet e të cilwve u bënë të një rëndësie themelore për kishën e krishterë. Traditat e ndryshme të kishës do të kenë një perceptim pak më ndryshe se kush llogaritet në mes të Etërve të Kishës. Ka shumë mësues të kishës dhe ata emërohen nga kisha, por lista e etërve të kishës bazohet në traditë. Në varësi të kritereve të përdorura dhe drejtimit të krishterimit, ka rreth tridhjetë autorë që konsiderohen Etër të Kishës. Ata që konsiderohen Etër të Kishës zakonisht përmbushin katër kritere të vendosura nga udhëheqës të tjerë fetarë: ortodoksia, shenjtëria, njohja dhe se ata jetuan në të kaluarën antike ose të kaluarën e vonshme antike. Etërit e parë të kishës kanë vepruar nga fundi i shekullit të parë dhe fundi i viteve 600 dhe 700. Të gjithë këta Etër të Kishës emërohen nga Kisha e organizuar dhe jo domosdoshmërisht ndjekin mësimet e Jezusit dhe të Apostujve, të cilat ne do t’i kuptojmë dikur.

Gabimi i parë dhe më i madh i Etërve të Kishës duket se është se ata devijuan nga urdhërimet më të rëndësishme të Zotit: Eksodi 20:3-5: “Nuk do të kesh perëndi të tjerë para meje. ⁴Nuk do të bësh skulpturë ose shëmbëlltyrë të asnjë gjëje që ndodhet aty në qiejt ose këtu poshtë në tokë ose në ujërat nën tokë. ⁵Nuk do të përkulesh para tyre dhe as do t’i shërbesh, sepse unë, Zoti, Perëndia yt, jam një Perëndi xheloz që dënon padrejtësinë e etërve mbi fëmijve të tyre deri në brezin e tretë dhe të katërt të atyre që më urrejnë”; më tej Ligji i Përtërirë 10:12-13 thotë: “12 Dhe tani, o Izrael, çfarë kërkon nga ti Zoti, Perëndia yt? Të kesh frikë nga Zoti, Perëndia yt, të ecësh në tërë rrugët e tij, ta duash dhe t’i shërbesh Zotit, Perëndisë tënd, me gjithë zemër e me gjithë shpirt, 13 dhe të respektosh për të mirën tënde të gjitha urdhërimet dhe statutet e Zotit që sot të urdhëroj.”

Etërit e Kishës vendosën organizime dhe rregulla, të cilat nuk duket se drejtohen nga Shpirti i Shenjtë, por që shkaktojnë shpërqendrime nga detyra kryesore, që është të nderosh dhe të adhurosh Zotin, krijuesin e gjithçkaje që është dhe prandaj meriton çdo nder dhe adhurim .

Kisha Katolike (Kisha Perëndimore) dhe Ortodokse (Kisha Lindore) zhvilluan të dyja skemat dhe rregullat që nuk kanë asnjë bazë në tekstet biblike, veçanërisht në Dhjatën e Re, e cila formon bazën e mësimit të Jezusit të quajtur krishterim. Kisha e krishterë u organizua herët nën pesë patriarkë, me seli në Jeruzalem, Antioki, Aleksandri, Konstandinopojë dhe Romë. Patriarkut të Romës, papës, iu dha një pozicion i hershëm special, pasi selia e tij peshkopale, sipas tyre, është e trashëguar nga apostulli Pjetër. Pas rënies së Perandorisë Romake Perëndimore në shekullin e V-të, Kostandinopoja u bë gjithnjë e më e rëndësishme politikisht dhe ekonomikisht, dhe në të njëjtën kohë u zhvilluan ndryshime doktrinore midis Kishës Lindore dhe asaj Perëndimore. Me kalimin e kohës, organizimet e mëposhtme të bëra nga njeriu u përfshinë në Kishën Katolike dhe Ortodokse, të cilat ishin lëvizjet kryesore fetare të krishtera në antikitet ose antikitet të vonshëm deri në kohët moderne:

Adhurimi i shenjtorëve:

Një shenjtor është një person, shpesh i vdekur, i cili është objekt i adhurimit fetar dhe konsiderohet të ketë një kontakt veçanërisht të ngushtë me Zotin.

Adhurimi i Marisë:

Virgjëresha Mari ka një pozicion të veçantë në Kishën Katolike. Besimi katolik përfshin ngjizjen e saj të panjollë dhe ngritjen trupore në qiell në fund të jetës së saj.

Njohja e Jezusit për Marinë dhe kujdesi për të shprehet kur ai vdes në kryq. Gjoni 19:26-27: “Kur Jezusi, pra, pa nënën e tij dhe dishepullin, të cilin Ai e donte pranë, i tha nënës së tij: “Grua, ja biri yt!” 27 Atëherë ai i tha dishepullit: ”Ja nëna jote!”. Dhe që nga ajo orë, ai dishepull e mori në shtëpinë e tij”.

Urdhri monastik:

Manastiri është një zonë e mbyllur ku murgjit ose murgeshat janë tërhequr për të realizuar idealet fetare në një shoqëri të mbyllur sipas një rregulli të caktuar. Manastiret ekzistojnë në forma të ndryshme në fe të ndryshme, por karakteristikat e jashtme janë shpesh të njëjta; një jetë e rregullt e jetuar në bashkësi me theks në lutje, qetësi, kursim, beqari dhe shpesh gjithashtu vartësi nën një udhëheqës shpirtëror.

Relika:

Relikat janë mbetjet e një personi të shenjtë, ose objektet që i përkisnin ose kanë qenë në kontakt fizik me një shenjtor dhe që janë subjekt i kultit fetar.

Ikona:

Normalisht ato janë fotografi të shenjtorëve.

Pagëzimi i fëmijëve të vegjël në vend të pagëzimit të të rriturve:

Pagëzimi (nga fjala dope e Gjermanisë së Ulët, ‘të zhytesh’, sipas pagëzimit grek me të njëjtin kuptim) është një ceremoni fetare në denominacione të krishtera që shënon hyrjen e të krishterit në kishë. Rëndësia teologjike e pagëzimit ndryshon disi nga një shoqëri në tjetrën. Në shumicën e denominacioneve, pagëzimi konsiderohet si një sakrament.

Indulgjencat:

Indulgjenca është falja ose heqja e dënimit për një veprim mëkatar. Në latinisht quhet indulgentia. Në Kishën Katolike, indulgjencat janë të lidhura ngushtë me idenë se kisha, e përfaqësuar nga Papa, është përfaqësuesja e Zotit në tokë. Prandaj, Kisha mund të vendosë ndëshkim për mëkatet e bëra nga besimtarët, por edhe ta falë dënimin.

Shënim:

Të gjitha këto urdhërime plus disa të tjera varësisht se në cilën Kishë, e shkatërrojnë formën e thjeshtë të adhurimit, lutjes dhe bashkësisë me Zotin që mësimet e Jezusit dhe apostujve na tregojnë në Bibël.

Ilustrimi I

Për dallim nga organizata fetare e bërë nga njeriu e paraqitur më sipër, organizimi i asambleve që dalin nga Dhjata e Re është një krijim hyjnor, shih Ilustrimi 2 më poshtë, drejtpërdrejt midis Zotit dhe anëtarëve individualë të kishës dhe Shpirti i Shenjtë që na u dërgua nga Zoti për udhëzim:

Ilustrimi 2

Lidhja lokale në lidhje me gjeografinë dhe njohuritë e anëtarëve të asamblesë, si dhe kushtet lokale është thelbi i bashkësisë me Zotin. Udhëzimi shpirtëror dhe praktik vjen nga të njëjtët anëtarë që emërohen pas lutjes dhe udhëzimit nga Fryma e Shenjtë. Nuk ka nevojë për ndonjë lidhje organizative midis Zotit dhe kishës, për një detyrë të tillë kujdeset Shpirti i Shenjtë. E gjithë veprimtaria duhet të drejtohet sa më shumë që të jetë e mundur drejt studimeve biblike dhe lutjes, atëherë Zoti do të drejtojë dhe lehtësojë nevojat tona të përditshme. Ne duhet t’i tregojmë Zotit që ne mund të ndjekim standardin e Tij këtu në tokë, dhe kur veprojmë kështu Zoti do të na çojë në Mbretërinë e Zotit si këtu në tokë ashtu edhe në qiell, kur koha jonë në tokë të ketë mbaruar.

Qëndroni në linjë…

Pjesa XXI

Përshëndetje të dashur miq dhe familjarë!

Ja pjesa XXI në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë të ….” për Biblën dhe profecitë e saj që Zoti ia dha popullit të tij të zgjedhur dhe për njohuritë tona. Bibla na jep një pasqyrë unike përse jetojmë këtu në tokë dhe si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Zotin që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston. Bibla përmban njohuritë që u nevojiten njerëzve se si të hyjmë në shoqëri me Perëndinë. Mëkati i Adamit shkaktoi një ndarje midis njeriut dhe Zotit dhe Adami tjetër (Jezusi) u flijua për të rivendosur marrëdhënien tonë me Perëndinë Atë dhe për të siguruar jetën e përjetshme me Të. Siç e dini, ka shpirtra të këqij (Satani dhe demonët e tij) që ndikojnë te njerëzit dhe evolucioni i botës dhe ata kërkojnë të tërheqin vëmendjen e njerëzve nga kërkimi i Zotit. Bibla dhe profecitë, si dhe mësimet e Jezusit, ungjijtë, na tregojnë se Jezusi është Rruga, e Vërteta dhe Jeta. Asnjë dokument ose shkrim tjetër në botë nuk na jep një pasqyrë të ngjashme për atë që ka ndodhur në të kaluarën dhe çfarë do të ndodhë në të ardhmen siç bën Bibla. Përveç kësaj, ne kemi qasje në Shpirtin e Shenjtë i cili na jep kuptimin e duhur përmes lutjes.

Fjala fe mund të jetë për shumë persona, shpesh burim keqkuptimi. Shkrimet e Shenjta dhe mësimet e Jezusit janë zbulesa nga Zoti dhe për këtë arsye nuk janë fe. Fetë janë të krijuara nga njeriu dhe nuk kanë asnjë lidhje me Perëndinë e Abrahamit, Isakut dhe Jakobit. Fetë zakonisht përgatisin shkrimet e tyre të shenjta dhe shpesh marrin pjesë të dokumenteve të tyre të shkruara nga tekstet biblike dhe i interpretojnë ato. Jezusi thirri si fjalët e tij të fundit në kryq, “u krye!” domethënë vepra e shpëtimit për të gjithë njerëzit, e bërë e mundur përmes sakrificës së Jezusit në kryq për ata që besojnë në të. Për të shpëtuar dhe për të shkuar në parajsë, nuk kemi nevojë për ndonjë fe shtesë ose shkrime të krijuara nga njeriu. Në lidhje me Perëndinë e Shenjtë Triun, askush nuk duhet të përpiqet të përmirësojë tekstet e Biblës. Nëse ka tekste që ne nuk i kuptojmë mund të kërkojmë këshilla nga Fryma e Shenjtë në lutje.

Nga fillimi i shekullit të tretë, kur pasuesit e Jezusit, të krishterët, pas një përndjekjeje të gjatë u pranuan sepse autoritetet zbuluan se të krishterët nuk përbënin kërcënim për Perandorinë e fuqishme Romake, përkundrazi.

Të krishterët u rritën në numër, ndoshta deri në 2 përqind të popullsisë së Perandorisë Romake. Mësuesit fetarë gjatë kësaj periudhe përfshinin, ndër të tjerë, Origenin në Aleksandri dhe Tertulianin në Afrikën e Veriut dhe ata shprehën në Shkrimet e tyre doktrina që ishin formuluar si Trinia e Shenjtë. Antonio i Madh, një udhëheqës i krishterë egjiptian dhe të tjerët të vendosur si Gregor Lysbringeren ishin përgjegjës për bërjen e Armenisë vendin e parë zyrtar të krishterë. Në vazhdën e Perandorit Konstandini i Madh për t’u bërë i krishterë pak para Betejës së Ponc Mulviut në vitin 312, Perandoria Romake toleroi krishterimin me Poezinë e Milanos në vitin 313, e cila më vonë bëri që krishterimi të bëhej feja shtetërore në vitin 380 nga Perandori Theodosi i Madh (shih Ediktin e Selanikut) dhe rritjen e mëtejshme të krishterimit në Perandorinë Lindore (Bizant vitet 330-1453).

Ne e dimë nga Bibla që asnjë qenie njerëzore nuk shfajësohet para Perëndisë me veprat e tij ose me veprimet e kërkuara nga ligji ose nga idetë e ndryshme humaniste të veprave të mira. Vetëm me anë të besimit në Jezu Krishtin do të bëhemi të drejtë, jo me vepra të ligjit. Sepse askush nuk shfajësohet me vepra. Galatasve 2:16 thuhet, “duke e ditur se njeriu nuk shfajësohet me anë të veprave të ligjit, por me anë të besimit në Jezu Krishtin, besuam edhe ne në Jezu Krishtin, që të shfajësoheshim me anë të besimit në Krishtin dhe jo me anë të veprave të ligjit, sepse asnjë mish nuk do të shfajësohet me anë të veprave të ligjit.” Zbulesa nga Zoti që filloi me profecitë dhe vazhdoi me mësimet e Jezu Krishtit dhe apostujve u bë një lëvizje brenda judaizmit që skribët dhe farisenjtë nuk e pranuan. Jezusi u akuzua për blasfemi nga klerikët të cilët kërkuan që sundimtarët romakë ta kryqëzonin atë në vend të një krimineli të njohur Baraba i cilit u la i lirë. Sundimtarët romakë e lironin një të burgosur si pjesë e festës së Pashkës; njerëzit kërkuan lirimin e Barabës dhe Jezusin të kryqëzohej në vend të tij. Besëlidhja e Sinait u prish përfundimisht këtu nga populli hebre që u mashtrua nga farisenjtë dhe skribët. Ne e dimë nga e kaluara se Besëlidhja e Sinait ishte një besëlidhje e kushtëzuar midis Zotit dhe popullit hebre, nëse njerëzit do të ndiqnin kushtet e besëlidhjes, njerëzit do të bekoheshin (Ligji i Përtërirë 28:1-14), nëse nuk do të ndiqnin kushtet e besëlidhjes njerëzit do të mallkoheshin (L. i Perterire 28:15-68). Historia na tregon neve që jetojmë sot se mallkimet e popullit hebre siç shfaqen në Ligjin e Përtërirë 28:15-68 duket se kanë filluar kur tempulli dhe Jeruzalemi u shkatërruan, dhe populli u shpërnda në kombet përreth tyre. Jezusi më parë u kishte thënë apostujve pak para se të ngjitej në qiell se tempulli, shenjtërorja më e madhe e judenjve, do të shkatërrohej plotësisht, se nuk do të lihej asnjë gur mbi tjetrin. Në vitin 70 pas Krishtit, komandanti i ushtrisë romake, Titi sulmoi dhe u fut në Jeruzalem, plaçkiti dhe dogji tempullin e judenjve; 60 vjet më vonë mbetjet e tempullit u shkatërruan nga Perandori Hadrian pas revoltës hebraike të udhëhequr nga Bar-Kokba. Në një përpjekje për të hequr emrat hebrenj në zonën e Jeruzalemit, Perandori Hadrin rindërtoi Jeruzalemin dhe e quajti atë Aelia Kapitolina, dhe vendi i Izraelit u quajt Palestinë sipas ish-armikut më të keq të hebrenjve, filistejve. Si pasojë hebrenjtë u dëbuan dhe judaizmi u ndalua.

Jeta dhe mësimet e Jezusit në tokë siç përshkruhen në katër ungjijtë dhe shkrimet e apostujve formojnë bazën dhe modelin që asambletë lokale në punën e tyre të vendosen si njësi të pavarura me udhëzimet e tyre shpirtërore për ndihmë dhe mbështetje si dhe udhëzime në studimin e Shkrimeve të Shenjta dhe aktivitetet e nevojshme të përbashkëta shoqërore.

Udhëheqjet shpirtërore që vendosen gradualisht rreth tyre do të dëshmohet të jetë më shumë në përputhje me udhëzimet nga udhëheqja politike dhe organi shkencor në vend se me ato që Bibla jep si një udhëzues në marrëdhëniet midis Perëndisë dhe asambleve lokale. Kjo kontribuoi në zhvillimin e një të ashtuquajturi drejtim katolik për krishterimin në kishën perëndimore me qendër në Romë dhe një drejtim ortodoks për krishterimin në kishën lindore me qendër në Kostandinopojë, tani Stamboll. Emërtimet që u krijuan në këtë kohë dhe më tej në shekuj, duket se karakterizohen nga udhëheqësit shpirtërorë dhe ose laikë që kanë pak bashkësi me Perëndinë përmes Frymës së Shenjtë siç dëshiron Zoti dhe Bibla na thotë të ushtrohemi në jetën tonë të përditshme me Hyjninë. U krijuan marrëveshje për funksionimin e bashkësive fetare që nuk duket se janë marrë nga Shkrimet. Marrëveshjet që Zoti përshkroi në Dhjatën e Vjetër për funksionimin e tempullit, sinagogat dhe rolin e kryepriftit si njeri midis njerëzve dhe Zotit, Besëlidhja e Vjetër, Besëlidhja e Sinait, dolën jashtë funksionit në kryqëzimin e Jezusit. Por Bibla na tregon se besëlidhjet e njëanshme të Zotit me Abrahamin, Isakun dhe Jakobin, popullin e Izraelit, janë ende në fuqi. Në shekujt pasues, udhëheqësit e rremë shpirtërorë do të ngrihen dhe do të mashtrojnë të krishterët, të rilindurit, që ndjekin mësimet e Jezusit.

Besëlidhja e re bazohet në mësimet e Jezusit, vdekjen e tij në kryq, varrosjen dhe ringjalljen pas tre ditësh, ngjitjen e tij tek Ati i tij në qiell dhe ardhjen e Shpirtit të Shenjtë (ndihmësit) në tokë për të ndihmuar ata që besojnë. Zbulesa e Perëndisë përmes Jezu Krishtit dhe apostujve, domethënë Besëlidhja e Re, përfundimisht ndodhi pavarësisht nga përndjekja. Sidoqoftë, përveç përndjekjes fizike, ka edhe sulme të vazhdueshme ndaj besimtarëve në Jezusin nga Satani dhe miqtë e tij demonikë (ish engjëj që zgjodhën të ndiqnin Satanin kur Zoti e dëboi nga parajsa), ata duan që sa më pak njerëz të ndjekin Mësimet e Jezusit këtu në tokë sepse atëherë Zoti nuk do të marrë aq shumë shpirtra/njerëz në parajsë sa dëshiron.

Në letrat e tij drejtuar asambleve, apostulli Pal iu kujton atyre që të kontrollojnë thëniet e mësuesve dhe udhëheqësve shpirtëror për ato që thotë Bibla për të njëjtat tema. Nëse mësuesit shpirtërorë nuk janë dakord me ato që thotë Bibla, mos i pranoni këta mësues të rremë ose udhëheqës shpirtërorë. Ka shumë besime të krishtera që besojnë se janë në baza biblike. Edhe ata që besojnë se populli i zgjedhur i Zotit, izraelitët, janë refuzuar nga Zoti dhe se teologjia zëvendësuese është mësim biblik! Ata besojnë se kisha e krishterë ka marrë rolin e popullit të zgjedhur të Zotit. Ata më tej pretendojnë se të gjitha profecitë që izraelitët kanë marrë do të përmbushen në Kishë dhe se Judenjtë janë zëvendësuar nga “Kisha” – Vetëm mallkimet që profetizon Dhjata e Vjetër zbatohen për Judenjtë – Kjo quhet teologji zëvendësuese. Justin Martyr (rreth viteve 100-165) i cili që në fillim të historisë së kishës dha një justifikim sistematik për teologjinë zëvendësuese. Ai ishte një nga ithtarët e shquar të apologjisë së hershme kishtare (mbrojtja e besimit të krishterë). Në përpjekjen e tij për të mbrojtur të vërtetën e krishterimit, ai propozoi një sintezë midis filozofisë greke dhe besimit të krishterë. Në të njëjtën kohë, ai u distancua nga besimi hebre. Këto dy aspekte të të menduarit të tij u bënë fillimi i sulmeve ndaj Izraelit, judenjve dhe krishterimit ndërsa Pali na përcjell përmes mësimeve të Jezusit në letrat e tij drejtuar kishave të Turqisë dhe Greqisë së sotme së bashku me Shkrimet e Shenjta të profetëve. Sipas filozofisë greke (gnosticizmit), fizikja është më e keqe se ajo shpirtërore–sinteza e tij midis gnosticizmit dhe besimit të krishterë u bë një shpirtërim i Shkrimeve të Shenjta. Kjo çoi në një interpretim të ri, në kundërshtim me qëndrimin themelor historik dhe me këmbë në tokë, karakteristike e Dhjatës së Vjetër – dhe e krishterimit, sepse ato gjithashtu nuk qëndrojnë për një dallim midis fizikes dhe shpirtërores. Metoda filozofike ose shkencore për të shpjeguar ekzistencën e Zotit është një hollim i pjesëmarrjes dhe udhëzimit të nevojshëm të Shpirtit të Shenjtë. Synimet e Zotit me krijimin mund të kuptohen vetëm nga ata që kanë rilindur nga Fryma e Shenjtë. Zoti është personi kryesor që dëshiron shoqëri me ne. Ai duhet të ketë gjithë lavdinë. Njerëzit dhe gjithçka tjetër që është krijuar duhet të përlëvdojnë Zotin që i krijoi ata.

Modelet për organizimin e asambleve u zhvilluan mjaft herët, megjithëse Bibla nuk përshkruan ndonjë organizim të tillë gjithëpërfshirës. Nëse rezulton se disa asamble bëhen të mëdha, ato mund të ndahen në njësi më të vogla, në varësi të vendit ku jetojnë, me udhëheqjen e tyre shpirtërore dhe ndihmën e tyre praktike ose organizatat e komunitetit.

Aktiviteti shkatërrues nga brenda kishave është që ai ndoshta shkaktoi mbledhjen/organizimin e konfesioneve të krijuara nga njeriu, shpesh të quajtur Babilonia e Madhe sepse zgjidhja organizative nuk ndryshonte shumë nga organizimi i denominacioneve fetare që ekzistonin në Babiloninë pagane. Jezusi dhe Pali paralajmëruan kishat për udhëheqësit e rremë shpirtërorë, shih Mateu 7:15 dhe Veprat e Apostujve 20:29-31. Në kapitullin 2 të Zbulesës, vargu 15 lexojmë se Zoti i urren veprat e Nikolaitëve.

Figura më poshtë jep një pamje të organizimit të kishës, i cili është një imitim i hierarkisë priftërore të feve pagane. Ky organizim i asambleve nuk është marrë nga Bibla, por më tepër nga mendimi filozofik gr0ek.

Kjo formë e organizimit të asambleve është në kurriz të bashkësisë shpirtërore të përditshme me Hyjninë. Skema çon lehtësisht në keqpërdorimin e fondeve të asambleve, të cilat duhet të përdoren lokalisht ku krijohen fondet. Organizata siguron një terren pjellor për pakënaqësi pasi Zoti dhe Fryma e Shenjtë nuk janë më në qendër të vëmendjes së asamblesë. Rreth viteve 300, dy denominacione fetare u zhvilluan që morën shumë vëmendje, Kisha Perëndimore (Kisha Katolike) e vendosur në Romë dhe Kisha Lindore (Kisha Ortodokse) e vendosur në Konstandinopojë (Stambolli i sotëm). E vetmja gjë për të cilën ishin në gjendje të bien dakord këto dy organizata kryesore fetare është ajo që në Bibël quhet Zoti Triun.

Trinia e Shenjtë, (gjithashtu Triniteti, Triniteti ose Perëndia Triun) në kuptimin ose doktrinën e krishterë është një përcaktim i Perëndisë. Ai e përcakton Zotin si një qenie, por tre persona: Ati, Biri dhe Fryma e Shenjtë. Shumica e kishave të krishtera e deklarojnë këtë besim, por ka disa denominacione që e refuzojnë atë. Doktrina u zhvillua kryesisht si një përgjigje për atë dëshmi që Bibla ka në lidhje me pyetjen se kush është Zoti dhe si mund të përshkruhet ekzistenca e Zotit. Kjo marrëveshje mbi Trininë e Shenjtë rezultoi në dy kredo të mbledhura dhe të lehta për tu kuptuar edhe sipas Biblës, por përtej kësaj nuk ka qenë shumë e dobishme për bashkësinë tonë shpirtërore me Zotin.

Kredoja e Nices (nga viti 325 pas Krishtit)

Ne besojmë në një Zot të vetëm, Atin e Plotfuqishëm, i cili krijoi qiellin dhe tokën, gjithçka të dukshme dhe të padukshme. Ne besojmë në një Zot, Jezu Krishtin, Birin e Vetëmlindur të Perëndisë, i lindur nga Ati nga përjetësia. Perëndi i Perëndisë, drita e dritës, Zoti i vërtetë i Zotit të vërtetë, i lindur, jo i krijuar, me të njëjtën qenie si Ati. Nga ai gjithçka është krijuar. Për ne njerëzit dhe për shpëtimin tonë, ai zbriti nga qielli. Ai është bërë mish nga Shpirti i Shenjtë, nga Virgjëresha Mari dhe është bërë njeri. Ai u kryqëzua për ne, u torturua nën Ponc Pilat dhe u varros. Ai u ringjall në ditën e tretë, sipas Shkrimeve të Shenjta, u ngjit në qiell dhe është i ulur në të djathtën e Atit. Ai do të kthehet me lavdi dhe do të gjykojë të gjallët dhe të vdekurit dhe mbretëria e tij nuk do të ketë fund. Ne besojmë në Frymën e Shenjtë, Zotin dhe Jetëdhënësin, i cili buron nga Ati dhe Biri, i cili adhurohet dhe përlëvdohet me Atin dhe Birin dhe që ka folur përmes profetëve. Ne besojmë në një kishë të shenjtë, universale/katolike dhe apostolike. Ne rrëfejmë një pagëzim për faljen e mëkateve dhe presim ringjalljen e të vdekurve dhe jetën e përjetshme. Amen

Kredoja e Apostujve (nga shekulli i IX)

Unë besoj në Perëndinë Atë, të Plotfuqishmin, Krijuesin e qiellit dhe të tokës. Unë besoj në Jezu Krishtin, Birin e vetëmlindur të Perëndisë, Zotit tonë, i cili u ngjiz nga Fryma e Shenjtë, lindi nga Virgjëresha Mari, u torturua nën Ponc Pilatin, u kryqëzua, u vra dhe u varros, zbriti në botën e të vdekurve u ringjall nga të vdekurit në ditën e tretë, u ngjit në qiell, është i ulur në të djathtën e Perëndisë, Atit të Plotfuqishëm, do të kthehet nga atje për të gjykuar të gjallët dhe të vdekurit. Unë besoj në Shpirtin e Shenjtë, një Kishë të shenjtë, universale, bashkësinë e shenjtorëve, faljen e mëkateve, ringjalljen e trupit dhe jetën e përjetshme. Amen

Qëndroni në linjë…

Pjesa XX

Përshëndetje, miq të dashur! Ja pjesa XX në serinë “Ne jemi dëshmitarë okularë të… ..” rreth Biblës dhe profecive të saj që Zoti u dha profetëve të tij të zgjedhur dhe për njohuritë tona. Bibla na jep një pasqyrë unike përse jetojmë këtu në tokë dhe se si duhet ta jetojmë jetën tonë për të nderuar Zotin që krijoi njeriun dhe gjithçka që ekziston. Bibla përmban njohuritë që u duhen njerëzve se si të rikthehen në bashkësi me Perëndinë. Së pari, mëkati i Adamit shkaktoi një ndarje midis njeriut dhe Zotit dhe Adami i dytë (Jezusi) u bë sakrifica për të rivendosur marrëdhënien tonë me Perëndinë Atë. Sic e dini, ka shpirtra të këqij (Satani dhe demonët e tij) që ndikojnë tek njerëzit dhe zhvillimet në botë që kërkojnë t’i shpërqendrojnë njerëzit nga kërkimi i Zotit. Bibla dhe profecitë, si dhe mësimet e Jezusit, ungjijtë, na tregojnë se Jezusi është rruga, e vërteta dhe jeta (shikoni për shembull ungjillin e Gjonit). Asnjë dokumentim ose shkrim tjetër i shenjtë në botë nuk na jep një pasqyrë të ngjashme të asaj se çfarë ka ndodhur në të kaluarën dhe çfarë do të ndodhë në të ardhmen sikurse Bibla. Për më tepër, përmes lutjes kemi qasje në Shpirtin e Shenjtë që na jep arsyetimin e duhur.
Historiku i kësaj serie është një citim nga Bibla që mora mbrapa në vitin 2018 nga Ndihmësi (Shpirti i Shenjtë) të cilin Zoti e dërgoi në tokë pasi Jezusi u ngjit në qiell tek Ati i tij. Tek 2 Pjetrit 1:16-18 lexojmë:
16 Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. 17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.” 18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.

Më erdhi një mendim që unë të shkruaja për Biblën dhe profecitë dhe se si kjo duhet të bëhet në një mënyrë praktike, u lehtësua pa shumë përpjekje nga ana ime falë miqve dhe Ndihmësit, e cila rezultoi në faqen e internetit: www.eyewitnesses.grafoskop.com. Teksti është botuar në katër gjuhë: norvegjisht, anglisht, shqip dhe serbisht.
Hera e parë që rashë në kontakt të ngushtë me një ngjarje që ka qenë thelbësore për hebrenjtë e botës dhe profecitë në Bibël ishte pasditen e 14 majit 1948, kur David Ben-Gurion shpalli krijimin e një “shteti hebre në Eretz-in (tokën) e Izraelit i quajtur shteti i Izraelit.” Një numër vendesh e njohën menjëherë Izraelin, përfshirë Bashkimin Sovjetik dhe Shtetet e Bashkuara. Të nesërmen, më 15 maj 1948, një numër shtetesh arabe i shpallën luftë fqinjit të tyre të ri. Lidhja Arabe, e përbërë nga 22 shtete me rreth 200 milion banorë (arabë dhe myslimanë), nuk mund ta duronin faktin që hebrenjtë me afërsisht 650,000 banorë e rimorën tokën e tyre të dikurshme. Unë isha tetë vjeç në vitin 1948 dhe babai im, i cili për shumë vite na kishte thënë fëmijëve se Jezusi së shpejti do të kthehej, bërtiti në ekstazë: “Hebrenjtë tani e kanë rimarrë tokën dhe tani Jezusi po vjen”. Kurrë nuk e kam harruar deklaratën e cila la gjurmë të përhershme tek unë.
Një ngjarje e rëndësishme që përfundimisht çon në përndjekjen e besimtarëve në Jezusin është historia e dhjakut Stefan. Periudha pas ngjarjes me Stefanin shënon fillimin e persekutimit nga Perandorisë Romake të hebrenjve, në të njëjtën kohë kur ekziston një betejë shpirtërore dhe fizike midis hebrenjve ortodoksë që besojnë vetëm Dhjatën e Vjetër dhe hebrenjve që rrëfyen Jezusin dhe Besëlidhjen e Re siç thuhet në Dhjatën e Re. Ata që rrëfejnë besëlidhjen e re, që dikur quhen të krishterë dhe johebrenjtë që jetojnë përreth Perandorisë Romake, u bashkohen që krishterëve në një numër në rritje në kërkimin e tyre të Perëndisë dhe kuptimit të jetës.
Stefani u emërua nga apostujt si një nga shtatë dhjakët për të shpërndarë ndihma në nevojë në asamblenë e Jeruzalemit. Për shkak të besnikërisë së tij ndaj mësimeve të Jezusit, ai u vra me gurë në vitin 35 pas Krishtit nga udhëheqësit fetarë, farisenjtë dhe saducenjtë. Pastaj filloi beteja shpirtërore dhe fizike midis besimtarëve në Jezusin dhe hebrenjve ortodoksë të cilët nuk besuan se Jezusi ishte Mesia i premtuar i tyre. Përveç faktit që Jezusi ishte Mesia i premtuar, kishte tre gjëra në veçanti që i mërzitën farisenjtë dhe saducenjtë. Ndoshta më e rëndësishmja ishte kalimi nga judaizmi dhe Besëlidhja e Vjetër në Besëlidhjen e Re të mundësuar nga Jezu Krishti i ringjallur. Kjo nënkuptonte një fund të rrethprerjes së djemve siç përcaktohet nga Ligji i Moisiut. Për më tepër, hebrenjtë tani mund të shoqëroheshin dhe të hanin me jo-hebrenjtë dhe asnjë nga kafshët që Zoti ka krijuar nuk është i papastër si dhe pendimi ndaj mbretërisë së Zotit duke u “rilindur” nga Fryma e Shenjtë dhe pagëzimi i cili u ofrohej johebrenjve gjithashtu. Sakrifica e Jezusit në kryq, vdekja dhe ringjallja e tij, hodhi themelet për Besëlidhjen e Re, ku Zoti tani ofroi shpëtim për të gjithë njerëzit duke besuar se biri i tij Jezu Krishti është rruga, e vërteta dhe jeta.
Historia e Stefanit që vjen këtu, është sa prekëse aq dhe përshkruese se si udhëheqësit fetarë morën një qëndrim dënues ndaj besimtarëve në Jezusin. Të njëjtët udhëheqës gjithashtu nuk mund të duronin të dëgjonin nga Jezusi për Shkrimet e Shenjta (Dhjata e Vjetër) dhe profecitë si dhe Mesinë e premtuar. Stefani u dha farisenjve dhe saducenjve një mësim të plotë në Shkrimet e Shenjta ashtu si Jezusi u kishte hapur Shkrimet (Dhjatën e Vjetër dhe profecitë) dy dishepujve gjatë rrugës për në Emaus, shih Luka 24:13-35.
Stefani ishte i pari që u martirizua. Jezusi u tha dishepujve të tij, “ashtu siç më kanë përndjekur mua do t’ju përndjekin edhe juve që ndiqni fjalët e mia”.
Stefani
Veprat e Apostujve 6:3-15
3 Prandaj, vëllezër, kërkoni midis jush shtatë burra, me dëshmi të mirë, të mbushur me Frymën e Shenjtë dhe me urtësi, të cilëve do t’ua besojmë këtë detyrë. 4 Kurse ne do të vazhdojmë t’i kushtohemi lutjes dhe shërbesës së fjalës.” 5 Ky propozim u pëlqeu gjithë dishepujve. Dhe zgjodhën Stefanin, njeri plot besim dhe Frymë të Shenjtë, Filipin, Prohorin, Nikanorin, Timonin, Parmenin dhe Nikollën, një prozelit nga Antiokia. 6 I paraqitën pastaj përpara apostujve, të cilët, mbasi u lutën, vunë duart mbi ta. 7 Ndërkaq fjala e Perëndisë po përhapej, dhe numri i dishepujve po shumohej fort në Jeruzalem, edhe një numër i madh priftërinjsh i bindej besimit. 8 Dhe Stefani, plot besim dhe fuqi, bënte mrekulli dhe shenja të mëdha nëpër popull. 9 Dhe disa nga sinagoga, që quhej e Libertinëve, të Kirenarëve, të Aleksandrinëve dhe të atyre të Kilikisë dhe të Azisë u ngritën që të grindeshin me Stefanin; 10 por nuk mund t’i bënin ballë urtësisë dhe frymës me anë të së cilës ai fliste. 11 Atëherë nxitën disa njerëz të thoshnin: “Ne e kemi dëgjuar duke folur fjalë blasfemie kundër Moisiut dhe kundër Perëndisë.” 12 Edhe e ngacmuan popullin, pleqtë dhe skribët; dhe, iu sulën, e kapën dhe e çuan te sinedri. 13 Pastaj paraqitën dëshmitarë të rremë që thoshnin: “Ky njeri nuk pushon së foluri fjalë blasfemie kundër këtij vendi të shenjtë dhe kundër ligjit. 14 E kemi dëgjuar, në fakt, duke thënë se ky Jezusi, Nazareasi, do ta rrënojë këtë vend dhe do të ndryshojë ritet që na ka dhënë Moisiu.” 15 Dhe të gjithë ata që rrinin në sinedër i ngulën sytë në të, dhe panë fytyrën e tij posi fytyra e një engjëlli.

Veprat e Apostujve 7:1-50
Adresimi i Stefanit: Thirrja e Abrahamit
1Atëherë kryeprifti i tha: “A janë këto gjëra pikërisht kështu?.” 2 Ai tha: “Vëllezër dhe etër, dëgjoni. Perëndia i lavdisë iu shfaq Abrahamit, atit tonë, kur ai ishte në Mesopotami, përpara se të banonte në Haran, 3 dhe i tha: “Dil prej vendit tënd e prej farefisit tënd dhe shko në vendin që unë do të të tregoj”. 4 Atëherë ai doli nga vendi i Kaldeasve dhe banoi në Haran; prej andej, mbasi i vdiq i ati, Perëndia e bëri të vijë në këtë vend, ku banoni ju tani. 5 Ai nuk i dha kurrfarë trashëgimie, as edhe vend për të vënë një këmbë. Por i premtoi t’ia japë për pronë atij dhe pasardhësve të tij, pas tij, kur ai ende s’kishte asnjë fëmijë. 6 Dhe Perëndia foli kështu: “Pasardhësit e tij do të banonin si të huaj në një vend të huaj, dhe atje do të mbaheshin në skllavëri dhe do të të keqtrajtoheshin për katërqind vjet. 7 Por Perëndia shtoi: “Unë do ta gjykoj atë komb të cilit ata do t’i shërbejnë; dhe pas kësaj ata do të dalin dhe do të më shërbejnë në këtë vend”. 8 Pastaj i dha atij besëlidhjen e rrethprerjes. Dhe kështu Abrahamit i lindi Isaku dhe e rrethpreu të tetën ditë; Isakut i lindi Jakobi, dhe Jakobit dymbëdhjetë patriarkë.
Patriarkët në Egjipt
9 Patriarkët, duke pasur smirë Jozefin, e shitën në Egjipt, por Perëndia ishte me të; 10 dhe e shpëtoi nga të gjitha mundimet e tij dhe i dha hir e urtësi para Faraonit, mbretit të Egjiptit, i cili e caktoi guvernator të Egjiptit dhe të mbarë shtëpisë së tij. 11 Por ra një zi buke dhe u bë një shtrëngesë në gjithë vendin e Egjiptit dhe të Kanaanit, dhe etërit tanë nuk gjenin ushqime. 12 Por Jakobi dëgjoi se në Egjipt kishte grurë, dhe dërgoi atje herën e parë etërit tanë. 13 Herën e dytë Jozefi u tregoi që ta njihnin vëllezërit e tij dhe Faraonit iu njoftua farefisnia e Jozefit. 14 Atëherë Jozefi dërgoi ta thërresin atin e vet Jakobin dhe gjithë farefisin e vet, gjithsej shtatëdhjetë e pesë veta. 15 Jakobi zbriti në Egjipt, ku vdiq ai dhe etërit tanë. 16 Ata pastaj i mbartën në Sikem dhe i varrosën në varrin që Abrahami pati blerë me argjend nga bijtë e Emorit, ati i Sikemit.
Perëndia e çliron Izraelin përmes Moisiut
17 Por, ndërsa po afrohej koha e premtimit që Perëndia i ishte betuar Abrahamit, populli u shtua dhe u shumua në Egjipt, 18 derisa doli në Egjipt një mbret tjetër që nuk e kishte njohur Jozefin. 19 Ky, duke vepruar me ligësi kundër skotës sonë, i keqtrajtoi etërit tanë deri sa t’i ekspozojnë foshnjat e tyre, që të mos mbeteshin gjallë. 20 Në atë kohë lindi Moisiu, dhe ishte i bukur në sytë e Perëndisë; ai u ushqye për tre muaj në shtëpinë e të atit. 21 Dhe kur u ekspozua, e mori e bija e faraonit dhe e rriti si birin e vet. 22 Kështu Moisiu u arsimua me gjithë diturinë e Egjiptasve dhe ishte i pushtetshëm në fjalë e në vepra. 23 Po kur arriti në moshën dyzet vjeçare, i erdhi në zemër të shkojë e të vizitojë vë-llezërit e tij: bijtë e Izraelit. 24 Kur pa se dikujt po i bëhej një padrejtësi, e mbrojti dhe ia mori hakun të shtypurit, duke vrarë Egjiptasin. 25 Dhe ai mendonte se vëllezërit e tij do ta kuptonin se Perëndia do t’u jepte çlirimin me anë të tij, por ata nuk e kuptuan. 26 Të nesërmen ai u duk në mes tyre, ndërsa po ziheshin dhe i këshilloi për paqe, duke thënë: “O burra, ju jeni vëllezër, pse ia bëni me të padrejtë njëri-tjetrit?”. 27 Por ai që ia bënte me të padrejtë fqinjit të vete shtyu, duke thënë: Kush të ka vënë ty të parë dhe gjykatës mbi ne? 28 Don të më vrasësh mua, ashtu si vrave dje Egjiptasin?”. 29 Për shkak të këtyre fjalëve Moisiu iku dhe banoi si i huaj në vendin e Madianit, ku i lindën dy bij. 30 Si kaluan dyzet vjet, engjëlli i Zotit iu shfaq në shkretëtirën e malit Sinai, në flakën e zjarrit të një ferrishteje. 31 Kur e pa, Moisiu mbeti i habitur nga sa shihte; dhe, kur po afrohej për të vërejtur, dëgjoi zërin e Zotit, 32 që thoshte: “Unë jam Perëndia i etërve të tu, Perëndia i Abrahamit, Perëndia i Isakut dhe Perëndia i Jakobit”. Por Moisiu, që dridhej i tëri, nuk guxonte të shikonte. 33 Atëherë Perëndia i tha: “Hiqi sandalet nga këmbët e tua, sepse vendi ku ti po qëndron është tokë e shenjtë. 34 Unë e kam parë qartë pikëllimin e popullit tim në Egjipt dhe i dëgjova psherëtimat e tyre, dhe kam zbritur për t’i çliruar; tani, pra, eja, unë do të të dërgoj në Egjipt!”. 35 Atë Moisiun që e kishin refuzuar, duke thënë: “Kush të vuri ty të parë dhe gjykatës?,” po atë u dërgoi Perëndia si kryetar dhe çlirues me anë të engjëllit që i ishte shfaqur në ferrishte. 36 Ai i nxori jashtë, duke kryer shenja e mrekulli në vendin e Egjiptit, në Detin e Kuq dhe në shkretirë për dyzet vjet.
Izraeli Rebelohet Kundër Perëndisë
37 Ky është ai Moisi që u tha bijve të Izraelit: “Zoti, Perëndia juaj do të nxjerrë për ju, nga mesi i vëllezërve tuaj, një profet si mua. Dëgjojeni!”. 38 Ky është ai që në kuvend, në shkretëtirë, ishte me engjëllin që i fliste mbi malin Sinai dhe me etërit tanë; dhe mori fjalët e jetës për të na e përçuar neve. 39 Etërit tanë nuk deshën t’i binden atij; madje e hodhën poshtë dhe me zemrat e tyre u kthyen nga Egjipti, 40 duke i thënë Aaronit: “Na bëj disa perëndi që të na prijnë, sepse nuk dimë ç’i ka ndodhur këtij Moisiu që na nxori nga vendi i Egjiptit”. 41 Dhe në ato ditë ata bënë një viç, i ofruan flijim idhullit dhe u gëzuan me veprën e duarve të tyre. 42 Atëherë Perëndia u tërhoq dhe i la t’i shërbejnë ushtrisë së qiellit, ashtu siç është shkruar në librin e profetëve: “O shtëpi e Izraelit, a më keni kushtuar flijime dhe olokauste për dyzet vjet në shkretëtirë? 43 Apo më shumë mbartët çadrën e Molokut dhe yllin e perëndisë suaj Remfan, figura që i bëtë vetë për t’i adhuruar; për këtë arsye unë do t’ju shpërngul përtej Babilonisë”.
Tabernakulli i Vërtetë i Perëndisë
44 Etërit tuaj në shkretëtirë kishin tabernakullin e dëshmisë, ashtu siç kishte urdhëruar ai që i pati thënë Moisiut ta bëjë sipas modelit që kishte parë. 45 Dhe etërit tanë, pasi e morën, e mbartën me Jozueun në vendin që e kishin pushtuar johebrenjtë, të cilët Perëndia i dëboi para etërve tanë; dhe aty qëndroi deri në ditët e Davidit, 46 i cili gjeti hir përpara Perëndisë dhe kërkoi të mund të gjente një banesë për Perëndinë e Jakobit. 47 Por qe Salomoni ai që ia ndërtoi një shtëpi. 48 Por Shumë i Larti nuk banon në tempuj të ndërtuar nga dora e njeriut, sikurse thotë profeti: 49 “Qielli është froni im dhe toka stoli i këmbëve të mia; çfarë shtëpie do të më ndërtonit ju, thotë Zoti, ose cili do të qe vendi i pushimit tim? 50 A nuk i bëri të gjitha këto gjëra dora ime?.”

Veprat e Apostujve 7:51-60
Izraeli e Kundërshton Frymën e Shenjtë
51 O njerëz qafëfortë dhe me zemër e veshë të parrethprerë, ju gjithnjë e kundërshtoni Frymën e Shenjtë; ashtu siç bënin etërit tuaj, ashtu bëni edhe ju. 52 Cilin nga profetët nuk e përndoqën etërit tuaj? Ata vranë edhe ata që paralajmëronin ardhjen e të Drejtit, për të cilin tani ju jeni bërë tradhtarë dhe vrasës; 53 ju, që e morët ligjin të shpallur nga engjëjt dhe nuk e keni respektuar!.” 54 Kur i dëgjuan këto fjalë, ata thereshin në zemër të tyre dhe kërcëllonin dhëmbët kundër tij. 55 Por ai, mbushur me Frymë të Shenjtë, i nguli sytë nga qielli, pa lavdinë e Perëndisë dhe Jezusin që rrinte në këmbë në të djathtën e Perëndisë, 56 dhe tha: “Ja, unë po shoh qiejt e hapur dhe Birin e njeriut që rri në këmbë në të djathtën e Perëndisë.” 57 Por ata, duke lëshuar britma të forta, i zunë veshët dhe të gjithë tok u sulën mbi të; 58 dhe, si e nxorën jashtë qytetit, e vranë me gurë. Dëshmitarët i vunë rrobat e tyre te këmbët e një djaloshi, të quajtur Saul. 59 Kështu e vranë me gurë Stefanin, që i thërriste Jezusit dhe thoshte: “O Zoti Jezus, pranoje frymën time!.” 60 Atëherë ra në gjunjë dhe bërtiti me zë të lartë: “O Zot, mos ua ngarko atyre këtë mëkat!.” Dhe, si tha këtë, fjeti.

Pjesa XIX

Përshëndetje miqtë e mi! Ja pjesa XIX e serisë mbi Biblën dhe profecitë e saj dhënë profetëve të zgjedhur të Zotit dhe për njohurinë tonë. Për më tepër, ne i konsiderojmë dëshmitarët okularë të profecive ku fillojmë me apostujt Pjetër, Gjon dhe Jakob dhe tregimin e tyre si dëshmitarë okularë për ngjarjen në mal kur Jezusi iu zbulua atyre si Biri i Perëndisë, shih 2 Pjetrit 1:16-18 .
Poashtu, ne që kemi jetuar 70-80 vjetët e fundit kemi dëshmuar në të njëjtën mënyrë se hebrenjtë e kanë marrë tokën e tyre, Izraelin, pasi kanë qenë pa atdhe për një mijë e tetëqind e shtatëdhjetë e tetë vjet siç na thotë Bibla. Zoti u dha hebrenjve nga Abrahami, Isaku dhe Jakobi një premtim të pakushtëzuar të tokës, shih Zanafilla kapitulli 12 dhe tek Isaia 60:21 thuhet “ata do të zotërojnë vendin përjetë”, dhe Zoti i qëndron premtimeve të tij. Fakti që shteti i Izraelit tani është rivendosur dhe se judenjtë u kthyen në tokën e etërve është gjithashtu një parakusht që Jezusi të kthehet te populli i tij, judenjtë. Jezusi do të kthehet në Izrael, shih Mateu 23:37-39:
37 Jeruzalem, Jeruzalem, që i vret profetët dhe i vret me gurë ata që të janë dërguar! Sa herë kam dashur t’i mbledh bijtë e tu ashtu si i mbledh klloçka zogjtë e vet nën krahë, por ju nuk deshët! 38 Ja, shtëpia juaj po ju lihet e shkretë. 39 Sepse unë po ju them, se tash e tutje nuk do të më shihni më deri sa të thoni: “I bekuar qoftë ai që vjen në emër të Zotit!”

Se kur Jezusi do të kthehet në Izrael, vetëm Zoti e di. Megjithatë Bibla na jep disa sugjerime për situatën në tokë kur Jezusi do të kthehet dhe pas të jetë arritur numri i duhur i njerëzve që Perëndia i dëshiron me të në parajsë.
Le të shohim atë që Jezusi u thotë dishepujve të tij rreth asaj se si do të jetë situata rreth kohws sw kthimit tw Jezusit tek njerëzit e tij. Tek Mateu 24:3-14 lexojmë:
3 Pastaj, kur ai u ul të rrinte në malin e Ullinjve, dishepujt e vet iu afruan mënjanë dhe i thanë: “Na thuaj, kur do të ndodhin këto gjëra? Dhe cila do të jetë shenja e ardhjes sate dhe e mbarimit të botës?.” 4 Dhe Jezusi duke u përgjigjur u tha atyre: “Ruhuni se mos ju mashtron ndokush!
5 Sepse shumë do të vijnë në emrin tim, duke thënë: “Unë jam Krishti” dhe do të mashtrojnë shumë njërëz. 6 Atëherë do të dëgjoni të flitet për lufta dhe për ushtima luftash; ruhuni të mos shqetësoheni, sepse të gjitha këto duhet të ndodhin, por ende mbarimi nuk do të ketë ardhur.
7 Do të ngrihet, pra, popull kundër populli dhe mbretëri kundër mbretërie; do të ketë zi buke, murtajë dhe tërmete në vende të ndryshme. 8 Por të gjitha këto gjëra do të jenë vetëm fillimi i dhembjeve të lindjes. 9 Atëherë do t’ju dorëzojnë në mundime dhe do t’ju vrasin; dhe të gjithë kombet do t’ju urrejnë për shkak të emrit tim. 10 Atëherë shumë do të skandalizohen, do ta tradhëtojnë njeri tjetrin dhe do të urrejnë njeri tjetrin. 11 Dhe do të dalin shumë profetë të rremë, dhe do të mashtrojnë shumë njerëz. 12 Dhe, duke qenë se paudhësia do të shumohet, shumëkujt do t’i ftohet dashuria; 13 por ai që do të ngulmojë deri në fund do të shpëtohet. 14 Dhe ky ungjill i mbretërisë do të predikohet në gjithë botën si një dëshmi për gjithë kombet, dhe atëherë do të vijë mbarimi.”

Tashmë në Dhjatën e Vjetër, profeti Daniel, i cili jetoi rreth vitit 530 para Krishtit, mori vegime nga Zoti që tregojnë për të Vajosurin (Jezusin) dhe shkatërrimin e tempullit në Jeruzalem si dhe për kornizën kohore dhënë për judenjtë para se Jezusi të kthehet. Pas “Gjashtëdhjetë-e-dy-javëshit” në harkun kohor për të cilin flet Danieli, shih Danieli 9:26 – Fryma e Shenjtë do të ndikojë te të gjithë njerëzit që të kërkojnë ofertën e Zotit për shpëtim përmes besimit në Jezu Krishtin dhe ata që besojnë do të bëhen pjesë e kishës së Jezusit në tokë dhe në parajsë.
Në një pjesë të mëvonshme të serisë, do të kthehemi te profecitë e Danielit për kohët e fundit kur apostulli Gjon e zbulon atë në ishullin Patmos në shenjën e një engjëlli të dërguar nga Jezusi të përshkruar në Zbulesë.
Për ata prej nesh, lexuesve që nuk e njohin mirë Biblën dhe profecitë, e përsëris një lidhje të rëndësishme që Bibla na tregon:
Fuqitë e liga shpirtërore të përfaqësuara nga Satani, kryeengjëlli i rënë Lucifer dhe engjëjt e tij komplotues që veprojnë në këtë botë, kanë si qëllim kryesor pengimin e njerëzve që kërkojnë bashkësi me Zotin ndërsa jetojnë në tokë. Fuqitë e mira shpirtërore të përfaqësuara nga Shpirti i Shenjtë kanë si qëllim kryesor që të nxisin sa më shumë njerëz me vullnetin e tyre të lirë të kërkojnë bashkësi me Zotin ndërsa jetojnë në tokë. Kjo betejë shpirtërore midis forcave të liga dhe të mira shpirtërore duket se është intensifikuar pasi Perëndia e ofroi Jezusin si Shpëtimtar për të gjithë ata që besojnë në Jezusin dhe pendohen.
Zoti i krijoi njerëzit me një shpirt të pavdekshëm që lirohet nga trupi kur ne vdesim. Perëndia dëshiron që të gjithë shpirtrat të vijnë tek Ai në parajsë; njerëzit që nuk kërkojnë bashkësi me Perëndinë këtu në tokë para se të vdesin do të përfundojnë në ferr. Bibla na tregon se Perëndia fillimisht krijoi një vend të quajtur ferr për Satanin dhe engjëjt e tij të këqij që të vendoseshin atje në fund të kohës. Ata shkelën ligjet dhe rregullat e Zotit në parajsë dhe u siguruan që njerëzit që nuk ndjekin ligjet dhe rregullat e Zotit të mos hyjnë në parajsë, këta shpirtra njerëzorë sipas Biblës do të vendosen në ferr kur të vdesin ose në fund të botës.
Të gjithë ne që jetojmë, nuk kemi kërkuar të lindim, megjithatë kemi lindur në një botë të keqe. Për të na ndihmuar të bëjmë zgjedhjet e duhura, gjatë jetës tonë këtu në tokë, Zoti dërgoi profetët e tij për të na dhënë udhëzimin e duhur përmes teksteve biblike nga Zanafilla deri te Zbulesa dhe mësimet e Jezusit. Për më tepër, ne kemi Shpirtin e Shenjtë nga i cili mund të kërkojmë udhëzim dhe ndihmë përmes lutjes.
Le të kthehemi mbrapa në kohën apostujve, domethënë rreth fillimit të shekullit të dytë. Të gjithë apostujt, përveç apostullit Gjon që u dëbua në ishullin Patmos, ranë dëshmorë sepse ndoqën mësimet e Jezusit. Jezusi u tha dishepujve të tij se ata nuk do t’i shpëtonin përndjekjes dhe martirizimit. Satani dhe engjëjt e tij të errësirës e humbën luftën e tyre kundër Jezusit dhe Jezusi e dinte që dishepujt dhe pasuesit e tij do të përballeshin me periudha jashtëzakonisht të vështira kur ndiqnin mësimet e Jezusit dhe nuk do të kalonte shumë kohë para se djalli të sulmonte dhe të fitonte një nga teologët dhe kishtarët e parë dhe më të rëndësishëm të kishës, Xhustin Martir (Justin Martyr) (rreth viteve 100-165), i cili që në fillim të historisë së kishës dha një justifikim sistematik për teologjinë zëvendësuese. Ai ishte një nga avokatët e shquar të apologjetikës së hershme kishtare (mbrojtja e besimit të krishterë). Në luftën e tij për të mbrojtur të vërtetën e krishterimit, ai mbrojti një sintezë midis filozofisë greke dhe besimit të krishterë. Në të njëjtën kohë, ai u distancua nga besimi hebre dhe shkroi një apologjetikë kundër judaizmit. Këto dy aspekte të të menduarit të tij u bënë pika fillestare për një nga sulmet më të këqija ndaj Izraelit, hebrenjve dhe krishterimit sipas Besëlidhjes së Re. Sipas filozofisë greke (gnosticizëm), fizikja është inferiore ndaj asaj shpirtërore. Sinteza e tij midis gnostikizmit dhe besimit të krishterë u bë një shpirtërim i Shkrimeve të Shenjta. Kjo çoi në një riinterpretim, në kundërshtim me qëndrimin themelor historik dhe me këmbë në tokë, karakteristikee Dhjatës së Vjetër – dhe të Krishterimit. Sepse as nuk qëndron për një dallim midis asaj fizike dhe asaj shpirtërore.
Sipas teologjisë zëvendësuese me Dhjatën e Re, kemi arritur një nivel më të lartë shpirtëror në historinë e zbulesës. DhV me profecitë e saj në lidhje me premtimin e tokës Izraelit që është e përjetshme dhe e pakushtëzuar (Zan. 17:7-10), është lënë jashtë, riinterpretuar dhe shpirtëruar, zëvendësuar nga një mbretëri shpirtërore e Perëndisë. Xhastin Martir gjithashtu kishte një qëndrim thelbësisht negativ ndaj popullit hebre që karakterizonte pikëpamjen e tij për Shkrimet e Shenjta. U bë një keqinterpretim, refuzim dhe qëndrim armiqësor ndaj hebrenjve si popull i zgjedhur i Zotit. Të gjitha premtimet e Besëlidhjes së Vjetër u transferuan në kishë (besimtarët në Krishtin). Kisha u bë populli i zgjedhur i Zotit për të zëvendësuar Izraelin. Vendi nuk është më bartësi i bekimit, i cili presupozon marrëdhënien e duhur me Zotin që hebrenjtë nuk e kanë më. Kisha zëvendëson hebrenjtë. Rëndësia që ata patën në historinë e zbulesës përsëritet pa pushim. Teologjia e zëvendësimit ofron një pamje krejtësisht të ndryshme të zbulesës së Zotit në Bibël, DhV dhe DhR janë vendosur kundër njëra-tjetrës. DhR interpretohet dhe nxirret jashtë. Përzgjedhja e popullit hebre dhe premtimet e Zotit në Dhjatën e Vjetër për hebrenjtë kanë pushuar. Teologjia e zëvendësimit është një mashtrim këmbëngulës me një pikëpamje të gabuar të Shkrimeve të Shenjta dhe një kuptim të rremë të rolit të popullit hebre në histori. Deri në vitin 1964, Federata Botërore Luterane iu përmbajt kësaj herezie tradicionale.
Për hebrenjtë, teologjia zëvendësuese ka qenë një mallkim i vazhdueshëm. Prandaj, është e nevojshme dhe koha e duhur të merremi me këtë herezi, pasi ajo vërteton vuajtjet e popullit të zgjedhur të Zotit, judenjve, dhe ende sot u janë shkaktuar padrejtësisht edhe të krishterëve të rilindur. Duket se kisha jonë nuk ka vullnet ose mendon se nuk është taktikisht e saktë të merret me teologjinë zëvendësuese. Shumë njerëz e promovojnë këtë teologji dhe kështu mbështesin radikalët e majtë të cilët bashkohen me armiqtë e Izraelit.
Krishterimi, gjatë shekujve të parë pas apostujve, zhvilloi shenja të qarta që nuk ishin pjesë e mësimeve origjinale të Jezusit. Për shembull, Nëna e Jezusit, Maria dhe Fëmija Jezus janë theksuar si persona që duhen adhuruar në veçanti përveç Perëndisë Triun (Ati, Biri dhe Shpirti i Shenjtë). Një kult u ndërtua rreth disa njerëzve që duhej të adhuroheshin përveç Perëndisë. Bibla na inkurajon vazhdimisht t’i japim lavdi Perëndisë. Ne duhet t’i japim Atij “lavdinë që i përket emrit të Tij”. Zoti është i vetmi që ka të drejtën për lavdi. Bibla na tregon pse: “jotja, o Zot, është madhështia, fuqia, lavdia, shkëlqimi, madhëria, sepse gjithshka që është në qiell dhe mbi tokë është jotja. E jotja o Zot është mbretëria, dhe ti ngrihesh sovran mbi gjithshka.” (1 Kronikave 29:11).
Kisha i shtrembëroi fjalët e Jezusit për përfitime financiare përmes skulpturave dhe pikturave që u përfshinë përfundimisht në adhurimin e Zotit të shenjtë. Kjo, për mendimin tim, ndodhi sepse ishte shteti ai që mori kontrollin e asamblesë/ kishës dhe Jezusi paralajmëroi kundër këtij zhvillimi kur deklaroi se mbretëria ime nuk është e kësaj bote. Katolicizmi u ngrit kur Perandoria Romake Lindore dhe Perëndimore u ndanë. Ndarja ishte një proces i gjatë që filloi me perandorin Konstandin duke lëvizur administratën e tij nga Roma në Konstandinopojë në vitin 330, por ndarja zyrtare u bë në vitin 1054 në atë që njihet si Ndarja e Madhe. Pas përçarjes, kisha perëndimore filloi të përdorte termin Katolik, që do të thotë “universal” në latinisht, ndërsa Kisha Lindore përdori termin “ortodoks”, që do të thotë “doktrinë e drejtë” në latinisht. Një kulturë organizative ose hierarki e zhvilluar me papët dhe patriarkët përveç peshkopëve dhe priftërinjve, të gjithë e perceptonin veten të ishin më pranë Zotit sesa njerëzit e zakonshëm. Ata marrin përsipër detyrën e Shpirtit të Shenjtë, domethënë të jenë ndërmjetësi i njeriut ndaj Zotit.
Meqenëse tani po largohemi nga apostujt e Jezusit dhe po hyjmë në një epokë të re në të cilën krishterimi është i qeverisur nga shteti mund të jetë e përshtatshme të shikojmë se si vdiqën dishepujt e Jezusit. Jezusi i paralajmëroi dishepujt e tij me thënien “Nëse më kanë përndjekur mua, do t’ju përndjekin edhe ju; nëse kanë zbatuar fjalën time, do të zbatojnë edhe tuajën.” Gjoni 15:20. Kështu vdiqën apostujt:
Pjetri u kryqëzua në Romë dhe me kërkesë të tij me kokë-poshtë (pretendimi i Kishës Katolike) Jakobi – plakut – iu pre koka në Jeruzalem. Ai ishte apostulli i parë që ra dëshmor. Gjoni vdiq nga një vdekje natyrore. Ai ishte afërsisht 100 vjeç. U dëbua në ishullin Patmos për një kohë. Andrea u lidh me një rrip në një kryq dhe u var atje 2 ditë para se të vdiste. Filipi u lidh dhe u var në një shtyllë. Jakobi – i riu – u hodh nga një majë mali dhe më pas u qëllua me gurë dhe u vra me një shkop. Bartolomeu u bë copë-copë me urdhër të mbretit mizor. Matias u vra me një trarëz (kombinim i shtizës së gjatë dhe sëpatës). Gjatë lutjes, Thomai u vra nga një derdhje – dhe u shpua nga një heshtë. Simeoni u kryqëzua. Tadeu (Juda) u torturua mizorisht. Vdekja e Matias është e dyshimtë: disa besojnë se u kryqëzua, të tjerët u vranë me gurë ose iu prenë kokat (Matias u zgjodh dishepull pasi Juda Iskarioti ishte vetëvarur.) Informacioni i mësipërm është marrë kryesisht nga “Kristelig Familieblad” nr. 2 e vitit 1968.
Për më tepër, mund të përfshihet që Palit iu pre koka në Romë me urdhër të Perandorit Neron dhe se Gjon Pagëzorit iu pre koka me kërkesë të vajzës së Herodiadës.
Informacione më të plota rreth fundit të apostujve nga Bibla dhe enciklopeditë e ndryshme të Biblës / librat e referencës mund të lexojmë si më poshtë rreth apostujve: Pjetri (do të thotë shkëmb, gur) është një nga apostujt që përmendet më shumë herë në Dhjatën e Re. Ai ishte udhëheqësi aktiv dhe impulsiv i dishepujve. Emri i tij origjinal ishte Simeon dhe ai ishte vëllai i Andreas, i cili ishte gjithashtu një dishepull. Ata lindën në Betsaida, në pjesën veri-lindore të Detit të Galilesë, por më vonë u transferuan në Kapernaum, ku punuan si peshkatarë. Pjetri konsiderohet autori i dy letrave, përkatësisht 1 & 2 Pjetër, megjithëse mund të ketë disa që dyshojnë se 2 Pjetër është shkruar nga dikush tjetër. Në udhëtimet e tij misionare, ai përfundimisht erdhi në Romë ku ra dëshmor gjatë pwrndjekjes së Perandorit Neron ndaj të krishterëve në vitin 64, ose një nga vitet në vijim. Sipas historianit të kishës Eusebi, Pjetri u kryqëzua me kokën ulur – me kërkesën e tij. Jakobi, djali i peshkatarit Zebede dhe Salomes. Ai ishte vëllai më i madh i apostullit Gjon. Të dy vëllezërit përmenden së pari së bashku me Pjetrin. Jakobi dhe Gjoni u quajtën nga Jezusi “bijtë e bubullimës”. Ndoshta ishte për shkak të temperamentit të tyre të ashpër, por ndoshta edhe për shkak të zellit të tyre si predikues të Fjalës. Jakobi ishte i pari nga apostujt që pësoi martirizim. Me urdhër të Herod Agripës, ai u ekzekutua me shpatë. Ndoshta ndodhi me anë të prerjes së kokës në Jeruzalem në vitin 44.
Periudha që po vjen tani ka të bëjë me përpjekjet për prova intelektuale të asaj që Zoti beson se është drejtësia për Perëndinë dhe tezat e vjetra nga Etërit e Kishës në Krishtërimin e hershëm.
Rreziku vjen nga brenda duke vënë në dyshim fjalët e Biblës.
Dikush nuk ka pse të ndjekë mënyrën e figurave, urdhërave dhe rregullave që nuk gjenden në Bibël.
Qëndroni në linjë…

Pjesa XVIII

Përshëndetje, miq dhe të afërm të mi! Ja pjesa XVIII e serisë mbi Biblën dhe profecitë e saj dhënë profetëve të zgjedhur të Zotit dhe për njohuritë tona. Për më tepër, ne i konsiderojmë dëshmitarët okularë të profecive ku fillojmë me apostujt Pjetër, Gjon dhe Jakob dhe tregimet e tyre të dëshmitarëve okularë për ngjarjen në mal kur Jezusi iu zbulua atyresi Biri i Zotit, shih 2 Pjetrit 1:16-18. Po kështu, ne që kemi jetuar për 70-80 vjetët e fundit kemi dëshmuar në të njëjtën mënyrë se hebrenjtë kanë marrë tokën e tyre, Izraelin, pasi ishin pa atdhe për një mijë e tetëqind e shtatëdhjetë e tetë vjet siç na thotë Bibla. Zoti u dha judenjve nga Abrahami, Isaku dhe Jakobi një premtim të pakushtëzuar të tokës – shih Zanafilla kapitulli 12 dhe tek Isaia 60:21 thuhet: “Ata do të zotërojnë vendin përgjithmonë” dhe Zoti i mban premtimet e Tij. Fakti që shteti i Izraelit është rivendosur tani dhe se judenjtë kthehen në tokën e etërve është gjithashtu një parakusht që Jezusi të kthehet te populli i tij në Jeruzalem. Unë mendoj për atë që Jezusi tha një herë pas një konfrontimi verbal me skribët dhe farisenjtë para kryqëzimit. Jezusi shprehu hidhërimin e tij për shkatërrimin e ardhshëm të Jeruzalemit si rezultat i mospranimit të Mesisë së tyre, shih Mateu 23:37-39: “³⁷Jeruzalem, Jeruzalem, që i vret profetët dhe i vret me gurë ata që të janë dërguar! Sa herë kam dashur t’i mbledh bijtë e tu ashtu si i mbledh klloçka zogjtë e vet nën krahë, por ju nuk deshët! ³⁸Ja, shtëpia juaj po ju lihet e shkretë. ³⁹Sepse unë po ju them, se tash e tutje nuk do të më shihni më deri sa të thoni: “I bekuar qoftë ai që vjen në emër të Zotit!”

Si ta kuptojmë mosbindjen e hebrenjve ndaj Zotit? Zoti nuk e ka detyruar askënd përveç vetes, që do të thotë se pavarësisht se çfarë bëjnë ose nuk bëjnë Abrahami dhe familja e tij, ajo nuk i lëkund premtimet e tokës. Kështu që, kemi të bëjmë me hirin e pakushtëzuar të Zotit. Në Bibël, deklarata rreth popullit hebre përsëritet se gjithmonë do të ketë një mbetje që është besnike ndaj Zotit. Detyra e hebrenjve si vetë populli i Zotit ishte t’u tregonin popujve dhe kombeve të tjerë se kush është Zoti i shenjtë dhe i plotfuqishëm, Krijuesi i qiellit dhe i tokës.

Por, ç’të themi për mosbindjen e përsëritur të hebrenjve ndaj Zotit dhe besëlidhjen me kusht që ata bënë me Perëndinë në Sinai? Ne shohim që Zoti i qëndron fjalës së tij nëse është një premtim i pakushtëzuar apo në rastin e premtimeve me kusht si në Besëlidhjen e Sinait. Ne e dimë që hebrenjtë humbën pjesë të tokës së tyre nga asirianët në vitet 700 pr. K. dhe më vonë nga Babilonasit në vitet 500 para Krishtit. Në kohën e Dhjatës së Re, tempulli dhe Jeruzalemi u shkatërruan, hebrenjtë u detyruan të largoheshin dhe iu mohua hyrja në vend nga romakët. Që prej afërsisht vitit 70, hebrenjtë ishin pa atdhe deri në vitin 1948. Si kuptohet kjo? Një përgjigje për këtë mund të gjendet në Psalmin 89:31-35. Këtu lexojmë: “³¹në rast se shkelin statutet e mia dhe nuk respektojnë urdhërimet e mia, ³²unë do ta dënoj shkeljen e tyre me shufër dhe paudhësinë e tyre me të rrahura, ³³por nuk do ta heq mirësinë time prej tij dhe nuk do të lë që besnikëria ime të jetë e mangët. ³⁴Nuk do të shkel besëlidhjen time dhe nuk do t’i ndryshoj fjalët që kanë dalë nga goja ime. ³⁵Jam betuar një herë për shenjtërinë time dhe nuk do ta gënjej Davidin.”

Historia na tregon se Konstandini, një perandor romak në periudhën 306-337 ps.K, njihet si perandori që ktheu Perandorinë Romake në krishterim dhe krijoi një të ashtuquajtur perandori të krishterë me Kostandinopojën si kryeqytetin e ri. Këtu është ndarja e parë nga mësimet e Jezusit ndërsa lexoj Biblën. Jezusi tha, “mbretëria ime nuk është e kësaj bote”. Mësimet e Jezusit nuk mund të ndryshohen ose të përcaktohen nga njerëzit; është fjala e Zotit në Bibël që zbatohet. Libri i Ungjillit të Lukës dhe i Veprave të Apostujve në Bibël siguron një pasqyrë praktike se si mësimet e Jezusit u zbatuan nga dymbëdhjetë apostujt që ndoqën Jezusin dhe na japin udhëzimet e nevojshme në krijimin e asambleve ose denominacioneve. Pendimi ndaj Zotit bëhet duke ndryshuar sjelljen e individit dhe bashkësinë me Zotin e Shenjtë. Me njohuritë që kemi sot në lidhje me çështje të ndryshme në lidhje me botën në të cilën jetojmë dhe evolimin e saj, shumica e njerëzve kanë vështirësi të ndjekin fjalët e Biblës dhe të besojnë në atë që Zoti na ka komunikuar përmes Biblës dhe në lidhje me jetën e Jezusit në tokë . Njerëzit nuk kanë dëshirë t’u tregohet asgjë që nuk mund të kuptohet, shihet, ndihet ose preket; një qëndrim i tillë është shkelja e dytë e mësimeve të Jezusit, shih Eksodi 20:3-6: “³Nuk do të kesh perëndi të tjerë para meje. ⁴Nuk do të bësh skulpturë ose shëmbëlltyrë të asnjë gjëje që ndodhet aty në qiejt ose këtu poshtë në tokë ose në ujërat nën tokë. ⁵Nuk do të përkulesh para tyre dhe as do t’i shërbesh, sepse unë, Zoti, Perëndia yt, jam një Perëndi xheloz që dënon padrejtësinë e etërve mbi fëmijve të tyre deri në brezin e tretë dhe të katërt të atyre që më urrejnë, ⁶dhe unë përdor dashamirësi për mijëra, për ata që më duan dhe që zbatojnë urdhërimet e mia.”

Edhe nëse nuk kuptojmë ose kapim gjithçka në kohën ndërmjet qiellit dhe tokës, ne megjithatë duhet të ndjekim udhëzimet e Zotit për jetën tonë. Ai na tregon me anë të Frymës së Shenjtë se ku të shkojmë dhe çfarë të bëjmë; situata ishte e njëjtë për Abrahamin kur Zoti provoi besimin e Abrahamit tek Zoti. Abrahamit iu kërkua të flijonte djalin e tij Isakun–shih historinë tek Zanafilla 22:1-19. Bibla na tregon se Abrahami u konsiderua i drejtë nga Zoti dhe mori hirin e Zotit sepse ai i besonte Zotit. Për të ilustruar fragmentin e mësipërm, unë do të jap dëshminë time se Zoti vazhdon të përdorë Frymën e Shenjtë në ditët tona për t’i kujtuar njerëzve që të pendohen dhe të ecin në gjurmët e Jezusit. Unë jam rritur në një familje me dymbëdhjetë vëllezër e motra ku babai dhe nëna besuan në Jezusin dhe në Bibël si Fjala e pagabueshme e Zotit – ata zgjodhën të ndiqnin mësimet e Jezusit. Kur isha dymbëdhjetë vjeç (1953), u largova nga kisha ku shkonin babai dhe nëna ime dhe ku kisha mësuar për Jezusin si ndihmësin dhe Shpëtimtarin tonë. Arsyeja e largimit ishte se unë nuk ndihesha si në shtëpi në atë kishë pa qenë në gjendje të tregoja një arsye specifike. Shpesh më pëlqente të bëja atë që nuk lejohej të bëhej, domethënë të ndjehesha më i fortë për gjërat dhe aktivitetet në botë, jashtë kishës. Tridhjetë vjet më vonë, në pranverën e vitit 1982, kur isha ulur në hyrjen e shtëpisë sonë të sapondërtuar në orën 10:00 të mëngjesit të së dielës, duke pirë kafe dhe duke pirë një cigare, këmbanat e kishës papritur filluan të bien, një zë në të djathtën time tha qartë “ti do të punosh për kishën time”. Kjo përvojë më bëri të kontaktoj kishën lokale, ku unë më pas mora pjesë aktivisht për disa vjet, gjë që çoi në kthimin tim në besim dhe ndryshimin e sjelljes dhe në besim në Jezu Krishtin si Shpëtimtari dhe shembulli im. Që nga viti 1982, jam përpjekur të ndjek dëshirën e Zotit për të punuar për kishën/asamblenë e Tij këtu në tokë. Përvoja ime e ndjekjes së rrugëve të Zotit për jetën time ka qenë veçanërisht e mirë; asgjë nuk më ka munguar. Davidi thotë në Psalmin 23:1 “Zoti është bari im; asgjë nuk do të më mungojë”, ky varg përshtatet mirë edhe me situatën time. Kohët pasi kam takuar Shpirtin e Shenjtë për herë të parë kanë qenë të ndryshueshme dhe të trazuara, por unë gjithmonë kam pasur qetësi shpirtërore dhe Zoti më ka ndihmuar në kontakt me Të nga Fryma e Shenjtë në mënyrë befasuese për mbi dyzet vjet.

T’i kthehemi ditëve të para kur apostujt punuan për përhapjen e ungjillit në Jeruzalem dhe botën e njohur përreth Mesdheut. Beteja midis forcave shpirtërore të mira dhe të liga tani po hyn në një fazë të re. Satani nuk arriti të parandalonte Jezusin, Birin e Perëndisë, nga përfundimi i detyrës së tij për të mundësuar që edhe johebrenjtë, të mund të kishin miqësi me Perëndinë dhe kështu të bëheshin pjesë e asamblesë së Jezusit këtu në tokë dhe të ishin pjesë e numrit të shpirtrave që Perëndia dëshiron si populli i tij i shenjtë.

Me anë të besimit në Jezu Krishtin, vdekjes së tij në kryq dhe ringjalljes në ditën e tretë, themeli i miqësisë me Perëndinë vendoset nga Shpirti i Shenjtë, lutja është mjeti i njeriut për të pasur bashkësi me Perëndinë. Lutja që Jezusi u mësoi dishepujve të tij është lutja më e sigurt që mund të bëjmë për të arritur shoqëri me Perëndinë, lutja fillon kështu “Ati ynë ju që je në qiell …” shih, Mateu 6:3-13, dhe kështu fillojmë bashkëpunimin me kishën e Zotit domethënë të përhapim mësimet e Jezusit te të gjithë njerëzit në kohën kur jetojmë në tokë në mënyrë që sa më shumë të ruhen në emrin e Jezusit. Asnjë emër tjetër përveç Jezusit nuk mund të na japë shpëtim. Në kapitullin 2 të Veprave të Apostujve, vargjet 1 deri në 47, gjejmë udhëzime se si të rilindim nga Fryma dhe uji.

Në tekstin e mësipërm, unë përmenda se një fazë e re po ndodh në betejën midis fuqive të mira dhe të liga shpirtërore. Është e frikshme se si fuqitë e liga shpirtërore në shekujt pas Jezusit dhe apostujve marrin role të ndryshme brenda strukturave laike të kishës, dmth. të ashtuquajturat kisha shtetërore kombëtare dhe llojet e tjera të superstrukturave fetare, që qeverisen nga udhëheqës të caktuar politik dhe jo nga njerëz të emëruar nga shoqëri ose asamble të drejtuara nga Shpirti i Shenjtë. Ndërsa lexoj Jezusin duke paralajmëruar: “mbretëria ime nuk është e kësaj bote” kjo tregon se njerëzit nga organet laike ose gjysmë-laike nuk duhet ta mbikqyrin kishën e Jezusit në këtë botë, por migjithatë udhëheqësit politikë laikë marrin pozicione brenda kishës bazuar në sistemin arsimor laik me pëlqimin e sistemit politik mbizotërues. Ndikimi i qeverisë laike brenda kishës nga priftërinjtë, peshkopët, papët dhe njerëzit e tjerë nuk mund të përfaqësojë si Zotin ashtu edhe Mammonin. Ata thonë se ata përfaqësojnë vullnetin e Zotit dhe përveç kësaj organizata e re fetare njerëzore organizimi gjithashtu ka marrë rolin e hebrenjve dhe të Izraelit si popull dhe vend i zgjedhur i Zotit! Këto ndryshime sot njihen si teologji zëvendësuese; kjo teologji e re u ka shkaktuar vuajtje të pafund hebrenjve gjatë shekujve. Hakmarrja është e imja thotë Zoti dhe paralajmëron njerëzit që marrin rolin e Gjykatësit Suprem (Zotit) për të ndëshkuar hebrenjtë dhe për të dhënë atdheun e tyre. Zoti merret me individë të vetëm ose me shpirtra të vetëm, jo me teza dhe superstruktura teologjike të ndërtuara nga njerëzit.

Organet e ndryshme drejtuese dhe klerikët e ndryshëm drejtues kombëtar që ndërrohen marrin rolin e Frymës së Shenjtë dhe Jezusit si ndërmjetës midis Zotit dhe njeriut. Kur Jezusi vdiq në kryq, ai tha, “U krye”, dhe në të njëjtën kohë perdja e trashë u gris nga lart-poshtë, e cila ndante vendin e shenjtë nga vendi shumë i shenjtë në tempull në Jeruzalem. Askujt nuk duhet t’i jepet një rol i tillë siç i ishte dhënë nga Zoti kryepriftit në tempull. Zoti tani i kishte dhënë Birit të tij të gjallë dhe të ringjallur rolin e ndërmjetësit dhe Shpëtimtarit dhe me hirin e pafund të Perëndisë, njerëzit tani shpëtohen me anë të besimit në Jezu Krisht dhe kështu rilindin përsëri nga Fryma. Çdo asamble lokale që beson në Jezusin, anëtarët në lutje do të marrin nga Zoti urtësinë për të caktuar udhëheqësit e tyre siç përshkruan Bibla. Zoti dëshiron bashkësi të drejtpërdrejtë me çdo qenie njerëzore përmes lutjes, agjërimit dhe punëve të përditshme. Apostulli shpjegon në librin e Hebrenjve se velloja në tempull ishte trupi i Jezusit. Me vdekjen dhe ringjalljen e tij, ai hapi një shteg të ri dhe të gjallë për ne pikërisht atje ku është Zoti. Guximi që marrim atëherë ndërtohet vetëm në gjakun e Jezusit dhe ne mund të paraqitemi para Zotit pa u penguar.

Gjoni 10: 17-18:

^“17Prandaj Ati më do, sepse unë e lë jetën time që ta marr përsëri. ¹⁸Askush nuk mund të ma heqë, por e lë nga vetja; unë kam pushtet ta lë e pushtet ta marr përsëri; ky është urdhri që kam marrë nga Ati im.”

Një nga teologët dhe kishtarët e parë dhe më domethënës i cili që në fillim të historisë së kishës dha një arsyetim sistematik për teologjinë zëvendësuese, ishte Xhastin Martir (Justin Martyr) (rreth 100-165). Ai ishte një nga avokatët e shquar të apologjetikës së hershme kishtare (mbrojtja e besimit të krishterë). Në përpjekjen e tij për të mbrojtur të vërtetën e krishterimit, ai mbrojti një sintezë midis filozofisë greke dhe besimit të krishterë. Në të njëjtën kohë, ai u distancua nga besimi hebraik dhe shkroi një apologji kundër judaizmit. Këto dy aspekte të të menduarit të tij u bënë pikënisja për mbrojtjen e tij të krishterimit në botën e asaj kohe me shumë filozofi dhe pikëpamje me ndikim mbi jetën.

Sipas filozofisë greke (gnosticizmi), fizikja është inferiore ndaj asaj shpirtërore. Sinteza e tij midis gnostikizmit dhe besimit të krishterë u bë shpirtërimi i Shkrimeve të Shenjta. Kjo çoi në një riinterpretim, në kundërshtim me qëndrimin themelor historik dhe me këmbë në tokë, karakteristike e Dhjatës së Vjetër – dhe e krishtërimit, sepse asnjë nga dy qëndrimet nuk bën dallim midis asaj fizike dhe asaj shpirtërore.

Sipas teologjisë zëvendësuese, ne kemi marrë me Dhjatën e Re një nivel më të lartë shpirtëror në historinë e zbulesës. Dhjata e Vjetër me profecitë e saj në lidhje me premtimin e përjetshëm dhe të pakushtëzuar të tokës për Izraelin (Zan.17:7-10), është lënë jashtë, riinterpretuar dhe shpirtëruar.

Xhustin Martir gjithashtu kishte një qëndrim thelbësisht negativ ndaj popullit hebre që karakterizonte pikëpamjen e tij për shkrimet e shenjta dhe kështu paraqiti një keqinterpretim, refuzim dhe qëndrim armiqësor ndaj hebrenjve si popull i zgjedhur i Zotit.

Të gjitha premtimet e Besëlidhjes së Vjetër u transferuan në kishë, sipas teologjisë zëvendësuese. Kisha u bë populli i zgjedhur i Zotit për të zëvendësuar Izraelin. Vendi nuk është më bartësi i bekimit, i cili presupozon marrëdhënien e duhur me Zotin që hebrenjtë nuk e kanë më. Kisha zëvendëson hebrenjtë. Rëndësia që ata kishin në historinë e zbulesës është e vazhdueshme, teologjia zëvendësuese ofron një pamje krejtësisht të ndryshme të zbulesës së Zotit në Bibël. DhV dhe DhR janë vendosur përballë njëri-tjetrit. DhV interpretohet dhe lihet jashtë. Përzgjedhja e popullit hebre dhe premtimet e Zotit në Dhjatën e Vjetër për hebrenjtë kanë pushuar. Bibla e Jezusit, që ne e quajmë Dhjata e Vjetër, nuk ka të njëjtën vlerë dhe domethënie për ne si për Jezu Krishtin, apostujt dhe kishën e parë. Rëndësia e Dhjatës së Vjetër përcaktohet në kuptimin e asaj se kush është Zoti, dëshirat e tij për një popull të shenjtë dhe të kuptuarit e problemeve që një popull i shenjtë do të hasë.

Zoti nuk mund t’i ketë dhënë leje askujt për të ndryshuar përmbajtjen e Biblës, prandaj Teologjia e Zëvendësimit është e rreme dhe nga Satani.

Qëndroni në linjë…

Pjesa XVII

Përshëndetje te gjithëve! Ja pjesa XVII e serisë që merret me biblën dhe profecitë në bibël dhe krahason profecitë me ngjarjet aktuale. Ndoshta ngjarja më tërheqëse e kohës sonë, në 70-80 vjetët e fundit në lidhje me përmbushjen e profecive të dhëna në Bibël është rivendosja e shtetit të Izraelit në maj 1948. Hebrenjtë kishin qenë pa atdhe për mbi një mijë e tetëqind e shtatëdhjetëvjet dhe miliona hebrenj nga vendet e ndryshme të botës që nga viti 1948 janë zhvendosur në shtëpinë e tyre në vendin e etërve të tzre, Izrael. Parë në perspektiven e disa mijëra vjetëve, ngjarjet e mësipërme thonë diçka për Perëndinë tonë dhe kujdesin e tij për popullin e tij, judenjtë dhe planin e tij për johebrenjtë.

Në pjesën e mëparshme të serisë, pjesa XVI kishim arritur në kohën pas ringjalljes së Jezusit nga të vdekurit dhe ringjalljes së profetizuar nga profetët e lashtë dhe të regjistruar në Dhjatën e Vjetër. Apostujt tani kishin marrë Frymën e Shenjtë të dërguar nga Zoti si mbështetje dhe ndihmë për të përhapur mësimet e Jezusit midis judenjve dhe johebrenjve në botën e njohur. Apostulli Pjetër ishte porositur nga Jezusi, para ngritjes në qiell, për të përhapur fjalën e tij te hebrenjtë së pari dhe pastaj te johebrenjtë. Përveç vetë Zotit, apostulli Pal është personi më i rëndësishëm në krishterimin e hershëm. Trembëdhjetë letrat e tij mbulojnë të gjitha mësimet e rëndësishme të Dhjatës së Re. Janë apostujt Pjetër, Gjon dhe Pal, të gjithë judenj, të cilët me Frymën e Shenjtë ngrenë emrin dhe doktrinën e Jezusit në mënyrë që të gjithë të dinë kush është Krijuesi i qiellit dhe i tokës, domethënë Zoti i Abrahamit, Isakut, dhe Jakobit, dhe ofertën e Tij të shpëtimit përmes besimit në Birin e tij Jezu Krisht. Konfirmimi i besimit tuaj në Jezu Krishtin si Shpëtimtarin tuaj është që ju të lindni përsëri me ujë dhe Frymë, siç Jezusi i shpjegoi fariseut dhe kreut Nikodem, kur ai erdhi te Jezusi natën, shih Gjoni 3: 2-6: “Rabi, ne e dimë që ju jeni një mësues i ardhur nga Zoti, sepse askush nuk mund të bëjë mrekullitë që ju bëni, përveç nëse Zoti është me të”. Jezusi u përgjigj dhe i tha: “Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se, nëse një njeri nuk ka rilindur, ai nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë”.

Jeta në mbretërinë e Perëndisë këtu në tokë është rrënjësisht e ndryshme nga gjithçka tjetër. Kushdo që do të gjejë dhe fitojë jetën e re duhet të “humbasë” të vjetrën. Jezusi tregon pikën kryesore të radikalit që është çarja që ndodh midis jetës së vjetër dhe së resë. Zoti e di nga përvoja se nëse njerëzit/shpirtrat që Ai merr në qiell pas jetës këtu në tokë, nuk testohen dhe sprovohen në lidhje me standardin e denjësisë për Perëndinë, Perëndia nuk do të arrij shoqëri me një popull të shenjtë siç dëshiron Ai. Jeta në tokë është për njerëzit një përgatitje për të takuar Perëndinë. Njerëzve u është dhënë vullneti i lirë nga Zoti për të zgjedhur njërën nga dy daljet e jetës që ekzistojnë: parajsën ose ferrin. Zoti që na krijoi është një Zot i drejtë, Ai na jep mundësinë të zgjedhim midis Satanit dhe demonëve të tij që duan të na largojnë nga Zoti në ferr ose të ndjekim standardin e Zotit se si të jetojmë jetën tonë që na çon në parajsë.

Ti kthehemi apostujve Pjetër, Gjon dhe Pal–ata të gjithë morën porosinë e tyre direkt nga Jezusi ose përmes Frymës së Shenjtë. Ata shënojnë shekullin e parë me përvojat dhe tekstin e tyre thelbësor që ndërtohet nën besëlidhjen e re që Zoti u ofron të gjithë njerëzve. Pali e përjetoi takimin e tij me Jezusin në rrugën për në Damask, ku duhej të arrestonte dhe të çonte në Jeruzalem ata që besuan në mësimet e Jezusit, shiko Pjesën XV.

Apostulli Paul udhëtoi për të predikuar mësimet e Jezusit pas takimit të tij me Jezusin gjatë rrugës për në Damask.

Harta: www.churchofjesuschrist.org

Jezusi i dha apostullit Pjetër detyrën kryesore që t’u sillte besëlidhjen e re bashkë-hebrenjve të tij Do të ishte një punë e vështirë t’u thoshte hebrenjve se njeriu që ata refuzuan dhe kryqëzuan ishte Mesia i premtuar që kishin pritur për kaq shumë kohë. Disa çështje të tjera të vështira për hebrenjtë ishin që Jezusi, Mesia i tyre, u ishte hapur johebrenjve, për të qenë në gjendje të merrnin Shpirtin e Shenjtë duke besuar në vdekjen fitimtare të Jezusit në kryq. Johebrenjtë meshkuj, të krishterët e rinj, nuk kishin pse të rrethpriteshin dhe të ndiqnin rregullat dietike të hebrenjve. Besëlidhja e re që Zoti u ofron njerëzve nuk bazohet më në vepra ose rregulla që duhet të ndiqen, por në besimin në Jezus Krishtin dhe fjalën e tij. Vdekja fitimtare e Jezusit u bë shpëtimi ynë.

Udhëheqësit fetarë të hebrenjve ortodoksë, kryeprifti dhe Sinderi, të cilët e çuan popullin në humbje në lidhje me Jezusin dhe mësimet e tij, filluan sulme të ashpra ndaj ndjekësve të mësimeve të Jezusit. Deri më sot, hebrenjtë ortodoksë nuk e kanë njohur Jezusin si Mesinë e tyre, megjithatë, shumë hebrenj, si individë e kanë pranuar Jezusin si Shpëtimtarin e tyre. Por Bibla thotë se përsëri, në një kohë veçanërisht të vështirë për judenjtë, ata do të përballen me Jezusin të cilin ata e refuzuan dhe pastaj ata do të shikojnë tek ai që kishin tejshpuar, shih Zakaria 12:10, “Do të derdh mbi shtëpinë e Davidit dhe mbi banorët e Jeruzalemit Frymën e hirit dhe të përgjërimit; dhe ata do të vështrojnë drejt meje, drejt atij që kanë therur; do të pikëllohen për të, ashtu si pikëllohesh për një bir të vetëm, dhe do të hidhërohen shumë për të, ashtu si hidhërohesh fort për një të parëlindur.”

Polemika mbi kuptimin e fjalës së Zotit në Bibël ka dëshmuar të jetë një problem i vazhdueshëm deri në ditët tona, sepse Satani dhe demonët e tij vazhdimisht po kundërshtojnë dëshirën e Zotit që emri i Jezusit dhe mësimet e tij të ngrihen te të gjithë njerëzit. Në letrat e tij drejtuar asambleve, Pali përshkruan trazirat që janë të pranishme në disa asamble. E njëjta polemikë përshkruhet në Kapitujt e Zbulesës 2 dhe 3 për asambletë në Azinë e Vogël (Turqia e sotme). Apostulli Gjon, i cili është internuar në ishullin Patmos të Egjeut, u shkruan shtatë asambleve në Azinë e Vogël në emër të Jezusit, duke iu referuar çështjeve në asambletë që zbatohen; veprimtaria fraksionale dhe devijimet nga këshillat dhe udhëzimet e Palit për asambletë si të jetojmë drejt dhe të shenjtë për Zotin në të gjitha situatat e jetës, si dhe të kërkojmë falje kur bëjmë gabime ose shkojmë në drejtim të gabuar larg Zotit.

Hebrenjtë kishin një marrëveshje të ndërsjellë me Zotin, që nga koha kur Moisiu e udhëhoqi popullin hebre nga skllavëria në Egjipt drejt vendit të harruar që Zoti i kishte dhënë Abrahamit, Isakut dhe Jakobit në zotërimin e tyre përgjithmonë – shih, Zanafilla 17:7-8 “Dhe do të caktoj besëlidhjen time midis meje dhe teje, si dhe me pasardhësit e tu, nga një brez në një brez tjetër; kjo do të jetë një besëlidhje e përjetshme, me të cilën unë do të marr përsipër të jem Perëndia yt dhe i pasardhësve të tu mbas teje. Dhe ty dhe pasardhësve të tu pas teje, do t’u jap vendin ku ti banon si një i huaj: tërë vendin e Kanaanëve, në pronësi për gjithnjë; dhe do jem Perëndia i tyre”. Kjo besëlidhje i kaloi nga Zoti djalit të Abrahamit, Isakut dhe birit të Isakut, Jakobit, 12 bijtë e të cilit formuan bazën e popullit hebre, të cilin Moisiu më vonë e çoi nga Egjipti drejt vendit të harruar që Zoti u kishte dhënë.

Rreth vitit 132 të es, tempulli u rrafshua me tokë, “këtu nuk do të lihet gur mbi gur”, Jezusi u profetizoi dishepujve të tij. Shih Marku 13:1-2 “1 Atëherë, ndërsa ai po dilte nga tempulli, një nga dishepujt e tij i tha: ‘Mësues, shiko çfarë lloj gurësh dhe çfarë ndërtesash ka këtu? ‘2 Dhe Jezusi u përgjigj dhe i tha: ‘A po i shikon këto ndërtesa të mëdha? Nuk do të mbetet gur mbi gur pa u rrënuar.’ Ai që sot quhet “muri i vajtimit” nuk ishte pjesë e tempullit të vjetër por i përkiste një muri të jashtëm mbajtës përpara vetë tempullit. Perandori Hadrian ishte ai që ndërmorri masat ndëshkuese më të përhapura për të hequr emrat hebrenj nga qytete dhe rajone. Hadrian-i zhvilloi disa luftëra kundër armiqve të jashtëm, por iu desh të mposhtte kryengritjen e fundit të madhe hebraike nën Bar-Kokhba-n në periudhën 132-135. Pas kësaj, ai ndryshoi emrin e provincës nga Judea në Filistinë (Palestinë) pas armiqve të trashëguar të hebrenjve, Filistejtë dhe i dha Jeruzalemit emrin Aelia Capitolina. Hadriani urdhëroi ndërtimin e Jeruzalemit si një koloni romake të banuar nga legjionarë romakë. Hebrenjtë u dëbuan nga Jeruzalemi me kërcënimin e dënimit me vdekje për praktikimin e rrethprerjes dhe atyre iu ndalua hyrja në Jeruzalem.

Shih: https://en.wikipedia.org/wiki/Det_andre_tempelet_i_Jerusalem

https://snl.no/Jerusalems_historie#:~:text=Som%20en%20f%C3%B8lge%20av%20den,by%20under%20navnet%20Aelia%20Capitolina.

Krishterimi i hershëm (deri në këshillin e parë të Niceas në vitin 325) u përhap nga Mesdheu lindor në të gjithë Perandorinë Romake dhe më gjerë. Fillimisht, ky përparim ishte i lidhur ngushtë me qendrat hebraike tashmë të krijuara në Tokën e Shenjtë dhe diasporën hebraike. Pasuesit e parë të krishterimit ishin hebrenj ose prozelitë, shpesh të referuar si të krishterët hebrenj dhe njerëz të perëndishëm. Të krishterët e hershëm u mblodhën në shtëpi të vogla private, të njohura si kisha shtëpiake, por i gjithë komuniteti i krishterë i qytetit do të quhet gjithashtu një kishë – emri grek ἐκκλησία fjalë për fjalë do të thotë asamble, tubim ose kongregacion, por është përkthyer si kishë në shumicën e përkthimeve anglisht të Dhjatës së Re. Shumë nga këta të krishterë të hershëm ishin tregtarë dhe të tjerë që kishin arsye praktike për të udhëtuar në Afrikën e Veriut, Azinë e Vogël, Arabi, Greqi dhe gjetkë. Mbi 40 komunitete të tilla u krijuan deri në vitin 100, shumë në Anadoll, e njohur gjithashtu si Azia e Vogël, si shtatë kisha në Azi. Në fund të shekullit të parë, Krishterimi ishte përhapur tashmë në Romë dhe në qytetet kryesore në Armeni, Greqi dhe Siri dhe shërbeu si bazë për përhapjen e gjerë të Krishterimit në të gjithë botën.

Perandori romak, Konstandini në periudhën 306–337 mund të njihet si perandori që e ktheu Perandorinë Romake në krishterim dhe krijoi një perandori të krishterë me Kostandinopojën si kryeqytet të ri. Në shekullin e katërt, Jeruzalemi u bë pjesë e Perandorisë Bizantine të krishterë. Emri u ndryshua përsëri në Jeruzalem (324-637 ndoshta). Si një tokë e shenjtë për krishterimin, Palestina mori një kuptim krejtësisht të ndryshëm nga më parë, veçanërisht pasi forma e krishterimit e Kishës Lindore u bë një fe shtetërore nën Perandorin Theodosi i Madh në vitin 381. Fakti që mësimet e Jezusit dhe përfundimisht mijëra pasuesve të mësimeve të Jezusit (të krishterët) shihet si një grup i rëndësishëm strategjik i njerëzve nga perandorët laikë ose paganë romakë do të ketë një efekt të thellë dhe të qëndrueshëm në zbatimin dhe kuptimin e fjalëve të Biblës, në veçanti të Dhjatës së Re.

Kushtoni vëmendje …

Pjesa XVI

Përshëndetje të gjithëve! Ja pjesa XVI e serisë që merret me Biblën dhe profecitë në Bibël dhe krahason profecitë me ngjarjet aktuale. Ndoshta ngjarja më tërheqëse e kohës sonë, 70-80 vitet e fundit, në lidhje me përmbushjen e profecive të dhëna në Bibël, është restaurimi i shtetit të Izraelit në maj, 1948 dhe se si miliona hebrenj nga vendet e ndryshme të botës deri më tani janë kthyer në vendin e etërve të tyre, Izraelin.
Që nga koha e Abrahamit, Isakut dhe Jakobit, populli hebre, i formuar nga 12 fiset e 12 djemve të Jakobit, kishin si detyrë të tyre t’u tregonin popujve dhe kombeve të tjerë se kush është Krijuesi i shenjtë dhe i fuqishëm i qiellit dhe i tokës, Ai që ka një besëlidhje të përjetshme me popullin hebre.
Perëndia i Izraelit, Krijuesi i qiellit dhe i tokës, i mori hebrenjtë si popullin e tij dhe hyri në një besëlidhje të ndërsjellë me ta, Besëlidhja e Sinait, pasi Zoti i kishte shpëtuar pasardhësit e Jakobit nga skllavëria në Egjipt. Kjo besëlidhje reciproke që Zoti bëri me hebrenjtë u ndërtua në mënyrë që hebrenjtë të respektonin urdhërimet dhe rregullat e Zotit se si duhej të funksiononte jeta në tokë në bashkësi me Zotin, diçka të cilën populli hebre e pranoi me vetëdëshirë. Duke ndjekur urdhërimet dhe rregullat e Zotit, Perëndia do të siguronte mirëqenien e popullit hebre dhe kështu do t’u tregonte të gjitha kombeve se kush Ai është. Sidoqoftë, populli hebre nuk arriti të ndiqte urdhërimet dhe rregullat e Zotit shumë herë gjatë shekujve dhe po aq herë ata u falën kur u penduan dhe u kthyen në shoqëri me Perëndinë. Zoti dëshironte një popull të shenjtë të krijimit të tij suprem me të cilin Ai mund të kishte shoqëri këtu në tokë dhe më pas në qiell. Hebrenjtë, kryesisht kishin shkelur Besëlidhjen e Sinait dhe bashkësinë e tyre me Zotin gjatë 400 vjetëve të fundit para se Jezusi të lindte—shih profetin Malakia kapitujt 1 dhe 2. Këtu Zoti tregon në një gjuhë të qartë përmes profetit se si hebrenjtë, në veçanti priftërinjtë dhe udhëheqësit, shkelën besëlidhjen e ndërsjellë me Perëndinë në mënyrë të përsëritur.
Atëherë Perëndia dërgoi birin e vetëm, Jezusin në tokë përmes një lindjeje të virgjër të iniciuar nga Shpirti i Shenjtë. Jezusi lindi si një fëmijë njerëzor nga Maria e virgjër, e cila ishte pasardhëse e mbretit David. Jezusi Mesia (Shpëtimtari i judenjve) që do të vinte në tokë ishte parashikuar nga profetët e Zotit për shekuj me radhë dhe ishte i njohur për priftërinjtë që kishin studiuar me vite të tëra Torën ose Tanakhun (Biblën hebraike). Sidoqoftë, klerikët, shumica e tyre, që nuk kishin më bashkësi të përditshme me Zotin, gradualisht fituan bindjen që Mesia dhe Shpëtimtari i tyre i ardhshëm do të ishte një mbret luftëtar si mbreti David i vjetër. Por fakti në profeci jep një histori krejt tjetër—shih Isaia 53:1-5 dhe Marku 15:1-5.
Isaia 53:1-5
Kush i ka besuar predikimit tonë dhe kujt iu shfaq krahu i Zotit? 2 Ai erdhi lart para tij si një degëz, si një rrënjë nga një tokë e thatë. Nuk kishte figurë as bukuri për të tërhequr shikimin tonë, as paraqitje që ne ta dëshironim. 3 I përçmuar dhe i hedhur poshtë nga njerëzit, njeri i dhembjeve, njohës i vuajtjes, i ngjashëm me dikë para të cilit fshihet faqja, ishte përçmuar, dhe ne nuk e çmuam aspak. 4 Megjithatë ai mbante sëmundjet tona dhe kishte marrë përsipër dhembjet tona; por ne e konsideronim të goditur, të rrahur nga Perëndia dhe të përulur. 5 Por ai u tejshpua për shkak të shkeljeve tona, u shtyp për paudhësitë tona; ndëshkimi për të cilin kemi paqen është mbi të, dhe për shkak të vurratave të tij ne jemi shëruar.

Marku 15:1-5
Dhe herët në mëngjes krerët e priftërinjve me pleqtë, skribët dhe gjithë sinedrit bënin këshill, e lidhën Jezusin e çuan jashtë e ia dorëzuan Pilatit. 2 Dhe Pilati e pyeti: “A je ti mbreti i Judenjve?.” Dhe ai, duke u përgjigjur, i tha: “Ti e thua!.” 3 Dhe krerët e priftërinjve e akuzonin për shumë gjëra; por ai nuk përgjigjej aspak. 4 Pilati e pyeti përsëri, duke thënë: “Nuk po përgjigjesh fare? Shih për sa gjëra të akuzojnë!.” 5 Por Jezusi nuk u përgjigj më asgjë, aq sa Pilati mbeti i çuditur.

Misteri i Zotit në tranzicionin nga besëlidhja e ndërsjellë e Sinait që Zoti kishte bërë me popullin hebre në besëlidhjen e re të njëanshme të hirit bazuar në vuajtjet dhe vdekjen e Jezusit në kryq, është se të gjithë njerëzit, jo vetëm hebrenjtë janë të ftuar nga Zoti për shoqëri me të këtu në tokë dhe pastaj për gjithë përjetësinë në qiell. Në mënyrë që ky tranzicion të funksionoj, mëkatet duhet të paguhen ose të mbulohen me një flijim. Në Besëlidhjen e lashtë të Sinait, pagesa vjetore ose mbulimi i mëkatit rregullohej deri në hollësinë më të vogël se si të flijohej një kafshë shtëpiake pa të meta si pagesë ose mbulim i mëkateve, domethënë mosrespektimin e fjalës dhe ligjeve të Zotit. Në besëlidhjen e re, Jezusi bëhet sakrifica që heq një herë e përgjithmonë të gjitha mëkatet e botës.
Zoti u ofron njerëzve, krijesës së tij supreme të cilën ai e do shumë, një besëlidhje në të cilën Zoti e ka bërë sakrificën përfundimtare një herë, për të gjitha mëkatet kundër Perëndisë, domethënë dështimin në bashkësi me Zotin dhe Shpirtin e Shenjtë dhe për të ndjekur fjalën e Zotit dhe Mësimet e Jezusit. Kur Jezusi u refuzua nga klerikët dhe populli, ai u kryqëzua për shkak të akuzave të rreme. Jezusi u bë sakrifica njëherë e përgjithmonë dhe në të njëjtën kohë shpëtimi përfundimtar për të gjithë njerëzit që besojnë se Jezusi është Biri i Perëndisë, që ai vdiq në kryq si një flijim për të gjithë mëkatin njerëzor, që ai u ringjall nga vdekja në ditën e tretë dhe u ngjit në qiell. Nga atje, Jezusi do të kthehet një ditë për të gjykuar të gjallët dhe të vdekurit.
Populli hebre nuk arriti ta mbajë besëlidhjen e Sinait. Përmes jetës dhe veprës së Jezusit, Zoti e bën të mundur që të gjithë njerëzit (kombet) tani mund të kenë shoqëri me Zotin këtu në Tokë dhe më pas në qiell për tërë përjetësinë dhe të bëhen pjesë e popullit të shenjtë të Zotit. Kërkesën që e paraqet Zoti e gjejmë në të parën nga Dhjetë Urdhëresat përkatësisht: “Ju do ta doni Zotin, Perëndinë tuaj me gjithë zemrën tuaj, me gjithë shpirtin tuaj dhe me gjithë mendjen tuaj”, ose me fjalë të tjera, “Ju nuk do të keni asnjë perëndi tjetër para meje”. Mohimi i Jezusit nga hebrenjtë si Mesia i tyre, i dërguar nga Perëndia, nënkupton që jeta dhe mësimet e Jezusit gjatë tre vjetë e gjysmë të fundit që ai ishte në tokë u bë baza e besëlidhjes së re të njëanshme që Zoti u ofron të gjithë njerëzve.
Janë apostujt Pjetër, Gjon dhe Pal, që të gjithë judenj, të cilët së bashku me Shpirtin e Shenjtë ngrenë lart emrin e Jezusit dhe mësimet e tij në mënyrë që të gjitha kombet e botës të dinë kush është Krijuesi i qiellit dhe i tokës, d.m.th. Perëndia i Abrahamit, Isakut dhe Jakobit dhe oferta e Tij e shpëtimit përmes besimit në Birin e tij Jezu Krisht. Konfirmimi i besimit tuaj në Jezu Krishtin si Shpëtimtarin tuaj është se ju lindni përsëri me ujë dhe Frymë, siç Jezusi i shpjegoi Fariseut dhe kreut Nikodem kur ai erdhi te Jezusi natën, shih Gjoni 3:2-6,
2 Ky erdhi natën te Jezusi dhe i tha: “Mësues, ne e dimë se ti je një mësues i ardhur nga Perëndia, sepse askush nuk mund të bëjë shenjat që bën ti, në qoftë se Perëndia nuk është me të.” 3 Jezusi iu përgjigj dhe tha: “Në të vërtetë, në të vërtete po të them që nëse një nuk ka rilindur, nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë.”4 Nikodemi i tha: “Po si mund të lindë njeriu kur është plak? A mund të hyjë ai për së dyti në barkun e nënës së vet dhe të lindë?.” 5 Jezusi u përgjigj: “Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se kush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. 6 Ç’ka lindur nga mishi është mish; por ç’ka lindur nga Fryma është frymë.

Jeta në mbretërinë e Zotit këtu në tokë është rrënjësisht e ndryshme nga gjithçka tjetër. Kush e gjen dhe pranon jetën e re duhet ta “humbasë” të vjetren. Jezusi tregon pikën kryesore të ekstremit që është prishja që ndodh midis jetës së vjetër dhe së resë. Deklarata të tilla si rilindja janë një sfidë e jashtëzakonshme për kisha të ndryshme sot që duan të jenë “kisha miqësore me kërkuesit” dhe “të përqafojnë të gjithë”. Nëse “kisha miqësore me kërkuesit” nuk guxon të mbështesë këtë fjalë sfiduese të rilindjes si e vetmja mundësi për të arritur mbretërinë e Zotit përmes besimit në Jezu Krishtin, ajo do të dështojë në misionin e saj.
Në fjalët e mprehta të Peshkopit Erik Pontoppidan (1760), për profetët e rremë thuhet se ata “e bëjnë rrugën për në parajsë të gjerë dhe mashtrojnë shpirtrat me shpresën e shpëtimit, derisa të zgjohen në ferr”. Jezusi është i qartë kur thotë se njeriu duhet të rilindë dhe të jetojë një jetë ndryshe nga jeta e vjetër nëse dëshiron të shohë mbretërinë e Zotit. Për shumë vetë do të duket e vështirë, por atëherë duhet kërkuar ndihmë nga Zoti dhe Shpirti i Shenjtë.
Në fillim të viteve 1950, Ole Hallesby, profesor në Fakultetin Teologjik Kongregacional në Norvegji, u akuzua nga media dhe nga Peshkopi Kristian Schjelderup në Hamar, Norvegji për frikësimin e njerëzve pa nevojë. Peshkopi Schjelderup nuk vonoi shumë të distancohej nga pozicioni i Hallesby mbi ndëshkimin dhe shkatërrimin e përjetshëm nëse dikush nuk kthehet dhe nuk rilind. Çështja e ndëshkimit dhe shkatërrimit të përjetshëm u bë shpejt një debat i nxehtë ndërmjet forcave liberale dhe konservative në Kishën Norvegjeze.
Të kthehemi tek apostujt Pjetër, Gjon dhe Pal—secili prej tyre ka marrë porosinë e tij direkt nga Jezusi ose përmes Frymës së Shenjtë. Ata shënojnë shekullin e parë me përvojat dhe tekstet e tyre thyerëse që ndërtohen nën besëlidhjen e re që Zoti u ofron njerëzve. Pali përjetoi takimin me Jezusin në rrugën për në Damask, ku duhej të arrestonte dhe të çonte në Jeruzalem ata që besuan në mësimet e Jezusit – shih Pjesën XV. Tek Veprat e Apostujve 9:13-16 Jezusi e udhëzon Ananian të kujdeset për Saulin (Palin) pasi iu shfaq Saulit rrugës për në Damask. Jezusi e ndali Palin ndërsa e njohim Saulin përkohësisht në rrugën për në Damask:
13 Atëherë Anania u përgjigj: “O Zot, nga shumë veta kam dëgjuar për këtë njeri se sa të këqija u ka bërë shenjtorëve të tu në Jeruzalem. 14 Dhe ai ka këtu një autorizim nga krerët e priftërinjve për të burgosur të gjithë ata që thërrasin emrin tënd.” 15 Por Zoti i tha: “Shko, sepse ai është vegla që unë kam zgjedhur për ta sjellë emrin tim përpara johebrenjve, mbretërve dhe bijve të Izraelit.16 Sepse unë do t’i tregoj atij sa shumë i duhet të vuajë për emrin tim.”

Përveç vetë Zotit Jezus, apostulli Pal është personi më i rëndësishëm në krishterimin e hershëm. Trembëdhjetë letrat e tij mbulojnë të gjitha mësimet e rëndësishme të Dhjatës së Re. Nëse letrave të tij i shtohen kapitujt e Veprave të Apostujve që kanë të bëjnë me jetën e Palit, rreth një e treta e Dhjatës së Re ishte shkruar nga ose për teologun e madh misionar. Apostulli Pal udhëton për të predikuar doktrinën e Jezuit.
Apostulli Pal udhëton për të predikuar doktrinën e Jezusit

Harta: www.churchofjesuschrist.org
Jezusi i dha apostullit Pjetër detyrën kryesore që t’u sillte besëlidhjen e re bashkëhebrenjve. Do të ishte një punë e vështirë t’u thoshte hebrenjve se njeriu që ata refuzuan dhe kryqëzuan ishte Mesia i premtuar, të cilin e kishin pritur kaq gjatë. Disa çështje të tjera të vështira për hebrenjtë ishin që Jezusi, Mesia i tyre, u ishte hapur johebrenjve, d.m.th. johebrenjve, që të mund të merrnin Shpirtin e Shenjtë duke besuar në vdekjen e Jezusit në kryq për të gjithë njerëzit. Johebrenjtë meshkuj, të krishterët e rinj, nuk kishin pse të rrethpriteshin dhe të ndiqnin rregullat dietike të hebrenjve.
Udhëheqësit fetarë të hebrenjve ortodoksë, kryeprifti dhe Sinedri, të cilët e çuan popullin në humbje në lidhje me Jezusin dhe mësimet e tij, filluan sulme të ashpra ndaj ndjekësve të mësimeve të Jezusit. Deri më sot, hebrenjtë ortodoksë nuk e kanë njohur Jezusin si Mesinë e tyre. Por Bibla thotë se së shpejti, në një kohë veçanërisht të vështirë për judenjtë, ata do të përballen me Jezusin që ata refuzuan dhe pastaj ata do të shikojnë drejt atij që kishin tejshpuar. Shih Zakaria 12:10
Do të derdh mbi shtëpinë e Davidit dhe mbi banorët e Jeruzalemit Frymën e hirit dhe të përgjërimit; dhe ata do të vështrojnë drejt meje, drejt atij që kanë therur; do të pikëllohen për të, ashtu si pikëllohesh për një bir të vetëm, dhe do të hidhërohen shumë për të, ashtu si hidhërohesh fort për një të parëlindur.
Qëndroni në linjë…

Pjesa XV

Ja pjesa XV e serisë që merret me Biblën dhe profecitë në Bibël dhe krahason profecitë me ngjarjet aktuale. Ndoshta ngjarja më tërheqëse e kohës sonë, 70-80 vitet e fundit, në lidhje me përmbushjen e profecive të dhëna në Bibël, është restaurimi i shtetit të Izraelit në maj të vitit 1948 dhe se si miliona hebrenj nga vendet rreth botës u zhvendosur në Izrael në të njëjtën periudhë. Kjo pjesë e serisë merret me kohën pasi Jezusi u ngjit në qiell dhe Zoti dërgoi Frymën e Shenjtë në tokë si ndihmës dhe udhëzues, pasi Jezusi ishte ndihmës dhe udhëzues për dishepujt në kohën kur ishte me ta. Bibla na tregon qartë se njerëzit nuk mund ta ndjekin atë rrugë më vete ose të kenë sjelljen që Zoti dëshiron prej nesh në kohën relativisht të shkurtër që jemi këtu në tokë, afërsisht 70-80 vjet. Jezusi është e vetmja qenie njerëzore që ka jetuar pa mëkatuar kundër Zotit që na krijoi dhe gjithçka që ekziston. Për ne, Jezusi bëhet një mësues dhe një shembull për të ndjekur. Dhjata e Re është mësimi i Jezusit i dokumentuar për brezat e ardhshëm.
Siç u përmend më herët (Pjesa XIV), udhëheqësit fetarë kishin frikë nga mësimet e Jezusit, të cilat në shumë mënyra hoqën bazën e veprimtarisë së tyre fetare, të cilën ata kishin krijuar për të kontrolluar njerëzit me një grup rregullash dhe rregullimesh të zhvilluara mirë që kishin përfitimet ekonomike për t’i zbatuar. Jezusi në mënyrë të përsëritur vuri në dukje mënyrat e padrejta me të cilat udhëheqësit fetarë i drejtuan njerëzit dhe praktikuan Besëlidhjen e Sinait. Udhëheqësit duhet të kishin qenë shembuj si shërbëtorë dhe model për njerëzit në jetën praktike bazuar në Besëlidhjen e Sinait, Dhjetë Urdhëresat dhe fjalën e Zotit nga profetët.
Në vend të kësaj, ata u ngritën mbi njerëzit, u distancuan nga bashkësia me Zotin dhe praktikuan një praktikë fetare në të cilën marrëdhënia e individit me Zotin u neglizhua dhe rregullat rituale dhe urdhëresat me pasoja financiare morën kontroll. E gjithë kjo ndodhi përkundër profecive në Biblën e judenjve, domethënë Ligjit dhe Profetëve ku shpesh paralajmërohet kundër perëndive të tjerë si përfitimi personal, lakmia dhe mungesa e interesit për mirëqenien e të afërmit të tyre. Vetë Jezusi shpesh e qortoi sjelljen dhe praktikën e tillë, por nuk u mor seriozisht. Profecitë në Dhjatën e Vjetër kanë profeci të qarta për Mesian i cili do të vinte dhe do t’i ndihmonte judenjtë të pendoheshin nga egoizmi, lakmia dhe interesi vetjak për bashkësi me Perëndinë.
Shembulli më i qartë i asaj që Jezusi donte të thoshte dhe se udhëheqësit fetarë nuk e morën seriozisht është marrë nga Mateu 22: 37-40 37 Jezusi i tha: ”Do ta duash Zotin, Perëndinë tënd, me gjithë zemër, me gjithë shpirt me gjithë mendjen tënde. ’38 Ky është urdhërimi i parë dhe i madh. 39 Dhe e dyta është si ajo: “Duaje të afërmin tënd si veten tënde”. 40 Nga këto dy urdhërime varet i gjithë Ligji dhe Profetët”.Në profetin Isaia (rreth vitit 700 para Krishtit), është paraqitur një tabllo që Zoti do të depërtojë në gjendjen e ligë mes judenjve dhe udhëheqësve të tyre. Një David i ri do të vijë të krijojë kushte të ngjashme me parajsën (Isaia 9:6-7) (Princi i Paqes). Tek profeti Mikea (rreth 700 para Krishtit) thuhet se Davidi i ri do të vijë nga qyteti i Davidit, Betlehemi (Mikea 5:1-6). Profeti Jeremia (rreth vitit 600 para Krishtit) flet për një filiz të ri, i cili është i drejtë dhe që do të rritet nga pasardhja e Davidit (Jeremia 23:5; shih gjithashtu Isaia 4: 2). Përveç këtyre dy nocioneve, profeti Ezekiel (rreth vitit 600 para Krishtit) flet për një David të ri dhe një filiz të ri, për ngritjen e një bariu të ri mbi popullin e Izraelit (Ezek. 17:22; shih gjithashtu Isaia 11:1)
Udhëheqja e lartë fetare, Sinedri i përbërë nga 71 priftërinj me një prift të lartë si udhëheqës, e mohoi Jezusin dhe mesazhin e tij për hebrenjtë që erdhën nga Zoti. Jezusi kishte udhëtuar për më shumë se tre vjet dhe solli me vete mesazhin e Zotit, pak para festës së Pashkës atë vit dhe Sinedrit shfrytëzon rastin kur një nga dishepujt e Jezusit, Juda Iskarioti, shkoi te udhëheqësit fetarë dhe e tradhtoi Jezusin për tridhjetë monedha argjendi. Udhëheqësit fetarë po organizonin një gjyq fetar në të cilin kryeprifti Kaifa është prokuror dhe pjesa tjetër e Sinedrit janë gjykatës. Për të realizuar një gjyq të tillë, priftërinjtë kishin nxitur disa njerëz në Jeruzalem për të mbështetur rastin kundër Jezusit.
Rezultati i gjyqit është që Jezusi të dënohet me vdekje për blasfemi dhe për pretendimin se ai është Biri i Perëndisë, sipas udhëheqësit të Sinedrit. Normalisht një gjykim i tillë do të zbatohej me gurëzim, por Romakët që sunduan pjesën më të madhe të Mesdheut kishin një ligj që thoshte se vetëm një gjykatë romake mund të vendoste dënime me vdekje brenda Perandorisë Romake dhe dënimet me vdekje normalisht zbatoheshin me kryqëzim për qytetarët jo-romakë.
Në kapitullin 53, Isaia përshkruan në shumë mënyra misionin e Jezusit në shërbim të Atit të tij, Perëndinë tonë—gjykimin, dënimin dhe kryqëzimin e tij:
53 Kush i ka besuar predikimit tonë dhe kujt iu shfaq krahu i Zotit? 2 Ai erdhi lart para tij si një degëz, si një rrënjë nga një tokë e thatë. Nuk kishte figurë as bukuri për të tërhequr shikimin tonë, as paraqitje që ne ta dëshironim. 3 I përçmuar dhe i hedhur poshtë nga njerëzit, njeri i dhembjeve, njohës i vuajtjes, i ngjashëm me dikë para të cilit fshihet faqja, ishte përçmuar, dhe ne nuk e çmuam aspak. 4 Megjithatë ai mbante sëmundjet tona dhe kishte marrë përsipër dhembjet tona; por ne e konsideronim të goditur, të rrahur nga Perëndia dhe të përulur. 5 Por ai u tejshpua për shkak të shkeljeve tona, u shtyp për paudhësitë tona; ndëshkimi për të cilin kemi paqen është mbi të, dhe për shkak të vurratave të tij ne jemi shëruar. 6 Ne të gjithë endeshim si dele; secili prej nesh ndiqte rrugën e vet, dhe Zoti bëri që të bjerë mbi të paudhësia e ne të gjithëve. 7 I keqtrajtuar dhe i përulur, nuk e hapi gojën. Si një qengj që e çojnë në thertore, si një dele e heshtur përpara atyre që i qethin nuk e hapi gojën. 8 U çua larg nga shtypja dhe nga gjykimi; dhe nga brezi i tij kush mendoi se ai ishte larguar nga toka e të gjallëve dhe ishte goditur për shkak të shkeljeve të popullit tim? 9 Kishin caktuar ta varrosnin bashkë me të pabesët, po kur vdiq e vunë me të pasurin, sepse nuk kishte kryer asnjë dhunë dhe nuk kishte pasur asnjë mashtrim në gojën e tij. 10 Por i pëlqeu Zotit ta rrihte dhe ta bënte të vuante. Duke ofruar jetën e tij si flijim për mëkatin, ai do të shikojë pasardhës, do të zgjasë ditët e tij, dhe vullneti i Zotit do të ketë mbarësi në duart e tij. 11 Ai do të shikojë frytin e mundimit të shpirtit të tij dhe do të jetë i kënaqur; me anë të diturisë së tij, i drejti, shërbëtori im, do të bëjë të drejtë shumë veta, sepse do të marrë përsipër paudhësitë e tyre. 12 Prandaj do t’i jap pjesën e tij midis të mëdhenjve, dhe ai do ta ndajë plaçkën me të fuqishmit, sepse e ka përkushtuar jetën e tij deri në vdekje dhe u përfshi midis keqbërësve; ai ka mbajtur mëkatin e shumë vetave dhe ka ndërhyrë në favor të shkelësve.

Pas kryqëzimit, vdekjes dhe ringjalljes së Jezusit në ditën e tretë dhe ngritjes në qiell, Jezusi u ul në parajsë me Atin e tij dhe vendos pjesën e fundit në atë që në atë kohë për shumëkënd mund të dukej një enigmë. Jezusi nxjerr në pah një njeri të veçantë, i cili së bashku me apostujt Pjetër dhe Gjon, do të drejtojnë punën e sjelljes së mësimit të Jezusit te të gjitha kombet, jo vetëm te judenjtë. Ky njeri i veçantë është apostulli Pal, i njohur më parë si Saul, i cili ishte një kundërshtar i vendosur i Jezusit. Në kapitullin 7 të vargjeve 1-60 të Veprave të Apostujve flitet për dhjakun Stefan dhe fjalimin e tij para priftërinjve dhe popullit. Rezultati pas fjalimit të Stefanit është që ai vritet me gurë dhe dëshmitarët e gurëzimit vunë rrobat e tyre te këmbët e të riut Saul i cili “e miratoi vdekjen e tij” (Veprat e Apostujve 8:1). Ky i riu Saul ishte një farise i shquar me një arsim të mirë dhe fliste disa gjuhë, kishte lindur nga prindër hebrenj dhe ishte qytetar romak nga Tarsi, dhe ishte rritur në Jeruzalem. Siç u përmend, Sauli ishte një farise dhe një kundërshtar i flaktë i pasuesve të Jezusit, të krishterëve, dhe filloi t’i përndiqte dhe burgoste ata. Sauli u kërkoi udhëheqësve fetarë në Jeruzalem që të lëshonin letra në mënyrë që ai të përndiqte të krishterët në Damask. Në rrugën për në Damask, papritmas një dritë nga qielli shkëlqeu rreth tij, shih Veprate Apostujve 9
1 Ndërkaq Sauli, duke shfryrë akoma kërcënime dhe kërdi kundër dishepujve të Zotit, shkoi te kryeprifti, 2 dhe kërkoi nga ai letra për sinagogat e Damaskut, me qëllim që, po të gjente ndonjë ithtar të Udhës, burra o gra, të mund t’i sillte të lidhur në Jeruzalem. 3 Por ndodhi që, ndërsa po udhëtonte dhe po i afrohej Damaskut, befas rreth tij vetëtiu një dritë nga qielli. 4 Dhe, si u rrëzua përtokë, dëgjoi një zë që i thoshte: “Saul, Saul, përse më përndjek?.” 5 Dhe ai tha: “Kush je, Zot?.” Dhe Zoti tha: “Unë jam Jezusi, që ti e përndjek; është e rëndë për ty të godasësh me shkelm kundër gjembave.” 6 Atëherë ai, duke u dridhur i tëri dhe i trembur, tha: “Zot, ç’don ti të bëj unë?.” Dhe Zoti: “Çohu dhe hyr në qytet, dhe do të të thuhet ç’duhet të bësh.” 7 Dhe njerëzit që udhëtonin me të ndaluan të habitur, sepse dëgjonin tingullin e zërit, por nuk shikonin njeri. 8 Pastaj Sauli u çua nga toka, por, kur i çeli sytë, nuk shihte asnjeri; atëherë e morën për dore dhe e çuan në Damask. 9 Dhe mbeti tri ditë pa të parit, as hëngri as piu.10 Në Damask ishte një dishepull me emër Anania, të cilit Zoti i tha në vegim: “Anania!.” Dhe ai u përgjigj: “Ja ku jam, Zot!.” 11 Dhe Zoti i tha: “Çohu dhe shko në rrugën e quajtur E drejtë, dhe kërko në shtëpinë e Judës një njeri nga Tarsi me emër Saul, i cili po lutet; 12 ai ka parë në vegim një njeri, me emër Anania, duke hyrë dhe duke i vënë duart për t’ia kthyer dritën e syve.” 13 Atëherë Anania u përgjigj: “O Zot, nga shumë veta kam dëgjuar për këtë njeri se sa të këqija u ka bërë shenjtorëve të tu në Jeruzalem. 14 Dhe ai ka këtu një autorizim nga krerët e priftërinjve për të burgosur të gjithë ata që thërrasin emrin tënd.” 15 Por Zoti i tha: “Shko, sepse ai është vegla që unë kam zgjedhur për ta sjellë emrin tim përpara johebrenjve, mbretërve dhe bijve të Izraelit. 16 Sepse unë do t’i tregoj atij sa shumë i duhet të vuajë për emrin tim.” 17 Atëherë Anania shkoi dhe hyri në atë shtëpi; dhe, duke i vënë duart, tha: “Vëlla Saul, Zoti Jezus, që të është shfaqur në rrugën nëpër të cilën ti po vije, më ka dërguar që të kesh përsëri dritën e syve dhe të mbushesh me Frymën e Shenjtë.”
18 Në këtë çast i ranë nga sytë disa si luspa, dhe ai fitoi përsëri të parit; pastaj u ngrit dhe u pagëzua. 19 Dhe, mbasi mori ushqim, ai u ripërtëri në forcë. Pastaj Sauli qëndroi disa ditë me dishepujt që ishin në Damask. 20 Dhe filloi menjëherë të predikojë Krishtin në sinagoga se ai është Biri i Perëndisë. 21 Dhe të gjithë ata që e dëgjonin çuditeshin dhe thoshnin: “Po a nuk është ky ai që në Jeruzalem përndiqte të gjithë ata që e thërrisnin këtë emër, dhe ka ardhur këtu me synim që t’i çojë si robër te krerët e priftërinjve?.” 22 Por Sauli bëhej gjithnjë e më i fortë dhe i hutonte Judenjtë që banonin në Damask, duke ua vërtetuar se Jezusi është Krishti.

Përkrah apostujve Pjetër dhe Gjon, ishte Sauli, i cili më vonë ndryshoi emrin e tij në Pal, i cili do të bëhej një mjet i rëndësishëm në planin e Zotit për të përhapur mësimet e Jezusit, pra Besëlidhjen e Re që Zoti u ofroi të gjithë njerëzve në vend të vetëm Besëlidhjes së Vjetër të caktuar për hebrenjtë. Kur hebrenjtë e refuzuan Jezusin si Mesia dhe Shpëtimtari i tyre – kryqëzimi i Jezusit, vdekja dhe ringjallja u bë një shkelje e besëlidhjes së ndërsjellë të Sinait që judenjtë kishin me Perëndinë. Kjo shkelje e Besëlidhjes së Sinait, siç do ta shohim, do t’i shkaktojë vuajtje të paimagjinueshme popullit të zgjedhur të Zotit, hebrenjve për shekuj me radhë. Mallkimet e Zotit kundër popullit të Tij të zgjedhur, të përshkruara në kapitujt e Ligjit të Përtërirë 28:15-68, marrin në shumë mënyra një fillim tronditës në vitin 70, përafërsisht 40 vjet pasi Jezusi u ngjit në qiell. Romakët pothuajse shkatërruan Jeruzalemin dhe tempullin e Zotit që nuk ishte përdorur siç i kishte thënë Zoti popullit të tij sepse priftërinjtë dhe njerëzit shkuan në rrugën e tyre duke refuzuar një bashkësi të përditshme shpirtërore me Zotin. Shumë hebrenj dëbohen nga Izraeli në vendet përreth dhe prej andej e tutje në të gjitha vendet e botës.
Kjo shkelje u bë sfondi i Besëlidhjes së Re që Zoti tani u ofron të gjithë njerëzve që besojnë në Jezusin si Shpëtimtarin e tyre dhe ndjekin mësimet e Jezusit – ata do të kenë shoqëri me Zotin këtu në tokë dhe jetë të përjetshme me Të në qiell. Perëndia e bëri këtë zgjidhje për t’i mbledhur njerëzit e Tij të shenjtë në numër të plotë në kohën e duhur që vetëm Zoti e di. Kjo e kuptuar është veçanërisht e rëndësishme, sepse këtu Zoti tregon në Bibël se si ai e rregulloi kalimin nga besëlidhja e tij e ndërsjellë me hebrenjtë, e cila bazohej në vullnetin njerëzor dhe kërkesat e Zotit ku duhej të ndiqnin ligjet dhe urdhërimet e Zotit, në një besëlidhje të njëanshme nga besimi i bazuar te Zoti në Jezu Krishtin si Shpëtimtari ynë.
Konfirmimi i besimit tuaj në Jezu Krishtin si Shpëtimtarin tuaj është se ju rilindni shpirtërisht siç ia shpjegoi Jezusi fariseut Nikodem kur ai erdhi tek Jezusi natën. Shih Gjoni 3:2-6
2 Ky erdhi natën te Jezusi dhe i tha: “Mësues, ne e dimë se ti je një mësues i ardhur nga Perëndia, sepse askush nuk mund të bëjë shenjat që bën ti, në qoftë se Perëndia nuk është me të.” 3 Jezusi iu përgjigj dhe tha: “Në të vërtetë, në të vërtete po të them që nëse një nuk ka rilindur, nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë.” 4 Nikodemi i tha: “Po si mund të lindë njeriu kur është plak? A mund të hyjë ai për së dyti në barkun e nënës së vet dhe të lindë?.” 5 Jezusi u përgjigj: “Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se kush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. 6 Ç’ka lindur nga mishi është mish; por ç’ka lindur nga Fryma është frymë.

Jeta në mbretërinë e Zotit këtu në tokë është kaq rrënjësisht e ndryshme nga gjithçka tjetër. Kush gjen dhe merr jetën e re duhet të “humbasë” atë të vjetrën. Jezusi tregon për gjënë kryesore që është ndërprerja rrënjësore midis jetës së vjetër dhe së resë. Deklarata të tilla janë një sfidë e jashtëzakonshme për kisha të ndryshme sot që duan të jenë “kisha popullore” dhe “të përqafojnë të gjithë”. Nëse “kisha popullure” nuk guxon të mbështesë qartë këtë fjalë sfiduese të një rilindjeje si e vetmja mundësi për të parë mbretërinë e Perëndisë ajo po dështon në misionin e saj.
Fjalët e mprehta të Henrik Pontopidan flasin për profetët e rremë se ata “e bëjnë rrugën e gjerë për në parajsë dhe mashtrojnë shpirtrat me shpresën e shpëtimit, derisa të zgjohen në ferr”. Jezusi është i qartë kur thotë se një person duhet të rilindë nëse dëshiron të shohë mbretërinë e Zotit.

Qëndroni në linjë…

Pjesa XIV

Në Dhjatën e Vjetër të Biblës profecitë janë sinjalet e Zotit për popullin e tij, hebrenjtë për t’ju kujtuar atyre që të mbajnë urdhërimet dhe ligjet e Perëndisë në Besëlidhjen e ndërsjellë midis Tij dhe popullit të Izraelit të formuar nga dymbëdhjetë fiset e dymbëdhjetë bijve të Jakobit. Ai i kishte zgjedhur ata që të ishin një popull demonstrues për kombet e tjera të botës që nuk e njihnin Zotin, Krijuesin e qiellit dhe të tokës, pasi populli i Izraelit e kishte njohur Perëndinë përmes etërve Abrahami, Isakut dhe Jakobit të cilit Zoti i dha një premtim të përjetshëm dhe Moisiut që i udhëhoqi judenjtë nga Egjipti pas katërqind vjet skllavërie nën disa faraonë

Kjo seri bazohet në tekstin e apostullit Pjetër në letrën e tij të dytë, kapitullin 1 vargjet 16-18:
16 Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. 17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.” 18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.
Ashtu si apostujt Pjetër, Gjon dhe Jakob ishin dëshmitarë okularë kur Zoti e thirri Jezusin birin e tij dhe ata panë vetë që Jezusi ishte shndërruar në një figurë të ndritshme shih te Marku 9:2-4. Po kështu, për 70-80 vjetët e fundit ne kemi qenë dëshmitarë okularë të profecive të përmbushura. Ndoshta më e rëndësishmja nga këto profeci të përmbushura sot është që shteti i Izraelit u rivendos (maj 1948) që hebrenjtë nga e gjithë bota të ktheheshin në atdheun e tyre për të mos u dëbuar kurrë më. Për më tepër, Izraeli ndoshta është vendi me një zhvillim më të shpejtë në ndërtim dhe vetë-mjaftueshmëri të ushqimit në botë, duke qenë një eksportues i madh i perimeve, frutave, luleve si dhe pajisjeve teknologjike dhe sistemeve të IT-së.
Trembëdhjetë pjesët e para të kësaj serie ofrojnë një hyrje të profecive dhe sesi profecitë kanë pasur për qëllim të udhëzojnë dhe mbështesin popullin hebre në marrëdhëniet e tyre me Perëndinë me anë të besëlidhjes së përbashkët që ata lidhën. Në pjesën e mëparshme të serisë ne pamë që Zoti si i gjithëdijshëm e parashikoi që hebrenjtë nuk do të ndiqnin besëlidhjen që kishin premtuar të bënin. Kjo pavarësisht paralajmërimeve të shpeshta nga Zoti përmes shërbëtorëve të Tij, profetëve, për më shumë se një mijë e pesëqind vjet. Në katërqind vjetët e fundit para se Jezu Krishti të vinte në tokë, Zoti i shenjtë që urren padrejtësinë e dinte se koha për ekzekutimin e mallkimeve të Tij, shih Ligji i Përtërirë 28:15-68, mbi popullin judenj po afrohej. Zoti e paralajmëroi popullin e Tij në lidhje me mallkimet që do të vinin nëse ata nuk do të mbanin besëlidhjen me Zotin që ishte bërë në malin Sinai. Bibla na tregon se Zoti i qëndron gjithmonë besnik fjalës së tij dhe i zbaton fjalët e tij në kohën e duhur. Kjo çështje do të trajtohet në një pjesë të mëvonshme të serisë.
Koha ishte e duhur kur Biri i Perëndisë, Jezusi erdhi në tokë i lindur si një qenie njerëzore. Për më shumë se tridhjetë vjet Jezusi jetoi si një njeri i zakonshëm i ekspozuar ndaj të gjitha sprovave dhe tundimeve që jeta mund të japë dhe është i vetmi që ka jetuar plotësisht sipas Ligjit të Moisiut ashtu siç e dha Zoti – pa asnjë dështim. Ky ekuilibër i një jete të drejtë i dha Jezusit peshën e nevojshme morale dhe njohurinë praktike të Ligjit të Moisiut që ishte e nevojshme në përballjet me njerëzit dhe udhëheqësit fetarë, domethënë skribët dhe farisenjtë.

Perëndia e dërgoi birin e tij Jezusin kryesisht te hebrenjtë në mënyrë që ata ta pranonin atë si shpëtimtarin e tij shpirtëror dhe Mesinë, por njerëzit e udhëhequr nga udhëheqësit fetarë nuk e pranuan Jezusin dhe mësimet e tij gjatë tre viteve e gjysmë ai u end mes njerëzve të tij .

Udhëheqësit fetarë kishin frikë nga mësimet e Jezusit, të cilat në shumë mënyra e hoqi bazën e veprimtarisë së tyre fetare, e cila ishte për të kontrolluar njerëzit me një grup rregullash dhe dekretesh të zhvilluara nga zbatimi i të cilave kishin përfitimin ekonomik. Jezusi në mënyrë të përsëritur vuri në dukje mënyrën e padrejtë që udhëheqësit fetarë i drejtuan njerëzit dhe praktikuan Besëlidhjen e Sinait. Ata duhet të ishin shfaqur si shërbëtorë dhe modele për njerëzit në jetën praktike bazuar në Besëlidhjen e Sinait, Dhjetë Urdhëresat dhe fjalën e Zotit nga profetët. Në vend të kësaj, ata u ngritën mbi njerëzit dhe kryen një praktikë fetare në të cilën marrëdhënia e individit me Zotin u neglizhua dhe rregulloret dhe u zëvendësuan me urdhëra rituale me pasoja financiare. Kjo pavarësisht profecive në Biblën e judenjve, Dhjatën e Vjetër, të cilës shpesh i referohej vetë Jezusi. Jezusi dha mësim në sinagoga dhe midis shumicës së njerëzve, ai dha këshilla për mënyrën e jetesës, bëri shërime të panumërta të të sëmurëve dhe njerëzve të lindur me aftësi të kufizuara. Jezusi ringjalli të vdekurit në disa raste. Shumë individë e pranuan Jezusin dhe mësimin e tij për t’u penduar dhe rilindur nga Fryma e Shenjtë që Jezusi u dha atyre që besojnë në të.
Pasi Jezusi u ngjit në qiell, Ati i tij e dërgoi Frymën e Shenjtë në tokë siç përshkruhet në Bibël, shih Veprat e Apostujve kapitulli 2, vargjet 1-4 për Frymën e Shenjtë që u derdh ditën e Rrëshajave: “Kur erdhi dita e Rrëshajave, ata ishin mbledhur të gjithë së bashku. 2 Dhe papritmas nga qielli erdhi një zhurmë si një erë e fortë, e cila mbushi shtëpinë ku ishin ulur. 3 U shfaqën gjuhë si zjarri dhe ata u ndanë dhe u ulën në secilën prej tyre. 4 Atëherë ata u mbushën të gjithë me Frymën e Shenjtë dhe filluan të flasin në gjuhë të tjera, ashtu si Fryma u dha atyre të thoshin.” Kjo kohë në histori kur Jezusi u ngjit në qiell dhe Shpirti i Shenjtë u dërgua në tokë si ndihmës për njerëzit që kanë lindur përsëri, është pika e thyerjes së Besëlidhjes së Sinait dhe krijimi i Besëlidhjes së re të njëanshme të hirit që Zoti u ofron të gjithë njerëzve që e pranojnë Jezusin si Shpëtimtarin e tij dhe rilindin nga Fryma e Shenjtë. Jezusi e mësoi këshilltarin Nikodem, një udhëheqës fetar. Ai shkoi te Jezusi natën, shih te Gjoni 3: 2-6 , 2 Ky erdhi natën te Jezusi dhe i tha: “Mësues, ne e dimë se ti je një mësues i ardhur nga Perëndia, sepse askush nuk mund të bëjë shenjat që bën ti, në qoftë se Perëndia nuk është me të.” 3 Jezusi iu përgjigj dhe tha: “Në të vërtetë, në të vërtete po të them që nëse një nuk ka rilindur, nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë.” 4 Nikodemi i tha: “Po si mund të lindë njeriu kur është plak? A mund të hyjë ai për së dyti në barkun e nënës së vet dhe të lindë?.” 5 Jezusi u përgjigj: “Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se kush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. 6 Ç’ka lindur nga mishi është mish; por ç’ka lindur nga Fryma është frymë.

Veprat e Apostujve në Bibël përshkruajnë mënyrën se si Besëlidhja e Re vendoset nga ngjarjet që apostujt Pal dhe Pjetër janë të ekspozuar ndaj qeverisjes së perceptimit të Besëlidhjes së Re që Zoti u ofron të gjithë njerëzve, jo vetëm hebrenjve sic ishte rasti në Besëlidhjen e Vjetër. Pali, i njohur më parë si Saul, ishte një farise i zjarrtë, duke marrë përsipër detyrën e përndjekjes dhe burgosjes së atyre që besuan në Jezusin. Sauli ishte caktuar të udhëtonte për në Damask për të burgosur njerëzit që besuan në Jezusin, ai bartte me vete letrat në të cilat udhëheqësit kryesorë fetarë në Jeruzalem nënshkruan se e kishin caktuar Saulin. Në rrugën për në Damask ndodhi diçka dramatike, shih Veprat e Apostujve 9: 3–19:

3 Por ndodhi që, ndërsa po udhëtonte dhe po i afrohej Damaskut, befas rreth tij vetëtiu një dritë nga qielli. 4 Dhe, si u rrëzua përtokë, dëgjoi një zë që i thoshte: “Saul, Saul, përse më përndjek?.” 5 Dhe ai tha: “Kush je, Zot?.” Dhe Zoti tha: “Unë jam Jezusi, që ti e përndjek; është e rëndë për ty të godasësh me shkelm kundër gjembave.” 6 Atëherë ai, duke u dridhur i tëri dhe i trembur, tha: “Zot, ç’don ti të bëj unë?.” Dhe Zoti: “Çohu dhe hyr në qytet, dhe do të të thuhet ç’duhet të bësh.” 7 Dhe njerëzit që udhëtonin me të ndaluan të habitur, sepse dëgjonin tingullin e zërit, por nuk shikonin njeri. 8 Pastaj Sauli u çua nga toka, por, kur i çeli sytë, nuk shihte asnjeri; atëherë e morën për dore dhe e çuan në Damask. 9 Dhe mbeti tri ditë pa të parit, as hëngri as piu.10 Në Damask ishte një dishepull me emër Anania, të cilit Zoti i tha në vegim: “Anania!.” Dhe ai u përgjigj: “Ja ku jam, Zot!.” 11 Dhe Zoti i tha: “Çohu dhe shko në rrugën e quajtur E drejtë, dhe kërko në shtëpinë e Judës një njeri nga Tarsi me emër Saul, i cili po lutet; 12 ai ka parë në vegim një njeri, me emër Anania, duke hyrë dhe duke i vënë duart për t’ia kthyer dritën e syve.” 13 Atëherë Anania u përgjigj: “O Zot, nga shumë veta kam dëgjuar për këtë njeri se sa të këqija u ka bërë shenjtorëve të tu në Jeruzalem. 14 Dhe ai ka këtu një autorizim nga krerët e priftërinjve për të burgosur të gjithë ata që thërrasin emrin tënd.” 15 Por Zoti i tha: “Shko, sepse ai është vegla që unë kam zgjedhur për ta sjellë emrin tim përpara johebrenjve, mbretërve dhe bijve të Izraelit. 16 Sepse unë do t’i tregoj atij sa shumë i duhet të vuajë për emrin tim.” 17 Atëherë Anania shkoi dhe hyri në atë shtëpi; dhe, duke i vënë duart, tha: “Vëlla Saul, Zoti Jezus, që të është shfaqur në rrugën nëpër të cilën ti po vije, më ka dërguar që të kesh përsëri dritën e syve dhe të mbushesh me Frymën e Shenjtë.” 18 Në këtë çast i ranë nga sytë disa si luspa, dhe ai fitoi përsëri të parit; pastaj u ngrit dhe u pagëzua. 19 Dhe, mbasi mori ushqim, ai u ripërtëri në forcë. Pastaj Sauli qëndroi disa ditë me dishepujt që ishin në Damask.

Ajo që gjithashtu ndodh këtu është që Jezusi e cakton një burrë të veçantë për të udhëhequr punën e sjelljes së mësimeve të Jezusit tek të gjithë njerëzit, jo vetëm te judenjtë.
Kjo pjesë e serisë është veçanërisht e rëndësishme për t’u përfshirë, sepse këtu Zoti tregon në Bibël se si Ai rregulloi kalimin nga Besëlidhja e Tij me popullin e Tij në Sinai, e cila bazohej në vullnetin e njeriut për të ndjekur ligjet dhe urdhërimet e Zotit. Historia e Dhjatës së Vjetër na tregon se shumica e popullit të Izraelit nuk arritën të mbanin ligjet dhe urdhërimet e Zotit. Ajo që e bëri edhe më të vështirë për njerëzit ishte që kryepriftërinjtë ta çonin popullin në një drejtim të gabuar larg Zotit, shih Malakia 2:1–17 “priftërinj të korruptuar”. Prandaj, një besëlidhje e re u nevojit të vendoset dhe kësaj here me ofertën e shpëtimit për të gjithë njerëzit, jo vetëm për popullin e Izraelit. Në Besëlidhjen e Re, kushdo që beson se Biri i Perëndis, Jezu Krishti, i cili ishte pa mëkat dhe pa faj në jetën e tij në tokë, u flijua në kryq si një flijim për mëkatin për të gjithë njerëzit. Ata që besojnë dhe ndjekin rrugën që na tregon Jezusi, Zoti me hirin e tij të madh do të kursejë për jetën e përjetshme me hyjninë në qiell. Zoti doli me këtë zgjidhje për të marrë një popull të shenjtë në numër të plotë në kohën e duhur që vetëm Zoti e di.

Qëndro në linjë…

Pjesa XIII

Kjo pjesë e serisë është veçanërisht e rëndësishme për t’u përfshirë sepse këtu Zoti tregon në Bibël se si Ai e përgatiti një kalim të besëlidhjes me popullin e Tij në Sinai, i cili bazohej në vullnetin e njeriut për të ndjekur ligjet dhe urdhërimet e Zotit. Historia na tregon se shumica e njerëzve nuk arritën t’i mbanin ligjet dhe urdhërimet e Zotit. Prandaj, duhej të krijohej një besëlidhje e re dhe këtë herë me ofrimin e shpëtimit për të gjithë njerëzit jo vetëm për popullin e Izraelit. Besëlidhja e re thotë se kushdo që beson se Biri i Perëndisë, Jezu Krishti, i cili ishte pa mëkat dhe faj në jetën e tij në tokë, u flijua në kryq si flijim për mëkatin për të gjithë njerëzimin. Ata që besojnë dhe ndjekin rrugën e Jezusit, me anë të hirit të Zotit do të shpëtohen në jetën e përjetshme me Të në qiell.
Perëndia doli me këtë zgjidhje për të siguruar për Të një popull të shenjtë në numër të plotë në kohën e duhur që vetëm Zoti e di. Letra e Palit drejtuar Romakëve 11:25 trajton këtë mister që vetëm hebrenjtë nuk duhet të formojnë popullin e shenjtë që do të kishte Perëndia me të në parajsë: “Sepse nuk dua, o vëllezër, që ju të jeni të paditur këtë të fshehtë që të mos mbaheni me të madh në veten tuaj se i ka ndodhur një ngurtësim një pjese të Izraelit deri sa të ketë hyrë tërësia e johebrenjve” Shihni gjithashtu Romakëve 10:12, “Sepse nuk ka dallim në mes Judeut dhe Grekut, sepse një i vetëm është Perëndia i të gjithëve, i pasur ndaj të gjithë atyre që e thërrasin.” Rom 10: 9, “sepse, po të rrëfesh me gojën tënde Zotin Jezus, dhe po të besosh në zemrën tënde se Perëndia e ngjalli prej së vdekurish, do të shpëtohesh.”
Zoti, siç e dimë, është një Zot i madh dhe i fuqishëm. Ai është i gjithëfuqishëm, i gjithëdijshëm dhe i kudondodhur, cilësi të cilat ne nuk mund t’i kuptojmë. Para se të krijohej njeriu, Zoti e dinte se krijimi i një populli të shenjtë me të cilin Ai mund të kishte miqësi nuk do të ishte e lehtë. Njeriut iu dha aftësia për të zgjedhur dhe ata duhej të zgjidhnin Perëndinë dhe birin e tij Jezu Krishtin me vullnetin e tyre të lirë për të arritur miqësi me Perëndinë. Por Satani dhe shpirtrat e tij të këqij (demonët) e kundërshtojnë dëshirën e Zotit për një popull të shenjtë, gjë që është e mundur për ata që besojnë se Jezusi është Biri i Perëndisë, që Bibla është fjala e Perëndisë dhe që vendosin besimin e tyre në Jezusin. Siç u përmend në të gjitha pjesët e mëparshme të serisë, kjo seri bazohet në tekstin e apostullit Pjetër në letrën e tij të dytë, kapitullin 1 vargjet 16-18:
16 Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. 17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.” 18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.

Ashtu si apostujt Pjetri, Gjoni dhe Jakobi ishin dëshmitarë okularë kur Perëndia e quajti Jezusin birin e vet dhe e panë Jezusin duke u transformuar në një figurë të ndritshme, shiko Marku 9:2-4, po ashtu, edhe ne që kemi jetuar për 70-80 vjetët e fundit kemi parë përmbushjen e profecive me rithemelimin e shtetit të Izraelit (maj 1948) dhe kthimin e hebrenjve nga e gjithë bota në atdheun e tyre, për të mos u dëbuar më kurrë.
Zoti bëri një besëlidhje (besëlidhja e Sinait) me popullin e Izraelit për t’i mbështetur ata dhe për të pasur bashkësi me ta në jetën e përditshme këtu në tokë për aq kohë sa ata ndoqën fjalën, ligjet dhe urdhërimet e Zotit kështu që kur individi vdes shpirti i tij i pavdekshëm do të jetë pjesë e mbretërisë së Perëndisë në parajsë përgjithmonë. Bibla tregon se jeta në tokë është një provë që Zoti i vë njerëzit në mënyrë që Ai ta dijë se ata që janë ngritur në parajsë do të ndjekin fjalët dhe urdhërimet e Tij. Hebrenjtë, vetëm, siç e shoh unë, nuk do të jenë në gjendje të ndërtojnë një popull mjaft të madh të shenjtë për Zotin për kohën që Ai dëshiron, veçanërisht në dritën e apostazisë së gjerë nga Besëlidhja e Sinait dhe fjala e Zotit nëpër mijëra vjet dhe mohimi i mëvonshëm i Jezusit si Biri i Perëndisë, si Mesia i Judenjve.
Ata që drejtuan largimin nga Zoti për mijëra vjet ishin para së gjithash shumë nga mbretërit dhe udhëheqësit fetarë të Izraelit—shih Malakia 1:6-8. Perëndia e dinte që do të vinte kjo situatë, gjë që është e qartë nga profecitë që shërbëtorët e Perëndisë, për të cilët profetët shkruajtën në Besëlidhjen e Vjetër, përfshirë 2 Samuelit 712-13: “Kur t’i kesh mbushur ditët e tua dhe të jesh duke pushuar bashkë me etërit e tu, unë do të ngre mbas teje pasardhësit e tu që do të dalin nga barku yt dhe do të vendos mbretërinë tënde. Ai do të ndërtojë një shtëpi në emrin tim dhe unë do ta bëj të qëndrueshëm për gjithnjë fronin e mbretërisë së tij”. Edhe Isaia 7:14: “Prandaj vet Zoti do t’ju japë një shenjë: Ja, e virgjëra do të mbetet me barrë dhe do të lindë një fëmijë të cilin do ta quajë Emanuel”. Biri i Perëndisë lindi si një hebre dhe kur ishte rreth tridhjetë vjeç, Jezusi u pagëzua në lumin Jordan nga profeti Gjon. Është shkruar tek profeti Isaia, “Zëri i dikujt që bërtet në shkretëtirë: ‘Shtroni udhën e Zotit, hapni në shkretëtirë një rrugë për Perëndinë tonë”‘. Kështu qëndroi Gjon Pagëzori në shkretëtirë dhe predikoi një pagëzim pendimi të faljes së mëkateve. Nga e gjithë Judeja dhe Jeruzalemi të gjithë erdhën tek ai. Ata rrëfyen mëkatet e tyre dhe u pagëzuan prej tij në lumin Jordan. Gjoni kishte veshur një mantel me lesh deveje dhe kishte veshur një rrip lëkure rreth belit, dhe jetonte me karkaleca dhe mjaltë të egër. Ai predikoi: “Pas meje po vjen një që është më i fortë se unë. Unë nuk jam i denjë as të ulem para tij për t’i zgjidhur lidhëset e sandaleve të tij”. Unë ju pagëzova me ujë, por ai do t’ju pagëzojë me Frymën e Shenjtë. Njeriu, Gjon Pagëzori që Perëndia e kishte caktuar si profet të tij, para se të lindte ishte diçka e re dhe emocionuese për hebrenjtë sepse herën e fundit që Zoti dërgoi një profet për të paralajmëruar dhe udhëhequr popullin ishte 400 vjet para se Jezusi të lindte, përkatësisht profeti Malakia. Ai shqiptoi një mallkim nga Zoti ndaj priftërinjve të Izraelit dhe i tha popullit se ata kishin tradhtuar besëlidhjen e etërve të tyre me Perëndinë. Ai tha që Zoti do të dërgonte një lajmëtar për të përgatitur rrugën për Mesinë, shih kapitujt 2 dhe 3 të Malakisë.
Edhe para se ta pagëzonte Jezusin, Gjoni kishte vënë në qendër të vëmendjes veprimet fetare dhe sjelljet e praktikuara nga njerëzit dhe udhëheqësit fetarë dhe politikë. Gjoni jetoi për të sjellë mesazhin e mëposhtëm: “Pendohuni; sepse mbretëria e qiejve është afër!” (Mat. 3:2). Gjoni do të hapte rrugën për Jezusin dhe mbretërinë e tij. Ai i pagëzoi njerëzit në mënyrë që ata të mund të ishin të gatshëm të pranonin Birin e Perëndisë, Jezusin. Profeti Gjon u vu në shërbim drejtpërdrejtë nga Zoti – ” Qe një njeri i dërguar nga Perendia; emri i tij ishte Gjon. 7 Ai erdhi si dëshmitar, për të dëshmuar për dritën, që të gjithë të besonin nëpërmjet tij; 8 ai nuk ishte drita, por u dërgua për të dëshmuar për dritën.” (Gjoni 1:6-8). Detyra e tij ishte t’u tregonte njerëzve për ardhjen e Jezusit, në mënyrë që njerëzit të pagëzoheshin dhe të ishin të gatshëm të pranonin ato që ai tha. Shumë besuan atë dhe ndoqën mësimet e tij, ndërsa udhëheqësit fetarë kishin frikë se mos humbnin kontrollin ndaj ndjekësve të tyre. Gjoni ishte i qartë se ai nuk ishte Mesia, por vetëm ai që përgatiste rrugën për hyrjen e tij në botë. Ai e tha këtë: “Unë ju pagëzoj me ujë; por vjen ai që është më i fortë nga unë, të cilit unë nuk jam i denjë as t’ia zgjidh lidhëset e sandaleve; ai do t’ju pagëzojë me Frymën e Shenjtë dhe me zjarr.” (Mateu 3: 5-6). Gjoni e përmbushi detyrën e jetës së tij me pagëzimin e Jezusit në Jordan (Mateu 3:15). Megjithëse misioni i tij ishte i plotë, ai vazhdoi të pagëzonte njerëzit për ca kohë më vonë. Ishte refuzimi i tij i qartë i jetës imorale të princit të katërt, Herodit që e dërgoi atë në burg dhe që përfundimisht bëri që atij t’i prehej koka. Historikisht, Gjoni dhe Jezusi jetuan në të njëjtën kohë me Perandorin Tiberi, qeveritarin Ponc Pilatin, princin e katërt Herodin dhe kryepriftërinjtë Anën dhe Kaifën. Siç do ta shohim, këta do të kenë një ndikim vendimtar në jetën e Gjon Pagëzorit dhe Jezusit.

Gjatë shërbesës së Jezusit, ai shpesh përfshihej në dialog dhe diskutime me skribët dhe udhëheqësit fetarë të Sinedrit, një grup prej 71 anëtarësh të klerit, përfshirë kryepriftin. Për shekuj me radhë, udhëheqësit fetarë hebrenj i kishin shtuar Ligjit të Moisiut rregulla të panumërta dhe dekrete që nuk bazoheshin në besëlidhjen midis Zotit dhe popullit të Izraelit në malin Sinai, por përkundrazi ishin përdorur nga udhëheqësit fetarë për të shtypur dhe kontrolluar popullin e Izraelit dhe për të nxjerrë përfitime ekonomike. Jezusi u dërgua nga Perëndia dhe vepra e mësimet e tij ishin thirrja e fundit që njerëzit të largoheshin prej rrugës së humbjes, e cila kryesisht bazohet në egoizëm, zili, pafuqishmëri dhe lakmi që është mëkat në sytë e Zotit. Jezusi i përmendte vazhdimisht këta faktorë si arsyen pse Zoti ishte distancuar nga populli i tij i zgjedhur. Udhëheqësit fetarë mohuan mësimet e Jezusit dhe statusin e tij si Mesia që po vinte, pavarësisht të gjitha profecive në Besëlidhjen e Vjetër që përputhen me shërbesën e Jezusit midis popullit të Izraelit: lindja e tij në Betlehem, përkatësia e tij fisnore, Juda që datonte një mijë vjet te mbreti David, largimi i shkurtër i Jezusit në Egjipt dhe rritja e tij në Nazaret një qytet garnizoni në atë kohë. Jezusi përmendet në Besëlidhjen e Vjetër si nazaretas. Në 3 vjet e gjysmë, Jezusi kryen shumë shërime të pashpjegueshme të të sëmurëve, dëbon shpirtra të ligë ose demonë në njerëzit e pushtuar dhe ringjall njerëz që janë shpallur të vdekur. Jezusi tregon nevojën për të rilindur si kusht për të parë mbretërinë e Perëndisë.
Këshilltari, Nikodemi, një anëtar i Sinedrit, udhëheqjes së lartë fetare, shkoi te Jezusi natën, shih Gjoni 3:2-6:
“Ky erdhi natën te Jezusi dhe i tha: ‘Mësues, ne e dimë se ti je një mësues i ardhur nga Perëndia, sepse askush nuk mund të bëjë shenjat që bën ti, në qoftë se Perëndia nuk është me të.’ Jezusi iu përgjigj dhe tha: ‘Në të vërtetë, në të vërtete po të them që nëse një nuk ka rilindur, nuk mund ta shohë mbretërinë e Perëndisë.’ Nikodemi i tha: ‘Po si mund të lindë njeriu kur është plak? A mund të hyjë ai për së dyti në barkun e nënës së vet dhe të lindë?.’ Jezusi u përgjigj: ‘Në të vërtetë, në të vërtetë po të them se kush nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma, nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. Ç’ka lindur nga mishi është mish; por ç’ka lindur nga Fryma është frymë.”

Zoti e përdori Gjon Pagëzorin për të prezantuar pagëzimin me ujë, si pjesë e besëlidhjes së re të Perëndisë kushtuar të gjithë njerëzve, ashtu si Jezusi u përdor për të prezantuar Frymën e Perëndisë si pjesë e pagëzimit dhe besëlidhjes së re. Këtu është shpjegimi i përgjigjes së Jezusit për Nikodemin: “Ai që nuk ka lindur nga uji dhe nga Fryma nuk mund të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. Ai që lind nga mishi është mish, por ai që lind nga Fryma është frymë”.
Pesëdhjetë ditë pas Pashkës kur Jezusi u kryqëzua, Ndihmësi ose Fryma iu dërgua njerëzve nga Perëndia. Jezusi u kishte premtuar dishepujve që Perëndia do të dërgonte një ndihmës në tokë në vend të Tij—shiko Gjonit 14:26: “por Ngushëlluesi, Fryma e Shenjtë, që Ati do ta dërgojë në emrin tim, do t’ju mësojë çdo gjë dhe do t’ju kujtojë të gjitha këto që ju thashë”. Rrëshaja është një festë e krishterë 49 ditë pasi Jezu Krishti, sipas Besëlidhjes së Re të Biblës, u ngrit nga varri të Dielën e Pashkës. Në këtë ditë, Fryma e Shenjtë iu shfaq apostujve në formën e gjuhëve të zjarrit nga qielli. … Emri Rrëshaja (pentakost) vjen nga fjala greke “pentekoste”, që do të thotë i pesëdhjetë. Gjatë Rrëshajava Fryma e Shenjtë iu vjen dishepujve dhe u jep forcë dhe fjalë që të mund të shkojnë tani dhe të tregojnë për Jezusin. Kjo do të jetë fuqia për asambletë e krishtera.
Është sikur të jetë vendosur një vel mbi shumicën e judenjve dhe udhëheqësit e tyre fetarë, megjithëse ata të dy shohin dhe dëgjojnë për të gjitha mrekullitë që kryejnë Jezusi dhe dishepujt, si dhe Jezusi duke i mësuar për 3 vjet e gjysmë që Jezusi punon mes popullit para se të kryqëzohet. Udhëheqësit fetarë kanë frikë nga Jezui dhe mesazhi i tij radikal për t’iu drejtuar Perëndisë dhe duke u përqëndruar në mësimet e Jezusit për ta dashur vetëm Perëndinë dhe të afërmin e tyre si vetveten. Atëherë Zoti do të sigurojë nevojat e individit ashtu siç e sheh të përshtatshme.
Shikoni…

Pjesa XII

Përshëndetje miq dhe familjarë! Vera tashmë ka arritur edhe këtu në Norvegji. Shpresoj për një kohë të ngrohtë këtu në veri të Evropës. Ky vit mos qoftë si ajo kënga që e këndonim kur ishim të rinj, “eja, maj, dukesh i butë…” – ishte mjaft e lezetshme.
Në Pjesën XII të serisë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj …”, ne vazhdojmë me premtimin se Zoti që na krijoi dëshiron që sa më shumë njerëz / shpirtra të jetë e mundur që të kërkojnë miqësi me Të, por forcat e liga në tokë dhe në qiej çojnë në një mashtrim të vazhdueshëm qeniet njerëzore duke i bërë thirrje kërkesës së qenieve njerëzore për vetë-pohimit para së gjithash dhe/ose punë, fuqi dhe lakmi të duarve të tyre. “Kërkoni në radhë të parë mbretërinë time dhe atë që unë dua të bëni”, – thotë Zoti në Bibël, “dhe do t’ju jap atë që ju nevojitet në jetën tuaj këtu në tokë”. Zoti ka një plan për të gjithë njerëzit, por ne duhet ta kërkojmë Atë me një zemër të sinqertë në mënyrë që ta gjejmë Atë.
Shumë njerëz që nuk kërkojnë Zotin do ta thërrasin Zotin dhe atëherë është e rëndësishme të jeni të përgjegjshëm dhe të përgjigjeni pozitivisht. Gjatë 70-80 vjetëve tona këtu në tokë, ne do të përpiqemi të kërkojmë Zotin ose Ai do të na kërkojë, dhe atëherë duhet të jemi të gatshëm për të marrë vendimin e duhur. Mund të shkruaj kështu sepse kam përjetuar personalisht atë që shkruaj këtu dhe kam dëgjuar shumë dëshmi nga njerëz që kanë pasur të njëjtën përvojë. Perëndia ynë, krijuesi i qiellit dhe tokës është një Perëndi i zgjedhjeve gjë që është e dukshme në të gjithë Biblën. Zoti zgjedh njerëzit nga njerëzimi në çdo kohë nëpër mijëra vjet që i shërbejnë më së miri qëllimeve të Perëndisë, qëllimi përfundimtar i të cilit është një Mbretëri e Perëndisë në parajsë me një numër të caktuar njerëzish/shpirtërash nga toka, ose sa më shumë që të jetë e mundur, të cilët kanë pranuar Perëndinë dhe rregullat e tij që qeverisin në mbretërinë e tij të qiellit. Me një këndvështrim të tillë Zoti fillon procesin e krijimit të njerëzve që Ai dëshiron në mbretërinë e Tij nga toka. Këtu hyn lufta ndërmjet mishit dhe frymës midis asaj që dëshiron Zoti dhe asaj që njeriu dëshiron, e udhëhequr nga forcat shpirtërore që shkojnë kundër vullnetit të Zotit. Mund të duket se liria e njeriut për të zgjedhur përdoret më shpesh për të hedhur poshtë Perëndinë që i krijoi ata dhe udhëzimet e Tij se si njerëzit duhet të jetojnë jetën e tyre këtu në tokë (rreth 70-80 vjet) për t’u bërë pjesë e mbretërisë së Zotit në parajsë përgjithmonë. Ndiqni rishikimin tim mbi profecinë e Biblës dhe çfarë ka ndodhur në përmbushjen e profecisë.
Piknisja për këtë seri të të qenurit dëshmitarë okularë është ende teksti i apostullit Pjetër në letrën e dytë të tij, vargjet 16-18:
16Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij.
17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.”
18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.
Ne që kemi jetuar për 70-80 vjetët e fundit kemi qenë vetë dëshmitarë okularë të dy ngjarjeve ndoshta më të rëndësishme dhe të padiskutueshme në historinë botërore të përshkruar në Bibël:
• Rivendosja e Shtetit të Izraelit në maj 1948 (rivendosja e shtetit të Izraelit është një parakusht për kohën e fundit të kthimit të Jezusit).
• Kthimi i judenjve në atdheun e tyre pas më shumë se një mijë e tetëqind e shtatëdhjetë e tetë vjetëve jashtë vendit. Në pjesën e fundit (pjesa XI) e pamë se si Zoti zgjodhi nipin e Abrahamit, Jakobin dhe dymbëdhjetë djemtë e tij për t’u bërë fiset e njerëzve që më vonë do të quheshin judenj sipas tokës përreth Jeruzalemit të quajtur Judea. Pas majit 1948, kur shteti i Izraelit u rivendos, hebrenjtë e shtetit të ri quhen izraelitë. Historia e judenjve si populli i Zotit fillon që nga koha kur Jakobi dhe dymbëdhjetë djemtë dhe të afërmit e tij, rreth 70 njerëz jetonin në Bethel në vendin e Kanaanit ku Perëndia i zbuloi Jakobit dhe e bekoi dhe i dha Jakobit emrin Izrael, shiko Zanafilla 35:1-15:
1Perëndia i tha Jakobit: “Çohu, ngjitu në Bethel dhe vendosu aty; dhe bëj aty një altar Perëndisë që t’u shfaq, kur ikje para vëllait tënd Esau”. 2 Atëherë Jakobi i tha familjes së tij dhe gjithë atyre që ishin me të: Hiqni nga rrethi juaj perënditë e huaja, pastrohuni dhe ndërroni rrobat tuaja; 3 pastaj të ngrihemi dhe të shkojmë në Bethel, dhe unë do t’i bëj një altar Perëndisë që plotësoi dëshirën time ditën e fatkeqësisë sime dhe që më shoqëroi në udhëtimin që kam bërë”. 4 Atëherë ata i dhanë Jakobit tërë perënditë e huaja që kishin dhe varëset që mbanin në veshë; dhe Jakobi i fshehu nën lisin që ndodhet pranë Sikemit. 5 Pastaj ata u nisën dhe tmerri i Perëndisë ra mbi të gjitha qytetet rreth tyre, kështu që nuk i ndoqën bijtë e Jakobit. 6 Kështu Jakobi arriti në Luc, domethënë në Bethel, që ndodhet në vendin e Kanaanit; erdhi aty me të gjithë njerëzit që ishin me të. 7 Dhe aty ndërtoi një altar dhe këtë vend e quajti El-Bethel, sepse aty i qe shfaqur Perëndia kur po ikte para vëllait të tij. 8 Atëherë vdiq Debora, taja e Rebekës, dhe e varrosën poshtë Bethelit, në këmbët e lisit që u quajt Alon-Bakuth. 9 Perëndia iu shfaq përsëri Jakobit, kur ky po vinte nga Padam-Arami dhe e bekoi. 10 Dhe Perëndia i tha: “Emri yt është Jakob; ti nuk do të quhesh më Jakob, por emri yt do të jetë Izrael”. Dhe i vuri emrin Izrael. 11 Pastaj Perëndia i tha: “Unë jam Perëndia i Plotfuqishëm; ti bëhu i frytshëm dhe shumëzo; një komb, madje një tërësi kombesh do të rrjedhin prej teje, dhe disa mbretër kanë për të dalë nga ijët e tua; 12 dhe do të të jap ty dhe pasardhësve të tu pas teje vendin që i dhashë Abrahamit dhe Isakut”. 13 Pastaj Perëndia u ngjit më lart nga ai, nga vendi ku i kishte folur.
Ky fragment nga kapitulli 35 i Zanafillës është fillimi i zgjedhjes së Zotit të popullit të tij, përmes ngjarjeve të çuditshme që sjellin cilësitë dhe dobësitë e bijve të Jakobit (Izraelit), një zi buke që çoi Jakobin dhe tërë shtëpinë e tij në Goshen në Egjipt, ku ata jetuan atje rreth 400 vjet. Gjatë këtyre 400 vjetëve, shtëpia e Jakobit rritet në rreth 2 milion, Zoti i thotë Moisiut dhe vëllai i tij Aaroni t’i prinin izraelitët ose hebrenjtë mbrapa për në vendin e Kanaanit për të pushtuar tokën që Zoti i kishte premtuar Abrahamit, Isakut, Jakobit dhe pasardhësve të tyre, domethënë hebrenjve ose izraelitëve, përgjithmonë. Abrahami, gjyshi i Jakobit, ishte i pari në Bibël që u quajt hebre, dhe prandaj e kemi emrin, hebrenjtë. Në udhëtimin e mrekullueshëm nga Egjipti për në tokën e Kanaanit, Zoti bën një besëlidhje me hebrenjtë, të udhëhequr tani nga Moisiu dhe vëllai i tij Aaroni. Në shkretëtirën e malit Sinai, Zoti, së bashku me Moisiun, Aaronin dhe 70 nga pleqtë e Izraelit, pohuan në emër të popullit të gjitha fjalët e Zotit dhe premtimet e një besëlidhjeje që populli pranoi. Populli duhet të jetë vetë populli i Zotit dhe të ndjekë ligjet dhe rregullat që Zoti jep përmes Moisiut dhe të cilat janë shkruar, shiko Eksodi 24:1-11:
1 Pastaj Perëndia i tha Moisiut: “Ngjitu te Zoti, ti dhe Aaroni, Nadabi dhe Abihu si dhe shtatëdhjetë nga pleqtë e Izraelit, dhe adhuroni nga larg; 2 pastaj Moisiu do t’i afrohet Zotit; por të tjerët nuk do t’i afrohen, as populli nuk ka për t’u ngjitur bashkë me atë”. 3 Atëherë Moisiu erdhi dhe i tregoi popullit tërë fjalët e Zotit dhe tërë ligjet. Dhe gjithë populli u përgjigj me një zë dhe tha: “Ne do të bëjmë tërë gjërat që Zoti ka thënë”. 4 Dhe Moisiu i shkroi tërë fjalët e Zotit; pastaj u ngrit herët në mëngjes dhe ngriti në këmbët e malit një altar dhe dymbëdhjetë shtylla për të dymbëdhjetë fiset e Izraelit. 5 Pastaj dërgoi bij të rinj të Izraelit për të ofruar olokauste dhe për të flijuar dema të rinj si flijime falënderimi ndaj Zotit. 6 Dhe Moisiu mori gjysmën e gjakut dhe e vuri në legenë; dhe gjysmën tjetër të gjakut e shpërndau mbi altar. 7 Pastaj mori librin e besëlidhjes dhe ia lexoi popullit, i cili tha: “Ne do të bëjmë tërë ato që ka thënë Zoti, dhe do t’i bindemi”. 8 Pastaj Moisiu mori gjakun, spërkati popullin me të dhe tha: “Ja gjaku i besëlidhjes që Zoti ka lidhur me ju sipas tërë këtyre fjalëve”. 9 Pastaj Moisiu dhe Aaroni, Nadabi dhe Abihu dhe shtatëdhjetë nga pleqtë e Izraelit u ngjitën, 10 dhe panë Perëndinë e Izraelit. Nën këmbët e tij ishte si një dysheme e punuar me safir, e qartë si qielli vetë. 11 Por ai nuk e shtriu dorën kundër krerëve të bijve të Izraelit; dhe ata e panë Perëndinë, dhe hëngrën dhe pinë.
Perëndia bëri një besëlidhje, besëlidhjen e Sinait, me popullin e Izraelit për t’i mbështetur ata në jetën e tyre të përditshme këtu në tokë, ndërsa ata i bindeshin Fjalës dhe Ligjeve të Zotit. Kur individi vdes, shpirti i tyre i pavdekshëm do të bëhej pjesë e mbretërisë së Zotit në parajsë përgjithmonë, jeta këtu në tokë është një provë përmes së cilës Zoti i vendos njerëzit në mënyrë që Ai të jetë i sigurt se ne do t’i ndjekim fjalët dhe premtimet e Tij në parajsë. Ne që jetojmë në tokë sot e dimë nga ajo që Bibla na tregon se shpirtrat e këqij në tokë dhe në hapësirën qiellore vazhdimisht kërkojnë t’i largojnë njerëzit nga shoqërimi shpirtëror me Perëndinë dhe me Frymën e Shenjtë. Forcat e liga e drejtojnë vëmendjen tonë ndaj gjërave të kësaj bote, siç janë: dashuria për veten, zilia, xhelozia, lakmia dhe lufta për pushtet, domethënë e kundërta e asaj që Zoti dëshiron që ne të merremi. Ajo që lexojmë në Dhjatën e Vjetër tregon se njerëzit e zgjedhur të Perëndisë kanë vështirësi të mëdha në ndjekjen e Fjalës dhe ligjeve të Zotit. E gjithë Dhjata e Vjetër është plot me ngjarje që tregojnë se vetë njerëzit e Perëndisë nuk janë në gjendje të zbatojnë besëlidhjen e bërë me Perëndinë. Kjo përkundër faktit se Zoti, përmes profetëve të tij të zgjedhur shumë herë, për të paktën një mijë vjet, i paralajmëroi njerëzit dhe u kujtoi atyre besëlidhjen e ndërsjellë me Perëndinë dhe për bekimet kur ata ndjekin fjalën dhe ligjet e Zotit–shih Ligji i Përtërirë 28:1-14 dhe mallkimet që do t’i godisnin kur nuk do t’i bindeshin besëlidhjes me Perëndinë—shih Ligji i Përtërirë 28:15-68. Bibla na thotë se Zoti i premtoi Abrahamit, Isakut dhe Jakobit se ata të pasardhësve të tyre që ndoqën besëlidhjen me Perëndinë do të mbeteshin njerëzit e tij të zgjedhur, shenjtorët, megjithëse numri i hebrenjve ose Izraelitëve që ndiqte Ligjin e Moisiut po zvogëlohej vazhdimisht drejt kohës kur Biri i Perëndisë, Jezu Krishti duhej të dërgohej në tokë. Jezusi erdhi në tokë dhe aktivitetet e tij midis judenjve u bënë baza për besëlidhjen e re që Zoti u ofroi hebrenjve dhe johebrenjve përmes veprimtarisë së Jezusit në tokë, përfshirë kryqëzimin, vdekjen, ringjalljen në ditën e tretë, ngjitjen dhe dërgimin e Frymës së Shenjtë nga Zoti pesëdhjetë ditë pasi Jezusi u ringjall prej së vdekurish.
Judenjtë nuk arritën, siç e shoh unë, të ndërtojnë një popull të shenjtë para Zotit, kështu që Zoti ofroi një besëlidhje të re midis Zotit dhe të gjithë njerëzve, jo vetëm judenjve, që kushdo që beson se Jezu Krishti është Biri i vetëmlindur i Zotit që u sakrifikua për shpëtimin tonë do të ketë miqësi me Trinitetin, Perëndinë Atin, Birin e Tij, Jezu Krishtin dhe Frymën e Shenjtë.

Zoti është, siç e dimë, një Perëndi i madh dhe i fuqishëm, Ai është i gjithëfuqishëm, i gjithëdijshëm dhe i kudondodhur, atribute të cilat ne mezi mund t’i kuptojmë. Zoti e dinte para se njerëzit të ishin krijuar se krijimi i një populli me të cilin ai mund të shoqërohej me të do të paraqiste një problem. Njerëzve u jepet aftësia për të zgjedhur dhe ata duhet të zgjedhin Zotin me vullnetin e tyre të lirë për të arritur bashkësi me Të. Por shpirtrat e këqij në tokë dhe në hapësirën qiellore të përfaqësuar nga Satani dhe bashkë-konspiratorët e tij demonikë, ish-engjëj, kundërshtojnë dëshirën e Zotit për një popull të shenjtë, të marrë nga njerëzimi, domethënë ata që besojnë në Jezusin dhe Fjalën e Zotit në Bibël dhe rrëfejnë besimin e tyre.

Qëndroni në linjë…

Pjesa XI

Përshëndetje miq dhe familjarë! Është koha e Koronës dhe këtu në Norvegji autoritetet tani po hapin shkollat, kopshtet dhe universitetet. Ja pjesa XI e serisë “Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj …”. Seria jep një pasqyrë ndaj një realiteti fantastik që shumicës së njerëzve nuk ju intereson – qëndroni në linjë, qëndroni në linjë.
Mund të jetë e përshtatshme menjëherë që pas dhjetë pjesëve të para të serisë të kujtojmë prapaskenat e ardhjes së Jezusit në tokë dhe tre vjetët e fundit thelbësore të tij si misionar me një mision të qartë nga Ati i tij në qiell. Historia nga fillimi që çoi tek jeta e Jezusit në tokë filloi me Perëndinë, Atin tonë në parajsë, Krijuesin e qiellit dhe tokës dhe gjithçka që është në to, duke i përgatitur kushtet në tokë për krijimin e Tij suprem: njerëzimin, i cili ishte menduar të kishte shoqëri me Perëndinë triun i cili është rruga, e vërteta dhe jeta. Ne vështirë se mund ta kuptojmë këtë, por Bibla na jep një përmbledhje të asaj që do të vijë në përjetësi nëse vazhdojmë me Fjalën e Perëndisë.
Piknisja për serinë e të qenit dëshimtar okular është teksti nga apostulli Pjetër në letrën e dytë të tij, kapitulli 1 vargjet 16-18:
16 Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përralla të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. 17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.” 18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.

Ne që kemi jetuar për 70-80 vjetët e fundit, kemi qenë vetë dëshmitarë okularë të dy ngjarjeve më të rëndësishme dhe të padiskutueshme në historinë botërore, të përshkruara në Bibël:
• Rivendosja e Shtetit të Izraelit në maj 1948.
(rivendosja e shtetit të Izraelit është një parakusht për kthimin e Jezusit në kohët e fundit)

•    Kthimi i hebrenjve në atdheun e tyre pas më shumë se njëmijë e tetëqind vjetëve në vend të huaj.

(Judenjtë dhe udhëheqësit e tyre fetarë e hodhën poshtë Jezusin si Mesinë e tyre, rreth dy mijë vjet më parë, për të përjetuar ngjarjen tragjike të vitit 70 pas Krishtit, 35 vjet pas vdekjes dhe ringjalljes së Jezusit nga të vdekurit dhe Ngritjes së Tij në Qielli, ku Jeruzalemi u rrafshua me tokë, dhe nuk mbeti asnjë gur mbi tjetrin ta atij tempulli të mrekullueshëm ashtu si profetizoi Jezusi para se të kryqëzohej. Shih Mateu 24:2: Por Jezusi u tha atyre: “A nuk i shikoni ju të gjitha këto? Në të vërtetë po ju them se këtu nuk do të mbetet asnjë gur mbi gur që nuk do të rrënohet.”
Tempulli shkatërrohet (çmontohet gur për gur) nga Perandori Hadrian
Në vitin 134 pas Krishtit ai rrëzon tempullin në Jeruzalem, “gur për gur”, siç kishte profetizuar Jezusi njëqind vjet më parë. Muri i mbetur, Muri i Vajtimit, nuk ishte pjesë e tempullit origjinal, por një mur mbështetës për zonën e kompleksit të tempullit. Vetëm shtatë rreshtat e poshtëm prej guri, të murit të vajtimit janë një mbetje e murit origjinal mbështetës, shtresat e tjera datojnë nga periudhat e fundit. Muri i ankimit është i gjatë 48 metra dhe i lartë 18 metra.
T’i kthehemi përsëri prapaskenës të ardhjes së Jezusit në tokë si pjesë e planit të Perëndisë për të shpëtuar sa më shumë njerëz për një jetë miqësie me Perëndinë tonë.
Perëndinë dikur e braktisi ndoshta kryeengjëlli i tij më i afërt, emri i të cilit ishte Satan i njohur edhe si Lucifer. Ai ishte në atë kohë mbase krijesa më e mirë e Perëndisë, të cilit gjithashtu iu dha mundësia të zgjidhte midis të mirës dhe të keqes, d.m.th. të ndiqte urdhrin e Zotit ose të shkelte urdhrin e Perëndisë, shih Isaia 14:12-20 i cili thotë këtë në lidhje me shkëputjen e Satanit nga Zoti:
12 Vallë, si ke rënë nga qielli, o Lucifer, bir i agimit? Vallë si të hodhën për tokë ty që i hidhje poshtë kombet? 13 Ti thoshnje në zemrën tënde: “Unë do të ngjitem në qiell, do të ngre fronin tim përmbi yjet e Perëndisë; do të ulem mbi malin e asamblesë në pjesën skajore të veriut; 14 do të ngjitem mbi pjesët më të larta të reve, do të jem i ngjashëm me Shumë të Lartin”. 15 Po përkundrazi do të hidhesh në Sheol, në thellësitë e gropës. 16 Ata që të shikojnë të ngulin sytë, të vërejnë me kujdes dhe thonë: “Ky është njeriu që e bënte tokën të dridhej, që i trondiste mbretëritë, 17 që e katandisi botën në shkretëtirë, që shkatërron qytetet e saj dhe nuk i la kurrë të shkojnë të lirë robërit e tij?”. 18 Të gjithë mbretërit e kombeve, tërë ata prehen në lavdi, secili në varrin e tij; 19 ty përkundrazi të hodhën larg varrit tënd si një farë e neveritshme, si një rrobe të të vrarëve nga shpata, që i zbresin mbi gurët e gropës, si një kufomë e shkelur. 20 Ti nuk do të bashkohesh me ta në varr, sepse ke shkatërruar vendin tënd dhe ke vrarë popullin tënd; pasardhësit e keqbërësve nuk do të përmenden më.

Kur njeriu u krijua nga Perëndia Trini, (Perëndia Atë, Bir dhe Frymë e Shenjtë), shihni Zanafilla 1:26-27—Pastaj Perëndia tha: 26″Ta bëjmë njeriun sipas shëmbëlltyrës sonë dhe në ngjasim me ne, dhe të ushtrojë sundimin e tij mbi peshqit e detit, mbi zogjtë e qiellit, mbi kafshët e mbi gjithë tokën, mbi rrëshqanorët që zvarriten mbi dhe”. 27 Kështu Perëndia krijoi njeriun simbas shëmbëlltyrës së vet, simbas shëmbëlltyrës së Perëndisë; Ai krijoi mashkullin e femrën. “Ata u quajtën Adami dhe Eva dhe atyre u dha mundësia të zgjedhin midis së mirës dhe së keqes, d.m.th. të ndjekin urdhrin e Perëndisë ose të mos zbatojnë urdhrin e Perëndisë. Historia në Bibël na tregon se Satani që shëtiste nëpër tokë dhe në qiej arriti të hidhte dyshime në Evën, kështu që ajo nuk pranoi planin e Zotit që duhej të ndiqte këshillat e Tij për të jetuar një jetë të përsosur në miqësi me Të. Kur Eva dhe Adami shkelën urdhrin e Perëndisë, ata u përzunë nga kopshti i Edenit dhe humbën bashkësinë natyrore me Perëndinë dhe kështu edhe jetën e përjetshme. Vdekja ishte rezultat për të gjitha qeniet e gjalla për shkak të shkeljes së urdhrit të Perëndisë, thera dhe gjemba filluan të rriten. Shkelja e urdhrit të Perëndisë nga një njeri rezultoi në botën e papërsosur që kemi në çdo aspekt tani dhe po bëhet më keq në lidhje me moralin, mjedisin dhe luftën e njeriut për pushtet dhe lakminë e tyre.
Perëndia ynë, i cili është Perëndia i Abrahamit, i Isakut dhe i Jakobit, Krijuesi i qiejve dhe i tokës, e dinte se çfarë do të pasonte në lidhje me rebelimin e Satanit kundër Perëndisë si dhe me shkeljen e urdhrit të Perëndisë në Kopshtin e Edenit. Perëndia ynë është i madh, i gjithëfuqishëm, i gjithëpranishëm dhe i gjithëdijshëm. Tashmë kur Perëndia ndëshkoi Satanin për mashtrimin e Evës në ngrënien e frutit të ndaluar, u dha plani i Zotit për atë se si ta shkatërronte Satanin dhe në të njëjtën kohë të caktonte një popull për mbretërinë e tij.
14 Atëherë Zoti Perëndi i tha gjarprit: “Me qenë se bëre këtë gjë, qofsh i mallkuar ndër gjithë kafshët dhe tërë bishat e fushave! Ti do të ecësh mbi barkun tënd dhe do të hash pluhur gjithë ditët e jetës sate. 15 Dhe unë do të shtie armiqësi midis teje dhe gruas, midis farës sate dhe farës së saj; fara e saj do të shtypë kokën tënde, dhe ti do të plagosësh thembrën e farës së saj”.

Gjatë Besëlidhjes së Vjetër, ne shohim se si Satani preku njerëzit në mënyrë shumë negative dhe në një moment të historisë njerëzore, e keqja e njerëzore mbushi plotësisht tokën. Mbetën vetëm tetë njerëz në tokë që gjetën hir nga Perëndia, d.m.th Noeu, gruaja e tij, tre djemtë e tij dhe bashkëshortet e tyre. Siç e dimë nga historia e Biblës, Perëndia i jep Noeut udhëzime që Arka e madhe të ndërtohet për të shpëtuar familjen e Noeut dhe një çift të të gjitha llojeve të zogjve dhe kafshëve. U deshën 120 vjet për të ndërtuar Arkën, thuhet. Një përmbytje uji shpërtheu nga burimet e humnerës dhe ra shi për dyzet ditë dhe dyzet netë, duke bërë që e gjithë toka të mbulohej me ujë, madje edhe malet më të larta, kështu që të zhduken të gjitha qeniet e gjalla në tokë, vetëm njerëzit dhe kafshët në Arkë i mbijetuan përmbytjes. Sjellja e njeriut duhet të ketë qenë përtej çdo arsyeje që kur Zoti ndërmori këtë hap. Kjo ngjarje tregon se si është të mos ndjekësh planin e Perëndisë për njerëzimin, të përfshirë në Besëlidhjes së Vjetër. Besëlidhja e Vjetër midis Perëndisë dhe popullit hebre, e praktikuar gjatë 1500 viteve, filloi pas 400 vjetësh të jetës në skllavëri në Egjipt. Vetë populli i Perëndisë, judenjtë, të udhëhequr nga Moisiu dhe Aaroni, dolën mrekullisht nga Egjipti nëpër Detin e Kuq, të përshkruara për ne tek Eksodi 14:1-31, përmes një ecje të gjatë nëpër shkretëtirë, deri në vendin e Kanaanit, tokën që Perëndia i kishte dhënë më parë Abrahamit dhe pasardhësve të tij përgjithmonë. Zoti i dha udhëzime popullit përmes Moisiut dhe kjo u bë pjesë e themelit të besëlidhjes që Perëndia bëri midis tij dhe popullit hebre. Kështu përshkruan Bibla ngjarjen e besëlidhjes:
3 Atëherë Moisiu erdhi dhe i tregoi popullit tërë fjalët e Zotit dhe tërë ligjet. Dhe gjithë populli u përgjigj me një zë dhe tha: “Ne do të bëjmë tërë gjërat që Zoti ka thënë”. 4 Dhe Moisiu i shkroi tërë fjalët e Zotit; pastaj u ngrit herët në mëngjes dhe ngriti në këmbët e malit një altar dhe dymbëdhjetë shtylla për të dymbëdhjetë fiset e Izraelit. 5 Pastaj dërgoi bij të rinj të Izraelit për të ofruar olokauste dhe për të flijuar dema të rinj si theror falënderimi ndaj Zotit. 6 Dhe Moisiu mori gjysmën e gjakut dhe e vuri në legenë; dhe gjysmën tjetër të gjakut e shpërndau mbi altar. 7 Pastaj mori librin e besëlidhjes dhe ia lexoi popullit, i cili tha: “Ne do të bëjmë tërë ato që ka thënë Zoti, dhe do t’i bindemi”.
(Eksodi 24:3-7). Si historia e Biblës, po ashtu edhe përvoja jonë na tregojnë se është një gjë të thuash për se do bindesh, por është diçka krejt tjetër të shfaqesh besim dhe të dorëzohesh në mënyrë që të marrësh fuqi hyjnore që jep hir për të bërë atë që kemi thënë se do ta bëjmë.
Bekimet dhe mallkimet:
Bekimet kur populli hebre mbanë besëlidhjen me Perëndinë, d.m.th., urdhërimet e Perëndisë, shihni Ligji i Përtërirë 28:1-14 dhe mallkimet kur populli hebre shkel besëlidhjen me Perëndinë pra urdhërimet e Perëndisë. Shih Ligji i Përtërirë 28:15-68. Ne e dimë nga historia e Biblës se si ky popull që Perëndia zgjodhi dhe bëri një besëlidhje me të, hasi në probleme të mëdha me shpirtrat e këqij përgjatë 1500 vjetëve deri në kohën kur Biri i Perëndisë, Jezu Krishti, lindi dhe dhe u rrit si njeri. Judenjtë, siç e shoh unë, kanë qenë populli demonstrues i Perëndisë, në mënyrë që të mund ta dimë se si veprojnë forcat e liga. Kur nuk kemi një ekspert ose një spirancë në jetën tonë, tek e cila mund të mbështetemi kur nuk ja dalim dot me forcën tonë që t’i rezistojmë të keqes përreth nesh nga të cilat ndikohemi vazhdimisht, Jezu Krishti është spiranca ose shpëtimi, ne duhet t’i qëndrojmë besnik Perëndisë dhe urdhërit të Tij gjatë kohës që na ka mbetur këtu në tokë dhe më pas në parajsë.
Një aspekt i rëndësishëm i të kuptuarit të planit të Perëndisë për shpëtimin e sa më shumë njerëzve është trungu gjenealogjik që është listuar në intervale të ndryshme në Bibël. Djali i madh i Noeut, Semi, bëhet një person kyç për sa i përket personit që në të ardhmen do të shtypte kokën e gjarprit, shih Zanafilla 3:15. Një nga pasardhësit e Semit është Nakori, shih Zanafilla 11: 24-32 (botim i përmirësuar norvegjez 1988) djali i të cilit ishte Taraku, djali i të cilit ishte Abrami, i cili më vonë u emërua Abraham nga Zoti, që do të thotë babai i shumë popujve. Abrahami u zgjodh nga Zoti për shkak të besimit të tij në Perëndinë e gjallë dhe Perëndia e bëri një besëlidhjen me të, shih Zanafilla 17:2-8. Përmes birit të Abrahamit, Isakut dhe Jakobit, birit binjak, të quajtur më vonë Izrael nga Zoti, fisi bëhet populli hebre, vetë populli i Perëndisë. Dymbëdhjetë bijtë e Jakobit formuan dymbëdhjetë fiset e Izraelit: Juda, Rubeni, Gadi, Asheri, Neftali, Manasi, Simeoni, Levi, Isakari, Zebuloni, Jozefi dhe Beniamini.
Perëndia ynë, krijuesi i qiellit dhe tokës është një Zot i përzgjedhjes; është e dukshme gjatë gjithë Biblës. Zoti zgjedh njerëzit e njerëzimit në çdo kohë nëpër mijëra vjet që i shërbejnë më së miri qëllimit të tij, qëllimi përfundimtar i të cilit është Mbretëria e Perëndisë në parajsë me një numër të caktuar njerëzish / shpirtërash që kanë pranuar Perëndinë dhe rregullat e Tij në parajsë. Me një këndvështrim të tillë, Zoti filloi zgjedhjen e njerëzve që Ai dëshiron në mbretërinë e Tij të parajsës. Këtu hyn lufta midis shpirtërave të mirë dhe të këqij: është midis asaj që Zoti dëshiron dhe asaj që njeriu dëshiron, e drejtuar nga forcat shpirtërore që shkojnë kundër vullnetit të Perëndisë. Mund të duket se liria e njeriut për të zgjedhur përdoret më shpesh për të kundërshtuar Zotin që i krijoi ato dhe udhëzimet e Tij se si njerëzit duhet të jetojnë jetën e tyre këtu në tokë (rreth 70-80 vjet) për t’u bërë pjesë e mbretërisë së Zotit në parajsë përgjithmonë.
Ndiqni rishikimin tim mbi profecinë e Biblës dhe çfarë ndodhi në përmbushjen e profecisë.
Qëndroni në linjë!

Pjesa X

Përshëndetje miq dhe familjarë!
Tani kemi arritur në ngjarjen më të rëndësishme dhe më vendimtare në jetën e Jezusit në tokë që rezultoi në përfundimin e planit historik të shpëtimit të Zotit për njerëzimin, Krijimin e Tij përfundimtar, të cilët Zoti dëshiron t’i sjellë sa më shumë të jetë e mundur në përjetësi pas jetës në tokë.
Ja pjesa X e serive – Pika fillestare e serive është teksti i apostullit Pjetër në Letrën e dytë të Pjetrit kapitulli 1 vargjet 16-18:
Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.” Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.

Statusi i deritanishëm në seritë e profecive biblike:
Në pjesën e mëparshme të serisë, Pjesa IX, filluam me tre vjetët e gjysmë të fundit të Jezusit në tokë para ngjitjes së tij përsëri tek Ati i tij, Perëndia ynë, dhe tani është i ulur në të djathtën e Perëndisë, derisa të përhapen fjalët e Biblës tek të gjitha kombet dhe deri sa të arrijë ‘plotësia e johebrenjve’. Këto dy parakushte duken thelbësore për kthimin e Jezusit, të cilat do t’i shqyrtojmë më vonë në seri. Misioni i Jezusit në tokë filloi pasi ai u pagëzua në lumin Jordan nga Gjon Pagëzori dhe Fryma e Perëndisë erdhi mbi Jezusin në formën e një pëllumbi, një zë u dëgjua nga qielli: “Ti je Biri im i dashur në të cilin jam kënaqur” Marku 1:10-11. Pagëzimi në ujë dhe mbushja me Frymën e Shenjtë janë absolutisht përgatitje të domosdoshme për Jezusin, si vepra për të sjellë tek populli hebre (parësisht) Lajmin e Mirë se Mbretëria e Perëndisë është këtu për ta. Nëse pendohen dhe ndjekin fjalët e Biblës që u janë dërguar atyre nga profetët dhe fjalët e Jezusit të frymëzuara nga Fryma e Shenjtë i cili erdhi nga Perëndia mbi të gjatë pagëzimit në lumin Jordan ata do të shpëtohen nga dënimi i përjetshëm. Pas pagëzimit, Jezusi filloi misionin e tij midis vendasve të tij. Ai e aftësoi Jezusin të bënte shenja dhe mrekulli për 3 vjet e gjysmë të ardhshme, dhe përveç kësaj, ai zgjodhi dymbëdhjetë dishepuj, të cilët i trajnoi për t’i praktikuar dhe kaluar mësimet e Jezusit. Judenjtë dhe veçanërisht farisenjtë dhe saducenjtë, si dhe priftëria e judenjve, dinin për profecitë e Mesisë që do të vinte. Ata prisnin që Mesia që do të vinte t’i shpëtonte nga sundimi romak dhe që Ai të mbretëronte mbi ta. Priftëria dhe njerëzit në përgjithësi nuk kishin zbuluar nga profecitë se Mesia që do vinte së shpejti do të flijohej nga Perëndia si një ofertë për mëkatin për të gjithë njerëzit. Pastaj Jezu Krishti do të ringjallej nga të vdekurit pas tre ditësh dhe do të ngrihej në qiell për t’u ulur në të djathtën e Perëndisë dhe kështu do të bëhej pjesë e planit të shpëtimit të Perëndisë për njerëzimin. Të përfaqësuar nga një Besëlidhje e Re midis Perëndisë dhe të gjithë njerëzve, judenj dhe johebrenj. Rreth 750 vjet para lindjes së Jezusit, profeti Isaia shkroi këtë profeci të Jezu Krishtit dhe se çfarë do të ndodhte me të: Isaia 52:13-15;53:1-12.
Shërbëtori i vuajtur i Zotit
Isaia 52:13-15 13Ja, shërbëtori im do të begatohet, do të ngrihet dhe do të lartësohet shumë. 14 Duke qenë se shumë veta u çuditën me ty, sepse pamja e tij ishte e shfytyruar më tepër se e çdo njeriu tjetër dhe fytyra e tij ishte ndryshe nga ajo e bijve të njeriut, 15 kështu ai do të spërkasë shumë kombe; mbretërit do të mbyllin gojën para tij, sepse do të shohin çfarë nuk u ishte treguar kurrë atyre dhe do të kuptojnë ato që nuk kishin dëgjuar.

Isaiah 53:1-12: 1Kush i ka besuar predikimit tonë dhe kujt iu shfaq krahu i Zotit? 2 Ai erdhi lart para tij si një degëz, si një rrënjë nga një tokë e thatë. Nuk kishte figurë as bukuri për të tërhequr shikimin tonë, as paraqitje që ne ta dëshironim. 3 I përçmuar dhe i hedhur poshtë nga njerëzit, njeri i dhembjeve, njohës i vuajtjes, i ngjashëm me dikë para të cilit fshihet faqja, ishte përçmuar, dhe ne nuk e çmuam aspak. 4 Megjithatë ai mbante sëmundjet tona dhe kishte marrë përsipër dhembjet tona; por ne e konsideronim të goditur, të rrahur nga Perëndia dhe të përulur. 5 Por ai u tejshpua për shkak të shkeljeve tona, u shtyp për paudhësitë tona; ndëshkimi për të cilin kemi paqen është mbi të, dhe për shkak të vurratave të tij ne jemi shëruar. 6 Ne të gjithë endeshim si dele; secili prej nesh ndiqte rrugën e vet, dhe Zoti bëri që të bjerë mbi të paudhësia e ne të gjithëve. 7 I keqtrajtuar dhe i përulur, nuk e hapi gojën. Si një qengj që e çojnë në thertore, si një dele e heshtur përpara atyre që i qethin nuk e hapi gojën. 8 U çua larg nga shtypja dhe nga gjykimi; dhe nga brezi i tij kush mendoi se ai ishte larguar nga toka e të gjallëve dhe ishte goditur për shkak të shkeljeve të popullit tim? 9 Kishin caktuar ta varrosnin bashkë me të pabesët, po kur vdiq e vunë me të pasurin, sepse nuk kishte kryer asnjë dhunë dhe nuk kishte pasur asnjë mashtrim në gojën e tij.10 Por i pëlqeu Zotit ta rrihte dhe ta bënte të vuante. Duke ofruar jetën e tij si flijim për mëkatin, ai do të shikojë pasardhës, do të zgjasë ditët e tij, dhe vullneti i Zotit do të ketë mbarësi në duart e tij. 11 Ai do të shikojë frytin e mundimit të shpirtit të tij dhe do të jetë i kënaqur; me anë të diturisë së tij, i drejti, shërbëtori im, do të bëjë të drejtë shumë veta, sepse do të marrë përsipër paudhësitë e tyre. 12 Prandaj do t’i jap pjesën e tij midis të mëdhenjve, dhe ai do ta ndajë plaçkën me të fuqishmit, sepse e ka përkushtuar jetën e tij deri në vdekje dhe u përfshi midis keqbërësve; ai ka mbajtur mëkatin e shumë vetave dhe ka ndërhyrë në favor të shkelësve.

  Këto pjesë të librit të Isaisë (Isa. 52: 13-15; 53: 1-12) përmbajnë profecinë mbase më të hollësishme të Biblës për Mesinë. Ato i përshkruajnë paraprakisht ngjarjet më të rëndësishme në jetën e Jezusit, pothuajse me të njëjtën saktësi si një raport lajmesh. Është një ide e mirë t’i lexoni ngadalë, në mënyrë që të keni kohë të mendoni pak për ato që thonë. Sot, ne jemi dëshmitarë okularë për përmbushjen e profecisë përmes Fjalës së Zotit dhe ngjarjeve aktuale vendimtare gjatë 70-80 vjetëve të fundit.  Fakti që shumica e njerëzve nuk marrin kohë për të studiuar Biblën, profecitë e deritanishme, më çudit gjithnjë e më tepër kur jeta e ardhshme e individit është në rrezik.

Bibla na thotë qartë se pa misionin e Jezusit si shërbëtori i vuajtur, i cili me vetëmohim ndoqi planin e Perëndisë për të sjellë shpëtim te njerëzit, të gjithë do të humbisnim në përjetësi. Detyra jonë sot është të përhapim lajmin e mirë që Jezusi vdiq për ne, në mënyrë që me hirin e Perëndisë të mund të kishim bashkësi të drejtpërdrejtë me Atin tonë, ndërsa jemi në tokë dhe në shoqëri të përjetshme në parajsë.
2 Cor 5:18-21: 18Edhe të gjitha gjërat janë nga Perëndia që na pajtoi me veten përmes Jezu Krishtit dhe na dha shërbimin i pajtimit, 19 sepse Perëndia e ka pajtuar botën me veten në Krishtin, duke mos ua numëruar njerëzve fajet e tyre dhe vuri ndër ne fjalën e paqtimit. 20 Ne, pra, bëhemi lajmëtarë për Krishtin, sikurse Perëndia të këshillonte nëpërmjet nesh; dhe ne ju këshillojmë juve për hir të Krishtit: Paqtohuni me Perëndinë! 21 Sepse ai bëri të jetë mëkat për ne ai që nuk njihte mëkat, që ne të bëhemi drejtësia e Perëndisë në të.

T’i kthehemi kohës pas pagëzimit të Jezusit në Jordan: Maria, nëna e Jezusit udhëtoi për në Kanë të Galilesë për të marrë pjesë në një dasëm, dhe Jezusi me dishepujt e tij morën pjesë gjithashtu. Aty, Jezusi bëri shenjën ose mrekullinë e tij të parë.
Ishte nëna e Jezusit ajo që, në një farë mënyre, e shkaktoi ngjarjen që cilësohet si mrekullia apo shenja e parë e Jezusit. Mrekullia që ndodhi gjatë dasmës në Kanë “zbuloi lavdinë e Jezusit”.
Gjoni 2:1-11: 1Tri ditë më vonë po bëhej një dasmë në Kanë të Galilesë, dhe nëna e Jezusit ishte atje.2 Edhe Jezusi me dishepujt e vet ishte ftuar në dasmë. 3 Duke qenë se mbaroi vera, nëna e Jezusit i tha: “Nuk kanë më verë!.” 4 Jezusi i tha: “Ç’ke me mua, o grua? Ora ime s’ka ardhur akoma!.” 5 Nëna e tij u tha shërbëtorëve: “Bëni gjithçka që ai t’ju thotë!.”6 Aty ishin gjashtë enë prej guri, që përdoreshin për pastrimin e Judenjve, dhe secila nxënte dy ose tri masa. (një masë = rreth 40 l) 7 Jezusi u tha: “Mbushni enët me ujë!.” Dhe ata i mbushën deri në grykë. 8 Pastaj u tha: “Nxirreni tani dhe çojani të parit të festës.” Dhe ata ia çuan. 9 Dhe, mbasi i pari i festës e provoi ujin e shndërruar në verë (ai nuk e dinte nga vinte kjo verë, por e dinin mirë shërbëtorët që e kishin nxjerrë ujin), i pari i festës e thirri dhëndrin, 10 dhe i tha: “Çdo njeri nxjerr në fillim verën më të mirë dhe, kur të ftuarit kanë pirë shumë, verën e keqe; ti, përkundrazi, e ke ruajtur verën e mirë deri tani!.” 11 Jezusi bëri këtë fillim të shenjave në Kanë të Galilesë dhe e shfaqi lavdinë e tij, dhe dishepujt e tij besuan në të.
Maria, nëna e Jezusit, e dinte që nga takimi i saj, në një moshë të re, me engjëllin Gabriel, shih Luka 1:26-38, se ajo që u ngjiz në jetën e saj nga Fryma e Shenjtë do të ishte e veçantë, gjithashtu edhe përmes takimit me Simeonin në tempull në ditën e tetë pas lindjes së Jezusit dhe fjalët e tij profetike për Jezusin ishin vendimtare për të, shih Luka 2:25-35.
Katër ungjijtë në Bibël emërohen sipas Mateut, Markut, Lukës dhe Gjonit dhe mbulojnë jetën e Jezusit që nga lindja e tij deri tek kryqëzimi në Kalvari.
Citati më poshtë është marrë nga “Leksiku i Madh Norvegjez”:
“Tre Ungjijtë e parë (Mateu, Marku dhe Luka) janë të lidhura ngushtë me formën dhe përmbajtjen, dhe për këtë arsye quhen ungjijtë sinoptikë (nga greqishtja: synopsis, ‘pajtueshmëri’). Puna e Jezusit këtu është faktikisht e lidhur me Galilenë. Pas veprimtarive të tij atje, ai udhëton për në Jude dhe Jeruzalem, ku akuzohet dhe kryqëzohet. Marrëdhënia midis ungjijve sinoptikë zakonisht shpjegohet me ‘hipotezën dy-burimore’. Kjo supozon se Ungjilli i Shën Markut është më i vjetër, dhe se Mateu dhe Luka e kanë njohur dhe përdorur Markun në mënyrë të pavarur nga njëri-tjetri. Për më tepër, ata kanë pasur një burim tjetër të përbashkët, të quajtur burimi Q (nga gjermanishtja Quelle, ‘burim’) ose burimi i logia (nga greqishtja: logion, ‘deklaratë’) sepse kryesisht përbëhej nga fjalë të Jezusit. Ky burim nuk është ruajtur, por ai është rindërtuar në bazë të përmbajtjes që Mateu dhe Luka kanë të përbashkët, por që nuk gjendet në Ungjillin e Shën Markut. Këto përfshijnë Atë Pranvera, Bekimet (hapja e Predikimit në Mal), historia e Jezusit që tundohet dhe shëmbëlltyra e deles që humbi. Të gjithë ungjijtë kanë gjithashtu një përmbajtje të veçantë, domethënë tradita për të cilat secila prej tyre është vetëm. Ungjilli i Gjonit është ndoshta më i riu i ungjijve. Ai ndryshon shumë nga të tjerët në formë dhe përmbajtje. Këtu mund të lexojmë se Jezusi vizitoi Jeruzalemin disa herë dhe se ai është i lidhur me të paktën tre festa të Pashkës atje (Gjoni 2:13; 6:4; 12:1). Kjo është arsyeja pse besohet se Jezusi u shfaq në publik për të paktën 2-3 vjet. Jezusi gjithashtu bëri vepra të fuqishme në Jeruzalem, dhe shumë diskutime të tij zhvillohen këtu. Ndërsa kundërshtarët e Jezusit në ungjijtë sinoptikë janë farisenj dhe skribë, në Ungjillin e Gjonit ata shpesh përmenden si “judenjtë”, duke sugjeruar se libri ishte shkruar për lexuesit e krishterë pa ndonjë lidhje me judaizmin dhe me një kuptim të qartë largësie nga mjedisi hebre pjesë e dukshme e së cilit ishte Jezusi dhe dishepujt e tij. Ungjilli i Gjonit nuk riprodhon shëmbëlltyrat e Jezusit, dhe tema kryesore e predikimit të tij nuk është mbretëria e Perëndisë, si në ungjijtë sinoptikë, por “jeta” ose “jeta e përjetshme”. Hyrja e ungjillit (Gjoni 1:1-18) thekson se Jezusi ekzistonte që në fillim si Fjala e Perëndisë, se ai u bë njeri me mish dhe gjak, dhe se si Biri i vetëmlindur i Perëndisë, ai është i vetmi i cili mund të na tregojë kush Perëndia është… “
Marrëdhënien e përshkruar më lart, Jezusi e përdori vazhdimisht në predikimet e tij për mbretërinë e Perëndisë. Përmes të gjitha mrekullive që Jezusi bëri, Ai e reflektoi Perëndinë që e kishte dërguar në tokë. Për dallim nga fetë botërore, mësimet e Jezusit dhe fjalët e Biblës janë një zbulesë direkte nga Perëndia dhe jo një fe, si# e përshkruajnë shtypi i botës dhe bota fjalët e Jezusit dhe Biblën.
“U krye!” Këto janë fjalët më të rëndësishme në të gjithë Biblën, sepse ato na tregojnë për veprën më të madhe që ka bërë Zoti, domethënë Shlyerjen. Për shkak të veprës së përfunduar të Jezusit, njeriu pajtohet me Perëndinë. Ai është pajtuar me ne. Ai nuk bezdiset nga ne, përkundrazi, ai na do dhe na do me një dashuri të përsosur. Ai na ka shpëtuar nga mëkati, vdekja dhe ferri.
“U krye” gjithashtu do të thotë se të gjitha profecitë në lidhje me Të janë përmbushur. Duhet të ketë të paktën 300 profeci në lidhje me Jezusin në Besëlidhjen e Vjetër; të gjitha këto u përmbushën fjalë për fjalë dhe me saktësi në jetën e Jezusit. – Tridhjetë e tre profeci të rëndësishme u përmbushën në 24 orët e fundit të jetës së Jezusit në tokë. Mendoni vetëm për Qengjin e Pashkës të përmendur tek Eksodi 12. Qengji i Pashkës duhej të nxirrej një ditë, domethënë ditën e dhjetë të muajit Nisan dhe do të mbahej mbyllur deri në ditën e katërmbëdhjetë. Atëherë duhej të therej midis dy orëve të mbrëmjes. Ne lexojmë për Jezusin tek Gjoni 12, 1a dhe 12:
Gjashtë ditë para Pashkës, Jezusi erdhi në Betani. (Ishte dita e nëntë e muajit Nisan). “Të nesërmen”, domethënë ditën e dhjetë, Jezusi hyri në Jeruzalem i hipur mbi një gomar dhe ishte në të njëjtën ditë kur Juda shiti Jezusin për 30 monedha argjendi. Kështu, në ditën e dhjetë të muajit Nisan, Jezusi u shpall qengji i flijimit. Dhe në ditën e katërmbëdhjetë të të njëjtit muaj, Jezusi u vra brutalisht (Veprat e Apostujve 2:2-3 dhe 15) midis dy orëve të mbrëmjes, d.m.th., midis orës 12:00 (në mesditë) dhe orës 18:00 (në mbrëmje). Ishte gjatë atyre orëve që qengji i Pashkës duhej të flijohej. Jezusi u var në kryq dhe ai vdiq në orën 15:00 (pasdite). Në Psalmin 22 ka katër profeci për Jezusin, shiko vargjet 1, 8, 16 dhe 18: 1Perëndia im, Perëndia im, pse më ke braktisur? Pse më rri kaq larg dhe nuk vjen të më çlirosh, duke dëgjuar fjalët e ofshamës sime?; 7Tërë ata që më shohin më përqeshin, zgjatin buzën dhe tundin kokën, 16 Po, qentë mblidhen rreth meje, një tufë burrash të egër më rrethojnë; më shpojnë duart dhe këmbët.18Ata ndajnë rrobat e mia ndërmjet tyre dhe hedhin në short tunikën time.
Të gjitha këto u realizuan. Dhe kur Jezusi e kuptoi që gjithçka ishte e përmbushur, ai thirri: “U krye!”

Qëndroni në linjë…

Pjesa IX

Përshëndetje miq dhe familjarë!
Në Pjesën VIII, ne u përqëndruam në një ngjarje të rëndësishme në historinë e njerëzimit, domethënë, kur Perëndia lejoi Birin e Tij të vetëm të mishërohej si qenie njerëzore në një lindje të virgjër dhe i dha emrin Jezu Krisht. Plani i Zotit është të lehtësojë shpëtimin e përjetshëm dhe bashkësinë shpirtërore me Perëndinë në kohën që jetojmë në tokë, për të gjithë njerëzit që ndjekin Fjalën e Perëndisë në Bibël dhe besojnë në Jezusin si Shpëtimtarin e tyre. Forcat e liga në botën tonë të përfaqësuara nga Satani dhe demonët e tij duan ta largojnë vazhdimisht vëmendjen tonë nga Jezu Krishti dhe Fjala e Perëndisë në Bibël, drejt materializmit dhe kënaqësisë personale.
Ja Pjesa IX e serive “Ne Jemi Dëshmitar Ndaj…” Pikënisja e serisë është teksti i apostullit Pjetër në kapitullin 1 të Letrës së Dytë të Pjetrit, vargjet 16-18:
“Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke
shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.’ Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.”

Statusi deri më tani në Bibël dhe seritë profetike:
Ajo që është postuar në tetë prezantimet e para janë disa nga profecitë e Biblës dhe disa nga ato që kanë ndodhur ndër shekuj. Ne vetë kemi qenë dëshmitarë okularë për ngjarje të rëndësishme gjatë 70-80 vjetëve të fundit — mund të lexojmë edhe për ngjarje të së kaluarës të cilat normalisht duhet të bindin edhe kundërshtarin më të zjarrtë për faktin se ekziston një Perëndi që krijoi qiellin dhe tokën dhe gjithçka që është në to dhe që Bibla përmban rrugën drejt shpëtimit të përjetshëm për ata që besojnë mesazhin e Zotit Jezus si Shpëtimtarin tonë. Oferta e Zotit për shpëtim për ata që besojnë është mënyra se si njeriu mund të shmangë humbjen e përjetshme. Bibla na thotë se shpirti ynë do të jetojë përgjithmonë, edhe nëse trupi ynë kthehet në pluhur pas vdekjes. Perëndia na ka dhënë si aftësinë ashtu edhe mundësinë për të zgjedhur midis parajsës së Tij ose zjarrit të përjetshëm të rezervuar për Satanin dhe demonët e tij. Vullneti i Zotit është që ju të zgjidhni Jezusin dhe të shpëtoheni.
Besëlidhja e Vjetër na tregon se si Perëndia e zgjodhi një popull midis të gjithë popujve të botës, sepse përmes këtij populli, judenjve, Perëndia donte të tregonte se Ai është krijuesi i qiellit dhe tokës dhe gjithçka që është në të.
Perëndia donte që përmes popullit të tij demonstrues, judenjve, jo me fuqinë dhe dijen e tyre, mund të plotësonin kushtet e Perëndisë për bashkimin e përjetshëm të shpirtit me hyjninë në parajsë. Prandaj, Perëndia bëri një besëlidhje të ndërsjellë me popullin hebre që ai e kishte caktuar si popull të Tij.
Nëse njerëzit do të mbanin besëlidhjen, Perëndia do t’i bekonte ata- shih Ligji i Përtërirë 28:1-14, dhe këto mallkime do të godisnin popullin nëse nuk e mbanin besëlidhjen, shiko Ligji i Përtërirë 28:15-68.
Kjo besëlidhje e ndërsjellë u bë një mjet për hebrenjtë që të kishin bashkësi me Perëndinë përmes kryepriftit të tempullit dhe flijimit të kafshëve shtëpiake te Perëndia për shkeljet e tyre. Për më tepër, besëlidhja, bazuar në premtimin e përjetshëm të Zotit për Abrahamin, Isakun dhe Jakobin, u bë pjesë e planit historik të shpëtimit të Perëndisë për të shpëtuar sa më shumë njerëz në jetën e përjetshme me Të në qiell.
Për të kuptuar më mirë pse Perëndia vuri një plan për shpëtimin, për të shpëtuar sa më shumë njerëz nga jeta me Satanin këtu në tokë dhe pas vdekjes në zjarr të përjetshëm, duhet të kemi parasysh ngjarjen fatale që ndodhi në Kopshtin e Edenit, ku Eva hëngri frutin nga pema në kopshtin që Perëndia u kishte ndaluar ta hanin. (Zanafilla 3:1-24) dhe kështu e theu bashkësinë e drejtpërdrejtë me Atë që i kishte krijuar ata. Përgjigja e Zotit ndaj kësaj mosbindjeje ishte të përjashtonte krijimin e tij suprem, qeniet njerëzore, nga bashkësia me Perëndinë në një botë të përsosur, Kopshtin e Edenit.
Perëndia i krijoi njerëzit sipas shëmbëlltyrës së Tij për të pasur miqësi me ta dhe atyre iu dha aftësia dhe mundësia për të bërë zgjedhje. Me këtë njohuri si sfond, është më e lehtë të kuptohet zhgënjimi i Perëndisë kur njerëzit vepruan në kundërshtim me dëshirën e Tij.
Perëndia ende dëshiron miqësi me njerëzimin sepse ai e do krijimin e tij suprem, por tani ata duhet të dëshmojnë se ata do të pranojnë udhëheqjen e Perëndisë për bashkësinë e shenjtë këtu në tokë dhe hyjninë në qiell. Këtu hyn plani i shpëtimit të Zotit, domethënë, për të shpëtuar sa më shumë njerëz të jetë e mundur nga humbja e përjetshme, në një jetë të mirë në tokë dhe kur vdesim jetën e përjetshme me Perëndinë. Perëndia na krijoi për një jetë së bashku me hyjninë e tij, vini re atë që Perëndia u tha personave të tjerë të Trinitetit në parajsë (Jezusi, Biri i Perëndisë, dhe Fryma e Shenjtë ishin mjeshtri kur u krijua qielli dhe toka): “Atëherë Zoti tha: “Ta bëjmë njeriun sipas shëmbëlltyrës sonë dhe në ngjasim me ne, dhe të ushtrojë sundimin e tij mbi peshqit e detit, mbi zogjtë e qiellit, mbi kafshët e mbi gjithë tokën, mbi rrëshqanorët që zvarriten mbi dhe. Kështu Perëndia krijoi njeriun simbas shëmbëlltyrës së vet, simbas shëmbëlltyrës së Perëndisë; Ai krijoi mashkullin e femrën”. Zanafilla 1:26-27

Profecitë e Besëlidhjes së Vjetër tregojnë se plani i Perëndisë ishte që ta dërgonte Birin e tij në tokë për të lindur si njeri. Jezusi hoqi dorë vullnetarisht nga pozita e tij në parajsë si Biri i Perëndisë për t’u bërë njeri dhe pjesë e një plani shpëtimi për njerëzimin që vetëm Perëndia kishte planifikuar.
Ishte dëshira e Perëndisë që së pari, populli hebre, i cili kishte bërë një besëlidhje të ndërsjellë me Të, të pranonte Birin e tij dhe të kthehej te Perëndia. Por siç e dimë nga historia e Biblës, kryeprifti dhe Sinedri (e cila ishte gjykata më e lartë e judenjve, e themluar gjatë perudhës së Tempulli të Dytë rreth 200 Pr.K. Fillimisht ishte vendsur në Jerusalem. Ai u shkatërrua nga romakët pas shkatërrimit të tempullit rreth vitit 70 ps.K) refuzuan Jezusin si Birin e Perëndisë, sepse nëse ata do të ndiqnin mësimet e Jezusit, kjo do të rrëzonte bazën e tyre të pushtetit që bazohej në korrupsion dhe devijim nga Fjala e Perëndisë, Besëlidhja e Vjetër. Ky mosbesim i tyre pati një pasojë katastrofike për popullin hebre.
Tani do të merremi me përafërsisht 3 vjet e gjysmë të fundit në tokë të Jezusit. Harta tregon zonat që Jezusi udhëtoi për të shpallur që Mbretëria e Perëndisë është afër dhe se njerëzit duhet të kthehen tek Perëndia. Jezusi e përmbushi një mision, siç themi ne sot, në mes të popullit të tij, hebrenjve, për Atin e tij në qiell, dhe në të njëjten kohë ai i mësoi dishepujt e tij që t’ja sjellin ungjillin popullit hebre. Jezusi i bëri thirrje popullit që të pendohen, i drejtoi tek Shkrimet, profetët dhe besëlidhja ndërmejt Perëndisë dhe hebrenjve, për bekimet kur njerëzit e ndoqën fjalën e Perëndisë dhe mallkimet kur nuk e ndoqën por u larguan prej tij.
Jezusi një herë tha, “Unë nuk jam dërguar gjetiu, përveç te delet e humbura të shtëpisë së Izraelit.” Mateu 15:24
“Këta janë të dymbëdhjetët që Jezusi i dërgoi mbasi u dha këto urdhëra: ‘Mos shkoni ndër paganë dhe mos hyni në asnjë qytet të Samaritanëve, 6 por shkoni më mirë te delet e humbura të shtëpisë së Izraelit. 7 Shkoni dhe predikoni duke thënë: “Mbretëria e qiejve u afrua.”
8 Shëroni të sëmurët, pastroni lebrozët, ngjallni të vdekurit, dëboni demonët; falas morët, falas jepni.’” Mateu 10:5-8
Rreth moshës 30 vjeç, Jezusi po e ndërmerr një udhëtim vajtje-ardhje në Jude, Samari, Galile dhe deri në Tiro e Sidon në Fenikas (Liban)– shih Mateu 15, 21-28) përgjatë tre vjet e gjysmëve të pasuara nga dymbëdhjetë dishepujt e tij të zgjedhur. Jezusi dhe dishepujt e tij kryejnë shërime të panumërta të të paralizuarve, lebrozëve, të verbërve, memecëve, të sëmurëve mendor dhe duke i ringjallur të vdekurit.

Rreth moshës 30 vjeç, Jezusi po e ndërmerr një udhëtim vajtje-ardhje në Jude, Samari, Galile dhe deri në Tiro e Sidon në Fenikas (Liban)– shih Mateu 15, 21-28) përgjatë tre vjet e gjysmëve të pasuara nga dymbëdhjetë dishepujt e tij të zgjedhur. Jezusi dhe dishepujt e tij kryejnë shërime të panumërta të të paralizuarve, lebrozëve, të verbërve, memecëve, të sëmurëve mendor dhe duke i ringjallur të vdekurit.

(Harta Marrë nga “New Testament Overview Copyright 2006 by Jeremy B Kirby, kart copyright 1997 plc / Tim Dowley and Peter Wyart trading as Three’s Company”.)
Stay tuned….

Pjesa I

Jemi dëshmitarë okularë të…(Pjesa e I-rë)
E filloj këtë mesazhin tim të parë në vitin 2019 duke iu uruar të gjithë miqve dhe familjarëve të mi – Një Vit i Ri i mbarë.
Temës, “Ne jemi dëshmitarë ndaj…pjesa e I-rë” do t’i kthehem pasi t’ju informoj mbi situatwn time. Unë aktualisht jetoj në Norvegjinë jugore, më specifikisht në rajonin Lillestrøm. Moti ka qenë mjaft i mirë, me pak borë, ca temperatura minus dhe ca diell.
Siç shumë prej jush e dini, unë isha i detyruar të largohesha nga Subotica me nxitim për shkak të krahut tim të djathtë të dobët, i cili, sipas mendimit të spitalit vendor (AHUS), është gati për një zëvendësim (artificial) të nyjeve. Personalisht, nuk është që po e pres me padurim një operim të tillë, duke qenë se nuk mund të llogaris se mund të kem lehtësim lëvizjeje dhe lehtësim dhimbjeje. Sidoqoftw, pwr tani duhet të vazhdoj me ushtrime fizioterapie deri sa të kem informacion të mëtutjeshëm.
Ti kthehemi postimit tim në lidhje me atë për të cilën kemi qenë dëshmitarë okularë në 70-80 vjetët e fundit. Ishte një postim/diskutim në gazetën vendore në lidhje me atë se cilat ishin ngjarjet më të rëndësishme në vitet e fundit. Një nga pjesëmarrësit në debat besonte se rënia e Murit të Berlinit ishte ngjarja më e rëndësishme dhe domethënëse. Për mua, ngjarja më e rëndësishme pas Luftës së II Botërore është Restaurimi i Shtetit të Izraelit në Maj 1948.
Në studimet e mia të Biblës para ca ditësh, më ra në sy një tekst i apostullit Pjetër që thotë: “Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular të madhështisë së tij. Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.’ Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë”. (2 Pjetër 1, 16-18)
Shënimet e Mateut thonë se Jezusi e kishte marrë me vete Pjetrin, Gjonin dhe Jakobin dhe se ata ishin dëshmitarë dhe e kishin dëgjuar Perëndinë duke e konfirmuar se Jezusi është Perëndia Bir dhe njeri (Mateu 17, 1-3, 5).
E bëj një krahasim ndërmjet restaurimit të shtetit të Izraelit me atë ndaj së cilës Pjetri, Gjoni dhe Jakobi ishin dëshmitarë. Me anë të restaurimit të Izraelit si shtet, Perëndia edhe njëherë e tregoi madhështinë e tij. Kundër të gjitha mundësive dhe arsyes njerëzore, por sipas profecisë biblike, ne jemi dëshmitarë të kësaj madhështie në të tashmen.
E falenderoj Perëndinë që linda në një kohë ku ne mund të lexojmë për profecitë biblike për judenjtë dhe Izraelin dhe në të njëjten kohë të jemi dëshmitarë okularë të asaj se
profecitë përmbushen rrugës

Pjesa II

Ky është mesazhi im i dytë për vitin 2019 drejtuar miqve dhe familjarëve të mi.
Mesazhi im i parë, ishte i bazuar në fjalët e apostullit Pjetër: “Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okularë të madhështisë së tij. Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.’ Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë”. (2 Pjetrit 1: 16-18).
Ata prej nesh që kemi jetuar në 70-80 vjetët e fundit kemi qenë dëshmitarë të madhështisë së Perëndisë me restaurimin e shtetit të Izraelit me 14 maj 1948 dhe evoluimin e shtetit të Izraelit deri më sot. Kështu që, ne jemi të përkushtuar që ta dimë atë që tha Bibla në lidhje me këtë temë që ishte paralajmëruar nga profeti Isaia i cili jetoi rreth vitit 750 pr.K: “Mbi muret e tua, o Jeruzalem, kam vënë roje që nuk do të heshtin kurrë, as ditën as natën. Ju që i kujtoni Zotit premtimet e tij, mos rrini në heshtje, dhe mos e lini të pushojë, deri sa ta ketë rivendosur Jeruzalemin dhe ta bëjë atë lëvdimin e të gjithë tokës.” (shih Isaia 62, 6-7)
Menjëherë pas restaurimit të shtetit të Izraelit në vitin 1948, Izraeli u sulmua prej arabëve nga brenda dhe prej shumë vendeve përreth Izraelit dhe Perëndia, pavarësisht probabilitetit të vogël, në mënyrë të mrekullueshme, e ndihmoi shtetin e vogël të Izraelit t’i bënte ballë të gjitha sulmeve. Që na viti 1948, vendi i Izraelit, në mënyrë të përsëritur është testuar në detin Mesdhe ushtarakisht nga shtetet arabe të drejtuara nga Liga Arabe që i përfaqëson mbi 250 milion banorë në 22 vende, por çdo herë arabët janë mposhtur.
Po i përmend me radhë: Pala kundërshtare:

Lufta e parë izraelito-arabe 1948-49 Pesë vende arabe
Lufta Gjashtë-ditëshe 1967 Katër vende arabe
Lufta e viteve 1969-70 Egjipti dhe Bashkimi Sovjetik
Lufta e Jom Kipurit 1973 Egjipti, Siria, Iraku
Lufta e Parë Libaneze 1982-85 OÇP, Libani, Siria, Hezbollahu
Lufta e Dytë Libaneze 2006 Hezbollahu
Luftërat e Gazës 2014 Hamasi

Në fund të viteve 1970, pasi i humbi të gjitha luftërat kundër Izraelit, Liga Arabe e krijoi 3-shen e njohur. Ishte një marrëveshje ndërmjet vendeve në ligë se ata:
-Nuk negociojnë me shtetin e Izraelit

Nuk e njohin atë, dhe
Nuk bëjnë paqe me të
Pastaj është ajo thënia e tyre e famshme, “nga lumi deri në det, Palestina do të jetë e lirë!” Gjë që do të thotë se Palestina do të jetë e lirë nga Lumi Jordan deri në detin Mesdhe dhe qëllimi i tyre është shfarosja e Izraelit, të vetmit shtet demokratik në Lindjen e Mesme.
Përveç kësaj, Liga Arabe, që nga viti 1970 me anë të financimit nga nafta e vendeve arabe, ka punuar për ta bojkotuar Izraelin brenda OKB-së, organizatave të tjera ndërkombëtare dhe mediat në të gjitha vendet.
Judenjtë e kanë rithemeluar shtetin e tyre kombëtar pavarësisht mundësive të vogla. Popullsia e Izraelit në vitin 1948 ishte 872, 678 dhe në vitin 2002, ajo ishte 6.3 milion (leksikoni Store Norske). Në vitin 2018 popullsia ishte 8.97 milion.
Nuk është e mundur që ta vendosim atë që i ka ndodhur judenjve dhe Izraelit pas 14 majit 1948 në ndonjë perspektivë; është unike në historinë e botës. Judenjtë kanë qenë pa atdhe për 49 breza dhe kanë qenë të shpërndarë nëpër botë pa një gjuhë të përbashkët. Brenda një dite, judenjtë e shpallën veten si komb-shtet ashtu siç e parashikoi Bibla (Isaia 66:7-8). Gjuha hebraike që nuk ishte përdorur që nga viti 70 pas Krishtit u rivendos në një formë të gjuhës moderne.
Bibla që judenjtë na kanë dhënë nga Perëndia, Krijuesi i qiellit dhe tokës dhe gjithçka që është aty na jep mprehtësi në atë që ndodhi dhe do të ndodhë deri në ditën që Jezusi i vendosë këmbët e tij të shpuara me gozhdë në Malin e Ullinjve. Ne duhet të bëjmë siç i tha Jezusi Nikodemit, një udhëheqës fetar i asaj kohe, tek Gjoni 3:1-21, se duhet të rilindim nga Fryma e Shenjtë.
Bibla e bën të qartë se ata që nuk e kanë pranuar Jezusin si Shpëtimtarin e tyre nuk do të hyjnë në qiell. (Rev.21:8). Ne jemi krijuar për një jetë me Jezusin, por në mënyrë që të shkojmë atje ne duhet t’ja nënshtrojmë jetët tona Jezusit.

Perëndia e mbajti premtimin për t’i rimbledhur judenjtë në atdhe, spese ai ka akoma profeci për të përmbushur në lidhje me kthimin e Krishtit në Izrael. Shpeshherë, ne e mashtrojmë veten duke menduar se atë që Perëndia e ka thënë në Bibël, Ai disi nuk do ta realizojë, por historia na mëson diçka tjetër: se Perëndia do ta mbajë fjalën e Tij ashtu siç bëri me rikrijimin e Izraelit për qëllimet dhe për lavdinë e Tij.
Një ditë çdonjeri do ta ulë gjurin ndaj Jezusit dhe ta pranoj faktin se ai është Zot. (Filipianëve 2:10-11). Por, ata që nuk e pranojnë se janë mëkatarë dhe nuk e pranojnë sakrificën e Jezusit tani, në jetën tjetër do të jetë tepër vonë.
“Ju në fakt, jeni të shpëtuar me anë të hirit, nëpërmjet besimit, dhe kjo nuk vjen nga ju, po është dhurata e Perëndisë, jo nga vepra, që të mos mburret askush”. Efesianëve 2:8-9

Pjesa III

Përshëndetje të dashur miq dhe familjarë. Shpresoj se jeni mirë, dhe se e keni pasur një verë të mirë deri tani. Ja pjesa III e serisë së “Ne jemi dëshmitarë ndaj…”
Ne jemi dëshmitarë ndaj…pjesa III
Në pjesët I dhe II, i përshkrova ngjarjet që e tregojnë madhështinë e Perëndisë, pra, përputhjen ndërmjet profecisë biblike dhe asaj që tashmë ka ndodhur. Këtu në Pjesën III, do ti përmend disa ngarje për të cilat mund të lexojmë dhe të jemi dëshmitarë të madhështisë së Perëndisë:
Bibla që hebrenjtë na kanë dhënë është nga Perëndia, Krijuesi i qiellit dhe tokës dhe gjithçkaje që është në to. Ajo na jep mprehtësi mbi atë që ka ndodhur dhe do të ndodhë deri në ditën që Jezusi do të shkelë më këmbët e tij të tejshpuara nga gozhdat mbi Malin e Ullinjve. Ajo që ne duhet të bëjmë është ajo që Jezusi i tha Nikodemit, një udhëheqësi të njohur fetar të asaj kohe, tek ungjilli sipas Gjonit kapitulli 3:1-21, se ne duhet të “RILINDEMI” siç themi në gjuhën shqipe, por së pari një hyrje:
Perëndia ynë, Perëndia i Biblës është një Perëndi i zgjedhjes. Zgjedhja e njerëzve nga ana e Perëndisë është diçka që përsëritet përgjatë Biblës, në Besëlidhjen e Vjetër dhe në të Renë. Por Perëndia gjithashtu na ka dhënë një vullnet të lirë për të zgjedhur. Ai dëshiron që njerëzit ta kuptojnë të vërtetën. Kaini, për shembull, zgjodhi ta vriste vëllanë e tij në zemërim dhe xhelozi. Perëndia na tregon në Bibël se Kaini nuk e kishte një marrëdhënie të hapur shpirtërore me Të siç e kishte Abeli dhe për këtë arsye Perëndia i kushtoi vëmendje Abelit.
Perëndia ynë është i madh; Ai është i gjithfuqishëm, i gjithdijshëm dhe i gjithpranishëm. Perëndia i krijoi qeniet njerëzore që të kenë marrëdhënie shpirtërore me ta këtu në tokë dhe në qiell pasi ata të vdesin dhe shpirti i tyre ta lërë trupin. Faktin që Perëndia ka plane që të merret me të gjithë njerëzit ndërsa jetojnë në tokë dhe në qiell, Bibla e bën të qartë në Besëlidhjen e Vjetër dhe të Re.
Sipas Biblës, siç e kuptoj unë, Perëndia e ka lejuar njeriun që të jetoj këtu në tokë për rreth 70-80 vjet, si një periudhë sprovuese, për ta parë nëse njeriu do ta pranoj Fjalën e Perëndisë të shpëtimit përmes besimit në Jezus Krishtin dhe përmes tij të kthehet në bashkësi me Perëndinë. Nëse njeriu nuk kthehet tek Ai gjatë jetës së tij në tokë dhe nuk e rivendosë një miqësi shpirtërore me Perëndinë, ai humbet dhe nuk e merr jetën e pasosur në qiell, siç thuhet tek Gjoni 3:16. Jeta e pasosur nuk bazohet mbi kohëzgjatjen e marrëdhënies tuaj me Perëndinë përmes Jezus Krishtit ose në ndonjë vepër tuajën të mirë. Ju mund të pendoheni për mëkatet tuaja dhe të besoni në Jezus Krishtin në shtratin tuaj të vdekjes dhe të shkoni në qiell (shih Luka 23:43). Por askujt nuk i garantohet një e nesërme.
Ju mund ta keni refuzuar Perëndinë gjatë gjithë jetës; megjithatë Ai do t’ju pranoj si fëmijë të tij, nëse i kërkoni falje me gjithë zemër dhe ta rrëfeni Birin e Tij Jezus Krishtin me gojën tuaj.
Këtu në pjesën tre, do t’i diskutoj disa pika të ndryshme që na bëjnë dëshmitarë okularë ndaj ngjarjeve që po i përjetojmë, për të cilat lexojmë në lajme e të cilat përputhen me atë që e lexojmë në Bibël—ngjarje që lidhen me popullin e zgjedhur të Perëndisë dhe shtetin e Izraelit.
Vetë ekzistenca e Izraelit dhe historia tragjike e hebrenjve që nga vitit 70 ps.K kur Jeruzalemi dhe Tempulli u shkatërruan nga romakët dhe populli hebre u shpërnda nëpër botë dhe deri në maj të vitit 1948 kur hebrenjtë e rimorën tokën e tyre, na flet shumë për ekzistencën e Perëndisë dhe dorës së tij qeverisëse dhe për Biblën si e vërteta e zbuluar e Perëndisë përmes profetëve të Besëlidhjes së Vjetër dhe apostujve të Besëlidhjes së Re.
Në tekstin paraprak që e dërgova, në Pjesën II, u mora me luftërat dhe grindjet që nga vitit 1948 deri më 2014 si dhe luftën kundër Hamasit të mbështetur nga Irani.
Në vitet e fundit, kundërshtarët e Izraelit kanë filluar të bëjnë thirrje për bojkot të vendit, përmes lëvizjes së ashtuquajtur “BDS” (“Bojkot, Shpronësim, Sanksionim”) e cila tragjikisht dekurajon investimin në Izrael dhe mbështet sanksione të përgjithshme kundër Izraelit. Duket sikur kjo lëvizje është një degë e Ligës Arabe të vitit 1945 kur veprime të ngjashme qenë ndërmarrë kundër hebrenjve që jetonin në Palestinë. Udhëheqësit e Botës Perëndimore qartaz e kanë refuzuar lëvizjen “BDS”. Lëvizja është një lëvizje myslimane arabe që, për mendimin tim është një përpjekje tjetër për ta zhdukur shtetin e Izraelit si shtet hebraik.
Në vitin 2018, Shtetet e Bashkuara e shpërngulën ambasadën në Jerzualem, kryeqytetin e Izraelit; këtë vit edhe disa vende të tjera i kanë rivendosur ambasadat e tyre në Jeruzalem, ngjarje të cilat po ndihmojnë në themelimin e Izraelit si vendi i hebrenjve dhe Jeruzalemin si kryeqytetin e tij.
Gjithçka që po ndodh tani, veçanërisht pas majit të vitit 1948, i konfirmon profecitë biblike se hebrenjtë do të mblidhen në Izrael nga të gjitha anët e dheut (shih Isaia 11:12). Izraeli do vazhdojë të lulëzoj-ata tashmë po eksportojnë gjithëfarë lloj frutash, perimesh dhe lulesh në vende të ndryshme nëpër gjithë botën dhe ata po udhëheqin në botë në një mori fushash të teknologjisë, elektronikës dhe mjekësisë. Hebrenjtë janë rivendosur në atdheun e tyre të lashtë dhe Perëndia i Izraelit do të merret përfundimisht me popullin e tij të zgjedhur kur të vij koha dhe ajo kohë po vjen së shpejti. Bibla parashikon se gjëra të rëndësishme do të ndodhin në Izrael dhe në Jeruzalem në të ardhmen. Perëndia nuk ka hequr dorë nga popullin hebre të cilin e paranjohu dhe hebrenjtë do të duhet të bëjnë zgjedhje vendimtare. Po përballemi me kohë emocionuese, veçanërisht në Lindjen e Mesme, ku të gjitha vendet myslimane do të ngrihen kundër popullit të zgjedhur të Perëndisë.
Qëndroni në linjë.

Pjesa IV

Përshëndetje miq dhe familjarë. Shpresoj se jeni mirë pas një vere të mirë. Ja Pjesa IV e serisë Ne jemi Dëshmitarë ndaj…bazuar në tekstin e letrës së dytë të Apostullit Pjetër (2 Pjetrit kapitulli 1 vargjet 16-18):
16 Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij.
17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: “Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.”
18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.

Për 70-80 vjetët e fundit, ne kemi qenë dëshmitarë të ngjarjeve në Izrael që deri në një masë mund të krahasohet me ngjarjen ku apostulli Pjetër, Gjoni dhe Jakobi ishin me Jezusin në malin e shenjtë. Atje apostujt morën provë shtesë se Jezusi është ai që pretendon se është- njeri dhe Perëndi, pjesë e Trinitetit Perëndi-Atë, Bir dhe Frymën e Shenjtë. Ne kemi qenë dëshmitarë të rilindjes së Shtetit të Izraelit që ndodhi në maj të vitit 1948. Unë isha 7 vjeç e gjysmë në atë kohë, dhe judenjtë kishin qenë pa shtet për 1878 vjet. Më kujtohet babi im i cili thoshte në atë kohë: tani Jezusi do të vij së shpejti!
Gjatë jetës sonë ne kemi marrë provë shtesë se Perëndia ynë, Perëndia i Izraelit është Ai që pretendon se është – Perëndia i gjallë – Krijuesi i qiellit dhe tokws që i përmbushë profecitë e Biblës. Perëndia filloi që t’i zbatonte pjesë të planit e tij për t’i shpëtuar judenjtw dhe johebrenjtë. Bibla e bën të qartë se është në Jeruzalem dhe në Izrael që gjëra thelbësore në botë do të ndodhin ndërsa koha afrohet për kthimin e Jezusit.
Nuk është as në SHBA, Rusi, Kinë, Angli, Gjermani ose në ndonjë vend tjetër të BE-së që gjërat e fundit thelbësore do të ndodhin. Shteti i Izraelit është restauruar dhe populli i Perëndisë, hebrenjtë po kthehet me shumicë në Eretz Izrael (Vendin e Izraelit) nga vendet e largëta siç profetizon Bibla.
Që nga viti 1948, gjëra thelbësore kanë ndodhur me shpejtësi njëra pas tjetrës në krahasim me periudha të kaluara të mëhershme. Është jashtëzakonisht ngazëllyese t’i ndjekim profecitë. Autori Gjon F. Ualuoord (John F. Walwoord) e publikoi në vitin 1993 librin “Major Bible Prophecies” (Profeci Kryesore Biblike) me nëntitullin “37 Crucial Prophecies That Will Affect You Today” (“37 Profeci Thelbësore Që Do T’ju Ndikojnë Sot”) ISBN 82-7388-296-9 (botimi në norvegjisht). Dokumentimi historik laik nga Lindja e Mesme nga historiani hebre Josefus Flavius është përmbledhur nga Dr. Paul L.Maier në librin Josefus Hovedverk (ISBN 82-7341-669-0), titulli origjinal “Josephus, The Essential Works” (Josefus, Veprat Thelbësore) (1994 nga Kregel Publications).
E përmenda në artikullin tim të mëparshëm, Pjesa III, se bota myslimane dhe vendet myslimane arabe, duke përfshirë Ligën Arabe, në vitet e fundit po e drejtojnë një kampanjë ekonomike kundër Izraelit, duke bërë përpjekje të përsëritura për ta bojkotuar vendin, “lëvizja e BDS” (“Bojkot, Shpronësim dhe Sanksionim.”) e cila tragjikisht inkurajon bojkot të produkteve të Izraelit, dekurajon investim në Izrael dhe mbështet të gjitha sanksionet kundër Izraelit, i vetmi vend demokratik i lirë në Lindjen e Mesme. Atë që bota myslimane arabe me 250-300 milion banorë ka dështuar të bëj deri tani në mënyrë ushtarake, pra që ta shfarosë Izraelin, tani bota myslimane prej 1.7 miliardë banorëve me ndihmën e shumë “intelektualëve” perëndimorë dhe partive të majta politike po përpiqen të arrijnë të njëjtwn gjë përmes bojkotit ekonomik!

Por Perëndia po e mban dorën e tij mbi judenjtë dhe vendin e Izraelit, edhe pse judenjtë për mijëra vjet herë i kanë ndjekur e herë jo ligjet e Perëndisë dhe janë larguar nga të njëjtat ligje dhe kanë adhuruar perëndi të tjerë. Kjo kurorëshkelje kundër Perëndisë së Abrahamit, Isakut dhe Jakobit i ka shkaktuar vuajtje të pabesueshme judenjve, pra popullit të Izraelit.
Të kthehemi mbrapa tek kohët kur Moisiu, si ndërmjetës ndërmjet Perëndisë dhe popullit të Izraelit, pasardhësit e Jakobit dhe dymbëdhjetë bijve të tij, e nxorrwn popullin nga Egjipti ku ata kishin qenë skllevër ndaj Faraonit dhe egjiptasve për më shumë se 400 vjet. Eksodi i mrekullueshëm nga Egjipit (Bibla: Eksodi 14) për në vendin e Kanaanit është një provë e fortë se Perëndia e kishte zgjedhur popullin e Izraelit si popullin e vet dhe në të njëjtwn kohë u bënë populli i demonstrimit të Perëndisë të së mirës dhe së keqes për të gjitha kombet dhe popujt e tjerë në kohët që do të vijnë. Në këtë udhëtim, Perëndia e vendos një marrëdhënie të përhershme me popullin e Izraelit bazuar në premtimet e Perëndisë bërë paraardhësve të tyre, Abrahamit, Isakit dhe Jakobit. Marrëdhënia ndërmjet Perëndisë dhe popullit të Izraelit është vendosur nga ligji i shkruar në gurë; Perëndia jep këshilla të qarta për bekime nëse ata i kushtojnë kujdes ligjit dhe mallkimeve nëse ata e thyejnë ligjin (Bibla: Ligji i Përtërirë kapitujt 27 dhe 28). Kjo situatë e ligjit, bekimeve dhe mallkimeve qëndron përfundi kur Perëndia, përmes Moisiut, i drejton dymbëdhjetë fiset e Izraelit për në Tokën e Premtuar të Kanaanit në veri që Perëndia ia kishte premtuar paraardhësve të tyre, Abrahamit, Isakut dhe Jakobit dhe pasardhësve që ta posedojnë përgjithmonë. (Eksodi 15). Qëndroni në linjë…

Pjesa V

Përshëndetje miq dhe familjarë, shpresoj se të gjithë e keni kaluar muajin e parë të ditëve të lagështa dhe të ngrohta të vjeshtës pas një vere të mirë të paktën këtu në Norvegji. Ja pjesa V e serisë – Jemi dëshmitarë okularë ndaj…. .

Ne jemi dëshmitarë okularë të …… Pjesa V
Pika fillestare e serisë është teksti i apostullit Pjetër në kapitullin 1 të Letrës së Dytë të Pjetrit, vargjet 16-18:
“16 Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij.639
17 Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.’
18 Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.”

Në jetën tonë, ne kemi marrë prova përfundimtare se Perëndia ynë – Perëndia i Abrahamit, Isakut dhe Jakobit, Perëndia i Izraelit – Zoti i gjallë – Krijuesi i qiellit dhe tokës përmbushi një pjesë thelbësore të profecive të Biblës, kur shteti-komb i Izraelit u rivendos pas 1878 vjetëve pa atdhe, dhe miliona hebrenj u kthyen në Izrael.
Për të kuptuar se çfarë ka ndodhur dhe çfarë po ndodh sot, unë do të ofroj një material sfond që shpresojmë se do ta bëjë më të lehtë për të kuptuar pse ekzistojmë. Profecia biblike është një pjesë thelbësore e planit të shpëtimit në historinë së Perëndisë për njerëzimin. Zoti do që të gjithë njerëzit të kenë miqësi me Të këtu në tokë dhe më vonë në parajsë. Por Zoti ka vendosur një standard që të gjithë duhet ta ndjekin në mënyrë që të arrijnë bashkësi me Të. Që të kenë një marrëdhënie personale me Zotin duhet të lindin përsëri përmes besimit në Jezu Krishtin, duke u pagëzuar me ujë dhe Frymën e Shenjtë, siç i tha Jezusi udhëheqësit fetar nga sekti hebraik i farisenjve me emrin Nikodem (Gjoni 3, 3-6). Duke u lindur përsëri me ujë dhe Frymë, fillon një jetë me Frymën e Shenjtë që bëhet ndihmësi këtu në tokë dhe një marrëdhënie personale me Perëndinë e Trinitetit (Perëndia Atë, Biri i tij Jezusi dhe Fryma e Shenjtë). Asnjë komunitet i kishës nuk mund të krijojë marrëdhënien tuaj me Zotin, jeni vetëm ju ata që mund ta bëjnë atë duke bërë zgjedhjen. Por kur dikush ka një marrëdhënie personale me Perëndinë, është mirë që të ketë një bashkësi njerëzish me mendje të njëjtë me të cilin mund t’i ndajë sfidat e jetës, ku dikush mund të inkurajojë njëri-tjetrin me studimin e Biblës, Fjalën e Perëndisë.
1. Pse duhet të shpëtohen njerëzit?
Jo të gjithë e kuptojnë pse kemi nevojë për shpëtim. Në fillim të Biblës, në Zanafillë, Zoti na thotë përmes Moisiut që Satani e tundoi Evën të hante frutin e një peme që Perëndia i kishte thënë asaj dhe Adamit të mos e hanin. Adami dhe Eva u dëbuan jashtë kopshtit të Edenit për shkak të mosbindjes ndaj Zotit dhe që atëherë të gjithë njerëzit pas Adamit dhe Evës kanë luftuar të kenë një miqësi shpirtërore me Perëndinë ashtu siç kishin pasur Adami dhe Eva në Kopshtin e Edenit.
Mosbindja ndaj Zotit është mëkat dhe Zoti nuk mund ta durojë mëkatin, Prandaj ai e bëri një plan për të shpëtuar njerëzimin, në mënyrë që ata të mund të kishin një miqësi shpirtërore me Të dhe larg Satanit dhe demonëve të tij, engjëjve të dikurshëm, të cilët janë të dënuar për një jetë larg Zotit, jashtë parajsës. Sepse ekzistojnë dy forca shpirtërore në botë që i ndikojnë të gjithë njerëzit në çdo kohë, gjegjësisht fuqitë e mira të Zotit përmes Frymës së Shenjtë dhe fuqitë e Satanit dhe demonët e ligj. Njeriut i është dhënë mundësia nga Zoti, Krijuesi ynë të zgjedhë kë do të ndjekim. Kur njeriu vdes, shpirti jeton dhe shpirti ka nevojë për një vend për të qëndruar. Nëse nuk arrijmë bashkim me Perëndinë përpara se të vdesim, do të përfundojmë në Ferr në Ditën e Gjykimit, ku ka një të qarë të përjetshme dhe kërcëllim dhëmbësh të përshkruar në Bibël, Luka 13: 28-30:
28 Atje do të jetë qarje dhe kërcëllim dhëmbësh, kur të shihni Abrahamin, Isakun, Jakobin dhe gjithë profetët në mbretërinë e Perëndisë, ndërsa ju do të dëboheni përjashta.
29 Dhe do të vijnë nga lindja e nga perëndimi, nga veriu dhe nga jugu, dhe do të ulen në tryezë në mbretërinë e Perëndisë.

        2. Si mund të shpëtohemi?

 Bibla është e ndarë në dy pjesë kryesore – Testamenti (Besëlidhja) e Vjetër dhe Testamenti i Ri. Në Testamentin e Vjetër, Zoti tregon se Ai zgjodhi një popull midis të gjithë popujve të tokës. Këtë popull Ai e bëri popullin e Tij dhe bëri një besëlidhje me ta me rregulla dhe detyra të qarta. Me bekime nëse njerëzit ndiqnin rregullat dhe mallkimet e Zotit kur njerëzit nuk ndiqnin rregullat dhe urdhërimet e Zotit, por ndiqnin perëndi të tjera të tilla si tundimet dhe sjelljet e këqija të llojeve të ndryshme. Testamenti i Vjetër tregon përmes mijëvjeçarëve se vetë njerëzit e Perëndisë shpesh nuk ishin besnikë ndaj besëlidhjes që ata bënë me Perëndinë. Fuqitë e tjera shpirtërore, siç thotë Bibla, janë Satani dhe demonët, engjëjt e rënë që mashtruan popullin e Perëndisë. Bibla na thotë në Testamentin e Ri se Perëndia dha një plan për të krijuar një besëlidhje të re me popullin e Tij dhe me të gjithë popujt e tjerë. Kjo besëlidhje është një dhuratë nga Zoti bazuar në hirin e Tij për të gjithë njerëzit, Judenjtë dhe jo-hebrenjë.
Besëlidhja e Re në Bibël thotë se nëse e ndiqni Jezu Krishtin dhe besoni në Të, atëherë do të shpëtoheni dhe do të keni shoqëri me Perëndinë këtu në tokë dhe në Qiell. Për dallim nga Besëlidhja e Vjetër ku Zoti kërkonte rregullisht flijime gjaku, Zoti sakrifikoi Birin e tij të vetëm si flijim gjaku për gjithë njerëzimin një herë e përgjithmonë për ata që besojnë në Jezusin Birin e Perëndisë dhe e ndjekin Atë ashtu siç na thotë Bibla.
Ekziston një urdhër i rreptë në atë që Bibla na tregon kur ne nuk ndjekim këshillat e Zotit, ai nuk dëshiron të ketë miqësi me ne, pra individin nëse nuk pendohemi dhe kërkojmë faljen e Zotit përmes Jezu Krishtit.
Zoti ynë lejon devijime nga vullneti i Tij, por në të njëjtën kohë Testamenti i Ri na tregon se do të ketë pasoja më të rënda për ne tani, sesa që kishte për njerëzit e tij të zgjedhur hebrenjtë përpara se Jezu Krishti të dërgohej në tokë, si pjesë e planit të shpëtimit të Zotit për të shpëtuar njerëzimin. Zoti nuk dëshiron një “satan” të ri dhe “engjëj të ligj” në parajsë në kundërshtim me Të. Zoti u ka dhënë njerëzve një vullnet të lirë të zgjedhin se cilin Zot do ta ndjekin dhe si do të sillen në tokë. Jezusi dikur tha: “ti nuk më beson ose nuk më kupton kur flas për gjëra që lidhen me jetën në tokë. Si mendoni se duhet të më kuptoni kur flas për gjërat në lidhje me Mbretërinë e Qiellit? “
Gjërat që kam përmendur deri më tani do të jenë të rëndësishme që të keni njohuri si sfond për hyrjen tonë në profecitë që çuan në kohën kur Jezusi lindi, si pjesë e planit të shpëtimit të Zotit për njerëzimin.

Qëndroni në linjë…

Pjesa VI

Përshëndetje të dashur miq! Po i afrohemi kohës së blerjeve për Krishtlindje; duket sikur fillon gjithnjë e më herët!
Ja Pjesa VI e serisë- Ne jemi dëshmitarë okularë ndaj…
Pikënisja e serisë është teksti i apostullit Pjetër në kapitullin 1 të Letrës së Dytë të Pjetrit, vargjet 16-18:
“Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij.639
Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.’
Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.”

Gjatë jetës sonë, ne kemi marrë prova përfundimtare se Perëndia – Perëndia i Abrahamit, Isakut, Jakobit dhe Izraelit – Perëndia i gjallë- Krijuesi i qiellit dhe tokës i përmbushi disa prej profecive biblike kur kombi-shtet i Izraelit u restaurua pas 1878 vjetësh dhe kështu miliona judenj u kthyen në Izrael. Ne kemi qenë dhe jemi dëshmitarë okularë ndaj madhështisë së Perëndisë në Lindjen e Mesme për 71 vjetët e fundit. Perëndia e përdor këdo që Ai dëshiron në shërbesën e Tij për t’i përmbushur profecitë në kohën e duhur. Jeruzalemi si kryeqyteti i pandashëm i Izraelit dhe Lartësitë e Golanit si territor i Izraelit tani janë njohur nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës, siç bëri Liga e Kombeve me 16 shtator 1922, i adoptuar si ligji ndërkombëtar i asaj që do të bëhej vendlindja e popullit hebre. Liga e Kombeve ishte paraardhësja e Kombeve të Bashkuara (KB), e cila i mori obligimet që Liga e Kombeve në kohën e saj vendosi t’i aplikonte ndaj ligjit ndërkombëtar.

Harta i paraqet kufijtë e Palestines hebraike—Zona ndërmjet Lumit Jordan dhe Detit Mediteran – siç u përcaktua më në fund nga Liga e Kombeve me 16.09.1922. Territoret përfshinë shumicën e vendbanimeve kryesore.
https://www.mythsandfacts.org/content/about.asp

Në pjesën e mëparshme (V) përmenda disa materiale në sfond për të kuptuar pse madje edhe jetojmë. Këtë herë do të filloj me profecitë e hershme të Shpëtimtarit Jezus që erdhi në tokë, një ngjarje thelbësore në planin e Zotit për të shpëtuar hebrenjtë dhe johebrenjtë siç quheshin nga hebrenjtë.
Perëndia e dërgoi Birin e tij të vetëm në tokë si provë se Ai i do të gjithë njerëzit. Perëndia, përmes Jezusit dhe Frymës së Shenjtë, do t’u japë njerëzve mundësinë që të kenë bashkësi shpirtërore me Të këtu në tokë dhe pastaj përgjithmonë në parajsë nëse i ndjekim këshillat e Zotit në Bibël, të cilat na janë dhënë përmes profetëve dhe apostujve të vetë Perëndisë nga populli i tij hebre. Në Besëlidhjen e Vjetër, profetët janë të ndarë në të mëdhenj dhe të vegjël në varësi të madhësisë së librave të tyre. Tre profetët e mëdhenj janë Isaia, Jeremia, Ezekieli e Danieli dhe profetët e vegjël shpesh vijnë me profeci të rëndësishme dhe ata janë, Osea, Joeli, Amosi, Obadia, Jona, Mikea, Nahumi, Habakuku, Sofonia, Hagai, Zakaria dhe Malakia. Midis profecive të profetëve ka një përzierje predikimi dhe ngushëllimi; profetët paralajmëruan dhe ngushëlluan njerëzit, ata paralajmëruan kundër padrejtësisë dhe apostazisë dhe predikuan fjalë shpëtimi dhe shprese për të ardhmen. Nga 850 vjet para Krishtit në përafërsisht 400 vjet pr.Kr. profetët ishin lidhja midis izraelitëve dhe Perëndisë. Për më tepër ata kishin kryepriftin në tempullin e Jeruzalemit. Në 400 vjetët e fundit para se të lindte Jezus Krishti, nuk pati asnjë profet të përdorur nga Perëndia derisa Gjon Pagëzori u ngrit dhe i qortoi njerëzit dhe udhëheqësit fetarë dhe u bëri thirrje atyre që të ktheheshin dhe i drejtoi tek predikimet e Jezusit shërimin e të sëmurëve nga ana e tij dhe të humburve shpirtërisht dhe tek Fjala e Perëndisë si rruga për miqësi shpirtërore me Perëndinë sepse mbretëria e Perëndisë nuk është e kësaj bote. Jezusi u bë ndërmjetësi në besëlidhjen e re që Zoti bëri me hebrenjtë dhe johebrenjtë. Besëlidhja e Vjetër u vendos midis Perëndisë dhe popullit të tij, hebrenjve dhe kryeprifti ishte ndërmjetësi që një herë në vit qëndronte përpara Perëndisë në Vendin Shumë Të Shenjtë në Tempull në emër të popullit të Izraelit dhe bënte një flijim për mëkatin.
Nga Bibla shohim që plani i Zotit për të dërguar Birin e tij të vetëm në tokë ishte të siguronte një flijim për mëkatin për të gjithë njerëzit, jo vetëm për hebrenjtë. Perëndia kërkoi që sakrifica për Të të ishte e patëmetë dhe për shkak të jetës së Tij të patëmetë (rreth 33 vjet) këtu në tokë, Jezusi u bë sakrifica e përsosur që Perëndia mund të përdorte për t’ua falur mëkatet të gjithë njerëzve. Si kthim, për të arritur një bashkësi shpirtërore me Perëndinë këtu në tokë dhe më pas në parajsë, njerëzit duhet të besojnë në Jezusin si Shpëtimtarin e tyre dhe të ndjekin Fjalën e Perëndisë dhe nxitjet në Bibël.
Disa nga profecitë e hershme në lidhje me Shpëtimtarin e ardhshëm të Besëlidhjes së Vjetër mund t’i gjeni tek Profeti Isaia, kapitulli 7: vargu 14 (profetizuar rreth vitit 775 pr.K.):
“Ja, e virgjëra do të mbetet me barrë dhe do të lindë një fëmijë të cilin do ta quaj Emanuel.”
Kjo profeci është një nga shumë profeci që ne gjejmë në Besëlidhjen e Vjetër ku Perëndia tregon për atë që do të ndodhë në të ardhmen. Perëndia i krijoi njerëzit sipas shëmbëlltyrës së Tij me një vullnet të lirë për të zgjedhur dhe Perëndia dëshiron që njerëzit të kërkojnë bashkësi shpirtërore me Të, nga një vullnet i lirë. Gjithashtu, Isaia, kapitulli 9: vargu 6-7
“Sepse na ka lindur një fëmijë, një djalë na është dhënë. Mbi supet e tij do të mbështetet perandoria dhe do të quhet Këshilltar i admirueshëm, Perëndi i fuqishëm, Atë i përjetshëm, Princ i paqes. Nuk do të ketë të sosur rritja e perandorisë së tij dhe paqja mbi fronin e Davidit dhe në mbretërinë e tij, për ta vendosur pa u tundur dhe për ta përforcuar me anë të mënçurisë dhe të drejtësisë, tani dhe përjetë. Këtë ka për të bërë zelli i Zotit të ushtrive.”

Jezusi lindi në Bethlehem
Mikea 5:2 (profetizuar 750 vjet Pr.K)
“Por ti, o Betlem Efratah, megjithëse je i vogël midis mijërave të Judës, nga ti do të dalë për mua ai që do të jetë sundues në Izrael, origjinat e të cilit janë nga kohërat e lashta, nga ditët e përjetësisë.”

Psalmi 22:16-19
(një psalm i Davidit ku ai zbuloi një vegim që ai kishte për Jezusin në kryq 1000 vjet para Krishtit)
“Sepse qentë më kanë rrethuar, një grup keqbërësish më rri rrotull; më kanë shpuar duart dhe këmbët. Unë mund t’i numëroj gjithë kockat e mia; ato më shikojnë dhe më këqyrin. Ndajnë midis tyre rrobat e mia dhe hedhin në short tunikën time.”

Gjëja e mrekullueshme në lidhje me këto profeci që u janë dhënë judenjve shumë shekuj përpara se profecitë të ndodhin, në të vërtetë është informacion rreth Shpëtimtarit dhe Mbretit që do të vijë dhe se Perëndia do të krijojë një bashkësi shpirtërore me popullin e tij, hebrenjtë dhe johebrenjtë siç hebrenjtë i quanin ata këtu në tokë, si përgatitje për jetën e përjetshme në parajsë. Perëndia do që të gjithë njerëzit të kenë shoqëri shpirtërore me Të këtu në tokë dhe të shpëtohen, por kjo do të thotë që njerëzit duhet të kthehen nga vullneti i tyre, të bëjmë vullnetin e Zotit me jetën tonë këtu në tokë siç na thotë Bibla.
Jezusi u tha judenjve ndërsa udhëtonte përreth Izraelit të lashtë dmth Judea dhe Samaria se ata duhej të ndryshonin mënyrën se si e jetonin jetën e tyre të përditshme, që kishte të bënte me mungesen e tyre të kujdesit për qeniet e tjera njerëzore, por përkundrazi një ndjekje fitimi dhe kënaqësie të dëshirave të tyre. Në mënyrë të veçantë, Jezusi e zbatoi atë për klerikët kryesorë, d.m.th rabinët, farisenjtë dhe saducenjtë, të cilët shpesh nën maskën e të qenit udhëheqës të zgjedhur të Perëndisë, para së gjithash siguruan për veten e tyre dhe anashkaluan të dobëtit dhe të varfërit në komunitet.
Ata i mashtronin njerëzit me nocione të cilat nuk ishin në përputhje me tekstin e Besëlidhjes së Vjetër dhe vullnetin e Perëndisë.
Drejtuesit fetarë të asaj kohe duhet të krahasohen me pastorët e sotëm, priftërinjtë, peshkopët dhe udhëheqësit e kishave, të cilëve u është caktuar një përgjegjësi e veçantë nga Zoti që të mos mashtrojnë njerëzit në kërkimin e tyre për Jezusin dhe shoqërimin e përditshëm shpirtëror me Perëndinë dhe Frymën e Shenjtë.
Profeti Mikea ishte i fundit që Perëndia e përdori për të udhëhequr popullin e tij derisa, më shumë se katërqind vjet më vonë, profeti Gjon Pagëzori u shfaq para njerëzve dhe drejtuesve të tyre fetarë, për t’i përgatitur ata për të pranuar Jezusin (siç profetizoi Isaia 40:3) dhe u tha atyre se ata duhet të kthehen dhe të ndjekin rrugët e shpëtimit të Zotit. Gjon Pagëzori ishte afërsisht në të njëjtën moshë sikur Jezusi nga Nazareti dhe nënat e tyre, Elizabeta dhe Maria, ishin të afërme njëra tjetrën.
Qëndroni në linjë…

Pjesa VII

Përshëndetje miq dhe familjarë! Jemi në muajin e Krishtlindjes 2019 dhe duhet të përqendrohemi në ngjarjen më të rëndësishme në historinë njerëzore, përkatësisht që Zoti dërgoi Birin e Tij të vetëm, Jezusin, në tokë për ta mundësuar shpëtimin dhe bashkësinë shpirtërore me Perëndinë ndërsa jetojmë në tokë. Forcat e liga të botës do ta largojnë vazhdimisht vëmendjen nga Jezusi dhe Fjala e Zotit në Bibël drejt materializmit dhe kënaqësisë personaleç
Ja pjesa VII e serisë-Jemi dëshmitarë ndaj…
Pikënisja e serisë është teksti i apostullit Pjetër në kapitullin 1 të Letrës së Dytë të Pjetrit, vargjet 16-18:
“Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij.
Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.’
Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.”

Koha e Ardhjes na shpie në kohën e lindjes së Jezusit në qytetin e Bethlehemit, në rajonin e Judesë në shtetin e Izraelit përafërsisht 2000 vjet më parë. Bibla na tregon se Zoti e solli Birin e Tij në tokë përmes një lindjeje të virgjër dhe kështu Jezusi lindi në mënyrë të mbinatyrshme si njeri dhe Perëndi. Plani i Zotit me Jezusin ishte që ta përgatiste për të shpëtuar të gjithë njerëzit si hebrenj ashtu edhe grekë, nëse duan të ndjekin fjalët e Biblës dhe të besojnë në Jezusin si Shpëtimtarin e tyre. Disa nga profecitë e hershme në lidhje me Shpëtimtarin e ardhshëm mund të gjenden në Besëlidhjen e Vjetër, tek profeti Isaia, kapitulli 7: vargu 14 (profetizuar rreth vitit 775 para Krishtit):
“Prandaj vet Zoti do t’ju japë një shenjë: Ja, e virgjëra do të mbetet me barrë dhe do të lindë një fëmijë të cilin do ta quajë Emanuel.”
Mikea 5:2 (Profetizuar rreth vitit 750 P.Kr.)
“Por ti, o Betlem Efratah, megjithëse je i vogël midis mijërave të Judës, nga ti do të dalë për mua ai që do të jetë sundues në Izrael, origjinat e të cilit janë nga kohërat e lashta, nga ditët e përjetësisë”.
Amosi 3:7
“Sepse Zoti, Zoti, nuk bën asgjë, pa ua treguar sekretin e tij shërbëtorëve të tij, profetëve.”

Në Pjesën V, diskutoj pse njerëzit kanë nevojë për shpëtim, jo të gjithë, në fakt, e dinë pse njerëzit kanë nevojë për shpëtim. Në fillim të Biblës në Zanafillë, Perëndia tregon se Satanai tundoi Evën të hante frutin e një peme që Perëndia i kishte thënë asaj dhe Adamit të mos hanin. Adami dhe Eva u dëbuan jashtë kopshtit të Edenit për shkak të mosbindjes ndaj Zotit, dhe që atëherë të gjithë njerëzit pas Adamit dhe Evës kanë luftuar të kenë bashkësi shpirtërore me Perëndinë që Adami dhe Eva kishin në Kopshtin e Edenit. Mosbindja ndaj Zotit është mëkat dhe Zoti nuk mund ta durojë mëkatin, kështu që Ai bëri një plan për të shpëtuar njerëzit në mënyrë që ata të mund të kishin një shoqëri shpirtërore me Të dhe larg një marrëdhënieje me Satanin dhe demonët e tij që aktualisht sundojnë tokën dhe qiellin, të cilët dikur ishin engjëj të Zotit dhe fati i të cilit është liqeni që digjet me zjarr dhe squfur, larg fytyrës së Zotit. Ekzistojnë dy forca shpirtërore në botën dhe qiellin e krijuar, të cilat prekin të gjithë njerëzit në çdo kohë, përkatësisht fuqitë e mira të Zotit përmes Frymës së Shenjtë dhe fuqitë e errëta të Satanit dhe demonët e këqij. Njeriut i është dhënë mundësia nga Zoti, Krijuesi ynë që të zgjedhë kë do të ndjekim. Profeti Malakia ishte profeti i fundit që Perëndia e përdori për të udhëhequr njerëzit e tij që ishin larguar nga Zoti dhe fjalët e tij. Vetëm rreth katërqind vjet më vonë Profeti Gjon Pagëzori u ndal para njerëzve dhe udhëheqësve fetarë. Lutja e tij për ta ishte: pranoni Jezusin (siç profetizoi Isaia 40:3), kthehuni dhe ndiqni rrugën e shpëtimit të Zotit. Gjon Pagëzori ishte gati në të njëjtën moshë si Jezusi i Nazaretit dhe nënat e tyre, Elizabeta dhe Maria, ishin në të vërtetë kusherira me njëra-tjetrën.
Koha rreth lindjes së Jezusit: përafërsisht 2000 vjet më parë u shënua nga fakti se Perandoria Romake me perandorin August sundoi pjesën më të madhe të Lindjes së Mesme, përfshirë Samarinë, Judenë dhe Jeruzalemin. Gaius Julius Caesar Augustus (lindur me 23 Shtator, në vitin 63 pr.K, vdiq me 19 Gusht, viti 14 ps.K) ishte perandori i parë romak. Augusti ishte perandori i Perandorisë Romake nga viti 27 pr.K deri në vitin 14 pas Krishtit. Kuirini ishte qeveritar i Sirisë; ai e organizoi një regjistrim në Siri dhe Jude, dhe të gjithë duheshin regjistruar, kështu që Jozefi dhe Maria duhej të shkonin nga Nazareti në Betlehem për t’u regjistruar meqenëse familja e Jozefit vinte nga Betlehemi. Gjatë qëndrimit në Bethlehem, Virgjëresha Mari filloi të ketë dhimbje të lindjes dhe lindi të parëlindurin e saj dhe e quajtën Jezus ashtu si engjëlli që vizitoi Marinë e kishte parathënë dhe siç kishte profetizuar Mikea në vitin 750 ps.K.

Shih Mikea 5: 2: Shpëtimtari i Izraelit, Mesia do të vijë nga Bethlehemi

Herodi i Madh ishte mbret i Judesë i njohur për restaurimin e Tempullit në Jeruzalem dhe ndërtimin e godinave të mëdha. Herodi thuhet se ka qenë mentalisht i sëmurë dhe vuante nga furia e përndjekjes; ai vrau shumë nga anëtarët e familjes së tij. Bibla flet për tre dijetarë ose astrologë nga Lindja të cilët erdhën në Jeruzalem dhe hetuan se ku e kishte shtëpinë Mbreti i porsalindur i judenjve. Ata e kishin parë yllin e tij, yllin e Bethlehemit, i cili ishte ngritur në agim dhe ju kishte treguar rrugën deri atje. Ata kishin ardhur për ta adhuruar dhe për ti paraqitur dhurata ari, temjani dhe mirre. Koha e saktë kur dijetarët e vizituan Jeruzalemin nuk e dimë me siguri. Kur Herodi i dëgjoi të tre dijetarët nga Lindja, ai i thirri pranë vetes. Herodi u kërkoi atyre që të ktheheshin pasi ta gjenin këtë mbret të porsalindur të judenjve, në mënyrë që edhe ai të mund të adhuronte fëmijën e porsalindur. Ne e dimë nga historia se dijetarët e gjetën fëmijën Jezus në Bethlehem jo larg Jeruzalemit. Ne gjithashtu e dimë se tre dijetarëve në një ëndërr u tha të mos ktheheshin te mbreti Herod, por të shkonin në shtëpi në një rrugë tjetër. Jozefit dhe Marisë iu tha gjithashtu në ëndërr të shkonin në Egjipt sepse mbreti Herod dëshironte ta vriste fëmijën. I zemëruar sepse e mashtruan, mbreti Herod urdhëroi të gjithë fëmijët meshkuj deri në moshën dy vjeç në Bethlehem dhe zonat përreth, të vriteshin me shpresë se do ta vriste edhe Mbretin e porsalindur, të cilin dijetarët e quanin Mbret i Judenjve.
Është shkruar tek profeti Jeremia kapitulli 31:15 i Besëlidhjes së Vjetër:
Kështu thotë Zoti: “U dëgjua një zë në Ramah, një vajtim dhe një e qarë e hidhur: Rakela vajton bijtë e saj dhe nuk pranon të ngushëllohet për ta, sepse ata nuk janë më”.
Profecia është interpretuar si paralajmërim i vrasjes së foshnjave për të cilën Mbreti Herod ishte përgjegjës kur ai donte ta vriste Jezusin dhe kështu dërgoi ushtarë për të vrarë të gjithë fëmijët djem në Bethlehem dhe rrethinë të cilët ishin dy vjeç e poshtë.

Para se Jozefi dhe Maria dhe fëmija Jezus të shkonin në Egjipt, ata shkuan në tempullin e Jeruzalemit për t’i kushtuar djalin Jezus Zotit, ashtu siç u kishte urdhëruar Ligji i Moisiut.

Shih Lluka 2:22-38
22 Kur pastaj ishin plotësuar ditët e pastrimit të saj sipas ligjit të Moisiut, e çuan fëmijën në Jeruzalem për t’ia paraqitur Zotit,
23 ashtu siç është shkruar në ligjin e Zotit: “Çdo mashkull i parëlindur do të jetë thirrur shenjt për Zotin,”
24 dhe për të ofruar flijim, siç është thënë në ligjin e Zotit, një çift turtujsh ose dy pëllumbash të rinj.
25 Dhe ja, në Jeruzalem ishte një njeri që quhej Simeon; Ky njeri ishte i drejtë dhe i përshpirtshëm dhe priste ngushëllimin e Izraelit; dhe Fryma e Shenjtë ishte mbi të.
26 Dhe në mënyrë hyjnore atij i qe zbuluar nga Fryma e Shenjtë se nuk do të vdiste para se të kishte parë Krishtin e Zotit.
27 Ai pra, i shtyrë nga Fryma, erdhi në tempull; dhe, si prindërit i prunë fëmijën Jezus për të bërë me të ato që përshkruan ligji,
28 ai e mori në krah e bekoi Perëndinë duke thënë:
29 “Tani, o Zot, lejo që shërbëtori yt të vdesë në paqe, sipas fjalës sate,
30 sepse sytë e mi e panë shpëtimin tënd
31 që ti e përgatite përpara gjithë popujve:
32 dritën për të ndriçuar kombet dhe lavdinë e popullit tënd, Izraelit.”
33 Dhe Jozefi e nëna e fëmijës mrrekulloheshin për gjërat që thuheshin për të.
34 Pastaj Simeoni i bekoi dhe i tha Marisë, nënës së tij: “Ja, ky është vënë për rënien dhe për ngritjen e shumë vetave në Izrael dhe për të qenë shenjë kundërshtimesh,
35 edhe ty vetë një shpatë do të ta tejshpojë shpirtin, që të zbulohen mendimet e shumë zemrave.”
36 Aty ishte edhe Ana, një profeteshë, bija e Fanuelit, nga fisit i Aserit, e cila ishte shumë e kaluar në moshë, që kishte jetuar mbas virgjërisë së saj shtatë vjet me burrin.
37 Ajo ishte e ve dhe, megjithse ishte tetëdhjetë e katër vjeçe, nuk largohej kurrë nga tempulli duke i shërbyer Perëndisë natë e ditë me agjërime dhe lutje.
38 Edhe ajo erdhi në atë moment, lavdëroi Zotin dhe u fliste për këtë fëmijë të gjithë atyre që prisnin çlirimin në Jeruzalem.

Pjesa VIII

Përshëndetje miq dhe familjarë, tashmë jemi në vitin 2020! Ju urojmë vitin e ri.
Në Pjesën VII, u përqëndruam në ngjarjen thelbësore në historinë e njerëzimit, më saktë kur Perëndia e mishëroi Birin e Tij që të bëhet njeri në një vajzë të virgjër dhe i dha emrin Jezus Mesia. Plani i Perëndisë është ta lehtësoj shpëtimin e përjetshëm dhe bashkësinë shpirtërore me Perëndinë ndërsa jetojmë në tokë, për të gjithë njerëzit që ndjekin Fjalën e Perëndisë në Bibël dhe besojnë në Jezusin si Shpëtimtarin e tyre. Forcat e liga në botën tonë përfaqësohen nga Satani dhe demonënt e tij të cilët vazhdimisht pwrpiqen tw na shpërqëndrojnë nga Jezu Krishti dhe Fjala e Perëndisë në Bibël, drejt materializmit të vazhdueshëm dhe kënaqësisë personale.
Ja Pjesa VIII e serive— Pikënisja e serisë është teksti i apostullit Pjetër në kapitullin 1 të Letrës së Dytë të Pjetrit, vargjet 16-18: “Sepse nuk jua bëmë të njohur fuqinë dhe ardhjen e Zotit tonë Jezu Krisht, duke shkuar pas përrallave të sajuara me mjeshtri, por sepse jemi dëshmitarë okular e madhështisë së tij. Sepse ai mori nder dhe lavdi nga Perëndia Atë, kur i erdhi ky zë nga lavdia e madhërishme: ‘Ky është Biri im i dashur, në të cilin jam kënaqur.’ Dhe ne e dëgjuam këtë zë që vinte nga qielli, kur qemë bashkë me të në malin e shenjtë.”
Në krahasim, ne të gjithë jemi dëshmitarë okularë të përditshëm për madhështinë e Zotit përmes profecive të Biblës dhe asaj që ka ndodhur ndër shekuj. Ne jemi dëshmitarë okularë të asaj që po ndodh çdo ditë nëpër botë dhe në jetën tonë të përditshme.
Në fillim, Ungjilli i Markut 1:1-2 tregon për Jezu Krishtin, Birin e Perëndisë dhe për profetët që në vitin 750 pr.K shkruan për Jezusin, Shpëtimtarin ose Mesinë, i cili do të vinte në tokë. Profeti Malakia (3:1) shkruan: “Ja, unë po dërgoj lajmëtarin tim për të përgatitur rrugën para meje”. Identiteti i Mesisë së ardhshëm të profetizuar në Besëlidhjen e Vjetër është ngushtuar për të ardhur nga një komb i veçantë (dymbëdhjetë fiset e Jakobit), fis (fisi i Judës), familje (Jozefi dhe Maria në prejardhjen e Davidit) dhe më në fund nga një vendlindje e veçantë (Betlehem). Ne duhet të vërejmë në veçanti prejardhjen, Mesia erdhi nga Abrahami, Ati i një kombi të ardhshëm (judenjtë), nga Isaku, Jakobi dhe Davidi, Mbreti më i madh i judenjve. Vini re gjithashtu premtimin e Zotit për Abrahamin:
Tek Zanafilla 15, Perëndia e bëri një besëlidhje të njëanshme, pakushte me Abrahamin dhe pasardhësit e tij. Është besëlidhja e përmenduar tek Psalmi 105:8-10, “Ai mban mend përjetë besëlidhjen e tij dhe për një mijë breza fjalën e komanduar prej tij, besëlidhjen që lidhi me Abrahamin dhe betimin që i bëri Isakut, që i konfirmoi Jakobit si statut të tij dhe Izraelit si një besëlidhje të përjetshme.”

Gjon Pagëzori ngrihet:
Gjon Pagëzori është profeti i Zotit i dërguar njerëzve më shumë se 400 vjet pas profetit të fundit, Malakia, në Besëlidhjen e Vjetër. Gjatë këtyre 400 vjetëve, Perëndia nuk kishte asnjë kontakt me popullin e tij, judenjtë. Profeti Malakia paralajmëroi priftërinjtë sepse ata kërkonin rrugët e tyre dhe nuk donin t’i bindeshin urdhërimeve të Zotit dhe ta nderonin Atë, që do të thotë se njerëzit nuk e mbajtën besëlidhjen e tyre me Zotin dhe u kthyen tek perënditë e tjera. Shih Malakia 2:1-17
Gjoni jetoi për të sjellë mesazhin e mëposhtëm: “Pendohuni, sepse mbretëria e qiejve është afër!” (Mateu 3: 2). Gjoni do të hapte rrugën për Jezusin dhe mbretërinë e tij. Ai i pagëzoi njerëzit në mënyrë që ata të mund të ishin të gatshëm të pranonin Birin e Perëndisë, Jezusin.
Ungjilli sipas Lukës kapitulli 3 vargjet 1-17:
Tani në vitin e pesëmbëdhjetë të mbretërimit të Tiberit Cezar, kur Ponc Pilati ishte qeveritari i Judesë, Herodi tetrarku i Galilesë, i vëllai, Filipi, tetrarku i Itureas dhe i krahinës së Trakonitidës dhe Lizania tetrarku i Abilenës, nën kryepriftërinjtë Ana dhe Kajfa, fjala e Perëndisë iu drejtua Gjonit, birit të Zakarias, në shkretëtirë. Atëherë ai e përshkoi gjithë krahinën përreth Jordanit, duke predikuar një pagëzim pendimi për faljen e mëkateve, ashtu siç është shkruar në librin e fjalëve të profetit Isaia, që thotë: “Ja zëri i njërit që bërtet në shkretirë: Përgatitni udhën e Zotit, drejtoni shtigjet e tij! Çdo luginë të jetë e mbushur dhe çdo mal e kodër të jetë sheshuar; vendet dredha-dredha të drejtohen dhe rrugët e vështira të sheshohen dhe çdo mish do të shohë shpëtimin e Perëndisë.” Ai, pra, u thoshte turmave që shkonin të pagëzoheshin prej tij: “Pjellë nepërkash, kush ju ka mesuar t’i arratiseni zemërimit që po vjen? Bëni, pra, fryte të denja pendimi dhe mos filloni të thoni brenda jush: Ne kemi Abrahamin për Atë,,” sepse unë po ju them se Perëndia mund t’i nxjerrë fëmijë Abrahamit edhe nga këta gurë. Tashmë sëpata u vu në rrënjë të pemëve; çdo pemë që nuk jep fryt të mirë do të pritet dhe do të hidhet në zjarr.” Dhe turmat e pyesnin, duke thënë: “Dhe ne, pra, ç’të bëjmë?.” Atëherë ai, duke përgjigjur, u tha atyre: “Ai që ka dy tunika le t’i ndajë me atë që s’ka, dhe ai që ka të hajë le të veprojë po kështu” Tani erdhën edhe disa tagrambledhës që të pagëzohen dhe e pyetën: “Mësues, ç’duhet të bëjmë?.” Dhe ai u tha atyre: “Mos vilni asgjë më tepër nga sa ju është urdhëruar.” Edhe ushtarët e pyetën duke thënë: “Dhe ne, ç’duhet të bëjmë?.” Dhe ai u tha atyre: “Mos i bëni shantazh asnjeriu, mos i bëni akuza të rreme kurrkujt dhe jini të kënaqur me pagën tuaj!.” Dhe populli ishte në pritje dhe të gjithë pyesnin në zemrat e veta nëse Gjoni ishte Krishti vetë. Gjoni u përgjigj duke u thënë të gjithëve: “Unë ju pagëzoj me ujë; por vjen ai që është më i fortë nga unë, të cilit unë nuk jam i denjë as t’ia zgjidh lidhëset e sandaleve; ai do t’ju pagëzojë me Frymën e Shenjtë dhe me zjarr. Ai mban në dorë lopatën e vet, për ta pastruar krejt lëmin e vet dhe për të mbledhur grurin në hambarin e tij, por bykun do ta djegë me zjarr që nuk shuhet.”

Jezusi tani është afërsisht. në moshën 30 vjeç, nga qyteti e tij, Nazareti, ku u rrit, në rajonin e Galilesë të Izraelit të lashtë dhe ai fillon një turne tre vjeç e gjysmë të Judesë, Samarisë, Galilesë e deri në qytetet e Tiros dhe Sidoni në Fenicia (Liban). Para se Jezusi të fillojë misionin e tij që i ishte dhënë nga Ati i tij, Perëndia ynë në qiell, i afërmi i tij nga mishi, Gjon Pagëzori, nën udhëheqjen e Frymës së Zotit, për disa vjet ai ka qenë duke u predikuar njerëzve përgjatë lumit Jordan të pendohen dhe të pagëzohen në ujë. Gjoni jetoi, sipas ungjijve, në shkretëtirën e Judesë dhe në rajonet përreth lumit Jordan. Ai ishte një nazaretas. Ai predikoi që njerëzit të pendohen dhe të pagëzohen që të jenë të gatshëm të pranojnë Birin e Perëndisë. Disa nga ata që ai pagëzoi u bënë dishepujt e tij.
Katërqind vjet heshtje ka mbaruar. Fjalët lamtumirëse të Malakisë për një profet të ardhshëm të përmasave të Elijas, papritmas kanë tërhequr interes të ri. Gjon Pagëzorit i është dhënë një mision shumë i veçantë nga Zoti. Thirrja nga Isaia 40 për të përgatitur rrugën bëhet misioni i tij: “Pendohuni, sepse mbretëria e qiejve është afër” (Mateu 3:2). Njerëzit u mblodhën dhe u pagëzuan si një shenjë publike që donin një kurs të ri me jetën e tyre. Ata do të ishin të gatshëm për ardhjen e Mesisë. Shumë farisenj dhe saducenj gjithashtu erdhën, por u refuzuan nga Gjoni sepse jeta e tyre nuk ishte në pajtim me rrëfimin. Atëherë Jezusi shfaqet të pagëzohet.
Gjoni më shumë sesa heziton; teksti themelor thotë se ai vazhdimisht përpiqet ta bëjë Jezusin të ndryshojë mendimin e tij: “Unë kam nevojë të pagëzohem nga ti dhe ti po vjen tek unë!” Kushdo që e përgatit rrugën është sigurisht më i vogël se ai që do të vijë, dhe Jezusi nuk mund të marrë pjesë në një pagëzim rrëfimi? Megjithatë do të jetë kështu. Gjoni pagëzon Shpëtimtarin atje në lumin Jordan.
Thirrja nga Perëndia kishte gjithashtu një premtim për Gjonin se ai mund të shihte qiellin të hapur mbi atë që më vonë do të pagëzohej me Frymën e Shenjtë (Gjoni 1:33). Kur Jezusi doli nga uji, Gjoni e përjetoi përmbushjen. E gjithë hyjnia ishte i pranishëm: Ati, Biri dhe Fryma e Shenjtë, për të shënuar fillimin e shërbesës publike të Jezusit. Në të njëjtën kohë, pagëzimi ishte gjithashtu një konfirmim i mesazhit që Gjoni kishte predikuar. Pendohuni sepse mbretëria e Perëndisë është afër!
Jezusi e bindi Gjonin me këto fjalë: Lejo të bëhet për tani, sepse në këtë mënyrë përmbushim çdo drejtësi”.
(Marku 1:10-11)
10 Dhe menjëherë, kur po dilte nga uji, pa se qiejtë po hapeshin dhe Fryma po zbriste mbi të si një pëllumb. 11 Dhe një zë erdhi nga qielli: “Ti je Biri im i dashur në të cilin jam kënaqur.

Jezusi dëshmon për Gjonin
Tek Gjoni 5: 31-36, ne lexojmë se Jezusi po e vë theksin mbi pagëzimin që Zoti e dërgoi për të dëshmuar për besueshmërinë e Jezusit. “Nëse dëshmoj për veten time, atëherë dëshmia ime nuk është e vërtetë. Ekziston një tjetër që dëshmon për mua, dhe unë e di se dëshmia që ai dëshmon për mua është e vërtetë. Ju i keni dërguar një mesazh Gjonit, dhe ai ka dëshmoi për të vërtetën. Jo kështu që unë pranoj dëshminë e një njeriu, por këtë po e them se ju mund të shpëtoni. Ai ishte drita që digjej dhe ndriçonte, por për pak kohë ju do të gëzoheni në dritën e tij. Por unë kam dëshminë që është më e madhe nga sa dha Gjoni. Për veprat që Ati më dha për të përmbaruar – veprimet që unë bëj unë dëshmojnë për mua se Ati më ka dërguar”.
Më vonë, pasi Gjon Pagëzori u burgos, Jezusi i foli popullit për Gjonin:
Por, ç’dolët të shihni? Një profet? Po, unë po ju them: akoma më shumë se një profet. Ai është ai për të cilin u shkrua: “Ja, unë po dërgoj përpara fytyrës tënde lajmëtarin tim, që do ta përgatitë rrugën sate para teje”. Sepse unë po ju them që nga të lindurit prej gruaje nuk ka asnjë profet më të madh se Gjon Pagëzori; por më i vogli në mbretërinë e Perëndisë është më i madh se ai. Dhe gjithë populli që e dëgjoi dhe tagrambledhësit e pranuan drejtësinë e Perëndisë dhe u pagëzuan me pagëzimin e Gjonit. Por farisenjtë dhe mësuesit e ligjit e refuzuan planin e Perëndisë për ta dhe nuk u pagëzuan. Atëherë Zoti tha: ‘Me çfarë t’i krahasoj, pra, njerëzit e këtij brezi? Dhe kujt i ngjajnë? U ngjajnë fëmijëve që ulen ndër sheshe dhe i bërtasin njëri-tjetrit duke thënë: ‘Ne i kemi rënë fyellit për ju dhe ju nuk keni kërcyer; ne kemi kënduar vajtime për ju dhe ju nuk keni qarë’. Erdhi, pra, Gjon Pagëzori, që nuk ha bukë dhe as pi verë dhe ju thoni: Ai ka një demon”. Erdhi Biri i njeriut që ha dhe pi, dhe ju thoni: “Ja grykësi dhe pijaneci, miku i tagrambledhësve dhe i mëkatarëve”. (Luka 7:27-34)
Shih hartën:

(Marrë nga “New Testament Overview Copyright 2006 by Jeremy B Kirby, kart copyright 1997 plc / Tim Dowley and Peter Wyart trading as Three’s Company”.)
Rreth moshës 30 vjeç, Jezusi po e ndërmerr një udhëtim vajtje-ardhje në Jude, Samari, Galile dhe deri në Tiro e Sidon në Fenikas (Liban)– shih Mateu 15, 21-28) përgjatë tre vjet e gjysmëve të pasuara nga dymbëdhjetë dishepujt e tij të zgjedhur. Jezusi dhe dishepujt e tij kryejnë shërime të panumërta të të paralizuarve, lebrozëve, të verbërve, memecëve, të sëmurëve mendor dhe duke i ringjallur të vdekurit.
Rreth moshës 30 vjeç, Jezusi po e ndërmerr një udhëtim vajtje-ardhje në Jude, Samari, Galile dhe deri në Tiro e Sidon në Fenikas (Liban)– shih Mateu 15, 21-28) përgjatë tre vjet e gjysmëve të pasuara nga dymbëdhjetë dishepujt e tij të zgjedhur. Jezusi dhe dishepujt e tij kryejnë shërime të panumërta të të paralizuarve, lebrozëve, të verbërve, memecëve, të sëmurëve mendor dhe duke i ringjallur të vdekurit.

Qëndroni në linjë…